Maria Elisabetta Alberti Casellati

włoska przewodnicząca Senatu

Maria Elisabetta Alberti Casellati (ur. 12 sierpnia 1946 w Rovigo[1]) – włoska polityk, prawniczka i nauczyciel akademicki, podsekretarz stanu w rządach Silvia Berlusconiego, w latach 2018–2022 przewodnicząca Senatu, od 2022 minister.

Maria Elisabetta Alberti Casellati
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1946
Rovigo

Przewodniczący Senatu
Okres

od 24 marca 2018
do 12 października 2022

Przynależność polityczna

Forza Italia

Poprzednik

Pietro Grasso

Następca

Ignazio La Russa

Życiorys

Z wykształcenia prawniczka, absolwentka Università degli Studi di Ferrara. Ukończyła również prawo kanoniczne na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. Podjęła praktykę prawniczą w zawodzie adwokata w Padwie[2]. Została też wykładowczynią prawa kanonicznego na Uniwersytet Padewskim[3].

W 1994 przystąpiła do powstałej wówczas partii Forza Italia[3]. W tym samym roku po raz pierwszy wybrana do Senatu, zasiadała w nim do 1996. Do wyższej izby włoskiego parlamentu powróciła w 2001, z powodzeniem ubiegając się o reelekcję w wyborach w 2006, 2008 i 2013. Dołączyła w międzyczasie do powstałego m.in. na bazie FI Ludzie Wolności, a w 2013 została członkinią reaktywowanej partii Forza Italia[1]. Od grudnia 2004 do maja 2006 pełniła funkcję podsekretarza stanu w resorcie zdrowia. Od maja 2008 do listopada 2011 była podsekretarzem stanu w ministerstwie sprawiedliwości[2]. W 2014 złożyła mandat senatora w związku z wyborem w skład Najwyższej Rady Sądownictwa[1]. Wchodziła w skład tego gremium do 2018. W wyborach w tym samym roku ponownie uzyskała miejsce w Senacie[1][2].

24 marca 2018, po zawarciu porozumienia przez centroprawicę i Ruch Pięciu Gwiazd, została wybrana na przewodniczącą wyższej izby włoskiego parlamentu[4]. Na czele izby stała do końca kadencji w październiku 2022. Wcześniej w tymże roku z powodzeniem ubiegała się o senacką reelekcję[5].

W październiku 2022 objęła stanowisko ministra bez teki w rządzie Giorgii Meloni, powierzono jej odpowiedzialność za reformy instytucjonalne[6].

Przypisy