Kaniuk

Kaniuk występuje w zależności od podgatunku^[8][9]:

• kaniuk (zwyczajny) (Elanus caeruleus caeruleus) – Półwysep Iberyjski, niemal cała Afryka i południowo-zachodnia Arabia. Sporadycznie pojawia się w Europie Środkowej. Do Polski zalatuje bardzo rzadko – stwierdzony 9 razy^[10] (pierwsza obserwacja w dniu 8.05.2016^[11], druga w dniach 30.05–23.06.2017^[12]); wcześniejsze dwie obserwacje (1984, 2005) – choć pierwotnie uznane – zostały zweryfikowane negatywnie przez Komisję Faunistyczną Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego^[13];
• Elanus caeruleus vociferus – Pakistan, Chiny, Półwysep Indochiński i Półwysep Malajski;
• kaniuk sundajski^[7] (Elanus caeruleus hypoleucus) – Filipiny, Jawa, Borneo i Sumatra;
• Elanus caeruleus wahgiensis – Nowa Gwinea. Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) tego podgatunku nie uznaje, a populację kaniuków z Nowej Gwinei zalicza do E. c. hypoleucus.

• Elanus: zob. Elanus.
• caeruleus: łac. caeruleus lazurowo-niebieski, błękitny^[14].
• vociferus: łac. vociferus „hałaśliwy, głośny”, od vociferari „krzyczeć”, od vox, vocis „głos, płacz, dźwięk”; ferre „znosić”^[15].
• hypoleucus: gr. ὑπο hupo „pod, poniżej”; λευκος leukos „biały” (por. ὑπολευκος hupoleukos „białawy”)^[16].
• wahgiensis: rzeka Wagi, Papua-Nowa Gwinea^[17].

Długość ciała 30–37 cm, rozpiętość skrzydeł 77–92 cm; masa ciała samców 197–277 g, samic 219–343 g; samice są o 3% większe i o 19% cięższe od samców^[8]. Obie płci ubarwione jednakowo. Dość duża, w stosunku do reszty ciała, głowa. Wierzch ciała jasnoszary, spód i ogon biały, skrzydła czarne. Dziób ciemny, nogi żółte, ogon z lekkim wcięciem. Oczy czerwone, nad nimi czarna brew.

Lata lekko, często szybuje ze skrzydłami uniesionymi w kształcie litery V lub też zawisa w powietrzu. Przesiaduje na gałęziach i drutach.

Biotop

Tereny otwarte z pojedynczymi drzewami.

Gniazdo

Buduje je nisko, w kolczastych krzewach^[18] albo na wysokości 3–20 m w rozwidleniu pnia lub gałęzi drzewa bądź na palmie^[19].

Jaja

W ciągu roku wyprowadza zwykle jeden lęg, składając 3 do 5 jaj o wymiarach 39 × 31 mm. Lęg jest na północy wyprowadzany wiosną, lecz na południu zależy od ilości pokarmu. Na wielu obszarach wyprowadza więcej niż jeden lęg w sezonie^[19].

Wysiadywanie, pisklęta

Jaja składane w odstępach 2 do 3 dni wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 25 do 28 dni przez samicę. Pisklęta opuszczają gniazdo po 35–40 dniach.

Pożywienie

Głównie drobne gryzonie, także owady i gady, sporadycznie ptaki^[19].

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody kaniuk nieprzerwanie od 1988 roku jest zaliczany do kategorii LC (ang. Least Concern – „najmniejszej troski”). W 2015 roku organizacja BirdLife International szacowała liczebność europejskiej populacji lęgowej na 1100–2600 par. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny, natomiast populacja europejska rośnie^[6].

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową^[20].

• ptaki Polski

• The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca  (ang.).

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).