Roger Federer

Roger Federer urodził się w Bottmingen, miejscowości położonej blisko Bazylei. Matka Federera, Lynette, pochodzi z RPA, natomiast ojciec, Robert, jest rodowitym Szwajcarem. Rodzice poznali się podczas podróży służbowej; oboje pracowali dla tej samej firmy farmaceutycznej^[9]. Federer ma starszą o dwa lata siostrę, Dianę. Z wyznania jest katolikiem, a podczas turnieju w Rzymie w roku 2006 poznał papieża Benedykta XVI^[10].

Federer jest mężem byłej tenisistki Mirki Vavrinec. Para poznała się podczas igrzysk olimpijskich w Sydney z 2000 roku^[11]. Po blisko dziewięciu latach, dnia 11 kwietnia 2009 roku wzięli ślub w Bazylei w otoczeniu najbliższych przyjaciół i rodziny^[12]. Trzy miesiące później, 23 lipca, Federer został ojcem bliźniaczek Charlene Riva’i i Mylii Rose^[13]. Na swojej stronie w Facebooku Federer oznajmił, że dzień, w którym córeczki się narodziły jest jego najpiękniejszym dniem w życiu^[14]. Pod koniec 2013 roku Federerowie poinformowali, że spodziewają się kolejnego dziecka^[15]. 6 maja 2014 roku Szwajcar poinformował, że tego dnia przyszły na świat jego dzieci – bliźniaki Leo i Lenny^[16].

Działalność charytatywna

W 2003 roku Federer założył fundację pomagającą w edukacji chorym i biednym dzieciom z Tanzanii, Zimbabwe i Republiki Południowej Afryki i promującą sport wśród młodzieży^[9][17]. W ciągu 10 lat istnienia fundacja pomogła 86 tys. dzieci z problemami w edukacji^[17]. W marcu 2005 roku Federer wziął udział w pokazówce, która miała miejsce w Indian Wells. Celem tej imprezy było zgromadzenie środków na pomoc poszkodowanym po trzęsieniu ziemi z grudnia 2004 roku^[9]. Tegoż samego roku, w związku z huraganem Katrina jakie nawiedziło USA, Federer wystawił w aukcji swoją rakietę tenisową. Dochód z niej, w wysokości 40 000 $ przeznaczył ofiarom huraganu^[18]. Za swoją działalność w kwietniu 2006 roku Federer został ambasadorem dobrej woli UNICEF^[19].

W styczniu 2010 roku Federer wziął udział w imprezie pokazowej „Hit for Haiti”, która odbyła się w Melbourne, tuż przed Australian Open. Akcja została zorganizowana by pomóc ofiarom trzęsienia ziemi na Haiti, a oprócz Federera obecni byli inni czołowi tenisiści, a także tenisistki. Zebrano blisko 200 000 $, a kwotę w całości przekazano ofiarom kataklizmu^[20][21]. W marcu ponownie odbyła się zbiórka dla ofiar trzęsienia z udziałem Federera^[22]. Po zakończeniu sezonu 2010 Federer wraz z Rafaelem Nadalem rozegrali pokazowe pojedynki w Zurychu i Madrycie pod hasłem „Match for Africa”. Pieniądze zostały przekazane potrzebującym w Afryce^[23].

Na początku roku 2011, zorganizowano pokazówkę w Melbourne by wspomóc ofiary powodzi w Queenslandzie^[24].

W styczniu 2014 roku, tuż przed rozpoczęciem Australian Open, zorganizowano imprezę pokazową, która miała uczcić dziesięciolecie działalności Fundacji Rogera Federera. W zabawie uczestniczyli m.in. Lleyton Hewitt, Rod Laver, Patrick Rafter i Tony Roche. Dochód z charytatywnego meczu Szwajcara z Jo-Wilfriedem Tsongą wyniósł 1 mln dolarów^[17].

Osiągnięcia pozasportowe

W 2017 roku został doktorem honoris causa uniwersytetu w Bazylei^[25][26].

Jego imieniem w 2012 roku nazwano jedną z ulic w Halle^[27], a cztery lata później – w Biel/Bienne^[28].

Lata juniorskie

W tenisa Federer zaczął grać w wieku 8 lat^[29]. Pierwszy mecz w gronie juniorów Szwajcar rozegrał w połowie lipca 1996 roku. Na przełomie czerwca i lipca 1998 roku triumfował w juniorskim Wimbledonie, po zwycięstwie w finale nad Gruzinem Iraklim Labadze^[30]. W grudniu 1998 roku Federer odniósł kolejny sukces, wygrywając turniej Orange Bowl w kategorii do lat 18^[31]. Ponadto Szwajcar jest finalistą US Open z 1998 roku, gdzie uległ Davidowi Nalbandianowi^[32]. Łącznie wygrał pięć juniorskich turniejów w grze pojedynczej. Najwyżej sklasyfikowany w klasyfikacji singlowej juniorów był na 1. miejscu (31 grudnia 1998).

W grze podwójnej Federer wygrał jeden turniej, podczas Wimbledonu w 1998 roku. Partnerem Szwajcara był Olivier Rochus, a w finale pokonali Michaëla Llodrę i Andy’ego Rama^[30]. W zestawieniu deblistów najwyższej był na 7. pozycji (31 grudnia 1998).

Sezony 1998–2000

W wieku 17 lat Federer rozpoczął karierę profesjonalną^[29]. Na początku lipca 1998 roku zadebiutował w gronie zawodowców, podczas rozgrywek w Gstaad, lecz odpadł w I rundzie po porażce z Lucasem Arnoldem Kerem^[33].

Jeszcze w tym samym roku zagrał po raz pierwszy z zawodnikiem sklasyfikowanym w pierwszej dziesiątce rankingu, miało to miejsce w turnieju w Bazylei, przeciwnikiem Federera był Andre Agassi. Mecz ten przegrał w dwóch setach 3:6, 2:6^[34]

Na początku sezonu 1999 Szwajcar w lutym doszedł do ćwierćfinału rozgrywek ATP World Tour w Marsylii. Po drodze wyeliminował, będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu, Hiszpana Carlosa Moyę; przegrał z Arnaudem Clémentem. W tym samym miesiącu wystartował również w Rotterdamie, po wcześniejszym przejściu eliminacji. W drabince turnieju głównego przegrał ćwierćfinałowy pojedynek z Rosjaninem Jewgienijem Kafielnikowem. Pod koniec maja Federer po raz pierwszy awansował do turnieju wielkoszlemowego, na kortach Rolanda Garrosa, jednak odpadł w I rundzie z Patrickiem Rafterem. Miesiąc później, na trawiastych kortach Wimbledonu również został pokonany w I rundzie, przez Czecha Jiříego Nováka. W październiku Szwajcar doszedł do ćwierćfinału zawodów w Bazylei, oraz po raz pierwszy w karierze osiągnął półfinał imprezy z cyklu ATP World Tour, w Wiedniu. Pod koniec tego samego miesiąca wygrał zawody ATP Challenger Tour w Brest, po pokonaniu w finale Maksa Mirnego. Dnia 20 września 1999 roku Federer po raz pierwszy awansował do czołowej setki rankingu (95. miejsce), a sezon ukończył na 65. pozycji^[7].

Na początku lutego 2000 roku Federer awansował do finału turnieju w Marsylii. Był to jego zarazem pierwszy finał z cyklu ATP World Tour. Mecz o tytuł przegrał 6:2, 3:6, 6:7(5) ze swoim rodakiem Marcem Rossetem^[35]. W tym samym miesiącu Szwajcar osiągnął ćwierćfinał turnieju w Londynie i półfinał w Kopenhadze. Pod koniec maja uzyskał IV rundę Rolanda Garrosa, po wcześniejszym wyeliminowaniu Michela Kratochvila, przeciwko któremu zagrał pięciosetowy mecz. Spotkanie o ćwierćfinał zawodów przegrał z Hiszpanem Àlexem Corretją^[36]. W czerwcu Szwajcar uzyskał ćwierćfinał w Halle i I rundę Wimbledonu. Pod koniec sierpnia, na US Open doszedł do III rundy, w której przegrał z Juanem Carlosem Ferrero, a we wrześniu osiągnął półfinał igrzysk olimpijskich w Sydney. W meczu o finał uległ Niemcowi Tommy’emu Haasowi, natomiast w spotkaniu o brązowy medal nie sprostał Arnaudowi Di Pasquale^[11]. W październiku Federer, tak jak w 1999 roku, awansował do półfinału w Wiedniu, a następnie osiągnął finał w Bazylei. Po drodze wyeliminował m.in. Tommy’ego Haasa i, będącego wtedy w czołowej dziesiątce rankingu, Lleytona Hewitta. Pojedynek finałowy zakończył się porażką Szwajcara z Thomasem Enqvistem^[37]. Ponadto Federer w Bazylei wraz z Dominikiem Hrbatým awansowali do finału gry podwójnej, ale spotkanie o mistrzowski tytuł przegrali z Donaldem Johnsonem i Pietem Norvalem. Na koniec roku Federer zajmował 29. miejsce w klasyfikacji singlowej^[7].

Sezon 2001

Sezon Federer zainaugurował startem w Sydney, gdzie odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale. Podczas Australian Open doszedł do III rundy po wcześniejszym pokonaniu m.in. Arnauda Di Pasquale’a; przegrał z Arnaudem Clémentem. Pod koniec stycznia Szwajcar wygrał pierwszy turniej rangi ATP World Tour w grze pojedynczej, w halowych kortach w Mediolanie, eliminując m.in. Jewgienija Kafielnikowa, a w finale wynikiem 6:4, 6:7(7), 6:4 Francuza Juliena Bouttera^[38]. W połowie lutego, w Marsylii osiągnął półfinał, w którym tym razem przegrał z Kafielnikowem. Tydzień po tym starcie, na kortach w Rotterdamie, Federer uzyskał finał w singlu i deblu. W grze pojedynczej wyeliminował m.in. Àlexa Corretję (wówczas nr 7. w rankingu), jednak w finale nie sprostał Nicolasowi Escudé. W grze podwójnej w parze z Jonasem Björkmanem pokonali w decydującym spotkaniu czeski duet Petr Pála-Pavel Vízner. W marcu Szwajcar doszedł do ćwierćfinału rozgrywek ATP Masters Series w Miami. W meczu o półfinał zmierzył się z Patrickem Rafterem, z którym jednak przegrał w dwóch setach.

Okres gry na kortach ziemnych rozpoczął od startu w Monte Carlo, gdzie poniósł porażkę w ćwierćfinałowym pojedynku z Sébastienem Grosjeanem. W Rzymie odpadł w III rundzie, po wcześniejszym wyeliminowaniu wicelidera rankingu światowego, Rosjanina Marata Safina^[39]. W I rundzie wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Federer wygrał ze Stefano Galvanim. W następnej fazie po pięciosetowym meczu pokonał Sarkisa Sarksjana, a w III i IV rundzie odpowiednio Davida Sáncheza i Wayne’a Arthursa. Pojedynek ćwierćfinałowy zakończył się porażką Federera z Àlexem Corretją. Był to zarazem pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał Federera w jego karierze^[40].

Miesiąc gry na nawierzchni trawiastej Federer zaczął od turnieju w Halle, osiągając tam kolejny w sezonie ćwierćfinał. W meczu o dalszą fazę lepszym od Szwajcara był Patrick Rafter. Tuż przed Wimbledonem Federer wziął udział w zawodach w ’s-Hertogenbosch awansując do półfinału, w którym uległ Lleytonowi Hewittowi. Na Wimbledonie Szwajcar uzyskał drugi wielkoszlemowy ćwierćfinał. Po drodze, w meczu IV rundy, pokonał Pete’a Samprasa, przerywając zarazem serię 31 zwycięstw z rzędu Amerykanina na londyńskich kortach^[41]. Rywalem Federera w spotkaniu o półfinał był Tim Henman, z którym przegrał w czterech setach^[42].

Na początku lipca Federer wygrał deblowe zmagania w Gstaad tworząc parę z Maratem Safinem, gdzie zwyciężyli nad parą Michael Hill-Jeff Tarango^[43]. Podczas US Open Szwajcar awansował do III rundy, gdzie musiał uznać wyższość Andre Agassiego. W pozostałej części sezonu doszedł do ćwierćfinału w Wiedniu (porażka ze Stefanem Koubkiem) oraz finału w Bazylei. Mecz o tytuł zakończył się przegraną Federera z Timem Henmanem.

Sezon 2001 Federer ukończył na 13. pozycji w rankingu ATP^[7].

Sezon 2002

Rok 2002 Federer rozpoczął od turnieju w Sydney, gdzie wywalczył swój drugi singlowy tytuł, eliminując po drodze Andy’ego Roddicka, a w finale wynikiem 6:3, 6:3 Juana Ignacio Chelę^[44]. W Melbourne uzyskał IV rundę, w której nie sprostał Tommy’emu Haasowi. Pod koniec stycznia Federer osiągnął kolejny w sezonie finał, w Mediolanie, po wcześniejszym pokonaniu m.in. w półfinale Grega Rusedskiego^[45]. Pojedynek finałowy Szwajcar przegrał z Włochem Davidem Sanguinettim^[46]. W połowie lutego Federer wziął udział w turnieju rozgrywanym w hali Ahoy Rotterdam w Rotterdamie. W singlu dotarł do ćwierćfinału, w którym uległ Nicolasowi Escudé, natomiast w deblu z Maksem Mirnym wygrali cały turniej. W finale pokonali utytułowanych Marka Knowlesa i Daniela Nestora. W marcu, podczas turnieju ATP Masters Series w Indian Wells Federer osiągnął z Mirnym finał gry podwójnej. Rywalami pary szwajcarsko-białoruskiej w finale byli Knowles z Nestorem, którzy tym razem wygrali pojedynek zdobywając tym samym mistrzowski tytuł. Tuż po zawodach w Indian Wells Federer awansował do finału singla w Miami. Szwajcar po drodze pokonał m.in. w IV rundzie Tima Henmana i w półfinale lidera światowego rankingu, Lleytona Hewitta^[47], jednak w rundzie finałowej nie sprostał Andre Agassiemu.

Na kortach ziemnych, w połowie maja Federer dotarł do finału imprezy w Hamburgu. W ćwierćfinale wygrał z Gustavo Kuertenem, wówczas dwukrotnym mistrzem Rolanda Garrosa^[48], a w półfinale ze swoim deblowym partnerem, Maksem Mirnym. Mecz finałowy rozegrał z byłym nr 1. klasyfikacji singlowej, Maratem Safinem, którego pokonał 6:1, 6:3, 6:4 zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł rangi ATP Masters Series^[49]. W wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie rozstawiony z nr 8. Szwajcar odpadł już w I rundzie z Marokańczykiem Hiszamem Arazim.

Sezon gry na nawierzchni trawiastej Szwajcar zaczął od startu w Halle, gdzie uległ w półfinale Nicolasowi Kieferowi. W ’s-Hertogenbosch odpadł w ćwierćfinale, po porażce ze Sjengiem Schalkenem, natomiast na Wimbledonie przegrał w I rundzie z Mario Ančiciem.

Ostatni w sezonie wielkoszlemowy turniej, US Open, Federer zakończył na IV rundzie, gdzie został pokonany przez Maksa Mirnego. Pod koniec września, podczas zawodów w Moskwie w singlu doszedł do ćwierćfinału, przegrywając z Maratem Safinem, z kolei w deblu, wraz z Mirnym triumfowali w całej imprezie, po zwycięstwie w finale nad Australijczykami Joshuą Eaglem i Sandonem Stollem. Na początku października Federer wygrał trzeci w sezonie singlowy turniej, w Wiedniu, eliminując wcześniej m.in. Carlosa Moyę, a w finale Jiříego Nováka^[50]. Następnie wystartował w Madrycie, osiągając ćwierćfinał, w którym przegrał z Fabrice’em Santoro, a w Bazylei uzyskał półfinał (porażka z Davidem Nalbandianem). W Paryżu (hala Bercy) Federer awansował do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu Tommy’ego Haasa; przegrał z Lleytonem Hewittem.

Na koniec sezonu Szwajcar zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup, w którym gra corocznie ośmiu najlepszych tenisistów. W fazie grupowej rywalami Szwajcara byli Juan Carlos Ferrero, Jiří Novák i Thomas Johansson. Federer pokonał wszystkich swoich rywali i awansował do półfinału, w którym zmierzył się z Hewittem. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Australijczyka 7:5, 5:7, 7:5^[51].

Rok 2002 Federer zakończył na 6. pozycji w zestawieniu ATP^[7].

Sezon 2003

Pierwszym turniejem w roku jaki rozegrał były rozgrywki w Ad-Dausze. Federer osiągnął tam ćwierćfinał, w którym przegrał z Janem-Michaelem Gambillem. W Melbourne Park, podczas Australian Open, został wyeliminowany w IV rundzie przez Davida Nalbandiana. Pierwszy w sezonie tytuł Federer zdobył w lutym, w Marsylii, gdzie w finale pokonał Jonasa Björkmana^[52]. Tydzień po tym turnieju Szwajcar osiągnął finał gry podwójnej w Rotterdamie. Partnerem Federera był Maks Mirny, jednak w finale przegrali z Wayne’em Arthursem i Paulem Hanleyem. Następnie Federer zwyciężył w singlowych zmaganiach w Dubaju, po wygranej w finale nad Jiřím Novákiem^[53]. W połowie marca Szwajcar wystartował w Miami dochodząc do ćwierćfinału w grze pojedynczej, gdzie przegrał z Albertem Costą, natomiast w deblu wraz z Mirnym uzyskali finał, w którym pokonali Leandera Paesa oraz Davida Rikla.

Pod koniec kwietnia, na kortach ziemnych w Monachium Szwajcar odniósł kolejne turniejowe zwycięstwo po wygranej w finale z Jarkko Nieminenem^[54]. Na kortach Foro Italico w Rzymie osiągnął kolejny finał po wcześniejszej wygranej m.in. nad nr 3. w rankingu Juanem Carlosem Ferrero, który przed tym pojedynkiem wygrał 21 spośród 22 meczów na kortach ziemnych^[55]. Spotkanie finałowe Federer zagrał z Félixem Mantillą. Mecz zakończył się porażką Szwajcara, który spośród 17 break pointów wykorzystał 3^[56]. Na paryskich kortach im. Rolanda Garrosa Federer odpadł w I fazie po porażce z Luisem Horną.

W czerwcu, podczas rywalizacji w Halle Federer wygrał swój pierwszy turniej na nawierzchni trawiastej, pokonując w finale Nicolasa Kiefera^[57]. Do wielkoszlemowego Wimbledonu przystępował jako zawodnik rozstawiony z nr 4. W I i II rundzie bez straty seta pokonał Lee Hyunga-taika i Stefana Koubka, w III fazie po czterosetowym meczu wyeliminował Mardy’ego Fisha, a w kolejnej rundzie Feliciano Lópeza. Ćwierćfinałowy pojedynek Federer wygrał ze Sjengem Schalkenem, a półfinałowy z Andym Roddickiem^[58], osiągając pierwszy wielkoszlemowy finał w karierze. Rywalem Szwajcara w meczu o tytuł był Australijczyk Mark Philippoussis, jednak to Federer był faworytem tego pojedynku^[59]. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Szwajcara 7:6(5), 6:2, 7:6(3), który triumfował po raz pierwszy w wielkoszlemowej imprezie^[60][61]. W trakcie wręczania pucharu oświadczył:

Po tym triumfie zaczęto się zastanawiać czy Federer nie zdominuje jak Pete Sampras światowego tenisa^[63].

Na początku lipca Szwajcar wystartował w Gstaad dochodząc do finału, wygrywając piętnasty mecz z rzędu^[64]. O tytuł zmierzył się z Jiřím Novákiem, z którym jednak poniósł porażkę w pięciu setach^[64].

US Open Series Federer zaczął od występu w Montrealu, awansując do półfinału, w którym przegrał z Andym Roddickiem. W Cincinnati odpadł w II fazie z Davidem Nalbandianem, a na kortach Flushing Meadows, w US Open, uzyskał IV rundę po raz kolejny przegrywając z Nalbandianem. Na początku października Szwajcar wygrał zawody w Wiedniu, zarówno w grze pojedynczej i podwójnej. W singlu pokonał w spotkaniu finałowym Carlosa Moyę, a w deblu w parze z Yves’em Allegro wygrali z Maheshem Bhupathim i Maksem Mirnym. Podczas rozgrywek ATP Masters Series w Madrycie Szwajcar dotarł do półfinału, w którym wyeliminował go Juan Carlos Ferrero^[65], a w Paryżu uzyskał ćwierćfinał, gdzie przegrał z Timem Henmanem^[66].

Podczas turnieju Tennis Masters Cup w Houston w fazie grupowej Szwajcar zagrał z Agassim, Nalbandianem i Ferrero, wygrywając wszystkie pojedynki. W półfinale zmierzył się z liderem rankingu ATP, Andym Roddickiem, którego pokonał 7:6(2), 6:2^[67], a w finale ponownie zmierzył się z Agassim, z którym zwyciężył 6:3, 6:0, 6:4^[68]. Triumf w turnieju Tennis Masters Cup dał Federerowi awans na 2. miejsce na koniec sezonu^[7].

Sezon 2004

Przed sezonem Peter Lundgren, po trzech latach współpracy, przestał być szkoleniowcem Federera^[69]. Do końca roku Szwajcar grał bez trenera. Pierwszym w sezonie turniejem rozegranym przez Federera były rozgrywki Australian Open. Rozstawiony z nr 2. Szwajcar osiągnął finał, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. w IV rundzie Lleytona Hewitta. W ćwierćfinale wygrał z Davidem Nalbandianem, z którym przed meczem miał bilans spotkań 1-5^[70], a w półfinale pokonał bez straty seta Juana Carlosa Ferrero. W finale zmierzył się z Maratem Safinem, zwyciężając 7:6(3), 6:4, 6:2^[71]. Po tym triumfie Szwajcar przesunął się na 1. pozycję w rankingu ATP^[71]. Po meczu powiedział:

W połowie lutego Federer zagrał w Rotterdamie, gdzie przegrał w ćwierćfinale z Timem Henmanem. Na początku marca zwyciężył w Dubaju, pokonując w decydującym meczu Feliciano Lópeza. Tydzień po tym sukcesie Szwajcar wystartował w rozgrywkach ATP Masters Series w Indian Wells. Do półfinału awansował bez straty seta, a w meczu o awans do finału wyeliminował wynikiem 4:6, 6:3, 6:4 Andre Agassiego^[73]. W finale wygrał z Henmanem rewanżując się tym samym za porażkę z Rotterdamu^[74]. Po zawodach w Indian Wells rozpoczęły się zmagania w Miami. Federer doszedł do III rundy, w której po raz pierwszy spotkał się z Rafaelem Nadalem. Hiszpan wygrał mecz 6:3, 6:3.

Sezon gry na kortach ziemnych Federer rozpoczął od turnieju w Rzymie, gdzie przegrał w III rundzie z Albertem Costą. W maju, na obiekcie Am Rothenbaum w Hamburgu Szwajcar odniósł kolejne zwycięstwo, eliminując po drodze m.in. Carlosa Moyę^[75], Lleytona Hewitta^[76], a w finale wynikiem 4:6, 6:4, 6:2, 6:3 Guillermo Corię, któremu przerwał serię 31 meczów bez porażki^[77]. W wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie Federer odpadł w III rundzie z Gustavo Kuertenem^[78].

Na kortach trawiastych, bez straty seta, Federer wygrał zawody w Halle, kontynuując serię 17 meczów bez porażki na kortach trawiastych^[79]. Na Wimbledonie Federer osiągnął finał tracąc po drodze jednego seta w meczu ćwierćfinałowym z Lleytonem Hewittem. W pojedynku o tytuł pokonał 4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4 Andy’ego Roddicka^[80]. Eksperci tenisowi, tacy jak Boris Becker, lub John Lloyd jednoznacznie stwierdzili, że to był jeden z najlepszych finałów ostatnich lat^[81].

Na początku lipca Federer wygrał zawody w Gstaad, na nawierzchni ziemnej, pokonując w finałowym meczu Rosjanina Igora Andriejewa^[82].

Cykl turniejów wchodzących w skład US Open Series Federer rozpoczął od startu w Toronto, gdzie odniósł końcowy triumf. Pojedynek finałowy zakończył się zwycięstwem Szwajcara nad Roddickiem^[83]. Na US Open Federer uzyskał kolejny wielkoszlemowy finał. Po drodze wyeliminował w pięciu setach Andre Agassiego oraz Tima Henmana, a w spotkaniu finałowym okazał się być lepszym od Lleytona Hewitta, przeciwko któremu w dwóch setach nie stracił gema, zwyciężając 6:0, 7:6(3), 6:0^[84]. Federer wygrał na nowojorskich kortach trzeci z czterech wielkoszlemowych turniejów, jako pierwszy zawodnik od roku 1988 po Matsie Wilanderze, który również w jednym roku wygrał trzy wielkoszlemowe imprezy^[85]. Po meczu Szwajcar oświadczył:

Pod koniec września Federer wygrał zawody w Bangkoku^[87]. Dzięki temu zwycięstwu stał się pierwszym tenisistą od roku 1995, który wygrał w sezonie dziesięć turniejów (poprzednio był to Thomas Muster)^[9]. Ponadto w Bangkoku Szwajcar osiągnął razem z Yves’em Allegro finał debla. Ostatni w sezonie turniej Federer rozegrał w Szanghaju, podczas Tennis Masters Cup. Szwajcar wygrał zawody bez straty seta, a w finale pokonał Lleytona Hewitta^[88].

W grudniu Szwajcar otrzymał tytuł International Tennis Federation World Champion, za wygranie trzech wielkoszlemowych turniejów, nieprzegranie meczu z graczami z czołowej dziesiątki rankingu i wygranie każdego finału, do którego awansował^[89].

Sezon zakończył na pozycji lidera rankingu ATP^[7].

Sezon 2005

Tuż przed sezonem Szwajcar nawiązał współpracę z australijskim trenerem, Tonym Rochem^[90]. Pierwszy start w roku Federera miał miejsce w Ad-Dausze. Zawody zakończyły się zwycięstwem Szwajcara, który w finale pokonał Chorwata Ivana Ljubičicia. W wielkoszlemowym Australian Open Federer osiągnął półfinał, w którym przegrał z Maratem Safinem, nie wykorzystując w tie-breaku czwartego seta piłki meczowej. Pojedynek zakończył się wynikiem 5:7, 6:4, 5:7, 7:6(6), 9:7 dla Rosjanina^[91]. Tym samym Safin przerwał Federerowi serię 27 meczów bez porażki i passę 27 spotkań bez przegranej z graczami z czołowej dziesiątki rankingu, która trwała od listopada 2003 roku^[9]. W połowie lutego Federer triumfował w Rotterdamie, po zwycięstwie w finale nad Ivanem Ljubičiciem^[92]. Tydzień po tym sukcesie Szwajcar uzyskał finał rozgrywek w Dubaju. W finale po raz kolejny zmierzył się z Ljubičiciem, z którym ponownie wygrał zdobywając swój trzeci w sezonie tytuł^[93].

Podczas rozgrywek ATP Masters Series w Indian Wells Federer obronił tytuł wywalczony w 2004 roku. Po drodze po raz kolejny pokonał Ljubičicia, a w finale Lleytona Hewitta^[94]. Triumfem Szwajcara zakończyły się również zawody w Miami, gdzie w finale zmierzył się z Rafaelem Nadalem. Federer zdołał wygrać spotkanie pomimo prowadzenia Hiszpana 2:0 w setach. Ostatecznie pojedynek zakończył się wynikiem 2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1 dla Federera^[95].

Na kortach ziemnych, w połowie kwietnia, Federer wziął udział w turnieju w Monte Carlo. Szwajcar odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale po porażce z Richardem Gasquetem, nie wykorzystując w ostatnim secie trzech meczboli^[96]. Na początku maja dotarł do finału w Hamburgu, w którym zmierzył się ponownie z Gasquetem. Federer wygrał mecz rewanżując się tym samym za porażkę z Monte Carlo^[97]. W paryskim Rolandzie Garrosie Szwajcar zakończył swój udział na półfinale, gdzie przegrał z późniejszym mistrzem, Rafaelem Nadalem^[98].

Federer po raz kolejny zdominował sezon na nawierzchni trawiastej^[99]. Najpierw wygrał rywalizację w Halle^[100], a potem po raz trzeci z rzędu awansował do finału Wimbledonu, tracąc po drodze jednego seta, w pojedynku III rundy, z Nicolasem Kieferem. W finale, tak jak w roku 2004, Federer pokonał Andy’ego Roddicka^[101], przeciwko któremu zagrał, jak sam przyznał „najlepszy mecz w swojej karierze”^[101]. Wygrywając po raz trzeci z rzędu na wimbledońskich kortach Szwajcar stał się trzecim tenisistą w erze open (obok Björna Borga i Pete’a Samprasa), który zwyciężył w trzech kolejnych londyńskich imprezach^[101].

W połowie sierpnia Federer odniósł triumf w rozgrywkach ATP Masters Series w Cincinnati, gdzie w finale pokonał Roddicka^[102]. Na US Open Federer obronił zwycięstwo z sezonu 2004. Mecz finałowy zakończył się wygraną Szwajcara z Andre Agassim^[103]. Po miesięcznej przerwie, pod koniec września, Federer bez straty seta wygrał imprezę w Bangkoku. W finale po raz pierwszy spotkał się z Andym Murrayem, z którym zwyciężył 6:3, 7:5^[104].

Na początku października, podczas treningu w Bazylei Szwajcar skręcił kostkę. Kontuzja wykluczyła go z gry z prestiżowych turniejów w Madrycie i Paryżu^[9]. Powrócił na turniej Tennis Masters Cup w Szanghaju. Mając za rywali w grupie Davida Nalbandiana, Ivana Ljubičicia i Guillermo Corię awansował do półfinału bez porażki. Mecz o rundę finałową wygrał z Gastónem Gaudio bez straty gema, a w finale ponownie zagrał z Nalbandianem. Spotkanie zakończyło się przegraną Federera, który prowadził w setach 2:0. Końcowy wynik rywalizacji to 6:7(4), 6:7(11), 6:2, 6:1, 7:6(3) dla Argentyńczyka^[105]. Zwyciężając w tym spotkaniu, Nalbandian przerwał również Federerowi serię 35 spotkań bez porażki^[9]. Dodatkowo Argentyńczyk zakończył Federerowi passę 24 wygranych po kolei finałów^[9].

W grudniu, po raz drugi, został Federerowi przyznany tytuł International Tennis Federation World Champion^[106].

Rok ukończył na pozycji lidera rankingu ATP^[7]. Jego stosunek wygranych do przegranych wyniósł 81-4 (95,3%) – najlepszy wynik od roku 1984, kiedy to John McEnroe odniósł 82 zwycięstwa i 3 porażki (96,5%)^[9].

Sezon 2006

Sezon Federer rozpoczął od obrony tytułu w Ad-Dausze, gdzie w finale pokonał Gaëla Monfilsa. Na Australian Open Szwajcar osiągnął finał po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Tommy’ego Haasa i Nikołaja Dawydienki. Mecz o tytuł zagrał z Markosem Pagdatisem. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem Federera, który wygrał drugi raz na kortach w Melbourne^[107]. Pod koniec lutego Federer wystartował w Dubaju, awansując do finału, w którym uległ w trzech setach Rafaelowi Nadalowi^[108]. Hiszpan przerwał Federerowi rekordową serię 56 zwycięstw z rzędu na nawierzchni twardej, która trwała od stycznia 2005 roku^[9].

W marcu Federer po raz drugi z rzędu wygrał serię turniejów ATP Masters Series w Indian Wells i Miami^[109]. W Indian Wells zwyciężył tracąc jednego seta w spotkaniu II rundy z Olivierem Rochusem. Zwycięski mecz finałowy rozegrał z Jamesem Blakiem^[110], natomiast w Miami pokonał w rundzie finałowej Ivana Ljubičicia^[109].

Cykl turniejów na kortach ziemnych Szwajcar zaczął od startu w Monte Carlo, awansując do finału, w którym zmierzył się po raz kolejny z Nadalem. Hiszpan rozstrzygnął pojedynek na swoją korzyść w czterech setach^[111]. Na początku maja obaj zawodnicy spotkali się ponownie w finale, podczas zawodów w Rzymie. Nadal po raz kolejny pokonał Federera, który, przy stanie 6:5 w piątym secie nie wykorzystał dwóch piłek meczowych^[112]. Na przełomie maja i czerwca Federer doszedł po raz pierwszy do finału Rolanda Garrosa. Rywalem Szwajcara w meczu o mistrzowski tytuł był Nadal. Czterosetowy mecz zakończył się triumfem Nadala, który jako pierwszy pokonał Federera w wielkoszlemowym finale^[113].

Sezon gry na nawierzchni trawiastej Federer po raz kolejny zakończył bez porażki. Najpierw wystartował w Halle, gdzie w ćwierćfinałowym pojedynku z Olivierem Rochusem obronił cztery piłki meczowe, a w finale pokonał Tomáša Berdycha^[114]. Zwyciężając na niemieckich kortach Szwajcar pobił rekord 41 wygranych meczów z rzędu na trawie należący do Björna Borga^[114]. Do wimbledońskiego finału Federer awansował bez straty seta. Przeciwnikiem Szwajcara w rundzie finałowej był Rafael Nadal. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Federera, który po raz pierwszy w sezonie okazał się lepszy od Hiszpana^[115].

Na betonowych kortach w Toronto Federer odniósł kolejny triumf, pokonując w spotkaniu o tytuł Richarda Gasqueta^[116]. Tydzień po tych zawodach Szwajcar wystartował w Cincinnati. W II rundzie uległ Andy’emu Murrayowi, kończąc zarazem passę 55 pojedynków bez przegranej w Ameryce Północnej^[9]. Podczas US Open Federer osiągnął finał. Szwajcar jako pierwszy tenisista awansował do czterech wielkoszlemowych finałów w jednym sezonie od czasów Roda Lavera, który dokonał tej sztuki w 1969 roku^[9]. Mecz o tytuł zakończył się zwycięstwem Szwajcara 6:2, 4:6, 7:5, 6:1 nad Andym Roddickiem^[117].

W październiku Federer wygrał trzy turnieje. Najpierw triumfował w Tokio, gdzie w finale wygrał z Timem Henmanem^[118], następnie w zawodach ATP Masters Series w Madrycie, pokonując w decydującym meczu Fernando Gonzáleza^[119] oraz w rodzinnej Bazylei. Spotkanie finałowe rozstrzygnął na swoją korzyść ponownie z Gonzálezem^[120].

Na koniec roku Federer wystąpił w Tennis Masters Cup. W fazie grupowej Szwajcar pokonał Davida Nalbandiana, Andy’ego Roddicka, przeciwko któremu obronił 3 piłki meczowe, oraz Ivana Ljubičicia^[121]. Mecz półfinałowy zakończył się wygraną Federera nad Rafaelem Nadalem, a w finale pokonał Jamesa Blake’a^[122]. Był to dwunasty triumf turniejowy Szwajcara w całym roku. Federer stał się też pierwszym tenisistą w erze open, który w trzech kolejnych latach wygrywał co najmniej 10 turniejów w sezonie^[9].

Pod koniec grudnia Szwajcar został wyróżniony mianem International World Champion, a sezon zakończył na pierwszym miejscu w rankingu^[7].

Sezon 2007

Pierwszy turniej w roku 2007 Federer rozegrał podczas Australian Open. Szwajcar obronił tytuł z sezonu 2006, pokonując 7:6(2), 6:4, 6:4 w rundzie finałowej Fernando Gonzáleza^[123]. Zwyciężając w Melbourne Federer stał się zarazem pierwszym tenisistą od 1980 roku, który wygrał wielkoszlemowy turniej bez straty seta (poprzednio dokonał tego Björn Borg)^[123]. Pod koniec lutego Federer odniósł po raz czwarty zwycięstwo w Dubaju, gdzie w finale pokonał Michaiła Jużnego^[124]. W marcu, podczas rozgrywek ATP Masters Series w Indian Wells Federer odpadł w II rundzie po porażce z Guillermo Cañasem. Argentyńczyk przerwał Szwajcarowi passę 41 kolejnych wygranych meczów, najdłuższą w jego karierze^[125]. Po tym turnieju Federer wystartował w Miami, gdzie w meczu IV rundy po raz kolejny uległ Cañasowi.

Okres gry na nawierzchni ziemnej Federer rozpoczął od startu w Monte Carlo osiągając finał. W meczu ćwierćfinałowym przeciwko Davidowi Ferrerowi Szwajcar wygrał pięćsetny mecz w zawodowym Tourze^[126]. Mecz o tytuł przegrał z Rafaelem Nadalem. Następnie Federer wystartował w Rzymie przegrywając w III rundzie z Filippo Volandrim. Po tej porażce Szwajcar zakończył współpracę trenerską z Tonym Rochem, która trwała przez dwa i pół roku^[127]. W połowie maja Federer wygrał rozgrywki w Hamburgu, pokonując po raz pierwszy na kortach ziemnych Rafaela Nadala^[14]. Mecz zakończył się wynikiem 2:6, 6:2, 6:0 dla Szwajcara, który przerwał Nadalowi serię 81 wygranych z rzędu na mączce^[14]. Na turnieju Rolanda Garrosa Federer awansował do finału, w którym ponownie zmierzył się z Nadalem, jednak tym razem pojedynek zakończył się zwycięstwem Hiszpana^[128].

Na początku sezonu gry na nawierzchni trawiastej Federer zrezygnował ze startu w Halle. Wystąpił na Wimbledonie, w którym doszedł do finału tracąc jednego seta. Przeciwnikiem Federera w meczu o mistrzowski tytuł był Nadal. Spotkanie zakończyło się rezultatem 7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2 dla Szwajcara. Był to pierwszy pięciosetowy wielkoszlemowy finał jaki Federer rozegrał w karierze oraz dodatkowo pierwszy pięciosetowy wimbledoński finał od 2001 roku^[129].

Cykl turniejów rozgrywanych w Ameryce Północnej Federer rozpoczął od zawodów w Montrealu. Szwajcar bez straty seta osiągnął finał, w którym przegrał z Novakiem Đokoviciem^[130]. Tydzień później, w Cincinnati Szwajcar wygrał 50 singlowy turniej, po zwycięstwie w finale nad Jamesem Blakiem, zapewniając sobie zwycięstwo w US Open Series^[131]. Na US Open Szwajcar triumfował po raz czwarty z rzędu, jako pierwszy tenisista w erze open dokonując tej sztuki na nowojorskich kortach^[132]. Mecz finałowy zakończył się wygraną Federera z Novakiem Đokoviciem.

W połowie października Federer awansował do finału w Madrycie, przegrywając finałowy pojedynek z Davidem Nalbandianem^[133]. W rodzinnej Bazylei Szwajcar obronił zwycięstwo z roku 2006, pokonując w finale Jarkko Nieminena^[134]. Z rozgrywek halowych w Paryżu Federer odpadł w III rundzie po porażce z Davidem Nalbandianem. Podczas turnieju Tennis Masters Cup Federer w pierwszym meczu przegrał najpierw z Fernando Gonzálezem, ponosząc zarazem pierwszą z Chilijczykiem porażkę w swojej karierze (wcześniej miał z nim bilans 6:0)^[135]. W następnych meczach grupowych wygrywał już bez straty seta, pokonując Nikołaja Dawydienkę i Andy’ego Roddicka. W półfinale Szwajcar wygrał z Rafaelem Nadalem, a spotkaniu finałowym zmierzył się z Davidem Ferrerem, którego pokonał 6:2, 6:3, 6:2, zdobywając po raz czwarty tytuł w Tennis Masters Cup^[136].

Rok Federer zakończył ponownie na pozycji lidera rankingu ATP oraz ponownie uhonorowano go mianem International World Champion^[7][137].

Sezon 2008

Na początku roku Federer zmagał się z kłopotami żołądkowymi, które, jak sam przyznał „zakłóciły przegotowania do nowego sezonu”^[138]. Wystartował w połowie stycznia w Australian Open. W III rundzie rozegrał ponad 4 godz. mecz z Janko Tipsareviciem zakończony wynikiem 6:7(5), 7:6(1), 5:7, 6:1, 10:8 dla Szwajcara^[139]. W półfinale zmierzył się z Novakiem Đokoviciem, z którym przegrał 5:7, 3:6, 6:7(5). Đoković zarazem przerwał Federerowi serię 10 wielkoszlemowych finałów z rzędu, która trwała od Wimbledonu z 2005 roku^[140]. Po ponad miesięcznej przerwie Federer powrócił do gry, na początku marca, w Dubaju, jednak uległ w I rundzie Andy’emu Murrayowi. Po tej porażce Federer przeszedł badania lekarskie, po których stwierdzono, że choruje na mononukleozę, najprawdopodobniej od końca grudnia 2007 roku^[141]. W połowie marca podczas rozgrywek ATP Masters Series w Indian Wells Szwajcar osiągnął półfinał, gdzie przegrał z Mardym Fishem^[142]. W Miami natomiast odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale z Andym Roddickiem, z którym poniósł porażkę po raz pierwszy od pięciu lat^[143]. Do kwietnia Federer nie wygrał turnieju, pierwszy raz od 2000 roku^[144].

W kwietniu, na początku sezonu gry na kortach ziemnych Federer nawiązał współpracę z hiszpańskim trenerem José Higuerasem^[145]. Pierwsze turniejowe zwycięstwo w 2008 roku Federer odniósł w Estoril, pokonując w rundzie finałowej Nikołaja Dawydienkę^[146]. Podczas zawodów w Monte Carlo Federer osiągnął kolejny finał, eliminując wcześniej m.in. w półfinale Novaka Đokovicia. Mecz finałowy przegrał z Rafaelem Nadalem. W Rzymie Szwajcar uzyskał ćwierćfinał, w którym nie sprostał Radkowi Štěpánkowi, ponosząc szóstą porażkę w sezonie^[147]. Na dwa tygodnie przed wielkoszlemowym Rolandem Garrosem Federer wziął udział w zawodach w Hamburgu awansując bez straty seta do finału, w którym ponownie przegrał z Rafaelem Nadalem. Na paryskich kortach Szwajcar doszedł po raz trzeci z rzędu do finału, rozgrywając spotkanie o tytuł z Nadalem. Federer uległ Hiszpanowi 1:6, 3:6, 0:6, przegrywając seta do zera po raz pierwszy od 1999 roku^[148].

Po roku nieobecności, Federer wystartował w Halle. Rozgrywki zakończyły się triumfem Szwajcara, który pokonał w finale Philippa Kohlschreibera^[149]. Na Wimbledonie Federer bez straty seta osiągnął finał, w którym zmierzył się z Nadalem. Pojedynek trwał 4 godz. i 48 min. i był najdłuższym finałem Wimbledonu w historii, a zakończył się wynikiem 6:4, 6:4, 6:7(5), 6:7(8), 9:7 dla Nadala, który przerwał Federerowi serię pięciu kolejnych zwycięstw na angielskich kortach oraz rekordową passę 65 wygranych na nawierzchni trawiastej, która trwała od 2003 roku^[150][151]. Pojedynek ten uznano za jeden z najlepszych w historii tenisa^[152][153].

Po miesiącu odpoczynku Federer wystartował na twardych kortach w Toronto, odpadając w II rundzie z Gilles’em Simonem, a w Cincinnati przegrał w III fazie z Ivo Karloviciem.

W połowie sierpnia, podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie Federer awansował do ćwierćfinału, w którym przegrał z Jamesem Blakiem. Rozgrywki zakończyły się zwycięstwem Nadala, który dnia 18 sierpnia zastąpił Szwajcara na pozycji lidera rankingu ATP^[154]. Federer po zwycięstwie w Australian Open z 2004 roku był nieprzerwanie przez 237 tygodni (najdłużej w historii dyscypliny) liderem klasyfikacji ATP^[9]. W trakcie trwania igrzysk wystartował również w grze podwójnej w parze ze Stanislasem Wawrinką. Szwajcarska para pokonała w drodze po tytuł czołowe deble świata m.in. w ćwierćfinale Hindusów Mahesha Bhupathiego i Leandera Paesa oraz w półfinale Amerykanów Boba i Mike’a Bryanow. Rundę finałową wygrali 6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3 ze Szwedami Simonem Aspelinem i Thomasem Johanssonem, zdobywając złoty medal^[6].

Na US Open Szwajcar wystartował jako zawodnik rozstawiony z nr 2. Federer awansował do finału eliminując m.in. w III rundzie po pięciosetowym meczu Igora Andriejewa i w półfinale Novaka Đokovicia. Spotkanie finałowe rozegrał z Andym Murrayem. Mecz zakończył się zwycięstwem Federera 6:2, 7:5, 6:2, który odniósł pierwszy w sezonie wielkoszlemowy triumf, a piąty w Nowym Jorku^[155]. Zwyciężając w US Open Szwajcar ustanowił kolejny rekord w erze open; wygrał pięć razy z rzędu dwa turnieje wielkoszlemowe (US Open 2004-2008 i Wimbledon 2003-2007)^[9]. Po tych rozgrywkach José Higueras przestał być trenerem Federera^[156].

Jesienią Szwajcar wystartował w Madrycie, gdzie uzyskał półfinał po wcześniejszym wyeliminowaniu Radka Štěpánka; przegrał z Andym Murrayem. Czwarty turniejowy triumf w sezonie Szwajcar odniósł w Bazylei, pokonując w finale Davida Nalbandiana^[157]. Z turnieju w Paryżu Federer wycofał się z powodu kontuzji pleców^[9].

W listopadzie, podczas Tennis Masters Cup w Szanghaju w grupie zmierzył się z Andym Murrayem, Gilles’em Simonem i Radkiem Štěpánkiem (Czech zastąpił kontuzjowanego Andy’ego Roddicka). Pierwszy mecz Szwajcar rozegrał z Simonem, jednak pojedynek zakończył się porażką Federera. Następnie pokonał Štěpánka, a w ostatnim grupowym spotkaniu uległ Murrayowi, odpadając po raz pierwszy w karierze z rozgrywek w fazie grupowej.

Rok 2008 Federer ukończył na 2. miejscu w rankingu ATP^[7].

Sezon 2009

Pierwszy start Federera w 2009 roku miał miejsce w Ad-Dausze. Szwajcar awansował do półfinału, w którym nie sprostał Andy’emu Murrayowi^[158]. W Melbourne, podczas Australian Open, Federer awansował do finału. Po drodze wygrał w IV rundzie pięciosetowy mecz z Tomášem Berdychem, w ćwierćfinale z Juanem Martínem del Potro, przeciwko któremu stracił trzy gemy, a w półfinale wyeliminował Andy’ego Roddicka. W pojedynku finałowym zmierzył się z Rafaelem Nadalem, przeciwko któremu zagrał pierwszy wielkoszlemowy finał na nawierzchni twardej^[159]. Pięciosetowy mecz, zakończony po 4 godz. i 20 min. wygrał Nadal 7:5, 3:6, 7:6(3), 3:6, 6:2^[160][161]. Była to pierwsza porażka Federera w finale imprezy wielkoszlemowej rozgrywanej na kortach twardych^[9]. W lutym, z powodu kontuzji pleców wycofał się z zawodów w Dubaju^[162]. Po wyleczeniu urazu, w połowie marca Federer wystartował w Indian Wells, gdzie odpadł w półfinale z Andym Murrayem. W Miami Szwajcar osiągnął ponownie półfinał, przegrywając z Novakiem Đokoviciem.

Okres gry na kortach ziemnych Federer zaczął od turnieju w Monte Carlo, odpadając w III rundzie ze Stanislasem Wawrinką. Podczas rozgrywek w Rzymie Szwajcar uzyskał półfinał ponosząc porażkę z Novakiem Đokoviciem. W połowie maja Federer wygrał pierwszy turniej w sezonie, w Madrycie. W drodze po tytuł stracił jednego seta, w pojedynku ćwierćfinałowym z Andym Roddickiem, a w finale pokonał Rafaela Nadala 6:4, 6:4^[163]. Był to również pierwszy turniej rangi ATP World Tour Masters 1000 wygrany przez Szwajcara od sierpnia 2007 roku. W wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie Federer awansował po raz czwarty z rzędu do finału. Po drodze wygrał m.in. w pięciu setach w IV rundzie z Tommym Haasem, z którym przegrywał w setach 0:2 oraz w półfinale, również po pięciosetowym pojedynku z Juanem Martínem del Potro. Spotkanie finałowe Szwajcar rozegrał z Robinem Söderlingiem, który wyeliminował wcześniej Rafaela Nadala. Mecz zakończył się zwycięstwem Szwajcara 6:1, 7:6(1), 6:4, który jako szósty tenisista w historii i trzeci w erze open (po Rodzie Laverze i Andre Agassim) skompletował karierowego wielkiego szlema^[164][165]. Podczas wręczania pucharu Szwajcar powiedział:

Po triumfie na paryskich kortach Federer zrezygnował z udziału w turnieju w Halle, podając jako przyczynę przemęczenie oraz chęć wypoczęcia przed Wimbledonem^[167]. Na londyńskich kortach Federer awansował po raz siódmy z rzędu do finału, tracąc po drodze jednego seta, w IV rundzie z Philippem Kohlschreiberem. Finałowy pojedynek Szwajcar zagrał przeciwko Andy’emu Roddickowi. Mecz, który zakończył się po 4 godz. 16 min. wygrał Federer wynikiem 5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14. Szwajcar przełamał w tym pojedynku swojego rywala raz, w ostatnim gemie w meczu, a w tie-breaku drugiego seta obronił cztery piłki setowe wygrywając partię do sześciu^[168]. Przeciwko Amerykaninowi Federer zaserwował 50 asów, najwięcej w jednym meczu w swojej karierze^[168]. W spotkaniu tym rozegrano rekordową liczbę 77 gemów w historii finałów wielkoszlemowych, a ostatni set trwał 95 min. Ponadto pojedynek ten uznano za „klasyk finałów” przez stację ESPN^[169][170]. Dzięki temu triumfowi Federer pobił rekord 14 wygranych turniejów wielkoszlemowych, który należał do Pete’a Samprasa i od następnego tygodnia, po 46 tygodniach przerwy awansował na 1. miejsce w rankingu ATP^[171].

Po pięciu tygodniach przerwy Federer powrócił do gry na turniej w Montrealu. Szwajcar osiągnął ćwierćfinał, w którym przegrał 6:7(5), 6:1, 6:7(3) z Jo-Wilfriedem Tsongą, mimo prowadzenia 5:1 w trzecim secie^[172]. W połowie sierpnia Federer odniósł zwycięstwo w zawodach w Cincinnati, eliminując m.in. Andy’ego Murraya, a w finale Novaka Đokovicia^[173]. W ostatnim turnieju wielkoszlemowym w sezonie, US Open, Federer doszedł do ćwierćfinału tracąc jednego seta w meczu z Lleytonem Hewittem. W ćwierćfinale pokonał w czterech setach Robina Söderlinga, a w półfinale wyeliminował Novaka Đokovicia. Mecz finałowy Szwajcar przegrał 6:3, 6:7(5), 6:4, 6:7(4), 2:6 z Juanem Martínem del Potro^[174]. Argentyńczyk przerwał serię 40 kolejnych wygranych na nowojorskich kortach przez Szwajcara, która trwała od 2004 roku^[9]. Był to trzeci sezon w karierze Federera (poprzednio lata 2006 i 2007), w którym osiągnął wszystkie cztery wielkoszlemowe finały^[9].

W październiku Federer zrezygnował ze startów w turniejach w Tokio i Szanghaju z powodu przemęczenia^[175]. Na początku listopada Szwajcar wystąpił w Bazylei, gdzie dotarł do finału, w którym uległ Novakowi Đokoviciowi^[176]. Następnie Federer wystartował w rozgrywkach ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, odpadając w II rundzie z Julienem Benneteau.

W kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals (zmieniono nazwę zawodów z Tennis Masters Cup), rozgrywanym po raz pierwszy w Londynie, Federer w fazie grupowej zmierzył się z Fernando Verdasco, Andym Murrayem oraz Juanem Martínem del Potro. Dwa pierwsze mecze, z Verdasco i Murrayem, Szwajcar wygrał natomiast przegrał w pojedynku z del Potro. W półfinale Federer przegrał po raz pierwszy w karierze z Nikołajem Dawydienką, którego wcześniej pokonał jedenaście razy^[177].

Rok 2009 po raz piąty Federer zakończył na pierwszym miejscu, wyrównując wynik Jimmy’ego Connorsa, który również pięć razy kończył sezon na pierwszej pozycji^[7][9]. Pod koniec grudnia Federer po raz piąty zdobył tytuł International World Champion, za powrót na pozycję lidera rankingu i zwycięstwo w dwóch turniejach wielkoszlemowych^[178].

Sezon 2010

Sezon 2010 Federer zaczął od startu w Ad-Dausze dochodząc do półfinału, w którym nie sprostał Nikołajowi Dawydience^[179]. Turniej Australian Open Federer rozpoczął od wygranej w czterech setach z Igorem Andriejewem. W II, III i IV fazie nie stracił seta, przeciwko Victorowi Hănescu, Albertowi Montañésowi i Lleytonowi Hewittowi. W ćwierćfinale wygrał z Nikołajem Dawydienką, a w półfinale z Jo-Wilfriedem Tsongą. W finale zmierzył się z Andym Murrayem, którego pokonał 6:3, 6:4, 7:6(11), wygrywając po raz szesnasty turniej wielkiego szlema, a czwarty w Australii^[180]. Federer wyrównał też rekord ery open Andre Agassiego w liczbie zwycięstw w Melbourne. W lutym Szwajcar zrezygnował z występu w Dubaju z powodu infekcji płuc^[181]. W połowie marca wziął udział w zawodach w Indian Wells, gdzie odpadł w III rundzie po raz pierwszy pokonany przez Markosa Pagdatisa, przeciwko któremu nie wykorzystał trzech piłek meczowych^[182]. Z turnieju w Miami Federer, po nie wykorzystaniu piłki meczowej, w pojedynku IV rundy przegrał z Tomášem Berdychem^[183].

Pod koniec kwietnia Federer wystartował w Rzymie, gdzie został pokonany w II rundzie przez Ernestsa Gulbisa. Następnie Szwajcar zagrał w Estoril osiągając półfinał, w którym uległ Albertowi Montañésowi. Pierwszy finał po Australian Open Federer rozegrał w Madrycie, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Gulbisa. Spotkanie finałowe przegrał z Rafaelem Nadalem^[184]. Na kortach im. Rolanda Garrosa Szwajcar zakończył swój udział w ćwierćfinale, pokonany w czterech setach przez Robina Söderlinga^[185]. Federerowi tym samym po raz pierwszy od turnieju Rolanda Garrosa z 2004 roku nie udało się awansować do wielkoszlemowego półfinału (jego rekord to 23 półfinały z rzędu), kiedy to przegrał z Gustavo Kuertenem^[185]. Z końcem turnieju Federer został wyprzedzony przez Nadala w rankingu ATP, będąc łącznie przez 285 tygodni na pierwszej pozycji, o jeden tydzień krócej od rekordu Pete’a Samprasa^[9].

Okres gry na kortach trawiastych Federer zaczął od rozgrywek w Halle. Szwajcar doszedł do finału, w którym został pokonany po raz pierwszy od 15 spotkań przez Lleytona Hewitta^[186]. Była to pierwsza porażka Federera na niemieckich kortach od 2002 roku, kiedy to uległ w półfinale Nicolasowi Kieferowi^[186]. Wimbledon Szwajcar zaczął od wygranej z Alejandro Fallą, z którym przegrywał w setach 0:2. Kolumbijczyk nie wykorzystał również prowadzenia w czwartej partii, kiedy to serwował przy stanie 5:3 na zwycięstwo w pojedynku^[187]. W II fazie po czterosetowym meczu wyeliminował Iliję Bozoljaca, a w III i IV rundzie bez straty seta Arnauda Clémenta i Jürgena Melzera. Mecz ćwierćfinałowy rozegrał z Tomášem Berdychem, któremu uległ 4:6, 6:3, 1:6, 4:6. Po tej porażce Szwajcar spadł na 3. miejsce w rankingu ATP – najniższe od listopada 2003 roku^[7].

Pod koniec lipca Federer nawiązał współpracę z wieloletnim trenerem Pete’a Samprasa (znanym również ze współpracy z Timem Henmanem), Paulem Annaconem. Annacone, związany kontraktem z Brytyjską Federacją Tenisową do października 2010 roku, został do czasu wygaśnięcia umowy zatrudniony przez Federera na okres próbny^[188]. Na początku sierpnia Federer dotarł do finału zawodów w Toronto, eliminując po drodze m.in. Tomáša Berdycha oraz Novaka Đokovicia. W finale zmierzył się z broniącym tytułu Andym Murrayem. Mecz przerywany opadami deszczu wygrał Murray^[189]. Tydzień później Federer triumfował po raz czwarty w Cincinnati, zwyciężając po raz siedemnasty w rozgrywkach ATP World Tour Masters 1000. Szwajcar w drodze po tytuł pokonał m.in. Nikołaja Dawydienkę, Markosa Pagdatisa, a w finale Mardy’ego Fisha^[190]. Był to również 63 wygrany przez Federera turniej, dzięki czemu zrównał się w liczbie zdobytych tytułów z Björnem Borgiem^[190]. Podczas US Open Federer bez straty seta osiągnął półfinał, po wcześniejszym zwycięstwie m.in. z Robinem Söderlingiem. Spotkanie o finał rozegrał z Novakiem Đokoviciem, z którym przegrał 7:5, 1:6, 7:5, 2:6, 5:7, nie wykorzystując dwóch piłek meczowych w piątym secie^[191].

Po miesiącu przerwy Szwajcar wystartował w turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju, gdzie awansował do finału. We wcześniejszych rundach wyeliminował m.in. Novaka Đokovicia, jednak w finale nie sprostał Andy’emu Murrayowi^[192]. W połowie października Federer wygrał rozgrywki w Sztokholmie, tracąc jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym ze Stanislasem Wawrinką. Spotkanie finałowe zakończyło się zwycięstwem Federera z Florianem Mayerem. Czwarty tytuł w sezonie Federer wywalczył w Bazylei, gdzie w finale pokonał Novaka Đokovicia^[193]. Na kortach w hali Bercy w Paryżu Federer doszedł do półfinału. Po trzysetowej walce przegrał z Gaëlem Monfilsem 6:7(7), 7:6(1), 6:7(4), nie wykorzystując pięciu piłek meczowych^[194].

W kończącym sezon turnieju ATP World Tour Finals na twardych kortach w londyńskiej hali O2 Arena, Federer wygrał bez straty seta wszystkie spotkania grupowe, pokonując najpierw Davida Ferrera, następnie Andy’ego Murraya i Robina Söderlinga. W pojedynku półfinałowym Szwajcar wygrał z Novakiem Đokoviciem, a w rundzie finałowej po raz drugi w sezonie zmierzył się z Rafaelem Nadalem, którego pokonał 6:3, 3:6, 6:1^[195]. Zwyciężając w Londynie, Szwajcar wyrównał rekord Pete’a Samprasa i Ivana Lendla w liczbie zwycięstw w tej imprezie^[196].

Rok 2010 Federer zakończył na pozycji wicelidera klasyfikacji ATP^[7].

Sezon 2011

Sezon 2011 Federer rozpoczął od występu w Ad-Dausze, gdzie bez straty seta doszedł do finału, w którym wygrał z Nikołajem Dawydienką^[197]. W Australian Open Federer doszedł do półfinału po pokonaniu w pięciu setach w pojedynku II rundy Gilles’a Simona i zwycięskim czterosetowym spotkaniu w IV fazie z Tommym Robredo. Mecz o finał zawodów Szwajcar przegrał z Novakiem Đokoviciem^[198]. Pod koniec lutego Federer doszedł do finału w Dubaju, gdzie ponownie nie sprostał Đokoviciowi^[199]. W marcu Federer wystartował w Indian Wells, awansując do półfinału. Spotkanie o finał imprezy przegrał z Đokoviciem^[200]. Podczas zawodów w Miami Szwajcar uzyskał kolejny półfinał, w którym nie sprostał Rafaelowi Nadalowi^[201].

Okres gry na kortach ziemnych Federer zaczął od turnieju w Monte Carlo. Szwajcar osiągnął tam ćwierćfinał po wygranych nad Philippem Kohlschreiberem i Marinem Čiliciem. Mecz o dalszą fazę przegrał z Jürgenem Melzerem^[202]. Na początku maja Federer wziął udział w zawodach w Madrycie, gdzie osiągnął półfinał po wyeliminowaniu m.in. w II rundzie Feliciano Lópeza, przeciwko któremu obronił trzy piłki meczowe^[203]. Pojedynek o finał zawodów zakończył się porażką Szwajcara z Rafaelem Nadalem. Podczas turnieju w Rzymie Federer w II rundzie pokonał Jo-Wilfrieda Tsongę, a pojedynek o ćwierćfinał przegrał z Richardem Gasquetem. Na Rolandzie Garrosie Federer osiągnął po raz piąty finał. Do meczu półfinałowego awansował bez straty seta. Spotkanie półfinałowe przeciwko Novakowi Đokoviciowi Federer zakończył zwycięsko w czterech setach 7:6(5), 6:3, 3:6, 7:6(5), przerywając tym samym serię Serba 43 wygranych meczów z rzędu^[204]. Mecz finałowy Szwajcar rozegrał z Rafaelem Nadalem, z którym przegrał 5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6.

Na początku czerwca Federer wycofał się z turnieju w Halle, podając jako przyczynę nadciągnięcie pachwiny^[205]. Podczas Wimbledonu odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale z Jo-Wilfriedem Tsongą, przegrywając 6:3, 7:6(3), 4:6, 4:6, 4:6^[206].

W sierpniu, podczas amerykańskiego US Open Series, Federer wystartował w Montrealu, gdzie został wyeliminowany w III rundzie po raz kolejny w sezonie przez Jo-Wilfrieda Tsongę^[207]. W Cincinnati Federer poniósł porażkę w ćwierćfinale z Tomášem Berdychem. Na US Open szwajcarski tenisista osiągnął półfinał. Po drodze zdołał wyeliminować Jo-Wilfrieda Tsongę, natomiast w półfinale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi, który wygrał 6:7(7), 4:6, 6:3, 6:2, 7:5. W ostatnim secie pojedynku Federer nie wykorzystał dwóch piłek meczowych^[208]. Tym samym Szwajcar po raz pierwszy od 2002 roku nie zwyciężył w turnieju wielkoszlemowym na przestrzeni całego sezonu.

Jesienią Federer wystartował, na początku listopada, w Bazylei, gdzie wygrał cały turniej, po blisko dziesięciomiesięcznej przerwie, od czasu zwycięstwa ze stycznia w Ad-Dausze. W drodze po tytuł Szwajcar pokonał m.in. Andy’ego Roddicka, natomiast w finale Keiego Nishikoriego^[209]. W swoim kolejnym starcie Federer wygrał po raz pierwszy w karierze turniej ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu. Zawody Szwajcar zakończył bez straty seta po zwycięstwach m.in. nad Tomášem Berdychem, a w finale z Jo-Wilfriedem Tsongą^[210]. Triumfując w Paryżu Federer wygrał zarazem po piętnastu miesiącach przerwy imprezę kategorii ATP World Tour Masters 1000.

Ostatni w sezonie turniej Federer rozegrał w Londynie, podczas zawodów ATP World Tour Finals. Turniej zakończył się zwycięstwem Federera, który nie poniósł porażki, pokonując w grupie Jo-Wilfrieda Tsongę, Rafaela Nadala oraz Mardy’ego Fisha. W półfinale wyeliminował Davida Ferrera, natomiast w finale ponownie wygrał z Tsongą, rezultatem 6:3, 6:7(6), 6:3. Szwajcar zwyciężył w imprezie po raz szósty, wyprzedzając Ivana Lendla i Pete’a Samprasa, którzy triumfowali w zawodach pięciokrotnie^[211].

Sezon Federer zakończył na 3. miejscu w zestawieniu ATP oraz z serią 17 zwycięstw z rzędu.

Sezon 2012

Rok 2012 Federer rozpoczął od turnieju w Ad-Dausze. Szwajcar doszedł do półfinału, w którym poddał spotkanie walkowerem Jo-Wilfriedowi Tsondze z powodu urazu pleców, którego doznał w meczu II rundy z Gregą Žemlją^[212]. Podczas Australian Open tenisista szwajcarski dotarł do półfinału, po wcześniejszym zwycięstwie m.in. z Juanem Martínem del Potro, przeciwko któremu rozegrał swój 1000 mecz w karierze^[213]. Spotkanie o awans do finału Federer przegrał w czterech setach z Rafaelem Nadalem. Hiszpan przerwał zarazem Federerowi serię 24 kolejnych wygranych pojedynków, a także pokonał go jako pierwszy od blisko pięciu miesięcy^[214]. Pierwszy w sezonie tytuł Federer wywalczył w lutym, w Rotterdamie, gdzie wystąpił po raz pierwszy od 2005 roku. W całych zawodach stracił jednego seta, w pojedynku półfinałowym przeciwko Nikołajowi Dawydience. Spotkanie finałowe Szwajcar wygrał 6:1, 6:4 z Juanem Martínem del Potro^[215]. W marcu zwyciężył po raz piąty na twardych kortach w Dubaju, a w finałowym spotkaniu pokonał Andy’ego Murraya 7:5, 6:4^[216].

Na kortach Indian Wells Szwajcar triumfował po raz czwarty w karierze. Po drodze wyeliminował m.in. Rafaela Nadala, z którym wygrał po raz dziesiąty w zawodowym Tourze. Finałowy pojedynek zakończył się wygraną Federera nad Johnem Isnerem wynikiem 7:6(7), 6:3^[217]. Podczas imprezy w Miami Federer został wyeliminowany w III rundzie przez Andy’ego Roddicka.

W maju Federer zwyciężył w Madrycie. W trakcie zawodów po raz pierwszy w historii ATP zastosowano niebieską mączkę. W meczu o tytuł pokonał Tomáša Berdycha wynikiem 3:6, 7:5, 7:5, zdobywając tym samym dwudziesty puchar za zwycięstwo w imprezach rangi ATP World Tour Masters 1000. Wygrana w turnieju przyniosła Szwajcarowi także awans na pozycję wicelidera rankingu singlowego ATP^[218]. Po imprezie w stolicy Hiszpanii, Federer wystartował w Rzymie, gdzie poniósł porażkę w półfinale z Novakiem Đokoviciem. Wraz z nowym rankingowym notowaniem Szwajcar ponownie spadł na 3. pozycję w rankingu. Podczas wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Federer awansował do półfinału, po zwycięstwie m.in. w ćwierćfinale z Juanem Martínem del Potro. Spotkanie Szwajcar wygrał w pięciu setach, odrabiając stratę dwóch setów. Pojedynek o awans do finału turnieju zakończył się przegraną Federera z Novakiem Đokoviciem.

Miesiąc gry na kortach trawiastych Federer zainaugurował od turnieju w Halle, dochodząc do finału, w którym spotkał się z Tommym Haasem. Federer miał szanse zdobyć pierwszy tytuł na tej nawierzchni od trzech lat (po triumfie na Wimbledonie z 2009 roku). Grający z dziką kartą od organizatorów Haas wygrał jednak mecz 7:6(5), 6:4^[219]. Na Wimbledonie Federer, po dwóch i pół roku przerwy, zdobył kolejny – siedemnasty – tytuł wielkoszlemowy. Zarazem był to jego siódmy tytuł na londyńskich kortach, czym wyrównał rekord Pete’a Samprasa i Williama Renshawa w liczbie zwycięstw w turnieju^[220]. W drodze po mistrzostwo Szwajcar zdołał m.in. wygrać pięciosetowy pojedynek z Julienem Benneteau, półfinałowy pojedynek z Novakiem Đokoviciem i finałowy mecz wynikiem 4:6, 7:5, 6:3, 6:4 z Andym Murrayem. Wraz z zakończeniem zawodów Federer po raz trzeci powrócił na pozycję lidera rankingu ATP, czym najpierw wyrównał, a w kolejnym notowaniu dnia 16 lipca pobił osiągnięcie Samprasa 286 tygodni spędzonych na szczycie klasyfikacji^[221].

Na przełomie lipca i sierpnia brał udział w olimpijskim turnieju rozgrywanym podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich 2012. W grze pojedynczej osiągnął finał zawodów. W początkowych rundach pokonał Alejandra Fallę, Juliena Benneteau i Denisa Istomina, a w pojedynku ćwierćfinałowym zwyciężył z Johnem Isnerem. Spotkanie półfinałowe rozegrał z Juanem Martínem del Potro, a skończyło się ono zwycięstwem Federera 3:6, 7:6(5), 19:17^[222]. W meczu o złoty medal, podobnie jak w finale Wimbledonu, spotkał się z reprezentantem gospodarzy Andym Murrayem. Szwajcar tym razem przegrał 2:6, 1:6, 4:6^[223]. W grze podwójnej występował razem ze Stanislasem Wawrinką jako obrońca tytułu. Debel odpadł w II rundzie po porażce z Jonatanem Erlichem i Andym Ramem. Po igrzyskach olimpijskich Szwajcar wycofał się z turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Toronto^[224]. Następnie wystartował w zawodach tej samej rangi rozgrywanych w Cincinnati. Federer pokonał tam Alexa Bogomolova Jr., Bernarda Tomica, Mardy’ego Fisha oraz rodaka Stanislasa Wawrinkę. W finale spotkał się z Novakiem Đokoviciem. Pojedynek pomiędzy nimi zakończył się zwycięstwem Federera 6:0, 7:6(7). Tym samym po raz piąty w karierze sięgnął po trofeum w Cincinnati, czego dokonał jako pierwszy gracz w historii^[225]. Na US Open tenisista szwajcarski doszedł do ćwierćfinału, w którym został wyeliminowany przez Tomáša Berdycha. Była to pierwsza porażka w ćwierćfinale Federera od ośmiu lat na kortach twardych podczas zawodów wielkoszlemowych^[226]. Ostatni przegrany mecz Szwajcara na nawierzchni twardej przed półfinałem miał miejsce w 2003 roku na US Open.

Kolejnym turniejem, w którym Roger Federer wziął udział, były zawody w Szanghaju. Szwajcar doszedł do półfinału. W pojedynku o finał przegrał z Andym Murrayem^[227]. Następnie Szwajcar zagrał w Bazylei osiągając finał, w którym zmierzył się z Juanem Martínem del Potro. Mecz zakończył się porażką Federera 4:6, 7:6(5), 6:7(3). Po zakończeniu imprezy w Bazylei tenisista szwajcarski wycofał się z zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu na rzecz przygotowań do turnieju ATP World Tour Finals^[228]. Podczas londyńskich mistrzostw Federer zagrał w grupie z Janko Tipsareviciem, Davidem Ferrerem oraz Juanem Martínem del Potro, doznając jednej porażki, z del Potro. W półfinale Szwajcar wyeliminował Andy’ego Murraya i w finale zmierzył się z Novakiem Đokoviciem, z którym przegrał spotkanie 6:7(6), 5:7^[229].

Na koniec sezonu Federer zajmował 2. pozycję w klasyfikacji singlowej ATP.

Sezon 2013

Pierwszym turniejem w sezonie 2013, w którym Federer wziął udział, był wielkoszlemowy Australian Open. W początkowych fazach zawodów, w których pokonał m.in. Nikołaja Dawydienkę^[230] i Milosa Raonica^[231], szwajcarski tenisista nie stracił seta. W spotkaniu ćwierćfinałowym zwyciężył Jo-Wilfrieda Tsongę, po pojedynku zakończonym wynikiem 7:6(4), 4:6, 7:6(4), 3:6, 6:3^[232]. W meczu o finał Federer uległ Andy’emu Murrayowi 4:6, 7:6(5), 3:6, 7:6(2), 2:6^[231], tym samym po raz trzeci z rzędu zakończył udział w australijskich rozgrywkach na półfinale. W lutym Roger Federer wystąpił jako obrońca tytułu w Rotterdamie, ale swój udział w rywalizacji zakończył po ćwierćfinałowej porażce 3:6, 5:7 z Julienem Benneteau^[233]. Następnie odpadł w półfinale zawodów w Dubaju. W meczu o finał uległ Tomášowi Berdychowi 6:3, 6:7(8), 4:6 mimo posiadania trzech piłek meczowych^[234].

W lutym Roger Federer poinformował, że po zakończeniu turnieju ATP World Tour Masters 1000 rozgrywanego w Indian Wells planuje dwumiesięczną przerwę od zawodowego tenisa, którą przeznaczy na spędzenie czasu razem z rodziną i przygotowanie do dalszej części sezonu. Decyzja Szwajcara oznacza jego absencję w zawodach w Miami i w Monte Carlo^[235].

Podczas zawodów w Indian Wells osiągnął ćwierćfinał rozgrywek. W spotkaniu o półfinał po raz 19. w karierze przegrał z Nadalem^[236]. Mecz zakończył się wynikiem 4:6, 2:6. W Miami, zgodnie z zapowiedziami, nie wystartował.

Okres gry na kortach ziemnych Federer zainicjował w Madrycie. Rozstawiony z numerem drugim Szwajcar pokonał w swoim pierwszym meczu Radka Štěpánka 6:3, 6:3^[237]. W kolejnej rundzie musiał uznać wyższość Keiego Nishikoriego, z którym przegrał 4:6, 6:1, 2:6^[238]. W Rzymie Federer swój udział rozpoczął od drugiej rundy. W pierwszych dwóch meczach pokonał w stosunku 6:1, 6:2 Potito Starace^[239] i Gillesa Simona^[240]. W meczu ćwierćfinałowym Federer pokonał Jerzego Janowicza 6:4, 7:6(2)^[241], natomiast w półfinale wygrał z Benoîtem Paire 7:6(5), 6:4. W meczu mistrzowskim Szwajcar uległ Nadalowi 1:6, 3:6^[242]. French Open rozpoczął od dwóch zwycięstw nad kwalifikantami – Pablo Carreño-Bustą i Somdevem Devvarmanem. W kolejnych meczach zmierzył się z Francuzami. Z Benneteau wygrał 6:3, 6:4, 7:5, Simona pokonał 6:1, 4:6, 2:6, 6:2, 6:3. W ćwierćfinale przegrał z Tsongą 5:7, 3:6, 3:6^[243].

Pierwszy w sezonie turniej na nawierzchni trawiastej Federer rozegrał w Halle, gdzie zatriumfował po raz szósty w całej karierze. W drodze po pierwszy w sezonie tytuł wyeliminował m.in. w półfinale Tommy’ego Haasa, natomiast w finale pokonał 6:7(5), 6:3, 6:4, Michaiła Jużnergo^[244]. Na Wimbledonie pokonał w pierwszej rundzie Victora Hănescu 6:3, 6:2, 6:0^[245], lecz przegrał 7:6(5), 6:7(5), 5:7, 6:7(5) w kolejnym spotkaniu z Serhijem Stachowskim. Była to pierwsza porażka Szwajcara przed osiągnięciem ćwierćfinału na kortach w Londynie od 2002 roku^[246].

Po Wimbledonie Federer zdecydował się na starty w Hamburgu i w Gstaad w ramach testowania nowego sprzętu, rakiety Wilson z 98-calową główką, większą o 8 cali od poprzedniej rakiety^[247]. W Hamburgu Szwajcar dotarł do półfinału pokonany przez Federico Delbonisa, a w Gstaad poniósł porażkę już w II rundzie z Danielem Brandsem.

Podczas amerykańskiego US Open Series Federer zagrał w Cincinnati, awansując do ćwierćfinału, w którym po raz kolejny w sezonie nie sprostał Rafaelowi Nadalowi, przegrywając tym razem 7:5, 4:6, 3:6. Na US Open Szwajcar odpadł z rywalizacji w IV rundzie po tym, jak wyeliminował go Tommy Robredo, z którym przed spotkaniem Federer miał bilans 10–0^[248]. Końcowy wynik rywalizacji to 7:6(3), 6:3, 6:4 dla tenisisty hiszpańskiego.

Po cyklu amerykańskich turniejów Federer, na początku października, wyruszył do Azji na zawody w Szanghaju, z których został wyeliminowany w III rundzie przez Gaëla Monfilsa. Po tych zawodach Federer podał do informacji, że Paul Annacone nie jest już jego trenerem^[249].

Pierwszy jesienny turniej w hali Szwajcar zagrał w Bazylei, gdzie tak jak w 2012 roku zmierzył się w finale z Juanem Martínem del Potro. Del Potro wygrał rywalizację w trzech setach^[250]. Następnie Federer wystąpił w Paryżu. Awansował tam do półfinału, po wcześniejszym pokonaniu del Potro, jednak spotkanie o uczestnictwo w finale przegrał z Novakiem Đokoviciem.

Na koniec sezonu tenisista szwajcarski zagrał w zawodach ATP World Tour Finals w Londynie. Federer wyszedł z grupy z 2. miejsca, po wygranych z Richardem Gasquetem i Juanem Martínem del Potro oraz po porażce z Novakiem Đokoviciem. W półfinale zmierzył się z Rafaelem Nadalem, któremu uległ w dwóch setach. Była to zarazem pierwsza porażka Federera z Nadalem w hali, z pięciu rozegranych dotąd pojedynków^[251].

Rok 2013 Federer zakończył na 6. pozycji w klasyfikacji ATP. Poza „czołową trójką” po raz ostatni na koniec sezonu był w 2002 roku, również na 6. miejscu.

Sezon 2014

Tuż przed rozpoczęciem sezonu do sztabu szkoleniowego Szwajcara dołączył wielokrotny zdobywca tytułów wielkoszlemowych, przedstawiciel stylu serw-wolej, Stefan Edberg^[252]. Roger Federer rozpoczął sezon 2014 od udziału w zawodach w Brisbane. Awansował w nich do finału, w którym przegrał 1:6, 6:4, 3:6 z Lleytonem Hewittem w ich 27. pojedynku^[253]. W rozgrywkach deblowych Szwajcar awansował razem z Nicolasem Mahutem do półfinału^[254]. Zawody wielkoszlemowe w Melbourne zainaugurował triumfem nad Jamesem Duckworthem^[255]. W następnych rundach pokonał bez straty seta Blaža Kavčiča, dzięki czemu ustanowił rekord wygranych meczów podczas Australian Open^[256], i Tejmuraza Gabaszwilego^[257]. W meczu czwartej rundy wygrał z Jo-Wilfriedem Tsongą 6:3, 7:5, 6:4^[258]. Ćwierćfinałowym rywalem Federera był Andy Murray, którego pokonał 6:3, 6:4, 6:7(6), 6:3^[259]. W spotkaniu o finał zmierzył się z Rafaelem Nadalem. Szwajcar przegrał po tie-breaku i dwóch setach przegranych do trzech gemów^[260]. Awans do finału tych zawodów pozwolił Stanislasowi Wawrince odebrać Rogerowi Federerowi miano pierwszej rakiety kraju, które ten dzierżył nieprzerwanie od 2001 roku^[261].

Pod koniec lutego Szwajcar wystąpił w zawodach w Dubaju. Awansował w nich do finału, pokonując m.in. Novaka Đokovicia w półfinale. W spotkaniu mistrzowskim pokonał Tomáša Berdycha 3:6, 6:4, 6:3, odnosząc tym samym szósty triumf w tej imprezie^[262].

Na początku marca Federer zagrał w Indian Wells, gdzie bez straty seta osiągnął finał, w którym zmierzył się z Novakiem Đokoviciem. Serb tym razem był lepszy i wygrał mecz 3:6, 6:3, 7:6(3)^[263]. Następnie Federer wystartował w Miami, gdzie poniósł porażkę w ćwierćfinale z Keim Nishikorim.

Pierwszy start Szwajcara na kortach ziemnych w sezonie miał miejsce w połowie kwietnia w Monte Carlo. Federer doszedł tam po raz pierwszy do finału od 2008 roku, m.in. po pokonaniu w półfinale Đokovicia^[264]. Spotkanie o tytuł zakończyło się porażką Federera ze Stanislasem Wawrinką 6:4, 6:7(5), 2:6^[265]. W dalszych tygodniach Federer zrezygnował ze startu w Madrycie, z powodu narodzin pary bliźniaków^[266]. Powrócił na turniej w Rzymie, z którego odpadł w II rundzie pokonany przez Jérémy’ego Chardy’ego. Zawody wielkoszlemowe w Paryżu Federer ukończył w IV rundzie wyeliminowany wynikiem 7:6(5), 6:7(3), 2:6, 6:4, 3:6 przez Ernestsa Gulbisa^[267].

Szwajcar rozpoczął okres gry na nawierzchni trawiastej od udziału w finale zawodów w Halle w konkurencji zarówno singla, jak i debla. W grze pojedynczej pokonał w meczu mistrzowskim Alejandro Fallę 7:6(2), 7:6(3), odnosząc siódmy triumf w tym turnieju^[268]. W grze podwójnej razem z Marco Chiudinellim przegrali w ostatnim spotkaniu z Andre Begemannem i Julianem Knowle 6:1, 5:7, 10–12 mimo posiadania czterech piłek meczowych^[269]. Na Wimbledonie Federer osiągnął finał po raz dziewiąty. Do spotkania mistrzowskiego stracił jednego seta – w meczu ze Stanislasem Wawrinką. W pojedynku finałowym przegrał z Novakiem Đokoviciem 7:6(7), 4:6, 6:7(4), 7:5, 4:6^[270].

Podczas letnich turniejów w Stanach Zjednoczonych Szwajcar odniósł jeden triumf, w Cincinnati. Trofeum z Cincinnati było zarazem 80. tytułem w karierze zawodnika, a w finale był lepszy od Davida Ferrera^[271]. Przed rozgrywkami w Cincinnati Federer awansował także do finału w Toronto, gdzie został pokonany przez Jo-Wilfrieda Tsongę^[272]. Na US Open tenisista szwajcarski doszedł do półfinału, eliminując m.in. w ćwierćfinale Gaëla Monfilsa, którego pokonał 4:6, 3:6, 6:4, 7:5, 6:2. W czwartym secie Szwajcar obronił dwie piłki meczowe, a także był to dziewiąty mecz w jego karierze, gdy odrobił stratę dwóch setów^[273]. W spotkaniu o udział w finale zagrał z Marinem Čiliciem, któremu uległ w trzech setach.

Na początku października Federer zagrał w Szanghaju, kończąc zawody z kolejnym pucharem. W półfinale był lepszy od Novaka Đokovicia, przerywając Serbowi passę 28 zwycięstw w Chinach^[274]. W rundzie finałowej Szwajcar triumfował nad Gillesem Simonem.

Halowe starty w Europie Federer zaczął od występu w Bazylei, gdzie zdobył szósty tytuł. W finale wygrał z Davidem Goffinem. Następnie Szwajcar wystartował w Paryżu, odpadając z rywalizacji w ćwierćfinale po porażce z Milosem Raoniciem i kończąc zarazem serię 14 zwycięstw z rzędu^[275].

Turniej ATP World Tour Finals zamykający sezon 2014 Federer zaczął od zwycięstw grupowych z Milosem Raoniciem, Keim Nishikorim i Andym Murrayem. W półfinale pokonał Stanislasa Wawrinkę 4:6, 7:5, 7:6(6), w drugim secie broniąc trzech piłek meczowych, a także jednej w decydującym secie^[276]. Z meczu finałowego przeciwko Novakowi Đokoviciowi Federer się wycofał podając jako przyczynę kontuzję pleców^[277]. Tym samym mistrzem zawodów został Đoković.

Sezon 2014 zakończył jako 2. tenisista w światowym rankingu ATP.

Sezon 2015

Kolejny sezon rozpoczął od wygranej w Brisbane, gdzie pokonał w finale Milosa Raonica 6:4, 6:7(2), 6:4, dzięki czemu przekroczył barierę 1000 zwycięstw w zawodach ATP World Tour, dołączając do takich zawodników jak Ivan Lendl czy Jimmy Connors^[278]. Podczas Australian Open Federer pokonał Lu Yen-hsun 6:4, 6:2, 7:5 oraz Simone Bolellego 3:6, 6:3, 6:2, 6:2. W meczu trzeciej rundy uległ Andreasowi Seppiemu 4:6, 6:7(5), 6:4, 6:7(5)^[279]. Była to jego pierwsza porażka przed osiągnięciem czwartej rundy w Melbourne od 2001 roku.

Następnym turniejem, w którym wziął udział Szwajcar, były zawody rangi ATP World Tour 500 w Dubaju. Rozgrywki zakończył triumfując w nich po raz siódmy w karierze, nie tracąc przy tym seta. W finale pokonał Novaka Đokovicia 6:3, 7:5^[280]. W turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells tenisista ponownie awansował do finału bez straty seta. W meczu mistrzowskim, w którym ponownie rywalizował z Serbem, przegrał 3:6, 7:6(5), 2:6^[281]. W Miami nie startował.

Okres gry na nawierzchni ceglanej zainaugurował występem w Monte Carlo, osiągając trzecią rundę. Pokonawszy Francuza Chardy’ego uległ innemu reprezentantowi tego kraju – Gaëlowi Monfilsowi^[282]. Na przełomie kwietnia i maja triumfował w pierwszej edycji rozgrywek w Stambule. W meczu mistrzowskim pokonał Pabla Cuevasa 6:3, 7:6(11)^[283]. W Madrycie w pierwszym meczu przegrał z Nickiem Kyrgiosem 7:6(1), 6:7(5), 6:7(12)^[284]. W drodze do finału w Rzymie Szwajcar nie stracił seta. Wygrawszy z Tomášem Berdychem w ćwierćfinale i Stanem Wawrinką w półfinale, nie sprostał Đoković w ostatnim meczu, kończąc mistrzostwa wynikiem 4:6, 3:6^[285]. French Open dla Federera rozpoczęła się od trzech trzysetowych zwycięstw. W czwartej rundzie tenisista pokonał Monfilsa 6:3, 4:6, 6:4, 6:1. W meczu o półfinał Stan Wawrinka zrewanżował się rodakowi. Federer przegrał 4:6, 3:6, 6:7(4)^[286].

Pierwszy w sezonie turniej na nawierzchni trawiastej Federer rozegrał tradycyjnie w Halle, ponownie kończąc go triumfem. W meczu, po którym otrzymał trofeum zawodów po raz ósmy, pokonał Andreasa Seppiego 7:6(1), 6:4^[287]. W początkowej fazie Wimbledonu siedmiokrotny mistrz zawodów stracił jednego seta w spotkaniu z Samem Grothem. W ćwierćfinale zwyciężył z Gilles’em Simonem 6:3, 7:5, 6:2, a w półfinale 7:5, 7:5, 6:4 z Andym Murrayem. W finale, podobnie jak rok wcześniej, przegrał z Đokoviciem. Mecz zakończył wynikiem 6:7(1), 7:6(10), 4:6, 3:6^[288]. Był to trzeci wimbledoński mecz o tytuł Szwajcara, który nie zakończył się jego wygraną.

Pierwszym turniejem Szwajcara po Wimbledonie były zawody ATP World Tour Masters 1000 w Cincinnati, gdzie zwyciężył po raz siódmy w karierze. W finale zmierzył się z Đokoviciem pokonując go 7:6(1), 6:3, tym samym wrócił na druga pozycję w rankingu ATP. W trakcie US Open w drodze do finału nie stracił seta, jednakże w nim uległ Serbowi w 4:6, 7:5, 4:6, 4:6. Z zawodów w Szanghaju odpadł już w swoim pierwszym meczu w II rundzie przegrywając z Albertem Ramosem-Viñolasem. Dwa tygodnie później zwyciężył drugi raz z rzędu w zawodach w swoim rodzinnym mieście pokonując w finale Rafaela Nadala 6:3, 5:7, 6:3.

W ostatnim w 2015 roku turnieju serii ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu przegrał w III rundzie z Johnem Isnerem 6:7(3), 6:3, 6:7(5).

W wieńczącym sezon turnieju ATP World Tour Finals Federer wygrał wszystkie spotkania grupowe, w tym z liderem rankingu Đokoviciem. W półfinale zmierzył się ze Stanem Wawrinką, którego pokonał 7:5, 6:3 i o siódmy tytuł zawodów tej rangi Szwajcar ponownie zagrał z Serbem, przegrywając ostatecznie 3:6, 4:6.

W grudniu Federer poinformował, iż zakończył współpracę trenerską ze Stefanem Edbergiem, a nawiązał z Ivanem Ljubičiciem. Severin Lüthi pozostał drugim trenerem Szwajcara^[289].

Rok 2015 zakończył jako 3. tenisista na świecie.

Sezon 2016

W sezonie 2016 Szwajcar zagrał w 7 turniejach. Przez cały rok zmagał się z urazem kolana. W lutym przeszedł operację i w kwietniu powrócił do rywalizacji^[290]. Pod koniec lipca ogłosił, że nie zagra do końca roku by zoperowane w lutym kolano przeszło odpowiednią rehabilitację^[291].

Wystąpił w 2 turniejach wielkoszlemowych, Australian Open i Wimbledonie. Podczas turnieju w Melbourne w 3 rundzie pokonał Grigora Dimitrowa i stał się pierwszym tenisistą który odniósł 300 zwycięstw w zawodach tej rangi^[292]. W meczu o udział w finale poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem. Podczas Wimbledonu tenisista szwajcarski ponownie awansował do półfinału. W ćwierćfinale wyeliminował w 5 setach Marina Čilicia broniąc 3 piłki meczowe^[293]. Kolejny 5–setowy mecz rozegrał w następnej rundzie z Milosem Raoniciem, tym razem przegrywając rywalizację^[294].

Federer zagrał w 2 imprezach ATP World Tour Masters 1000, w Monte Carlo i Rzymie, osiągając ćwierćfinał i 3 rundę.

Startując w turniejach ATP World Tour 250 i ATP World Tour 500 doszedł do finału w Brisbane, gdzie uległ Milosowi Raoniciowi^[295]. Był ponadto w półfinałach w Halle i Stuttgarcie. Podczas półfinałowego spotkania w Stuttgarcie z Dominicem Thiemem nie wykorzystał 2 piłek meczowych w drugim secie^[296]. Na tym samym turnieju Federer wyprzedził Ivana Lendla w liczbie wygranych meczów w zawodowym cyklu, gdy eliminując w ćwierćfinale Floriana Mayera zwyciężył po raz 1072 w karierze^[297]. Liderem w tej klasyfikacji jest, z 1256 wygranymi, Jimmy Connors.

W całym 2016 roku Federer wygrał 21 meczów z 28 rozegranych. Zakończył sezon na 16. miejscu w rankingu ATP.

Sezon 2017

Federer wrócił do gry podczas Pucharu Hopmana, w którym razem z Belindą Bencic zajął drugie miejsce w swojej grupie^[298]. W Australian Open wyeliminował w początkowej fazie Tomáša Berdycha i Keiego Nishikoriego, a w ćwierćfinale Mischę Zvereva. W meczu półfinałowym pokonał Stana Wawrinkę, stając się najstarszym finalistą Wielkiego Szlema od czasów Kena Rosewalla w 1974 roku^[299]. W swoim setnym meczu w Australian Open, a zarazem finale turnieju, zwyciężył z Rafaelem Nadalem. Dzięki zwycięstwu awansował na 10. miejsce w rankingu^[300] i stał się drugim najstarszym mistrzem turnieju wielkoszlemowego od 1972 roku^[301]. Powtórzył także wyczyn Matsa Wilandera z French Open 1982, eliminując w drodze po tytuł czterech tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu^[302].

W marcu Szwajcar triumfował w Indian Wells, pokonując Nadala w czwartej rundzie oraz Wawrinkę w finale^[303]. Federer kolejny tytuł zdobył w Miami, w finale triumfując nad Nadalem. Podczas ćwierćfinałowej rywalizacji z Tomášem Berdychem obronił dwie piłki meczowe, a w kolejnym meczu przeciwko Nickowi Kyrgiosowi zagrał w trzech tie-breakach^[304]. Po raz trzeci w karierze zwyciężył w Indian Wells i Miami tym samym sezonie^[305]. Zarazem był to najlepszy początek sezonu Szwajcara od roku 2006, notując bilans 19–1^[306]. Porażkę poniósł w drugiej rundzie zawodów w Dubaju.

W maju poinformował na swojej oficjalnej stronie internetowej o rezygnacji z udziału w rozgrywkach na nawierzchni ziemnej na rzecz przygotowań do turniejów na trawie^[307].

Federer powrócił w Stuttgarcie, gdzie w drugiej rundzie odpadł z Tommym Haasem^[308]. Następnie bez straty seta, po raz dziewiąty w karierze zwyciężył w Halle, w ostatnim meczu okazując się lepszym od Alexandra Zvereva^[309]. Pojedynek pierwszej rundy z Yūichim Sugitą był 1100 wygranym meczem w karierze dla Szwajcara. Na Wimbledonie triumfował rekordowy ósmy raz w karierze oraz nie stracił seta w turnieju jako pierwszy od Wimbledonu 1976, gdy mistrzem został Björn Borg^[302]. Szwajcar wyeliminował dwóch zawodników z TOP 10 rankingu, w ćwierćfinale Milosa Raonica i w finale Marina Čilicia 6:3, 6:1, 6:4^[310].

W okresie gry na amerykańskich kortach twardych Szwajcar został finalistą w Montrealu, ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem, który przerwał Federerowi serię szesnastu meczów bez porażki^[311]. Później wycofał się z gry w Cincinnati z powodu bólu w plecach doznanego w finale w Montrealu. Pierwsze dwa mecze US Open kończył po pięciosetowym pojedynku. Z turnieju odpadł w ćwierćfinale, przegrywając z Juanem Martínem del Potro. Po meczu przyznał, że przez cały turniej odczuwał skutki kontuzji z Montrealu i nie miał szans na wygranie zawodów^[312].

Po US Open zagrał w inauguracyjnej odsłonie Pucharu Lavera odnosząc zwycięstwo wspólnie z innymi tenisistami tworzącymi drużynę europejską. Federer jest jedną z osób, które przyczyniły się do utworzenia zawodów i to on zaproponował nazwanie imprezy od imienia Roda Lavera^[313].

W październiku Szwajcar zdobył dwa tytuły. Pierwszy w Szanghaju po finale z Rafaelem Nadalem, dzięki czemu został najstarszym triumfatorem w cyklu ATP World Tour Masters 1000^[302]. Była to również piąta kolejna wygrana Federera z Nadalem. Drugie trofeum w miesiącu i 95 w karierze wywalczył w Bazylei, a w decydującym pojedynku pokonał Juana Martina del Potro^[314].

Ostatni turniej w sezonie zagrał podczas ATP Finals, kończąc udział w półfinale, wyeliminowany przez Davida Goffina. Był to czternasty półfinał szwajcarskiego tenisisty w zawodach na piętnaście startów^[302].

Za sezon 2017 otrzymał nagrody ATP Awards w kategorii ATP Comeback Player of the Year (powrót roku), ATPWorldTour.com Fans’ Favorite i Stefan Edberg Sportsmanship Award^[315].

Rok zakończył na pozycji wicelidera rankingu ATP, za Rafaelem Nadalem.

Sezon 2018

Sezon Federer rozpoczął z bilansem siedemnastu zwycięstw z rzędu, rozpoczynając serię od obrony tytułu w Australian Open^[316]. Do finału awansował bez straty seta, natomiast w ostatnim meczu wygrał 6:2, 6:7(5), 6:3, 3:6, 6:1 z Marinem Čiliciem, zdobywając dwudzieste wielkoszlemowe trofeum w karierze na trzydzieści rozegranych finałów^[317]. Drugi tytuł w sezonie Szwajcar zdobył w Rotterdamie, po finale z Grigorem Dimitrowem. Po zakończeniu turnieju objął prowadzenie w rankingu ATP, jako najstarszy tenisista w 45-letniej historii listy. Na szczycie pozostał do notowania z 1 kwietnia, potem ponownie przewodził w klasyfikacji od 14 do 20 maja i między 18 a 24 czerwca^[302]. Pierwszą porażkę w sezonie Federer poniósł w finale turnieju w Indian Wells, nie wykorzystując w decydującym secie trzech piłek meczowych z Juanem Martinem del Potro. Kolejna przegrana Federera miała miejsce w jego pierwszym meczu w Miami z Thanasim Kokkinakisem.

Po zakończeniu zawodów w Miami poinformował o ponownym opuszczeniu imprez na kortach ziemnych^[318].

Sezon na nawierzchni trawiastej zaczął od triumfu w Stuttgarcie. Następnie został finalistą w Halle, ulegając w ostatnim pojedynku Bornie Ćoriciowi i kończąc serię dwudziestu meczów bez przegranej na trawie^[319]. W drugiej rundzie tegoż turnieju obronił dwie piłki meczowe w trzecim secie z Benoîtem Paire^[320]. Na Wimbledonie Federer nie obronił zwycięstwa z sezonu 2017, będąc wyeliminowanym w ćwierćfinale przez Kevina Andersona. Prowadząc 2:0 w setach i z meczbolem w kolejnym secie przegrał ostatecznie 6:2, 7:6(5), 5:7, 4:6, 11:13^[321].

Pierwsze zawody po Wimbledonie tenisista szwajcarski zagrał w Cincinnati docierając do finału, w którym nie sprostał Novakowi Đokoviciowi. Na US Open Federer odpadł w czwartej rundzie w czterech setach z Johnem Millmanem. Następnie, będąc w składzie drużyny europejskiej, po raz drugi wygrał Puchar Lavera uczestnicząc w dwóch zwycięskich meczach singlowych i dwóch przegranych rywalizacjach deblowych.

Jesienne starty Szwajcar zaczął od imprezy w Szanghaju, gdzie w półfinale doznał kolejnej w sezonie porażki z Borną Ćoriciem. W Bazylei zdobył 99 tytuł w karierze oraz zagrał po raz czternasty w finale tych zawodów, ustanawiając rekord ery open w liczbie rozegranych finałów w jednym turnieju^[302][322].

Na koniec roku awansował do półfinału ATP Finals z bilansem dwóch zwycięstw przy jednej porażce w grupie. Pojedynek o finał przegrał w dwóch setach z Alexandrem Zverevem.

W całym sezonie 2018 Federer osiągnął bilans meczów 50–10, wygrał cztery tytuły i był na 3. miejscu w klasyfikacji ATP podczas ostatniego w roku notowania. Uhonorowany w listopadzie po raz szesnasty z rzędu nagrodą ATPWorldTour.com Fans’ Favorite^[323].

Sezon 2019

W roku 2019 Szwajcar nie wygrał wielkoszlemowego trofeum, był natomiast w finale Wimbledonu, eliminując po drodze dwóch zawodników z czołowej dziesiątki rankingu, w ćwierćfinale Kei Nishikoriego, a następnie Rafaela Nadala. Pokonując Nishikoriego odniósł setny zwycięski mecz w Wielkim Szlemie, jako pierwszy tenisista w historii^[302]. Ostatni pojedynek z Novakiem Đokoviciem był najdłuższym finałem w historii Wimbledonu^[324]. Trwał 4 godz. i 57 min. (o 9 minut dłużej niż finał Wimbledonu 2008 między Federerem i Nadalem) i zakończył się przegraną Szwajcara 6:7(5), 6:1, 6:7(4), 6:4, 12:13(3) oraz nie wykorzystaniem dwóch piłek mistrzowskich w ostatnim secie przy stanie 8:7 i własnym serwisie^[324].

W pozostałych imprezach wielkoszlemowych odpadł w czwartej rundzie Australian Open, półfinale French Open i ćwierćfinale US Open. W Melbourne uległ Stefanosowi Tsitsipasowi w czterech setach. W Paryżu zagrał po raz pierwszy od 2015 roku i pokonał go Rafael Nadal, a w Nowym Jorku Grigor Dimitrow w pięciu setach.

W cyklu ATP Tour Masters 1000 Szwajcar odniósł jeden triumf z dwóch osiągniętych finałów. Najpierw został pokonany w finale w Indian Wells w decydującym meczu przez Dominika Thiema, a następnie został mistrzem w Miami, po finale z Johnem Isnerem. Finał w Miami był pięćdziesiątym rozegranym przez Federera w karierze o randze Masters 1000^[325]. Zagrał również na kortach ziemnych w Madrycie i Rzymie dochodząc do ćwierćfinałów. Pojedynek trzeciej rundy w Madrycie zakończył zwycięsko z Gaëlem Monfilsem po wybronieniu dwóch meczboli. Również w trzeciej rundzie w Rzymie obronił dwie piłki meczowe, tym razem przeciwko Bornie Ćoriciowi^[302]. Walkowerem oddał Stefanosowi Tsitsipasowi awans do półfinału w Rzymie przez uraz prawej nogi^[326].

Pierwszy tytuł w sezonie i setny w karierze Federer wygrał na początku marca w Dubaju po finale ze Stefanosem Tsitsipasem i jako drugi tenisista, po Jimmym Connorsie, przekroczył barierę stu tytułów w karierze^[327]. Kolejny triumf Federer odniósł w Halle, gdzie pokonał w finale Davida Goffina. Pod koniec października Szwajcar, bez straty seta, został mistrzem w Bazylei, eliminując m.in. w półfinale Tsitsipasa.

Podczas ATP Finals tenisista szwajcarski dotarł do półfinału, w którym został wyeliminowany przez Tsitsipasa.

Rok zakończył z bilansem meczów 53–10, czterema tytułami i miejscem nr 3. w klasyfikacji ATP. Po raz kolejny wyróżniony nagrodą ATPWorldTour.com Fans’ Favorite^[328].

Sezon 2020

Federer rozpoczął sezon 2020 od startu w Australian Open, w którym dotarł do półfinału. Odnosił zwycięstwa kolejno nad Steve’em Johnsonem i Filipem Krajinoviciem, oba pojedynki wygrywając bez straty seta, następnie wygrał po pięciosetowym meczu z Johnem Millmanem i po czterosetowym pojedynku z Mártonem Fucsovicsem^[329]. Następnie, w ćwierćfinale turnieju, Federer pokonał w pięciosetowym pojedynku Tennysa Sandgrena, broniąc siedmiu piłek meczowych dla przeciwnika^[330]. W półfinale przegrał jednak z Novakiem Đokoviciem 6:7(1), 4:6, 3:6^[331]. Do meczu przystąpił z kontuzją pachwiny odniesioną wcześniej w turnieju^[332].

W lutym Federer przeszedł operację artroskopii prawego kolana, a następnie wycofał się z turniejów w Dubaju, Indian Wells, Miami oraz z French Open, dając sobie więcej czasu na regenerację kolana. Ogłosił jednak przy tym swój powrót w sezonie trawiastym^[333]. 10 czerwca, ze względu na przedłużające się problemy z prawym kolanem, ogłosił, że musi poddać się dodatkowemu zabiegowi artroskopii kontuzjowanego stawu i oficjalnie zakończył sezon. Szwajcar zapowiedział wtedy, że powróci w 2021 roku^[334].

Kariera reprezentacyjna

W kwietniu 1999 roku Federer zadebiutował w reprezentacji Szwajcarii w Pucharze Davisa, w pojedynku I rundy przeciwko Włochom. Jego zespół awansował do dalszej fazy, a Federer pokonał Davida Sanguinettiego, a przegrał z Gianlucą Pozzim. W ćwierćfinale Szwajcarzy zostali wyeliminowani przez Belgię. Oba singlowe pojedynki Federera zakończyły się porażką, z Christophe’em van Garsse’em i Xavierem Malisse’em.

Podczas edycji turnieju z 2000 roku Szwajcarzy odpadli w I rundzie z Australią, przegrywając 2:3. Federer zdobył oba punkty dla drużyny, wygrywając singlowy mecz z Markiem Philippoussisem oraz w parze z Lorenzo Mantą deblowy pojedynek z duetem Wayne Arthurs-Sandon Stolle. W barażach o utrzymanie w grupie światowej (najwyższej klasie rozgrywek) Szwajcarzy pokonali Białoruś 5:0, a Federer wygrał rywalizację singlową z Uładzimirem Wałczkouem i deblową z Maksem Mirnym oraz Uładzimirem Wałczkouem. Partnerem deblowym Federera był Lorenzo Manta.

W zawodach z roku 2001 Szwajcarzy awansowali do ćwierćfinału, pokonując reprezentację USA 3:2. Federer miał decydujący wkład w zwycięstwo, wygrywając wszystkie mecze, w tym decydujący o awansie z Janem-Michaelem Gambillem^[335]. Przeciwnikami Szwajcarów w rundzie o półfinał byli Francuzi, którzy wygrali rywalizację 3:2. Federer przegrał najpierw mecz z Nicolasem Escudé, następnie wygrał w deblu razem z Lorenzo Mantą z parą Cédric Pioline-Fabrice Santoro oraz pokonał w grze pojedynczej Arnauda Clémenta.

Z zawodów, które odbyły się w 2002 roku zespół szwajcarski odpadł w I fazie z Rosją. W barażach o utrzymanie w grupie światowej Szwajcarzy wygrali z Marokiem, a Federer pokonał wszystkich swoich rywali bez straty seta, zarówno w singlu, jak i deblu.

W 2003 roku Federer wraz z zespołem doszli do półfinału, pokonując po drodze Holandię i Francję. Rywalizację o finał Szwajcarzy stoczyli z Australią. Federer najpierw wygrał z Markiem Philippoussisem. Następnie wraz z Marcem Rossetem przegrali z Wayne’em Arthursem i Toddem Woodbridgem, natomiast w kolejnym singlowym pojedynku Federer uległ Lleytonowi Hewittowi^[336].

W I rundzie edycji Pucharu Davisa z 2004 roku Szwajcaria zmierzyła się z Rumunią. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Szwajcarów 3:2, dla których wszystkie punkty zdobył Federer. W ćwierćfinale Szwajcarzy przegrali 2:3 z Francją. Federer wygrał mecze z Nicolasem Escudé oraz Arnaudem Clémentem.

Podczas rozgrywek z roku 2005 Szwajcarzy pokonali w play-offach o utrzymanie w grupie światowej Wielką Brytanię, a Federer wygrał singlowy pojedynek z Alanem MacKinem i wspólnie z Yves’em Allegro deblowy mecz z parą Andy Murray-Greg Rusedski.

W 2006 roku Federer ponownie wystąpił w barażach o utrzymanie w grupie światowej. Swoje dwa pojedynki singlowe wygrał z Janko Tipsareviciem i Novakiem Đokoviciem oraz partnerując Yves’owi Allegro pokonali Iliję Bozoljaca i Nenada Zimonjicia.

W roku 2007 Szwajcaria spadła do niższej klasy rozgrywek po porażce 2:3 w barażach z reprezentacją Czech. Federer wygrał singlowe pojedynki z Radkiem Štěpánkiem i Tomášem Berdychem. W 2008 roku Federer wziął udział w zwycięskiej rywalizacji z Belgią, przeciwko której pokonał Kristofa Vliegena oraz w deblu razem ze Stanislasem Wawrinką parę Xavier Malisse-Olivier Rochus^[337]. Dzięki temu zwycięstwu Szwajcaria po roku przerwy powróciła do grupy światowej.

W 2009 roku Federer wystartował po raz kolejny w barażach o utrzymanie w grupie światowej. Szwajcarzy pokonali wówczas reprezentację Włoch 3:2, a Federer wygrał z Simonem Bolellim i Potito Starace^[338].

W roku 2010 Federer zrezygnował ze startów w Pucharze Davisa, nie biorąc również udziału w barażowych meczach przeciwko Kazachstanowi^[339]. W marcu 2011 roku Federer zapowiedział powrót do reprezentacji na pojedynek z Portugalią, który miał się odbyć w lipcu tegoż samego roku^[340]. Zgodnie z zapowiedzią Federer zagrał w jednym singlowym meczu wygranym z Ruim Machado oraz zwycięskim pojedynku deblowym z parą Frederico Gil-Leonardo Tavares. Partnerem Federera był Stanislas Wawrinka.

Podczas edycji zawodów z 2012 roku Federer zagrał w lutym w I rundzie przeciwko Stanom Zjednoczonym. Szwajcarzy przegrali 0:5, a Federer uległ najpierw Johnowi Isnerowi w singlu i następnie, wraz z Wawrinką, Mike’owi Bryanowi i Mardy’emu Fishowi. We wrześniu pomógł reprezentacji utrzymać się w grupie światowej, po wyeliminowaniu 3:2 Holandii. Federer pokonał w grze pojedynczej Thiemo de Bakkera i Robina Haasego, a w grze podwójnej, partnerując Wawrince, nie sprostał parze Robin Haase-Jean-Julien Rojer.

W 2013 roku zrezygnował z udziału w Pucharze Davisa, powrócił natomiast w sezonie 2014, w którym Szwajcarzy zdobyli pierwsze w historii trofeum^[341]. Najpierw Szwajcaria pokonała 3:2 Serbię, a Federer okazał się lepszy od Iliji Bozoljaccia. W rundzie ćwierćfinałowej wyeliminowali Kazachstan, po zwycięstwie 3:2. Federer w swoich singlowych pojedynkach wywalczył 2 punkty po wygranych z Michaiłem Kukuszkinem i Andriejem Gołubiewem, natomiast poniósł porażkę w deblu razem ze Stanislasem Wawrinką przeciwko parze Andriej Gołubiew-Ołeksandr Nedowiesow. W półfinale Szwajcaria była lepsza od reprezentacji Włoch w stosunku 3:2 dzięki Federerowi, który punktował w meczach z Simone Bolellim i Fabio Fogninim. W finale rozgrywanym na podłożu ziemnym w hali we francuskim Lille Szwajcaria pokonała 3:1 Francję. Federer uczestniczył w 3 spotkaniach. Najpierw przegrał z Gaëlem Monfilsem, potem razem z Wawrinką pokonali Juliena Benneteau i Richarda Gasqueta, a rozstrzygające w rywalizacji zwycięstwo odniósł Federer po meczu z Gasquetem.

W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych rozgrywanych na początku każdego sezonu, Federer trzykrotnie odnosił zwycięstwo. Pierwszy triumf miał miejsce w 2001 roku wspólnie z Martiną Hingis. Z fazy grupowej szwajcarska para awansowała z pierwszego miejsca, po wyeliminowaniu zespołów RPA, Australii oraz Tajlandii. W rundzie finałowej Federer i Hingis zmierzyli się z Monicą Seles i Janem-Michaelem Gambillem reprezentującymi USA. Pierwszy mecz Hingis wygrała z Seles, a następnie Federer pokonał Gambilla 6:4, 6:3 zapewniając Szwajcarii triumf w zawodach^[342]. Rozegrano również pojedynek mikstowy, który szwajcarska para przegrała. W 2018 i 2019 roku Federer występował w parze z Belindą Bencic – w tych latach zawodnik wygrał wszystkie mecze singlowe i siedem z ośmiu meczów mikstowych. Zarówno w 2018, jak i w 2019 roku finałowymi rywalami miksta szwajcarskiego była niemiecka para Angelique Kerber–Alexander Zverev. Federer i Bencic to pierwsza para w historii, której udało się obronić trofeum^[343].

Rywalizacja z Rafaelem Nadalem

Osobny artykuł: Historia rywalizacji Federera i Nadala.

Nadal i Federer po raz pierwszy spotkali się podczas turnieju w Miami w 2004 roku i od tego czasu zagrali ze sobą 40 oficjalnych meczów, z których Nadal wygrał 24. Rywalizacja tych dwóch zawodników jest przez niektórych uważana za najważniejszą w historii dyscypliny^{[344][345][346]}. Są jedynymi zawodnikami, którzy przez sześć kolejnych lat kończyli sezon na pierwszych dwóch miejscach w rankingu. Spotkali się w 21 finałach, w tym w rekordowej liczbie 9 finałów wielkoszlemowych^[347], a w latach 2005–2010 wygrali 21 z 24 turniejów wielkoszlemowych. W latach 2006–2008 grali ze sobą w finałach Wimbledonu oraz French Open, w 2009 i 2017 roku zagrali w finale Australian Open, a w 2011 roku ponownie w finale French Open. Zmierzyli się także w 11 finałach turniejów ATP Tour Masters 1000 i zajmują czołowe miejsca na liście zawodników z największą liczbą zwycięstw w zawodach tej rangi.

Poza kortem Nadal i Federer są dobrymi przyjaciółmi, niejednokrotnie rozgrywali między sobą spotkania pokazowe oraz charytatywne^[348][349].

Styl gry

Federer jest uważany za jednego z najbardziej wszechstronnych graczy w historii tenisa. Jego technika, styl gry oraz umiejętność wygrywania na każdej nawierzchni została podsumowana przez Jimmy’ego Connorsa: „W erze specjalistów jesteś albo ekspertem od mączki, albo od trawy, lub od nawierzchni twardych, chyba że jesteś Rogerem Federerem”^[350]. Sue Mott, dziennikarka gazety The Daily Telegraph stwierdziła, że jedynie deszcz może powstrzymać Federera od wygrywania^[351].

Federer wykonywał forehand prawą ręką. Uderzenie to Szwajcar mógł zagrywać płasko, a także z dużą rotacją, w zależności od nawierzchni na jakiej rozgrywał pojedynek^[352]. John McEnroe uznał forehand Federera za „najlepsze uderzenie w historii dyscypliny”, natomiast David Foster Wallace przyrównał to zagranie Federera do „płynnego uderzenia biczem”^[353].

Federer dysponował również klasycznym, jednoręcznym backhandem, którym zagrywał piłkę topspinem bądź trudnym do odbioru slajsem. Pomimo tego, że to zagranie Federera uważa się za słabsze niż forehand, niejednokrotnie wygrywał ważne w pojedynkach wymiany, a także mijał przeciwników będących przy siatce^[353][354].

Serwis Szwajcara nie był zbyt silny, jednak był dobrze plasowany. John McEnroe przyznał, że kluczem do wygrywania przez Federera było jego podanie, a także nie siła, lecz precyzja z jaką piłka w kort była zagrywana^[355].

Na początku kariery Federer był graczem atakującym, który na kortach trawiastych oraz szybkim betonie często grał stylem serw-wolej. Szwajcar uważany był za jednego z najlepszych technicznie wyszkolonych przy siatce tenisistów obok Michaëla Llodry, Pete’a Samprasa lub Tima Henmana^[356][357]. Po triumfie na Wimbledonie z 2003 roku Federer zaczął częściej grać z tyłu kortu, zza linii końcowej^[357]. Po rozpoczęciu współpracy ze Stefanem Edbergiem, przedstawicielem stylu serw-wolej^[358], Szwajcar zapowiedział, że zamierza jak najczęściej powracać do gry ofensywnej przy siatce^[359].

Federer słynął również z wielu sztuczek technicznych, m.in. „hot dogów” (uderzenie piłki między nogami stojąc plecami do siatki). Zagrania takie z udziałem Szwajcara miały miejsce m.in. podczas półfinałowego meczu na US Open z 2009 roku przeciwko Novakowi Đokoviciowi oraz I rundzie tych samych rozgrywek z 2010 roku, tym razem przeciwko Brianowi Dabulowi^[360].

Statystyki

Finały turniejów wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (20–11)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	2003	Wimbledon (1)	Trawiasta	Mark Philippoussis	7:6(5), 6:2, 7:6(3)
Zwycięzca	2004	Australian Open (1)	Twarda	Marat Safin	7:6(3), 6:4, 6:2
Zwycięzca	2004	Wimbledon (2)	Trawiasta	Andy Roddick	4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4
Zwycięzca	2004	US Open (1)	Twarda	Lleyton Hewitt	6:0, 7:6(3), 6:0
Zwycięzca	2005	Wimbledon (3)	Trawiasta	Andy Roddick	6:2, 7:6(2), 6:4
Zwycięzca	2005	US Open (2)	Twarda	Andre Agassi	6:3, 2:6, 7:6(1), 6:1
Zwycięzca	2006	Australian Open (2)	Twarda	Markos Pagdatis	5:7, 7:5, 6:0, 6:2
Finalista	2006	French Open	Ceglana	Rafael Nadal	6:1, 1:6, 4:6, 6:7(4)
Zwycięzca	2006	Wimbledon (4)	Trawiasta	Rafael Nadal	6:0, 7:6(5), 6:7(2), 6:3
Zwycięzca	2006	US Open (3)	Twarda	Andy Roddick	6:2, 4:6, 7:5, 6:1
Zwycięzca	2007	Australian Open (3)	Twarda	Fernando González	7:6(2), 6:4, 6:4
Finalista	2007	French Open	Ceglana	Rafael Nadal	3:6, 6:4, 3:6, 4:6
Zwycięzca	2007	Wimbledon (5)	Trawiasta	Rafael Nadal	7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2
Zwycięzca	2007	US Open (4)	Twarda	Novak Đoković	7:6(4), 7:6(2), 6:4
Finalista	2008	French Open	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 3:6, 0:6
Finalista	2008	Wimbledon	Trawiasta	Rafael Nadal	4:6, 4:6, 7:6(5), 7:6(8), 7:9
Zwycięzca	2008	US Open (5)	Twarda	Andy Murray	6:2, 7:5, 6:2
Finalista	2009	Australian Open	Twarda	Rafael Nadal	5:7, 6:3, 6:7(3), 6:3, 2:6
Zwycięzca	2009	French Open	Ceglana	Robin Söderling	6:1, 7:6(1), 6:4
Zwycięzca	2009	Wimbledon (6)	Trawiasta	Andy Roddick	5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14
Finalista	2009	US Open	Twarda	Juan Martín del Potro	6:3, 6:7(5), 6:4, 6:7(4), 2:6
Zwycięzca	2010	Australian Open (4)	Twarda	Andy Murray	6:3, 6:4, 7:6(11)
Finalista	2011	French Open	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6
Zwycięzca	2012	Wimbledon (7)	Trawiasta	Andy Murray	4:6, 7:5, 6:3, 6:4
Finalista	2014	Wimbledon	Trawiasta	Novak Đoković	7:6(7), 4:6, 6:7(4), 7:5, 4:6
Finalista	2015	Wimbledon	Trawiasta	Novak Đoković	6:7(1), 7:6(10), 4:6, 3:6
Finalista	2015	US Open	Twarda	Novak Đoković	4:6, 7:5, 4:6, 4:6
Zwycięzca	2017	Australian Open (5)	Twarda	Rafael Nadal	6:4, 3:6, 6:1, 3:6, 6:3
Zwycięzca	2017	Wimbledon (8)	Trawiasta	Marin Čilić	6:3, 6:1, 6:4
Zwycięzca	2018	Australian Open (6)	Twarda	Marin Čilić	6:2, 6:7(5), 6:3, 3:6, 6:1
Finalista	2019	Wimbledon	Trawiasta	Novak Đoković	6:7(5), 6:1, 6:7(4), 6:4, 12:13(3)

Medale olimpijskie

Gra pojedyncza

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Srebrny medal	2012	Londyn	Trawiasta	Andy Murray	2:6, 1:6, 4:6

Gra podwójna

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Złoty medal	2008	Pekin	Twarda	Stanislas Wawrinka	Simon Aspelin Thomas Johansson	6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3

Finały turnieju ATP Finals

Gra pojedyncza (6–4)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	2003	Houston	Twarda	Andre Agassi	6:3, 6:0, 6:4
Zwycięzca	2004	Houston	Twarda	Lleyton Hewitt	6:3, 6:2
Finalista	2005	Szanghaj	Dywanowa (hala)	David Nalbandian	7:6(4), 7:6(11), 2:6, 1:6, 6:7(3)
Zwycięzca	2006	Szanghaj	Twarda (hala)	James Blake	6:0, 6:3, 6:4
Zwycięzca	2007	Szanghaj	Twarda (hala)	David Ferrer	6:2, 6:3, 6:2
Zwycięzca	2010	Londyn	Twarda (hala)	Rafael Nadal	6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca	2011	Londyn	Twarda (hala)	Jo-Wilfried Tsonga	6:3, 6:7(6), 6:3
Finalista	2012	Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	6:7(6), 5:7
Finalista	2014	Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	walkower
Finalista	2015	Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	3:6, 4:6

Finały turniejów ATP Tour Masters 1000

Gra pojedyncza (28–22)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	2002	Miami	Twarda	Andre Agassi	3:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca	2002	Hamburg (1)	Ceglana	Marat Safin	6:1, 6:3, 6:4
Finalista	2003	Rzym	Ceglana	Félix Mantilla	5:7, 2:6, 6:7(8)
Zwycięzca	2004	Indian Wells (1)	Twarda	Tim Henman	6:3, 6:3
Zwycięzca	2004	Hamburg (2)	Ceglana	Guillermo Coria	4:6, 6:4, 6:2, 6:3
Zwycięzca	2004	Toronto (Kanada) (1)	Twarda	Andy Roddick	7:5, 6:3
Zwycięzca	2005	Indian Wells (2)	Twarda	Lleyton Hewitt	6:2, 6:4, 6:4
Zwycięzca	2005	Miami (1)	Twarda	Rafael Nadal	2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1
Zwycięzca	2005	Hamburg (3)	Ceglana	Richard Gasquet	6:3, 7:5, 7:6(4)
Zwycięzca	2005	Cincinnati (1)	Twarda	Andy Roddick	6:3, 7:5
Zwycięzca	2006	Indian Wells (3)	Twarda	James Blake	7:5, 6:3, 6:0
Zwycięzca	2006	Miami (2)	Twarda	Ivan Ljubičić	7:6(5), 7:6(4), 7:6(6)
Finalista	2006	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 7:6(2), 3:6, 6:7(5)
Finalista	2006	Rzym	Ceglana	Rafael Nadal	7:6(0), 6:7(5), 4:6, 6:2, 6:7(5)
Zwycięzca	2006	Toronto (Kanada) (2)	Twarda	Richard Gasquet	2:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	2006	Madryt (1)	Twarda (hala)	Fernando González	7:5, 6:1, 6:0
Finalista	2007	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 4:6
Zwycięzca	2007	Hamburg (4)	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 6:2, 6:0
Finalista	2007	Montreal (Kanada)	Twarda	Novak Đoković	6:7(2), 6:2, 6:7(2)
Zwycięzca	2007	Cincinnati (2)	Twarda	James Blake	6:1, 6:4
Finalista	2007	Madryt	Twarda (hala)	David Nalbandian	6:1, 3:6, 3:6
Finalista	2008	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 5:7
Finalista	2008	Hamburg	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 7:6(3), 3:6
Zwycięzca	2009	Madryt (2)	Ceglana	Rafael Nadal	6:4, 6:4
Zwycięzca	2009	Cincinnati (3)	Twarda	Novak Đoković	6:1, 7:5
Finalista	2010	Madryt	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 6:7(5)
Finalista	2010	Toronto (Kanada)	Twarda	Andy Murray	5:7, 5:7
Zwycięzca	2010	Cincinnati (4)	Twarda	Mardy Fish	6:7(5), 7:6(1), 6:4
Finalista	2010	Szanghaj	Twarda	Andy Murray	3:6, 2:6
Zwycięzca	2011	Paryż	Twarda (hala)	Jo-Wilfried Tsonga	6:1, 7:6(3)
Zwycięzca	2012	Indian Wells (4)	Twarda	John Isner	7:6(7), 6:3
Zwycięzca	2012	Madryt (3)	Ceglana	Tomáš Berdych	3:6, 7:5, 7:5
Zwycięzca	2012	Cincinnati (5)	Twarda	Novak Đoković	6:0, 7:6(7)
Finalista	2013	Rzym	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 3:6
Finalista	2014	Indian Wells	Twarda	Novak Đoković	6:3, 3:6, 6:7(3)
Finalista	2014	Monte Carlo	Ceglana	Stan Wawrinka	6:4, 6:7(5), 2:6
Finalista	2014	Toronto	Twarda	Jo-Wilfried Tsonga	5:7, 6:7(3)
Zwycięzca	2014	Cincinnati (6)	Twarda	David Ferrer	6:3, 1:6, 6:2
Zwycięzca	2014	Szanghaj (1)	Twarda	Gilles Simon	7:6(6), 7:6(2)
Finalista	2015	Indian Wells	Twarda	Novak Đoković	3:6, 7:6(5), 2:6
Finalista	2015	Rzym	Ceglana	Novak Đoković	4:6, 3:6
Zwycięzca	2015	Cincinnati (7)	Twarda	Novak Đoković	7:6(1), 6:3
Zwycięzca	2017	Indian Wells (5)	Twarda	Stan Wawrinka	6:4, 7:5
Zwycięzca	2017	Miami (3)	Twarda	Rafael Nadal	6:3, 6:4
Finalista	2017	Montreal	Twarda	Alexander Zverev	3:6, 4:6
Zwycięzca	2017	Szanghaj (2)	Twarda	Rafael Nadal	6:4, 6:3
Finalista	2018	Indian Wells	Twarda	Juan Martín del Potro	4:6, 7:6(8), 6:7(2)
Finalista	2018	Cincinnati	Twarda	Novak Đoković	4:6, 4:6
Finalista	2019	Indian Wells	Twarda	Dominic Thiem	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	2019	Miami (4)	Twarda	John Isner	6:1, 6:4

Gra podwójna (1–2)

Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Finalista	2002	Indian Wells	Twarda	Maks Mirny	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 4:6
Zwycięzca	2003	Miami	Twarda	Maks Mirny	Leander Paes David Rikl	7:5, 6:3
Finalista	2011	Indian Wells	Twarda	Stanislas Wawrinka	Ołeksandr Dołhopołow Xavier Malisse	4:6, 7:6(5), 7–10

Finały w turniejach ATP Tour

Gra pojedyncza (103–54)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	13 lutego 2000	Marsylia	Twarda (hala)	Marc Rosset	6:2, 3:6, 6:7(5)
Finalista	2.	29 października 2000	Bazylea	Dywanowa (hala)	Thomas Enqvist	2:6, 6:4, 6:7(4), 6:1, 1:6
Zwycięzca	1.	4 lutego 2001	Mediolan	Dywanowa (hala)	Julien Boutter	6:4, 6:7(7), 6:4
Finalista	3.	25 lutego 2001	Rotterdam	Twarda (hala)	Nicolas Escudé	5:7, 6:3, 6:7(5)
Finalista	4.	28 października 2001	Bazylea	Dywanowa (hala)	Tim Henman	3:6, 4:6, 2:6
Zwycięzca	2.	12 stycznia 2002	Sydney	Twarda	Juan Ignacio Chela	6:3, 6:3
Finalista	5.	3 lutego 2002	Mediolan	Dywanowa (hala)	Davide Sanguinetti	6:7(2), 6:4, 1:6
Finalista	6.	30 marca 2002	Miami	Twarda	Andre Agassi	3:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca	3.	19 maja 2002	Hamburg (1)	Ceglana	Marat Safin	6:1, 6:3, 6:4
Zwycięzca	4.	13 października 2002	Wiedeń (1)	Twarda (hala)	Jiří Novák	6:4, 6:1, 3:6, 6:4
Zwycięzca	5.	16 lutego 2003	Marsylia	Twarda (hala)	Jonas Björkman	6:2, 7:6(6)
Zwycięzca	6.	2 marca 2003	Dubaj (1)	Twarda	Jiří Novák	6:1, 7:6(2)
Zwycięzca	7.	4 maja 2003	Monachium	Ceglana	Jarkko Nieminen	6:1, 6:4
Finalista	7.	11 maja 2003	Rzym (1)	Ceglana	Félix Mantilla	5:7, 2:6, 6:7(8)
Zwycięzca	8.	15 czerwca 2003	Halle (1)	Trawiasta	Nicolas Kiefer	6:1, 6:3
Zwycięzca	9.	6 lipca 2003	Wimbledon, Londyn (1)	Trawiasta	Mark Philippoussis	7:6(5), 6:2, 7:6(3)
Finalista	8.	13 lipca 2003	Gstaad	Ceglana	Jiří Novák	7:5, 3:6, 3:6, 6:1, 3:6
Zwycięzca	10.	12 października 2003	Wiedeń (2)	Twarda (hala)	Carlos Moyá	6:3, 6:3, 6:3
Zwycięzca	11.	16 listopada 2003	Tennis Masters Cup, Houston (1)	Twarda	Andre Agassi	6:3, 6:0, 6:4
Zwycięzca	12.	1 lutego 2004	Australian Open, Melbourne (1)	Twarda	Marat Safin	7:6(3), 6:4, 6:2
Zwycięzca	13.	7 marca 2004	Dubaj (2)	Twarda	Feliciano López	4:6, 6:1, 6:2
Zwycięzca	14.	21 marca 2004	Indian Wells (1)	Twarda	Tim Henman	6:3, 6:3
Zwycięzca	15.	16 maja 2004	Hamburg (2)	Ceglana	Guillermo Coria	4:6, 6:4, 6:2, 6:3
Zwycięzca	16.	13 czerwca 2004	Halle (2)	Trawiasta	Mardy Fish	6:0, 6:3
Zwycięzca	17.	4 lipca 2004	Wimbledon, Londyn (2)	Trawiasta	Andy Roddick	4:6, 7:5, 7:6(3), 6:4
Zwycięzca	18.	11 lipca 2004	Gstaad	Ceglana	Igor Andriejew	6:2, 6:3, 5:7, 6:3
Zwycięzca	19.	1 sierpnia 2004	Toronto (Kanada) (1)	Twarda	Andy Roddick	7:5, 6:3
Zwycięzca	20.	12 września 2004	US Open, Nowy Jork (1)	Twarda	Lleyton Hewitt	6:0, 7:6(3), 6:0
Zwycięzca	21.	3 października 2004	Bangkok (1)	Twarda (hala)	Andy Roddick	6:4, 6:0
Zwycięzca	22.	21 listopada 2004	Tennis Masters Cup, Houston (2)	Twarda	Lleyton Hewitt	6:3, 6:2
Zwycięzca	23.	8 stycznia 2005	Ad-Dauha (1)	Twarda	Ivan Ljubičić	6:3, 6:1
Zwycięzca	24.	20 lutego 2005	Rotterdam (1)	Twarda (hala)	Ivan Ljubičić	5:7, 7:5, 7:6(5)
Zwycięzca	25.	27 lutego 2005	Dubaj (3)	Twarda	Ivan Ljubičić	6:1, 6:7(6), 6:3
Zwycięzca	26.	20 marca 2005	Indian Wells (2)	Twarda	Lleyton Hewitt	6:2, 6:4, 6:4
Zwycięzca	27.	3 kwietnia 2005	Miami (1)	Twarda	Rafael Nadal	2:6, 6:7(4), 7:6(5), 6:3, 6:1
Zwycięzca	28.	15 maja 2005	Hamburg (3)	Ceglana	Richard Gasquet	6:3, 7:5, 7:6(4)
Zwycięzca	29.	12 czerwca 2005	Halle (3)	Trawiasta	Marat Safin	6:4, 6:7(6), 6:4
Zwycięzca	30.	3 lipca 2005	Wimbledon, Londyn (3)	Trawiasta	Andy Roddick	6:2, 7:6(2), 6:4
Zwycięzca	31.	21 sierpnia 2005	Cincinnati (1)	Twarda	Andy Roddick	6:3, 7:5
Zwycięzca	32.	11 września 2005	US Open, Nowy Jork (2)	Twarda	Andre Agassi	6:3, 2:6, 7:6(1), 6:1
Zwycięzca	33.	2 października 2005	Bangkok (2)	Twarda (hala)	Andy Murray	6:3, 7:5
Finalista	9.	20 listopada 2005	Tennis Masters Cup, Szanghaj	Dywanowa (hala)	David Nalbandian	7:6(4), 7:6(11), 2:6, 1:6, 6:7(3)
Zwycięzca	34.	7 stycznia 2006	Ad-Dauha (2)	Twarda	Gaël Monfils	6:3, 7:6(5)
Zwycięzca	35.	29 stycznia 2006	Australian Open, Melbourne (2)	Twarda	Markos Pagdatis	5:7, 7:5, 6:0, 6:2
Finalista	10.	4 marca 2006	Dubaj	Twarda	Rafael Nadal	6:2, 4:6, 4:6
Zwycięzca	36.	19 marca 2006	Indian Wells (3)	Twarda	James Blake	7:5, 6:3, 6:0
Zwycięzca	37.	2 kwietnia 2006	Miami (2)	Twarda	Ivan Ljubičić	7:6(5), 7:6(4), 7:6(6)
Finalista	11.	23 kwietnia 2006	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 7:6(2), 3:6, 6:7(5)
Finalista	12.	14 maja 2006	Rzym (2)	Ceglana	Rafael Nadal	7:6(0), 6:7(5), 4:6, 6:2, 6:7(5)
Finalista	13.	11 czerwca 2006	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	6:1, 1:6, 4:6, 6:7(4)
Zwycięzca	38.	18 czerwca 2006	Halle (4)	Trawiasta	Tomáš Berdych	6:0, 6:7(4), 6:2
Zwycięzca	39.	9 lipca 2006	Wimbledon, Londyn (4)	Trawiasta	Rafael Nadal	6:0, 7:6(5), 6:7(2), 6:3
Zwycięzca	40.	13 sierpnia 2006	Toronto (Kanada) (2)	Twarda	Richard Gasquet	2:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca	41.	10 września 2006	US Open, Nowy Jork (3)	Twarda	Andy Roddick	6:2, 4:6, 7:5, 6:1
Zwycięzca	42.	8 października 2006	Tokio	Twarda	Tim Henman	6:3, 6:3
Zwycięzca	43.	22 października 2006	Madryt (1)	Twarda (hala)	Fernando González	7:5, 6:1, 6:0
Zwycięzca	44.	29 października 2006	Bazylea (1)	Dywanowa (hala)	Fernando González	6:3, 6:2, 7:6(3)
Zwycięzca	45.	19 listopada 2006	Tennis Masters Cup, Szanghaj (3)	Twarda (hala)	James Blake	6:0, 6:3, 6:4
Zwycięzca	46.	28 stycznia 2007	Australian Open, Melbourne (3)	Twarda	Fernando González	7:6(2), 6:4, 6:4
Zwycięzca	47.	3 marca 2007	Dubaj (4)	Twarda	Michaił Jużny	6:4, 6:3
Finalista	14.	22 kwietnia 2007	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 4:6
Zwycięzca	48.	20 maja 2007	Hamburg (4)	Ceglana	Rafael Nadal	2:6, 6:2, 6:0
Finalista	15.	10 czerwca 2007	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	3:6, 6:4, 3:6, 4:6
Zwycięzca	49.	8 lipca 2007	Wimbledon, Londyn (5)	Trawiasta	Rafael Nadal	7:6(7), 4:6, 7:6(3), 2:6, 6:2
Finalista	16.	12 sierpnia 2007	Montreal (Kanada)	Twarda	Novak Đoković	6:7(2), 6:2, 6:7(2)
Zwycięzca	50.	19 sierpnia 2007	Cincinnati (2)	Twarda	James Blake	6:1, 6:4
Zwycięzca	51.	9 września 2007	US Open, Nowy Jork (4)	Twarda	Novak Đoković	7:6(4), 7:6(2), 6:4
Finalista	17.	21 października 2007	Madryt	Twarda (hala)	David Nalbandian	6:1, 3:6, 3:6
Zwycięzca	52.	28 października 2007	Bazylea (2)	Twarda (hala)	Jarkko Nieminen	6:3, 6:4
Zwycięzca	53.	18 listopada 2007	Tennis Masters Cup, Szanghaj (4)	Twarda (hala)	David Ferrer	6:2, 6:3, 6:2
Zwycięzca	54.	20 kwietnia 2008	Estoril	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	7:6(6), 1:2 krecz
Finalista	18.	27 kwietnia 2008	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 5:7
Finalista	19.	18 maja 2008	Hamburg	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 7:6(3), 3:6
Finalista	20.	7 czerwca 2008	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 3:6, 0:6
Zwycięzca	55.	15 czerwca 2008	Halle (5)	Trawiasta	Philipp Kohlschreiber	6:3, 6:4
Finalista	21.	6 lipca 2008	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Rafael Nadal	4:6, 4:6, 7:6(5), 7:6(8), 7:9
Zwycięzca	56.	9 września 2008	US Open, Nowy Jork (5)	Twarda	Andy Murray	6:2, 7:5, 6:2
Zwycięzca	57.	26 października 2008	Bazylea (3)	Twarda (hala)	David Nalbandian	6:3, 6:4
Finalista	22.	1 lutego 2009	Australian Open, Melbourne	Twarda	Rafael Nadal	5:7, 6:3, 6:7(3), 6:3, 2:6
Zwycięzca	58.	17 maja 2009	Madryt (2)	Ceglana	Rafael Nadal	6:4, 6:4
Zwycięzca	59.	7 czerwca 2009	French Open, Paryż	Ceglana	Robin Söderling	6:1, 7:6(1), 6:4
Zwycięzca	60.	5 lipca 2009	Wimbledon, Londyn (6)	Trawiasta	Andy Roddick	5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14
Zwycięzca	61.	23 sierpnia 2009	Cincinnati (3)	Twarda	Novak Đoković	6:1, 7:5
Finalista	23.	14 września 2009	US Open, Nowy Jork	Twarda	Juan Martín del Potro	6:3, 6:7(5), 6:4, 6:7(4), 2:6
Finalista	24.	8 listopada 2009	Bazylea	Twarda (hala)	Novak Đoković	4:6, 6:4, 2:6
Zwycięzca	62.	31 stycznia 2010	Australian Open, Melbourne (4)	Twarda	Andy Murray	6:3, 6:4, 7:6(11)
Finalista	25.	16 maja 2010	Madryt	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 6:7(5)
Finalista	26.	13 czerwca 2010	Halle	Trawiasta	Lleyton Hewitt	6:3, 6:7(4), 4:6
Finalista	27.	16 sierpnia 2010	Toronto (Kanada)	Twarda	Andy Murray	5:7, 5:7
Zwycięzca	63.	22 sierpnia 2010	Cincinnati (4)	Twarda	Mardy Fish	6:7(5), 7:6(1), 6:4
Finalista	28.	17 października 2010	Szanghaj	Twarda	Andy Murray	3:6, 2:6
Zwycięzca	64.	24 października 2010	Sztokholm	Twarda (hala)	Florian Mayer	6:4, 6:3
Zwycięzca	65.	7 listopada 2010	Bazylea (4)	Twarda (hala)	Novak Đoković	6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca	66.	28 listopada 2010	ATP World Tour Finals, Londyn (5)	Twarda (hala)	Rafael Nadal	6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca	67.	8 stycznia 2011	Ad-Dauha (3)	Twarda	Nikołaj Dawydienko	6:3, 6:4
Finalista	29.	26 lutego 2011	Dubaj	Twarda	Novak Đoković	3:6, 3:6
Finalista	30.	5 czerwca 2011	French Open, Paryż	Ceglana	Rafael Nadal	5:7, 6:7(3), 7:5, 1:6
Zwycięzca	68.	6 listopada 2011	Bazylea (5)	Twarda (hala)	Kei Nishikori	6:1, 6:3
Zwycięzca	69.	13 listopada 2011	Paryż	Twarda (hala)	Jo-Wilfried Tsonga	6:1, 7:6(3)
Zwycięzca	70.	27 listopada 2011	ATP World Tour Finals, Londyn (6)	Twarda (hala)	Jo-Wilfried Tsonga	6:3, 6:7(6), 6:3
Zwycięzca	71.	19 lutego 2012	Rotterdam (2)	Twarda (hala)	Juan Martín del Potro	6:1, 6:4
Zwycięzca	72.	3 marca 2012	Dubaj (5)	Twarda	Andy Murray	7:5, 6:4
Zwycięzca	73.	18 marca 2012	Indian Wells (4)	Twarda	John Isner	7:6(7), 6:3
Zwycięzca	74.	13 maja 2012	Madryt (3)	Ceglana	Tomáš Berdych	3:6, 7:5, 7:5
Finalista	31.	17 czerwca 2012	Halle	Trawiasta	Tommy Haas	6:7(5), 4:6
Zwycięzca	75.	8 lipca 2012	Wimbledon, Londyn (7)	Trawiasta	Andy Murray	4:6, 7:5, 6:3, 6:4
Finalista	32.	5 sierpnia 2012	Londyn	Trawiasta	Andy Murray	2:6, 1:6, 4:6
Zwycięzca	76.	19 sierpnia 2012	Cincinnati (5)	Twarda	Novak Đoković	6:0, 7:6(7)
Finalista	33.	28 października 2012	Bazylea	Twarda (hala)	Juan Martín del Potro	4:6, 7:6(5), 6:7(3)
Finalista	34.	12 listopada 2012	ATP World Tour Finals, Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	6:7(6), 5:7
Finalista	35.	19 maja 2013	Rzym	Ceglana	Rafael Nadal	1:6, 3:6
Zwycięzca	77.	16 czerwca 2013	Halle (6)	Trawiasta	Michaił Jużny	6:7(5), 6:3, 6:4
Finalista	36.	27 października 2013	Bazylea	Twarda (hala)	Juan Martín del Potro	6:7(3), 6:2, 4:6
Finalista	37.	5 stycznia 2014	Brisbane	Twarda	Lleyton Hewitt	1:6, 6:4, 3:6
Zwycięzca	78.	1 marca 2014	Dubaj (6)	Twarda	Tomáš Berdych	3:6, 6:4, 6:3
Finalista	38.	16 marca 2014	Indian Wells	Twarda	Novak Đoković	6:3, 3:6, 6:7(3)
Finalista	39.	20 kwietnia 2014	Monte Carlo	Ceglana	Stan Wawrinka	6:4, 6:7(5), 2:6
Zwycięzca	79.	15 czerwca 2014	Halle (7)	Trawiasta	Alejandro Falla	7:6(2), 7:6(3)
Finalista	40.	6 lipca 2014	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Novak Đoković	7:6(7), 4:6, 6:7(4), 7:5, 4:6
Finalista	41.	10 sierpnia 2014	Toronto	Twarda	Jo-Willfried Tsonga	5:7, 6:7(3)
Zwycięzca	80.	17 sierpnia 2014	Cincinnati (6)	Twarda	David Ferrer	6:3, 1:6, 6:2
Zwycięzca	81.	12 października 2014	Szanghaj (1)	Twarda	Gilles Simon	7:6(6), 7:6(2)
Zwycięzca	82.	26 października 2014	Bazylea (6)	Twarda (hala)	David Goffin	6:2, 6:2
Finalista	42.	16 listopada 2014	ATP World Tour Finals, Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	walkower
Zwycięzca	83.	11 stycznia 2015	Brisbane	Twarda	Milos Raonic	6:4, 6:7(2), 6:4
Zwycięzca	84.	28 lutego 2015	Dubaj (7)	Twarda	Novak Đoković	6:3, 7:5
Finalista	43.	22 marca 2015	Indian Wells	Twarda	Novak Đoković	3:6, 7:6(5), 2:6
Zwycięzca	85.	3 maja 2015	Stambuł	Ceglana	Pablo Cuevas	6:3, 7:6(11)
Finalista	44.	17 maja 2015	Rzym	Ceglana	Novak Đoković	4:6, 3:6
Zwycięzca	86.	21 czerwca 2015	Halle (8)	Trawiasta	Andreas Seppi	7:6(1), 6:4
Finalista	45.	12 lipca 2015	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Novak Đoković	6:7(1), 7:6(10), 4:6, 3:6
Zwycięzca	87.	23 sierpnia 2015	Cincinnati (7)	Twarda	Novak Đoković	7:6(1), 6:3
Finalista	46.	13 września 2015	US Open, Nowy Jork	Twarda	Novak Đoković	4:6, 7:5, 4:6, 4:6
Zwycięzca	88.	1 listopada 2015	Bazylea (7)	Twarda (hala)	Rafael Nadal	6:3, 5:7, 6:3
Finalista	47.	22 listopada 2015	ATP World Tour Finals, Londyn	Twarda (hala)	Novak Đoković	3:6, 4:6
Finalista	48.	10 stycznia 2016	Brisbane	Twarda	Milos Raonic	4:6, 4:6
Zwycięzca	89.	29 stycznia 2017	Australian Open, Melbourne (5)	Twarda	Rafael Nadal	6:4, 3:6, 6:1, 3:6, 6:3
Zwycięzca	90.	19 marca 2017	Indian Wells (5)	Twarda	Stan Wawrinka	6:4, 7:5
Zwycięzca	91.	2 kwietnia 2017	Miami (3)	Twarda	Rafael Nadal	6:3, 6:4
Zwycięzca	92.	25 czerwca 2017	Halle (9)	Trawiasta	Alexander Zverev	6:1, 6:3
Zwycięzca	93.	16 lipca 2017	Wimbledon, Londyn (8)	Trawiasta	Marin Čilić	6:3, 6:1, 6:4
Finalista	49.	13 sierpnia 2017	Montreal	Twarda	Alexander Zverev	3:6, 4:6
Zwycięzca	94.	15 października 2017	Szanghaj (2)	Twarda	Rafael Nadal	6:4, 6:3
Zwycięzca	95.	29 października 2017	Bazylea (8)	Twarda (hala)	Juan Martín del Potro	6:7(5), 6:4, 6:3
Zwycięzca	96.	28 stycznia 2018	Australian Open, Melbourne (6)	Twarda	Marin Čilić	6:2, 6:7(5), 6:3, 3:6, 6:1
Zwycięzca	97.	18 lutego 2018	Rotterdam (3)	Twarda (hala)	Grigor Dimitrow	6:2, 6:2
Finalista	50.	18 marca 2018	Indian Wells	Twarda	Juan Martin Del Potro	4:6, 7:6(8), 6:7(2)
Zwycięzca	98.	17 czerwca 2018	Stuttgart	Trawiasta	Milos Raonic	6:4, 7:6(3)
Finalista	51.	24 czerwca 2018	Halle	Trawiasta	Borna Ćorić	6:7(6), 6:3, 2:6
Finalista	52.	19 sierpnia 2018	Cincinnati	Twarda	Novak Đoković	4:6, 4:6
Zwycięzca	99.	28 października 2018	Bazylea (9)	Twarda (hala)	Marius Copil	7:6(5), 6:4
Zwycięzca	100.	2 marca 2019	Dubaj (8)	Twarda	Stefanos Tsitsipas	6:4, 6:4
Finalista	53.	17 marca 2019	Indian Wells	Twarda	Dominic Thiem	6:3, 3:6, 5:7
Zwycięzca	101.	31 marca 2019	Miami (4)	Twarda	John Isner	6:1, 6:4
Zwycięzca	102.	23 czerwca 2019	Halle (10)	Trawiasta	David Goffin	7:6(2), 6:2
Finalista	54.	14 lipca 2019	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Novak Đoković	6:7(5), 6:1, 6:7(4), 6:4, 12:13(3)
Zwycięzca	103.	27 października 2019	Bazylea (10)	Twarda (hala)	Alex de Minaur	6:2, 6:2

Gra podwójna (8–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Finalista	1.	29 października 2000	Bazylea	Dywanowa (hala)	Dominik Hrbatý	Donald Johnson Piet Norval	6:7(11), 6:4, 6:7(4)
Zwycięzca	1.	25 lutego 2001	Rotterdam (1)	Twarda (hala)	Jonas Björkman	Petr Pála Pavel Vízner	6:3, 6:0
Zwycięzca	2.	15 lipca 2001	Gstaad	Ceglana	Marat Safin	Michael Hill Jeff Tarango	0:1 krecz
Zwycięzca	3.	24 lutego 2002	Rotterdam (2)	Twarda (hala)	Maks Mirny	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 6:3, 10–4
Finalista	2.	17 marca 2002	Indian Wells	Twarda	Maks Mirny	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 4:6
Zwycięzca	4.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Maks Mirny	Joshua Eagle Sandon Stolle	6:4, 7:6(0)
Finalista	3.	23 lutego 2003	Rotterdam	Twarda (hala)	Maks Mirny	Wayne Arthurs Paul Hanley	6:7(4), 2:6
Zwycięzca	5.	30 marca 2003	Miami	Twarda	Maks Mirny	Leander Paes David Rikl	7:5, 6:3
Zwycięzca	6.	12 października 2003	Wiedeń	Twarda (hala)	Yves Allegro	Mahesh Bhupathi Maks Mirny	7:6(7), 7:5
Finalista	4.	3 października 2004	Bangkok	Twarda (hala)	Yves Allegro	Justin Gimelstob Graydon Oliver	7:5, 4:6, 4:6
Zwycięzca	7.	12 czerwca 2005	Halle	Trawiasta	Yves Allegro	Joachim Johansson Marat Safin	7:5, 6:7(6), 6:3
Zwycięzca	8.	16 sierpnia 2008	Pekin	Twarda	Stanislas Wawrinka	Simon Aspelin Thomas Johansson	6:3, 6:4, 6:7(4), 6:3
Finalista	5.	20 marca 2011	Indian Wells	Twarda	Stanislas Wawrinka	Ołeksandr Dołhopołow Xavier Malisse	4:6, 7:6(5), 7–10
Finalista	6.	15 czerwca 2014	Halle	Trawiasta	Marco Chiudinelli	Andre Begemann Julian Knowle	6:1, 5:7, 10–12

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R, przegrał w IV, III, II, I rundzie

     LQ, odpadł w kwalifikacjach

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował

     NH, turniej nie odbył się

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-09-03]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-09-03]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-09-03]  (ang.).

• Oficjalna strona. www.rogerfederer.com. [dostęp 2011-04-22]. (ang.).
• Roger Federer Biography and Olympic Results. Sports-Reference.com. [dostęp 2011-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-01)]. (ang.).
• Roger Federer Fansite. rogerfederer.ch. [dostęp 2011-04-22]. (ang.).