Rydwany ognia
Rydwany ognia (ang. Chariots of Fire) – brytyjski film z 1981, wyreżyserowany przez Hugh Hudsona. Oparty na prawdziwej historii dwóch brytyjskich biegaczy przygotowujących się do letnich igrzysk olimpijskich 1924.
| Gatunek | |
|---|---|
| Data premiery | 20 maja 1981 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania | 123 minuty |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | Ian Charleson |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Kostiumy | |
| Produkcja | |
| Wytwórnia | Allied Stars Ltd |
| Dystrybucja |
W 1995, w stulecie narodzin kina, obraz Hudsona znalazł się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne[1].
Fabuła
Bohaterami filmu są dwaj brytyjscy biegacze z lat 20. XX wieku, złoci medaliści olimpijscy z Paryża: Eric Liddell i Harold Abrahams, pochodzący z różnych warstw społecznych Zjednoczonego Królestwa. Różnią się nie tylko pochodzeniem, ale i motywacją ciężkich treningów. Abrahams, angielski Żyd, sukcesami sportowymi chce zyskać akceptację w ówczesnym hierarchicznym społeczeństwie, a Liddel, wywodzący się z rodziny szkockich misjonarzy prezbiteriańskich[2], jest rozdarty między posługą Bogu a zbytkownym sportem.
Rydwany ognia to opowieść o sportowej rywalizacji, o jej blaskach i cieniach. To także hołd złożony „czasom niewinności” w sporcie, nawet jeśli ukazuje hipokryzję ówczesnych zasad olimpijskich – zawodnik ma obowiązek startować i wygrywać dla swego kraju, nie może jednak zatrudnić trenera.
Obsada
- Ben Cross jako Harold Abrahams
- Ian Charleson jako Eric Liddell
- Nicholas Farrell jako Evelyn Aubrey Montague
- Nigel Havers jako lord Andrew Lindsay (postać fikcyjna, której pierwowzorami byli lord Burghley i Douglas Lowe)
- Daniel Gerroll jako Henry Stallard
- Ian Holm jako Sam Mussabini (trener Abrahamsa)
- Alice Krige jako Sybil Gordon (żona Abrahamsa)
- Cheryl Campbell jako Jennie Liddell
- Dennis Christopher jako Charlie Paddock
- Brad Davis jako Jackson Scholz
- Nigel Davenport jako lord Birkenhead
- David Yelland jako książę Walii
- John Gielgud jako rektor Trinity College
- Lindsay Anderson jako rektor Caius College.
i inni
Tytuł
Tytuł filmu zaczerpnięto z wiersza Williama Blake’a, Jeruzalem[3]:
| Bring me my bow of burning gold! | Mój łuk złocisty niech przyniosą: |
| Bring me my arrows of desire! | I moje strzały pożądania: |
| Bring me my spear! O clouds, unfold! | I moją włócznię: O niebiosa! |
| Bring me my chariot of fire! | Mój rydwan ognia niech tu stanie. |
| (tłum. Maciej Froński) |
Ścieżka dźwiękowa
Nagrody
- Złoty Glob dla Najlepszego filmu zagranicznego
- BAFTA dla Najlepszego filmu
Film zdobył siedem nominacji do Oscara i zdobył cztery statuetki, w następujących kategoriach:
Ograniczenia wiekowe
W większości krajów nie ma specjalnych ograniczeń wiekowych. Film nie zawiera scen z nagością, przemocą, wulgarnością. Jedyne zastrzeżenia może budzić używanie przez sportowców alkoholu i papierosów, a także potencjalnie drastyczne sceny upadków oraz przemęczenia sportowców podczas treningów i zawodów[4].
Przypisy
Bibliografia
- The best of video – poradnik: kino, tv, sat., video. Warszawa: Oficyna Wydawnicza COMFORT, 1994.
Linki zewnętrzne
- Rydwany ognia w bazie IMDb (ang.)
- Rydwany ognia w bazie Filmweb