Jefim Gołyszew

Uczył się gry na skrzypcach u Leopolda Auera w Odessie^[4]. W 1909 roku w związku ze wzrostem nastrojów antysemickich w Rosji wyjechał do Berlina, gdzie studiował w Stern’sches Konservatorium i poznał Ferruccio Busoniego^[4]. Ukończył także studia chemiczne^[2]. Po dojściu do władzy nazistów w 1933 roku opuścił Niemcy i wyjechał do Portugalii, a następnie do Hiszpanii^[1][4]. Jego prace z okresu berlińskiego zostały skonfiskowane przez władze i w większości zaginęły^[1], znaczna część wywiezionych przez kompozytora przepadła też w trakcie hiszpańskiej wojny domowej^[4]. W 1939 roku wyjechał do Paryża, gdzie po klęsce Francji został internowany przez reżim Vichy^[2][4]. W 1956 roku wyemigrował do Brazylii, gdzie pracował w São Paulo jako chemik i aranżer dźwięku, poświęcając się głównie malarstwu^[2][4]. Od 1966 roku przebywał ponownie w Paryżu^[4].

Był jednym z prekursorów dodekafonii^[3], działającym niezależnie od twórców szkoły wiedeńskiej^[1]. Pierwsze próby z techniką dwunastotonową podjął już w 1914 roku w Kwartecie smyczkowym^[1]. Jego poemat symfoniczny Das eisige Lied, wykonany w Berlinie w 1920 roku, był pierwszą zaprezentowaną publicznie kompozycją dodekafoniczną^[1]. W czasie pobytu w Berlinie związał się ze środowiskiem dadaistów^[1][2], był jednym z sygnatariuszy manifestu grupy^[1], a podczas wystawy dadaistów 30 kwietnia 1919 roku zaprezentował swoją „anty-symfonię” Musikalische Kreisguillotine^[2].

Pomimo swoich prekursorskich prób nie zdołał stworzyć pełnej i spójnej artystycznie wizji techniki dodekafonicznej^[1]. Jego koncepcje wywarły jednak wpływ na twórczość Herberta Eimerta^[1].

• Jefim Gołyszew – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project