Kamienica Roeslera i Hurtiga w Warszawie

Przed powstaniem kamienicy w tym miejscu, od strony ul. Senatorskiej, stał dworek starosty warszawskiego Mikołaja Grzybowskiego^[3]. Został spalony w czasie potopu szwedzkiego w 1656^[3]. Od strony Krakowskiego Przedmieścia znajdowało się co najmniej pięć budynków^[3]. W połowie XVIII od strony ul. Senatorskiej wzniesiono pałac Małachowskich^[3]. W 1784 nieruchomość została sprzedana przez Mikołaja Małachowskiego kupcom z Czech i Moraw: Janowi Michałowi i Franciszkowi Leopoldowi Roeslerom oraz Gasparowi (Kacprowi) Hurtigowi^[4].

Kamienica została wzniesiona na dziedzińcu pałacu Małachowskich w latach 1784–1785 według projektu Szymona Bogumiła Zuga^[3][5]. Powstał tam pierwszy na ziemiach polskich nowoczesny dom handlowo-mieszkalny ze specjalnie zaprojektowanymi witrynami wystawowymi^[3]. Był to jeden z najdroższych i najbardziej luksusowych obiektów handlowych w Warszawie^[6]. Na piętrach znajdowały się mieszkania czynszowe oraz apartamenty właścicieli^[1]. Poprzez oficyny budynek był połączony z pałacem Małachowskich^[3].

Przedsiębiorstwo Roslerów i Hurtiga zbankrutowało w 1794 w wyniku kryzysu bankowego, jednak kamienica pozostała ich własnością do 1803^[7].

W 1839 na parterze kamienicy otwarto piwiarnię „Pod Nadzieją”, która jako pierwsza w mieście serwowała piwo bawarskie^[8]. Był to jeden z ulubionych lokali grupy młodych literatów i malarzy nazywanych Cyganerią Warszawską^[9]. Mieścił się tam również sklep wielobranżowy należący do Iwana Skwarcowa^[10].

W latach 1887–1888 kamienica została przebudowana w związku z przebiciem do Krakowskiego Przedmieścia ul. Miodowej^[11]. Ścianę szczytową i oficyny południowe przekształcono na elewacje według projektu Józefa Hussa^[12]. Do przebicia ulicy na właścicielach pałacu Małachowskich i kamienicy ciążył obowiązek przepuszczania przechodniów z Krakowskiego Przedmieścia na ul. Miodową lub odwrotnie^[13]. Ruch przechodniów zwiększał atrakcyjność kamienicy i jej oficyn dla firm handlowych^[14].

Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 budynek spłonął^[12] i został rozebrany do pierwszego piętra^[15]. Dalsze zniszczenia miały miejsce w 1944 podczas powstania warszawskiego^[16]. Ogółem w czasie II wojny światowej kamienica została zniszczona w 70%^[17].

W latach 1948–1949 budynek odbudowano według projektu Zygmunta Stępińskiego^[2]. Obiekt przywrócono zasadniczo do stanu z XVIII wieku, jednak w celu odsłonięcia wschodniej fasady pałacu Małachowskich rozebrano oficynę południową^[12][18].

W latach 1952–1957 w kamienicy miało swoją siedzibę Państwowe Wydawnictwo Naukowe, a następnie przedsiębiorstwa handlu zagranicznego^[19], m.in. SHZ Labimex^[20].

W 1965 budynek został wpisany do rejestru zabytków^[21].

Od 2020 w budynku mieści się siedziba Radia Wnet^[22].