Stefan Wojnar-Byczyński

Był synem Teofila i Karoliny z Dubielów. Ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, zdając w 1918 roku maturę, następnie Liceum Pracy Społecznej w Brukseli (w 1928 roku).

Od 22 października 1914 roku walczył w VI baonie I Brygady Legionów Polskich, następnie w 4 pułku piechoty. Został internowany w Szczypiornie. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej, był ranny w czasie obrony Lwowa. Wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w III powstaniu śląskim. Został zdemobilizowany w 1922 roku, będąc inwalidą wojennym^[1].

W latach 1923–1926 redagował „Głos Wolności”, 1926–1927 tygodnik „Republikanin”^[2]. W okresie międzywojennym pracował jako inspektor ubezpieczeń społecznych w Sosnowcu. Był prezesem Związku Peowiaków i członkiem zarządu okręgowego Związku Legionistów Polskich oraz wiceprezesem wojewódzkiego zarządu Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, prezesem częstochowskiego oddziału Związku Strzeleckiego. Mieszkał w Kielcach^[3].

W 1930 roku został posłem na Sejm III kadencji (1930–1935). Należał do klubu BBWR. W 1935 roku został ponownie wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938), tym razem 33 928 głosami z listy państwowej, z okręgu wyborczego nr 31 (powiaty: konecki i opoczyński)^[3].

Po wybuchu II wojny światowej działał w ZWZ. Został aresztowany przez Niemców, więziony na Pawiaku i rozstrzelany w Palmirach.

• Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)^[4]
• Krzyż Walecznych^[1]
• Złoty Krzyż Zasługi (7 sierpnia 1939)^[5]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1 sierpnia 1930)^[6]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi^[1]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]