Pałac Blanka
Pałac Blanka – wczesnoklasycystyczny pałac znajdujący się przy ul. Senatorskiej 14 w Warszawie.
nr rej. 526 z 1.07.1965[1] | |
Fasada frontowa od strony placu Teatralnego | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | ul. Senatorska 14 |
Typ budynku | |
Styl architektoniczny | |
Architekt | |
Rozpoczęcie budowy | 1762 |
Ukończenie budowy | 1764 |
Zniszczono | 1944 |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°14′41,98″N 21°00′36,76″E/52,244994 21,010211 |
Historia
Pałac został wzniesiony w latach 1762–1764 według projektu Szymona Bogumiła Zuga dla Filipa Nereusza Szaniawskiego[2]. W 1776 pałac kupił Antoni Aleksander Soldenhoff[3]. W 1777 właścicielem nieruchomości został bankier warszawski pochodzenia francuskiego Piotr Blank, który przekształcił i rozbudował wnętrze oraz elewację zewnętrzną w stylu klasycystycznym oraz dobudował bramę wjazdową.
Pałac był własnością Blanka do jego śmierci w 1797[2]. Później przekształcono go na kamienicę czynszową, w której ulokowano mieszkania i sklepy. W 1896 został zakupiony przez magistrat z przeznaczeniem na biura[4]. Od 1915 w pałacu mieściła się Komenda Straży Obywatelskiej, a od 1919 – Komenda Policji Państwowej[5]. W okresie międzywojennym pałac był budynkiem reprezentacyjnym prezydenta miasta, w którym przyjmował on swych gości. Funkcję tę pałac pełnił do 1939.
Podczas okupacji niemieckiej 1939–1944 w budynku urzędowali: Komisarz Rzeszy na miasto stołeczne Warszawę Helmut Otto (od 4 października 1939)[6][7], starosta miejski Oskar Dengel, a następnie do końca okupacji starosta miejski Ludwig Leist[8]. Wyjeżdżając z Warszawy Otto i Dengel wywieźli część wyposażenia pałacu[9].
W marcu 1943 członkowie Kedywu OW AK nadali na Poczcie Głównej dziewięć paczek zawierających bomby zegarowe, z których jedna była zaadresowana do Leista[10]. Jej wybuch spowodował ranienie kilku osób[11].
Podczas powstania warszawskiego w czasie obrony budynku 4 sierpnia 1944 poległ poeta i żołnierz Armii Krajowej Krzysztof Kamil Baczyński[2]. Został zastrzelony przez niemieckiego snajpera, co upamiętnia tablica wmurowana w latach 50. we frontową ścianę pałacu[12]. W holu głównym pałacu znajdują się popiersie Baczyńskiego oraz kolejna tablica pamiątkowa.
Pałac został odbudowany w latach 1947–1949[2]. W 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków[1]. Swoją siedzibę miał w nim m.in. Wojewódzki Konserwator Zabytków[4].
Pałac jest własnością samorządu województwa mazowieckiego[13]. Jest siedzibą Ministerstwa Sportu i Turystyki[14].