Park Narodowy Lençóis Maranhenses

Składający się z dużych, białych i rozległych wydm, obszar Lençóis Maranhenses wygląda na pierwszy rzut oka jak typowa pustynia, którą jednak nie jest. Ze względu na położenie tuż obok Niziny Amazonki również tutaj regularnie na początku roku występuje pora deszczowa. Deszcze powodują szczególne zjawisko, słodka woda zbiera się w zagłębieniach między wydmami, a warstwa nieprzepuszczalnych skał leżących pod piaskiem, nie pozwala jej na wsiąkanie w głąb. Powstałe w ten sposób błękitne, zielone i czarne, słodkowodne laguny otoczone są przez pustynne piaski i osiągają największy zasięg w okresie między lipcem a wrześniem^[3].

W lagunach żyje duża ilość ryb, które dostają się do nich w czasie, gdy mają największy zasięg i kiedy mają połączenia z rzekami, np.: z Rio Negro. Jedna z ryb z rodziny Erythrinidae, Hoplias malabaricus, wpada w stan uśpienia w błotnistych i wilgotnych miejscach po tym, gdy większość wody wyparuje, a wraca do aktywnego życia podczas następnej pory deszczowej^[3].

Zgodnie z lokalnym folklorem region był zamieszkały przez Indian Caeté, którzy pewnego dnia się obudzą, by odnaleźć swoje miasto pokryte piaskiem. Status parku narodowego jest tylko środkiem służącym ochronie przyrody na jego obszarze i w związku z tym wielu ludzi mieszka w parku, podobnie jak w przypadku pobliskiego parku Jericoacoara. Miejscowa ludność zajmuje się głównie rybołówstwem w czasie pory deszczowej, a w czasie pory suchej duża jej część przenosi się do pobliskich okolic, gdzie uprawia małe działki^[3].

Park położony na północno–wschodnim wybrzeżu stanu Maranhão na brzegach rzeki Preguiças znajduje się na terenie gmin Humberto de Campos, Primeira Cruz, Santo Amaro do Maranhão i Barreirinhas. Ta ostatnia jest punktem startowym wypraw na chronione tereny parku.

Istnieją regularne połączenia autobusowe między Barreirinhas i São Luís, stolicą stanu, położoną w odległości 260 km. Na trasie tej latają również taksówki powietrzne. Rzeka Preguiças łączy park z Atins, miasteczkiem na południowym krańcu parku. Najważniejszymi drogami, którymi można dostać się w pobliże parku są BR-135, BR-222, MA-404 i MA-225^[1].

Sam park narodowy jest dosyć rozległy i nie ma do niego bezpośrednich dróg dojazdowych. Ze względu na status obszaru chronionego, większość pojazdów nie ma pozwolenia na wjazd na teren parku. Przejazdy odbywają się wyłącznie pojazdami z napędem na 4 koła^[4].

Na terenie parku nagrywany był brazylijski film Casa de Areia, (Dom z piasku), w reżyserii Andruchy Waddingtona. Piosenka Kadhal Anukkal z indyjskiego filmu w języku tamilskim pt. Enthiran z udziałem Rajinikantha i Aishwaryi Rai była również tutaj nakręcana^[5].