Song Taizong
Song Taizong (ur. 20 listopada 939 w Kaifengu, zm. 8 maja 997) – drugi cesarz Chin z dynastii Song, panujący od roku 976 do śmierci[1][2].
 | |
 | |
| Cesarz Chin | |
| Okres | od 14 listopada 976 |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | Gongyi |
| Ojciec | Zhao Hongyin |
| Matka | Zhaoxian |
| Rodzeństwo | |
| Małżeństwo | Yide, Mingde |
| Dzieci | |
Życiorys
Przed objęciem władzy
Urodził się w roku 939 w Kaifengu. W 960 roku jego brat Song Taizu został cesarzem Chin. Po jego śmierci w 976 roku w niejasnych okolicznościach przejął władzę zamiast jednego z dwóch pełnoletnich synów poprzedniego cesarza[1]. Według przekazów Song Taizu odznaczał się przed śmiercią dobrym zdrowiem, co poskutkowało podejrzeniami o to, iż Taizong zabił swojego brata. Legenda mówi zaś, że cesarzowa wdowa Du przed swoją śmiercią w 961 roku skłoniła Taizu do oddania władzy po jego śmierci w ręce Taizonga.
Panowanie
Dokonał konsolidacji państwa oraz poszerzył jego granice o część południowych Chin[1]. Nieudanie próbował odzyskać obszar części północnych Chin między Wielkim Murem Chińskim, a obecną stolicą państwa – Pekinem[1][3]. Doznał tam klęski z rąk plemienia Kitanów[1]. W 979 roku podbił Północne Han. Usprawnił administrację państwa, dzieląc państwo na 15 prowincji tak jak za czasów dynastii Tang[1]. Jego panowanie zapoczątkowało okres rozwoju kulturalnego i społecznego[1]. Zmarł 8 maja 997 roku, gdy tron przejął jego syn Zhenzong.