Jacek Leociak

polski literaturoznawca, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych

Jacek Witold Leociak (ur. 2 czerwca 1957 w Warszawie[1][2]) – polski literaturoznawca, historyk literatury, profesor nauk humanistycznych, pracownik Instytutu Badań Literackich PAN oraz Centrum Badań nad Zagładą Żydów.

Jacek Leociak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 czerwca 1957
Warszawa

Zawód, zajęcie

historyk literatury

Tytuł naukowy

profesor nauk humanistycznych

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Pracodawca

Instytut Badań Literackich PAN, Centrum Badań nad Zagładą Żydów

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Odznaka honorowa „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
Jacek Leociak, Magdalena Tarnowska, Monika Libicka, VIII Festiwal Góry Literatury (2022)

Życiorys

W 1981 ukończył studia na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego[2]. W 1996 w Instytucie Badań Literackich PAN otrzymał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy pt. Tekst wobec zagłady. O relacjach z getta warszawskiego, której promotorem był Michał Głowiński, wyróżnionej także w Konkursie im. Klemensa Szaniawskiego[1]. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał tamże w 2011 w oparciu o dorobek naukowy oraz rozprawę pt. Doświadczenia graniczne. Studia o dwudziestowiecznych formach reprezentacji[3]. Tytuł naukowy profesora otrzymał 25 czerwca 2013[4].

W latach 1981–1997 był zatrudniony na Wydziale Polonistyki UW. Następnie podjął pracę w IBL PAN, obejmując funkcję kierownika Zespołu Badań nad Literaturą Zagłady i zostając zastępcą przewodniczącego rady naukowej IBL PAN. Został także członkiem zespołu Centrum Badań nad Zagładą Żydów przy Instytucie Filozofii i Socjologii PAN[2].

Zajmuje się analizą różnych sposobów zapisu i różnych form reprezentacji doświadczeń granicznych (przede wszystkim doświadczeń Holocaustu). Jego zainteresowania badawcze obejmują również: narracje ofiar, sprawców i świadków oraz historię getta warszawskiego[2]. Jest członkiem redakcji czasopisma naukowego „Zagłada Żydów. Studia i Materiały[5]” oraz opiekunem naukowym (razem z Barbarą Engelking) galerii Zagłada w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin[6].

W 2019 został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego[7].

Wyróżnienia i odznaczenia

Za książkę Getto warszawskie. Przewodnik po nieistniejącym mieście otrzymał razem z Barbarą Engelking Nagrodę Klio[1] i Nagrodę im. Jerzego Giedroycia (2003).

W 2008, za wybitne osiągnięcia w odkrywaniu, gromadzeniu i upowszechnianiu prawdy o Holokauście, za zasługi w działalności na rzecz upamiętniania historii powstania w getcie warszawskim, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[8].

Za książkę Doświadczenia graniczne. Studia o dwudziestowiecznych formach reprezentacji został nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2010[9].

W 2011 uhonorowany medalem „Powstanie w Getcie Warszawskim”[10]. W 2015 otrzymał odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”[11].

19 kwietnia 2018, w dniu 75. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim, podczas uroczystej sesji Rady m.st. Warszawy został uhonorowany Nagrodą m.st. Warszawy.

W listopadzie 2018 za książkę Biografie ulic. O żydowskich ulicach Warszawy: od narodzin po Zagładę otrzymał Nagrodę Klio za najlepszą publikację z lat 2017-2018 poświęconą historii (w kategorii varsaviana)[12].

W styczniu 2019 otrzymał Nagrodę im. Kazimierza Wyki, przyznawaną za wybitne osiągnięcia w dziedzinie eseistyki oraz krytyki literackiej i artystycznej[13].

W maju 2019 za książkę Młyny boże. Zapiski o Kościele i Zagładzie otrzymał nominację do Nagrody Literackiej Nike[14].

W kwietniu 2022 za książkę Warszawski Trójkąt Zagłady otrzymał (wspólnie z Arturem Żmijewskim i Zofią Waślicką-Żmijewską) nominację do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy w kategorii książka o tematyce warszawskiej[15].

Wybrane publikacje

Przypisy