Juan Carlos Ferrero

W gronie juniorów doszedł w 1998 do finału French Open, ulegając 6:4, 4:6, 3:6 Fernando Gonzálezowi. W tym samym roku rozpoczął zawodowe występy w tenisie.

W 1999 otrzymał nagrodę Newcomer of the Year, za awans w ciągu roku o 302. pozycję, na miejsce nr 42. Wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP World Tour, na Majorce po pokonaniu w finale Àlexa Corretji.

Podczas sezonu 2000 osiągnął 2 finały, w Dubaju i Barcelonie. W imprezach wielkoszlemowych doszedł do półfinału French Open, eliminując m.in. w ćwierćfinale Àlexa Corretję. We wrześniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney, gdzie awansował do ćwierćfinału, w którym poniósł porażkę z Arnaudem Di Pasquale^[1]. Ferrero zadebiutował również w reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa przyczyniając się do zdobycia pierwszego dla kraju tytułu^[2]. Wystąpił w ćwierćfinale przeciwko Rosji, w półfinale ze Stanami Zjednoczonymi oraz w finale z Australią. Zagrał w tej edycji w 5 meczach, wszystkie wygrywając.

Kolejne 4 tytuły wygrał w 2001, a także uczestniczył w 2 finałach. Jednym ze zwycięstw Ferrera jest impreza ATP Masters Series w Rzymie. Podczas sezonu gry na kortach ziemnych miał serię 16 meczów bez porażki, którą zakończył Albert Portas w finale turnieju ATP Masters Series w Hamburgu^[3]. Ponownie Ferrero osiągnął półfinał French Open, a na koniec roku zakwalifikował się do zawodów Tennis Masters Cup, z których odpadł w półfinale. Sezon zakończył jako 5. tenisista w rankingu ATP.

W 2002 roku tenisista hiszpański został mistrzem 2 turniejów, w tym zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Największy w sezonie sukces odniósł w Paryżu podczas French Open, docierając do finału po pokonaniu m.in. Andre Agassiego i Marata Safina. Spotkanie o tytuł przegrał 1:6, 0:6, 6:4, 3:6 z Albertem Costą^[4]. W listopadzie został finalistą Tennis Masters Cup ulegając 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6 Lleyonowi Hewittowi^[5]. Ferrero ukończył 2002 rok jako 4. tenisista na świecie.

Największy w karierze sukces Ferrero odniósł w czerwcu 2003 triumfując we French Open. W półfinale wyeliminował broniącego tytuł Alberta Costę, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:2 Martina Verkerka^[6][7]. Hiszpan został także wicemistrzem US Open, w ćwierćfinale pokonując mistrza z 2002, Lleytona Hewitta, i w półfinale Andre Agassiego^[8]. Pojedynek finałowy przegrał z Andym Roddickiem. Ferrero został także ćwierćfinalistą Australian Open i doszedł do 4 rundy Wimbledonu, ustanawiając swój najlepszy wynik 20 zwycięstw w zawodach wielkoszlemowych w karierze^[9]. Oprócz sukcesu we French Open został zwycięzcą 3 innych imprez, w tym ATP Masters Series w Monte Carlo i Madrycie (korty twarde w hali). Z turnieju Tennis Masters Cup odpadł po meczach grupowych. Po zakończeniu US Open Hiszpan został liderem rankingu zajmując tę pozycję przez 8 tygodni, natomiast sezon zakończył jako nr 3. w klasyfikacji ATP z 67 zwycięskimi meczami na koncie^[9]. Reprezentując swój kraj w Pucharze Davisa awansował z zespołem do finału, w którym Hiszpanie przegrali 1:3 z Australią. Ferrero poniósł 5–setowe porażki z Lleytonem Hewittem i Markiem Philippoussisem.

Najlepszy wielkoszlemowy rezultat w sezonie 2004 Ferrero ustanowił podczas Australian Open, awansując do półfinału, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Został finalistą 1 turnieju, halowej imprezy w Rotterdamie. Kilkakrotnie w ciągu roku leczył kontuzje, np. przed French Open urazy nadgarstka i żeber^[9]. W paryskim turnieju startował nie w pełni przygotowany, przez co odpadł z rywalizacji w 2 rundzie^[10]. Hiszpan zagrał na igrzyskach olimpijskich w Atenach, ponosząc porażkę w 2 rundzie. Na koniec roku sklasyfikowano go na 31. miejscu rankingu ATP. W sezonie tym po raz drugi w karierze zdobył z reprezentacją Puchar Davisa. Hiszpanie triumfowali 3:2 ze Stanami Zjednoczonymi w finale, a Ferrero przegrał mecz deblowy partnerując Tommyemu Robredo. W ćwierćfinałowej rywalizacji z Holandią Frerrero wywalczył 2 punkty, a w półfinale przeciwko Francji 1 punkt.

Rok 2005 Hiszpan zakończył na 17. miejscu w rankingu, zostając finalistą turniejów w Barcelonie i Wiedniu. Awansował także do półfinału zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Pomógł także reprezentacji narodowej pozostać w najwyższej klasie rozgrywkowej Pucharu Davisa, wygrywając decydujący punkt w barażach przeciwko Włochom^[11].

Swój najlepszy wynik w 2006 roku tenisista hiszpański ustanowił latem podczas turnieju ATP Masters Series w Cincinnati, osiągając finał. Wyeliminował 3 tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu, Jamesa Blake (nr 5.), Rafaela Nadala (wicelider), Tommyego Robredo (nr 7.)^[9]. Pojedynek o tytuł przegrał 3:6, 4:6 z Andym Roddickiem.

W sezonie 2007 najlepsze wyniki Ferrero osiągnął na kortach ziemnych, awansując w lutym do finału w Costa do Sauípe i półfinału w Acapulco. W kwietniu dotarł do półfinału ATP Masters Series w Monte Carlo. Po raz pierwszy w karierze awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając w 4 setach Rogerowi Federerowi^[12].

W 2008 roku awansował na początku sezonu do finału w Auckland i 4 rundy Australian Open. Potem u Hiszpana pojawiły się problemy zdrowotne. Ze względu na uraz nogi poddał mecz 1 rundy French Open, a na Wimbledonie przez kontuzję ścięgna udowego pojedynek 2 rundy^[13][14]. Na US Open nie wystartował przez problemy z ramieniem^[9]. Powrócił do rywalizacji pod koniec września, do końca roku dochodząc do ćwierćfinałów w Pekinie i Lyonie.

W kwietniu 2009 roku Hiszpan zwyciężył w Casablance, triumfując w imprezie ATP World Tour po raz pierwszy od października 2003, gdy był najlepszy w Madrycie^[15]. Ponadto został finalistą zawodów w Umagu. W czerwcu wygrał 400 mecz w karierze, na trawiastych kortach w Londynie^[9]. Doszedł również po raz drugi do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając Andyemu Murrayowi. Wspólnie z reprezentacją odniósł zwycięstwo w Pucharze Davisa, mimo że w finałowej rundzie z Czechami nie zagrał. Wywalczył za to decydujący punkt w ćwierćfinale z Niemcami i wygrał 1 punkt w półfinale z Izraelem^[16].

Ferrero w 2010 roku został mistrzem 3 turniejów, w lutym w Costa do Sauípe i Buenos Aires i w sierpniu w Umagu. Zagrał jeszcze przegrany finał w Acapulco. W zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo doszedł do ćwierćfinału. Osiągnął też serię 14 meczów bez porażki, na podłożu ziemnym^[9]. W październiku poddał się operacji lewego kolana i prawego nadgarstka^[9].

Przedłużająca się rehabilitacja sprawiła, że Hiszpan do gry wrócił w kwietniu na turniej w Barcelonie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Na początku maja zagrał w Madrycie, odpadając w 1 rundzie, a potem nie grał przez 2 miesiące przez odnowione urazy z sezonu 2010^[17]. Powrócił w lipcu na zawody w Stuttgarcie odnosząc tam końcowe zwycięstwo, po finale z Pablem Andújarem. W sierpniu doszedł do półfinału w Umagu. Ponadto zagrał na US Open docierając do 4 rundy, w której uległ Janko Tipsareviciowi.

W roku 2012 został finalistą Pucharu Davisa. W finale nie zagrał, jednak zdobył punkt dla reprezentacji w 1 rundzie z Kazachstanem. We wrześniu Ferrero poinformował, że sezon 2012 to ostatni w jego karierze, a finałowym turniejem jaki rozegra będą październikowe zawody w Walencji^[18]. Z imprezy tej odpadł w 1 rundzie pokonany przez Nicolása Almagro^[19].

Styl gry Ferrero opierał się na mocnych uderzeniach z linii końcowej, rzadziej decydował się na atak przy siatce. Szczupły, o dobrej kondycji, szybko poruszał się po korcie, a także dysponował bardzo mocnym forhendem^[20]. Najsłabszym elementem w grze Hiszpana był return.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (16–18)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	20 października 1999	Majorka	Ceglana	Àlex Corretja	2:6, 7:5, 6:3
Finalista	1.	13 lutego 2000	Dubaj	Twarda	Nicolas Kiefer	5:7, 6:4, 3:6
Finalista	2.	30 kwietnia 2000	Barcelona	Ceglana	Marat Safin	3:6, 3:6, 4:6
Zwycięzca	2.	3 marca 2001	Dubaj	Twarda	Marat Safin	6:2, 3:1 krecz
Zwycięzca	3.	15 kwietnia 2001	Estoril	Ceglana	Félix Mantilla	7:6(3), 4:6, 6:3
Zwycięzca	4.	29 kwietnia 2001	Barcelona	Ceglana	Carlos Moyá	4:6, 7:5, 6:3, 3:6, 7:5
Zwycięzca	5.	13 maja 2001	Rzym	Ceglana	Gustavo Kuerten	3:6, 6:1, 2:6, 6:4, 6:2
Finalista	3.	20 maja 2001	Hamburg	Ceglana	Albert Portas	6:4, 2:6, 6:0, 6:7(5), 5:7
Finalista	4.	15 lipca 2001	Gstaad	Ceglana	Jiří Novák	1:6, 7:6(5), 5:7
Zwycięzca	6.	21 kwietnia 2002	Monte Carlo	Ceglana	Carlos Moyá	7:5, 6:3, 6:4
Finalista	5.	9 czerwca 2002	French Open, Paryż	Ceglana	Albert Costa	1:6, 0:6, 6:4, 3:6
Finalista	6.	28 lipca 2002	Kitzbühel	Ceglana	Àlex Corretja	4:6, 1:6, 3:6
Zwycięzca	7.	29 września 2002	Hongkong	Twarda	Carlos Moyá	6:3, 1:6, 7:6(4)
Finalista	7.	17 listopada 2002	Szanghaj	Twarda (hala)	Lleyton Hewitt	5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6
Finalista	8.	11 stycznia 2003	Sydney	Twarda	Lee Hyung-taik	6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca	8.	20 kwietnia 2003	Monte Carlo	Ceglana	Guillermo Coria	6:2, 6:2
Zwycięzca	9.	4 maja 2003	Walencja	Ceglana	Christophe Rochus	6:2, 6:4
Zwycięzca	10.	8 czerwca 2003	French Open, Paryż	Ceglana	Martin Verkerk	6:1, 6:3, 6:2
Finalista	9.	7 września 2003	US Open, Nowy Jork	Twarda	Andy Roddick	3:6, 6:7(2), 3:6
Finalista	10.	28 września 2003	Bangkok	Twarda (hala)	Taylor Dent	3:6, 6:7(5)
Zwycięzca	11.	19 października 2003	Madryt	Twarda (hala)	Nicolás Massú	6:3, 6:4, 6:3
Finalista	11.	22 lutego 2004	Rotterdam	Twarda (hala)	Lleyton Hewitt	7:6(1), 5:7, 4:6
Finalista	12.	24 kwietnia 2005	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 6:7(4), 3:6
Finalista	13.	16 października 2005	Wiedeń	Twarda (hala)	Ivan Ljubičić	2:6, 4:6, 6:7(5)
Finalista	14.	20 sierpnia 2006	Cincinnati	Twarda	Andy Roddick	3:6, 4:6
Finalista	15.	18 lutego 2007	Costa do Sauípe	Ceglana	Guillermo Cañas	6:7(4), 2:6
Finalista	16.	12 stycznia 2008	Auckland	Twarda	Philipp Kohlschreiber	6:7(4), 5:7
Zwycięzca	12.	12 kwietnia 2009	Casablanca	Ceglana	Florent Serra	6:4, 7:5
Finalista	17.	2 sierpnia 2009	Umag	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	3:6, 0:6
Zwycięzca	13.	14 lutego 2010	Costa do Sauípe	Ceglana	Łukasz Kubot	6:1, 6:0
Zwycięzca	14.	21 lutego 2010	Buenos Aires	Ceglana	David Ferrer	5:7, 6:4, 6:3
Finalista	18.	27 lutego 2010	Acapulco	Ceglana	David Ferrer	3:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca	15.	1 sierpnia 2010	Umag	Ceglana	Potito Starace	6:4, 6:4
Zwycięzca	16.	17 lipca 2011	Stuttgart	Ceglana	Pablo Andújar	6:4, 6:0

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Od lipca 2017 do lutego 2018 Ferrero był trenerem Alexandra Zvereva, który w tym czasie wygrał jeden tytuł ATP World Tour Masters 1000 oraz sezon 2017 zakończył na 4. miejscu w rankingu ATP^[21]. Od września 2018 jest trenerem Carlosa Alcaraza^[22]. Ferrero prowadzi również własną akademię JC Ferrero Tennis Academy.

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-09-25]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-09-25]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-09-25]  (ang.).