Kamakura (miasto)

Kamakura leży na Honsiu, po zachodniej stronie półwyspu Miura, ok. 50 km na południowy zachód od Tokio, z którym jest połączona linią kolejową (prowadzącą do Yokosuki). Jest otoczona górami oraz wodami zatoki Sagami. Posiada plażę pokrytą ciemnym piaskiem wulkanicznym. Jest ona celem weekendowych wyjazdów m.in. miłośników windsurfingu. Graniczy z Fujisawą (od zachodu), Jokohamą (od północnego wschodu) i Zushi (od południowego wschodu).

Miasto założył w 1180 roku Yoshitomo Minamoto założyciel klanu Minamoto^[1].Kamakura była faktyczną stolicą Japonii od 1192 do 1333, kiedy była siedzibą siogunatu Kamakura. W XIII wieku mieszkało tu około 200 tysięcy ludzi co czyniło w tym czasie Kamakurę czwartym miastem pod względem liczby mieszkańców na świecie^[2].Ma prawa miejskie od 3 listopada 1939 roku^[3].

Kamakura odegrała ważną rolę w rozwoju współczesnej literatury japońskiej. W mieście znajduje się Muzeum Literatury (Kamakura Bungakukan). Po otwarciu linii kolejowej w 1889 roku wielu literatów przeniosło się do Kamakury w poszukiwaniu lepszego środowiska twórczego, biorąc pod uwagę otoczenie i bliskość Tokio. Dało to początek określeniu Kamakura bunshi (literatów Kamakury), które odnosi się do grupy artystów, którzy przeprowadzili się i mieszkali w Kamakurze: Sōseki Natsume, Osamu Dazai, Ryūnosuke Akutagawa, Yukio Mishima, Shiki Masaoka, Akiko Yosano oraz laureat Nagrody Nobla, Yasunari Kawabata^[4].

Eksponaty muzeum rozmieszczone są na dwóch piętrach. Na drugim piętrze znajdują się oryginalne manuskrypty i dokumenty dotyczące dzieł ww. twórców literatury, a także światowej sławy reżysera Yasujirō Ozu (także mieszkańca Kamakury). Wyświetlana jest chronologiczna oś czasu Kamakury i japońskiej historii literackiej. Jest też niewielka biblioteka, w której goście mogą wziąć książkę i czytać ją na tarasie, z widokiem na rozległy ogród i zatokę Sagami. Na pierwszym piętrze prezentowane są wystawy sezonowe. Muzeum mieści się w malowniczym budynku w stylu zachodnim, zbudowanym w 1936 roku przez generała Toshinariego Maedę (1885–1942). W późniejszych latach był letnią rezydencją premiera Eisaku Satō (1901–1975)^[4].

Najsłynniejszym zabytkiem Kamakury jest posąg Wielkiego Buddy (jap. 鎌倉大仏 Kamakura Daibutsu), wykonany z brązu prawdopodobnie w 1252 roku, wysoki na 13,35 m i ważący ok. 93 ton. Posąg znajduje się na terenie świątyni buddyjskiej Kōtoku-in. Odlew jest pusty w środku i można wchodzić do wnętrza. Do XIX wieku posąg stał wewnątrz świątyni, ale została ona zniszczona przez tsunami. Posąg ocalał i stoi obecnie na otwartym powietrzu.

Poza Kōtoku-in Kamakura znana jest głównie:

• ze świątyń buddyjskich: Kenchō-ji, Engaku-ji, Tōkei-ji;
• i chramów shintō: Tsurugaoka Hachiman-gū (największy w mieście, zbudowany przez Yoritomo Minamoto) i Kamakura-gū, w którym zgładzono księcia Moriyoshiego Morinagę.

Chram Tsurugaoka Hachiman-gū założył ku czci boga Hachimana, protektora wojowników, Yoriyoshi Minamoto (988–1075) w 1063 roku dla swojego klanu wojowników w podzięce za stłumienie rebelii w północno-wschodniej Japonii w 1051 roku. Obecną postać chram zawdzięcza potomkowi Yoriyoshiego, Yoritomo Minamoto (1147–1199), przywódcy klanu Minamoto. Przybył on do Kamakury w 1180 roku, aby podjąć walkę przeciwko klanowi Taira^[5].

Zmiany w populacji Kamakura w latach 1970–2015:

•  Francja: Nicea

• Oficjalna strona miasta (jap.)
• Oficjalna strona świątyni Kōtōku-in (jap.)
• Oficjalna strona chramu Tsurugaoka Hachiman-gū. tsurugaoka-hachimangu.jp. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-30)]. (ang.)