Karol Niemira
Karol Niemira (ur. 28 października 1881 w Warszawie, zm. 8 lipca 1965 w Czubinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor prawa kanonicznego, biskup pomocniczy piński w latach 1933–1965.
| Biskup tytularny Tavium | ||
 | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 28 października 1881 | |
| Data i miejsce śmierci | 8 lipca 1965 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup pomocniczy piński | ||
| Okres sprawowania | 1933–1965 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 13 listopada 1911 | |
| Nominacja biskupia | 26 maja 1933 | |
| Sakra biskupia | 15 sierpnia 1933 | |
| Data konsekracji | 15 sierpnia 1933 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Pińsk | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys
Urodził się 28 października[1] 1881[2] w Warszawie[1]. Pochodził z kresowej rodziny ziemiańskiej. Osierocony we wczesnym dzieciństwie, był wychowankiem zakładu opiekuńczego prowadzonego przez siostry zakonne. W 1904 wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie. Dalsze studia odbył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa kanonicznego. Święcenia prezbiteratu otrzymał 13 listopada 1911[1].
Jego pierwszą placówką duszpasterską była parafia św. Anny w Łodzi, gdzie pracował jako wikariusz. Od 1913 był wikariuszem parafii archikatedralnej w Warszawie, której probostwo objął w 1920[1]. W latach 1929–1933 był proboszczem parafii św. Augustyna w Warszawie[3]. W 1917 otrzymał godność kanonika kapituły metropolitalnej warszawskiej[1]. W 1919 pełnił posługę kapelana wojskowego[4]. Uczestniczył w życiu politycznym i społecznym stolicy, od 1926 zasiadał w radzie miejskiej, był również aktywnym członkiem Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności[1].
26 maja 1933 papież Pius XI prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji pińskiej ze stolicą tytularną Tavium. Święcenia biskupie otrzymał 15 sierpnia 1933 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku[5]. Konsekrował go biskup diecezjalny piński Kazimierz Bukraba w asyście Bernarda Dembka, biskupa pomocniczego łomżyńskiego, i Kazimierza Tomczaka, biskupa pomocniczego łódzkiego[6]. Jako dewizę biskupią przyjął słowo „Humilitas” (Pokora)[7]. We wrześniu 1939 po wkroczeniu wojsk radzieckich do diecezji został z niej wysiedlony. Osiadł w Warszawie na probostwie parafii św. Augustyna, sąsiadującym z gettem warszawskim. Po 1941 bez powodzenia starał się o zezwolenie władz niemieckich na powrót do diecezji. Brał udział w przerzucaniu Żydów z getta na stronę aryjską. Po wojnie rezydował w Warszawie i w Czubinie[1].
W 1938 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego lubelskiego Władysława Gorala[8].
Zmarł 8 lipca 1965 w Czubinie[1]. Został pochowany w grobowcu biskupów pomocniczych warszawskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[9].
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Karol Niemira [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2015-11-01] (ang.).