Owen Farrell

Ojciec Owena, Andy, profesjonalnie uprawiał rugby league w zespole Wigan Warriors, przez co jego syn od najmłodszych lat miał styczność z tym sportem. Wedle słów Andy’ego, Owen już w wieku dwóch lat wykonywał kopy z kozła^[5]. Mając lat osiem dołączył do juniorów amatorskiego zespołu Wigan St Patricks^[6]. Występował tam na pozycji numer 13 (tzw. loose- lub lock forward)^[7]. Z zespołem wywalczył National Cup w rywalizacji U-14, a po dwóch latach U-16^[6].

Wiele w życiu perspektywicznego zawodnika zmieniła decyzja jego ojca o porzuceniu rugby league i podpisaniu kontraktu z zespołem rugby union – Saracens F.C. Klub zlokalizowany jest w St Albans, a rodzina Farrellów zamieszkała w pobliskim Harpenden^[8]. Południowa część Anglii, gdzie leży St Albans, to region, w którym 13-osobowa odmiana rugby jest stosunkowo mało popularna, zaś Owen nigdy wcześniej nie grał w odmianie o 15 zawodnikach^[7]. Początkowo na weekendy wracał do Wigan, by tam uczestniczyć w treningach league^[7], jednak wkrótce zaczął próbować swoich sił w union^[9]. Trafił do St George's School w Harpenden^[4]. Tam zaczynał od gry na pozycji analogicznej dla trzynastki w rugby league, a więc trzeciej linii młyna (rwacz i wiązacz) lecz nie umiał zaadaptować się do nowych obowiązków (głównie czyszczenia w przegrupowaniach). W związku z tym, po niedługim czasie przekwalifikował się na gracza formacji ataku^[5] – początkowo środkowego, a z czasem łącznika^[9]. W wieku 14 lat, dzięki specjalnym zabiegom szkoły, został dopuszczony do rozgrywek międzyszkolnych (do lat 18)^[9]. W 2008 roku St George's School zdobyła tytuł mistrza kraju do lat 17, jednak RFU zabronił Farrellowi występów w fazie półfinałowej i finałowej, ze względu na umiejętności kwalifikujące go raczej do drużyn zawodowych, niż do rozgrywek szkolnych^[9].

Faktycznie, w roku 2007 Farrell dołączył do akademii Saracens^[1], a w sierpniu 2008 roku podczas przedsezonowego sparingu zmienił swojego kontuzjowanego ojca^[4][10]. Już w październiku, w wieku zaledwie 17 lat i 11 dni, wystąpił w meczu Pucharu Anglo-Walijskiego przeciw Scarlets. Został wówczas najmłodszym zawodnikiem w historii, który zagrał w meczu angielskich rozgrywek. Rekord ten został później pobity przez George’a Forda^[3][4][11]. Pomimo tak wczesnego debiutu, Farrell na swój pierwszy mecz ligowy musiał czekać do sezonu 2010/2011. Na jego początku młody zawodnik został wypożyczony do Bedford Blues z Championship^[1][3][4], gdzie zdążył zagrać w dwóch meczach ligowych^[2]. Wkrótce jednak sytuacja kadrowa (kontuzja Dericka Hougaarda) zmusiła władze Saracens do odwołania Farrella z wypożyczenia^[12]. Owen przebojem wdarł się do pierwszej piętnastki, wygrywając rywalizację z Aleksem Goodem oraz sprowadzonym jako zastępstwo dla Hougaarda Gavinem Hensonem. Począwszy od połowy listopada, Farrell wystąpił jako numer 10 w 24 z 25 koljenych spotkań Sarries^[12], w grudniu zostając nawet zawodnikiem meczu Pucharu Heinekena z Racing Métro 92^[3]. W dalszej części sezonu wciąż grał na wysokim poziomie, czego ukoronowaniem był mecz finałowy z Leicester Tigers, a w którym to Owen Farrell zdobył 17 z 22 punktów zwycięskiej drużyny^[3][4]. Dzięki pewnemu wykonywaniu podwyższeń i rzutów karnych, w grudniu 2012 roku na swoim koncie zebrał 360 punktów w 40 ligowych spotkaniach^[4].

Farrell grę dla Anglii rozpoczął od drużyny do lat 16, której był kapitanem^[13]. Z kadrą U-17 wziął udział w tournée po Argentynie. Następnie występował dla reprezentacji do lat 18 i 20. Z tą ostatnią w 2011 roku wywalczył Wielki Szlem podczas młodzieżowego Puchar Sześciu Narodów^[3] (zaliczył wówczas dwa występy)^[4]. W tym samym roku wziął jeszcze udział w Mistrzostwach Świata Juniorów we Włoszech^[4]. Młodzi Anglicy dotarli wówczas do finału, w którym przegrali z reprezentacją Nowej Zelandii^[3].

Na początku 2012 roku Farrell junior znalazł się w 32-osobowym składzie reprezentacji Anglii, którą Stuart Lancaster powołał na Puchar Sześciu Narodów^[3]. W dorosłej drużynie zadebiutował 4 lutego na Murrayfield Stadium w meczu przeciw Szkocji^[3]. W tym, podobnie jak i w kolejnym meczu przeciwko Włochom, grał na pozycji numer 12. W swoich dwóch pierwszych pojedynkach na arenie międzynarodowej, dzięki celnym kopom zdobył 22 punkty^[3]. Gdy przed meczem z Walią kontuzji doznał łącznik młyna Charlie Hodgson, na „dziesiątce” zastąpił go Farrell^[3]. Latem tego samego roku rozpoczął wszystkie trzy mecze podczas serii pojedynków ze Springboks, jednak później stracił miejsce w składzie na rzecz Toby’ego Flooda^[3]. Kiedy w trakcie listopadowego meczu z drużyną z Południowej Afryki ten ostatni doznał kontuzji palca u stopy, stało się jasne, że w ostatnim jesiennym spotkaniu międzynarodowym, w którym rywalem Anglików mieli być All Blacks, szansę dostanie Farrell^[14]. Kilka dni później IRB ogłosiła czterech nominowanych do nagrody Zawodnika Roku, wśród których, ku powszechnemu zaskoczeniu, znalazło się także nazwisko Owena^[15] (ostatecznie zwyciężył idol Farrella, Daniel Carter)^[4][16]. Trzy dni później, w meczu z Nową Zelandią Farrell rozwiał jednak wątpliwości co do swojego udziału w plebiscycie, zdobywając 17 punktów dla swojej drużyny (w tym pierwszych 15 w meczu). Ostatecznie dzięki trzem przyłożeniom Anglicy pokonali All Blacks 38-21, wygrywając z tym rywalem po raz pierwszy od dziesięciu spotkań^[17]. W swoich pierwszych dwunastu meczach w kadrze Farrell wykonał 38 celnych kopów z podstawki (rzuty karne i podwyższenia) na 47 prób^[4].

W 2019 roku brał udział w Pucharze Świata, podczas którego reprezentacja Anglii dotarła do finału. W nim jednak 12:32 uległa Południowej Afryce^[18][19].

W maju 2021 roku ogłoszono, że zawodnik znalazł się w składzie British and Irish Lions na serię spotkań w Południowej Afryce^[20].

• nominacja do nagrody Odkrycia Sezonu 2009/2010 w Premiership^[1][3],
• nominacja do nagrody Młodego Zawodnika Sezonu 2009/2010 Stowarzyszenia Graczy Rugby (Rugby Players' Association, RPA)^[1][3],
• Odkrycie Sezonu 2010/2011 w Premiership^[1][3],
• Młody Zawodnik Sezonu 2010/2011 według RPA^[1][3],
• nominacja do nagrody Zawodnika Roku 2012 IRB^[15][21]

• Owen jest najstarszy spośród czwórki rodzeństwa. Ma dwie siostry, Alishę i Gracie oraz brata Gabriela^[8].
• Ojciec Owena, Andy Farrell, z reprezentacją Anglii uczestniczył w Pucharze Świata w Rugby League w 1995 i 2000 roku; był także reprezentantem Wielkiej Brytanii. Po zmianie odmiany na rugby union, wziął udział w Pucharze Świata w 2007 roku^[4].
• Także wujek Farrella juniora (brat jego matki), Sean O’Loughlin, był reprezentantem Anglii i Wielkiej Brytanii w rugby league^[4][7].
• Owen studiował biznes na Uniwersytecie Hertfordshire^[4][7].
• W wieku kilkunastu lat Farrell przebywał na sześciotygodniowych testach w piłkarskim klubie Manchester United, gdzie był próbowany na pozycji bramkarza^[22].