Sturmiusz z Fuldy
Sturmiusz z Fuldy także niem. Sturm lub Sturmi[1], łac. Sturmius, wł. Sturmio[2] OSB (ur. przed 720[a], zm. 17 grudnia 779) – duchowny Kościoła rzymskokatolickiego (prezbiter), pierwszy opat klasztoru w Fuldzie (744/754–763, 765–779), święty Kościoła rzymskokatolickiego, prawosławnego i anglikańskiego.
| Opat | |
 Święty Sturmiusz przedstawiony na banknocie wyemitowanym przez miasto Marsberg, 1920 – Notgeld (pieniądz zastępczy) | |
| Data urodzenia | przed 720 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 17 grudnia 779 |
| Czczony przez | |
| Kanonizacja | 1139 |
| Wspomnienie | 17 grudnia |
Życiorys
Sturmiusz urodził się przed 720 rokiem w Górnej Austrii[b][3]. Około 735 roku poznał św. Bonifacego[3]. Wykształcenie otrzymał pod kierunkiem św. Wigberta w klasztorze benedyktyńskim we Fritzlarze[1]. W latach 736–743/744 mieszkał w osadzie w Hersfeld[4]. Około 746 roku przyjął sakrament święceń kapłańskich[3]. Następnie działał jako misjonarz na terenie obecnej Hesji[3].
Współpracował ze św. Bonifacym, m.in. przy zakładaniu i budowie opactwa w Fuldzie w 742 roku, którego został pierwszym opatem[1][3]. W latach 747–748 przebywał w klasztorze benedyktyńskim na Monte Cassino, gdzie przygotowywał się do objęcia funkcji opata[1][3]. W 751 roku uzyskał dla opactwa w Fuldzie przywilej egzempcji[3]. Po męczeńskiej śmierci św. Bonifacego, sprowadził jego szczątki do Fuldy w 754[1][3]. Sturmiuszowi udało się ponadto pozyskać wielu darczyńców na rzecz opactwa[1][2].
Jego działalność wzbudziła niechęć arcybiskupa Moguncji Lula, który chciał przejąć opactwo w Fuldzie[1][2]. Sturmiuszowi zarzucono zdradę i zesłano w 763 roku do Jumièges w Normandii[1][2][3]. Sturmiusz został zrehabilitowany za wstawiennictwem Pepina Krótkiego w 765 roku[1][2][3], a opactwo w Fuldzie przeszło na rzecz króla i otrzymało status Reichsabtei[4].
Karol Wielki darzył Sturmiusza zaufaniem i zlecił mu chrystianizację Saksonii[1] (obecnie tereny kraju związkowego Dolna Saksonia). W 774 roku uzyskał dla opactwa w Fuldzie immunitet cesarski[3][4]. W 779 roku towarzyszył Karolowi Wielkiemu w wyprawie przeciwko Sasom. Zachorował podczas wyprawy i wrócił do Fuldy, gdzie zmarł 17 grudnia[1].
Sturmiusz został kanonizowany podczas drugiego soboru laterańskiego w 1139 roku[c][1][2][3]. Żywot św. Sturmiusza Vita Sturmi sporządził Eigil z Fuldy – mnich, krewny i uczeń Sturmiusza[1]. Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dies natalis[1].
Zobacz też
Uwagi
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Eigil: Life of Sturm, early 9th Century. Fordham University Center for Medieval Studies: Internet Medieval Sourcebook. [dostęp 2016-10-15]. (ang.).