Pałac Ministra Skarbu
Pałac Ministra Skarbu[1][2], także pałac Ministrów Skarbu[3] – pałac znajdujący się przy placu Bankowym 3/5 w Warszawie.
nr rej. 468 z 1.07.1965 | |
Pałac Ministra Skarbu i pomnik Juliusza Słowackiego | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Adres | plac Bankowy 3/5 |
Styl architektoniczny | |
Architekt | |
Kondygnacje | 3 |
Rozpoczęcie budowy | 1825 |
Ukończenie budowy | 1830 |
Zniszczono | 1944 |
Odbudowano | 1950–1954 |
Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Warszawy | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego | |
52°14′31,326″N 21°00′08,075″E/52,242035 21,002243 |
Historia
Pałac powstał w latach 1825–1830 według projektu Antonia Corazziego w wyniku przebudowy barokowego pałacu należącego do rodziny Ogińskich[3]. Budynek wzniesiony z przeznaczeniem na rezydencję ministra skarbu Franciszka Ksawerego Druckiego Lubeckiego[2] pomiędzy budynkiem Giełdy i Banku Polskiego a pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.
Pałac jest 3-kondygnacyjny, 11-osiowy[4]. Charakterystyczną cechą budynku są wielkie tarasy, rzadko spotykane w architekturze Warszawy[3].
Od lat 70. XIX wieku do 1915 roku pałac był siedzibą rosyjskiego I Gimnazjum Żeńskiego[5]. We wrześniu 1918 roku zaczęto adaptację gmachu na siedzibę Rady Stanu, która jednak w następnym miesiącu, kiedy trwały jeszcze prace budowlane, została rozwiązana[6]. Zakładano, że gmach mógłby stać się tymczasową siedzibą Sejmu, jednak odstąpiono od tego pomysłu[6].
W dwudziestoleciu międzywojennym gmach, po adaptacji dokonanej w latach 1920–1921 przez Mariana Lalewicza, wraz z sąsiednim pałacem Komisji Przychodów i Skarbu był siedzibą Ministerstwa Skarbu (z adresem ul. Rymarska 3/5)[7][8].
We wrześniu 1939 budynek został zbombardowany i spalony[4]. Został odbudowany w latach 1950–1954 pod kierunkiem Piotra Biegańskiego i wraz z sąsiednim Pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu został przeznaczony na siedzibę Prezydium Stołecznej Rady Narodowej[3].
W 1951 przed pałacem odsłonięto pomnik Feliksa Dzierżyńskiego dłuta Zbigniewa Dunajewskiego[9]. Monument został rozebrany w 1989, a w 2001 w pobliżu miejsca, w którym stał, odsłonięto pomnik Juliusza Słowackiego.
Pałac jest połączony z sąsiadującym pałacem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu (z którym ma wspólny adres) i pełni funkcje administracyjne. Większą część gmachu zajmują biura Mazowieckiego Urzędu Wojewódzkiego w Warszawie. W znajdującej się na pierwszym piętrze Sali im. Stefana Starzyńskiego obraduje Sejmik Województwa Mazowieckiego.
Tablice pamiątkowe
Tablice umieszczone na budynku pomiędzy arkadami parteru upamiętniają:
- przywódców Klubu Jakobinów (odsłonięta w 1952)[10].
- Antonia Corazziego (w 1977, w stuletnią rocznicę śmierci architekta)[10]
- Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego[10]
- Eugeniusza Kwiatkowskiego (2000)[11]
- Piotra Michałowskiego (2011)
Galeria
Pałac przed 1939 Pałac przed 1939 od strony ul. Rymarskiej Sala im. Stefana Starzyńskiego, miejsce obrad Sejmiku Województwa Mazowieckiego
Przypisy
Bibliografia
- Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 601. ISBN 83-01-08836-2.
- Tadeusz S. Jaroszewski: Księga pałaców Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1985, s. 86. ISBN 83-223-2047-7.
Linki zewnętrzne
- Archiwalne widoki pałacu w bibliotece Polona