Nowa Partia (Tajwan)

partia polityczna w Republice Chińskiej na Tajwanie

Nowa Partia (chiń. trad. 新黨; pinyin Xīn Dăng, dawniej Chińska Nowa Partia chiń. trad. 中華新黨; pinyin Zhōnghúa Xīn Dăng) – partia polityczna w Republice Chińskiej na Tajwanie, należąca do koalicji Niebieskich.

Nowa Partia
Państwo

 Tajwan

Lider

Yok Mu-ming

Data założenia

1993

Ideologia polityczna

konserwatyzm, antykomunizm, zjednoczenie z Chinami

Członkostwo
międzynarodowe

brak

Barwy

żółty

Strona internetowa

Założona w 1993 roku przez członków KMT, niezadowolonych z polityki ówczesnego przewodniczącego, Lee Teng-huia, kierującej się ku zwiększaniu niezależności Tajwanu od Chin i rezygnacji z polityki „jednych Chin”. Najsilniejszą częścią jej elektoratu byli młodzi, wykształceni waishengreni (potomkowie zwolenników KMT przybyłych na Tajwan w 1949 roku) z Tajpej[1]. Drugim podstawowym hasłem wyborczym, używanym niemal we wszystkich kampaniach, była walka z korupcją[2].

W 1995 osiągnęła najlepszy w swej karierze wynik, zdobywając 13% miejsc w Yuanie Ustawodawczym (parlamencie). Po okresie wzrostu (1994-96) partia słabła, a równocześnie przesuwała się na pozycje coraz bardziej radykalnie prozjednoczeniowe[2]. Popierany przez nią kandydat na prezydenta w 1996 zajął ostatnie, trzecie miejsce. W wyborach prezydenckich 2000 roku jej kandydatem był Li Ao, ale większość wyborców głosowała na Jamesa Soonga (do czego zachęcał sam Li, który ostatecznie uzyskał poniżej 1% głosów[3]). Wyniki w wyborach parlamentarnych były równie słabe: w 2001 partia miała jedno miejsce w ówcześnie 225-osobowym parlamencie i jednego mera w wyborach prezydentów miast[2]. Po wyborach dołączyła do stronnictwa Niebieskich. Głosy odebrała jej zarówno partia Najpierw Naród, jak i zwrot KMT ku bardziej prozjednoczeniowym pozycjom[1].

W 2001 jako pierwsza partia tajwańska prowadziła międzypartyjne rokowania z Komunistyczną Partią Chin[2]. W kolejnych wyborach wystawiała swoich kandydatów wspólnie z KMT, by uniknąć dzielenia głosów[1]. W wyborach z 2008[4], 2012 i 2016[5] nie zdobyła ani jednego mandatu w parlamencie.

Przypisy

Linki zewnętrzne