Ugo Pasquale Mifsud
Sir Ugo Pasquale Mifsud (1889–1942) – maltański polityk, trzeci premier Malty pod rządami Wielkiej Brytanii i pierwszy, który sprawował pełną kadencję[1]. Pełnił urząd od 1924 do 1927 i od 1932 do 1933. Był członkiem Partii Narodowej i wspólnoty maltańskiego języka włoskiego[2].
 Pomnik sir Ugo Mifsuda w The Mall we Florianie | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Malty | |
| Okres | od 21 czerwca 1932 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | vacat do 1947 |
| Premier Malty | |
| Okres | od 22 września 1924 |
| Przynależność polityczna | Maltańska Unia Polityczna, Partia Narodowa |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Biografia
Urodzony 12 września 1889 w Valletcie w rodzinie sędziego Gio Battisty Mifsuda i Filomeny Marianny Muscat, Ugo uczył się w maltańskim Lyceum, a następnie studiował na ówczesnym Royal University of Malta, uzyskując w 1910 dyplom prawnika. W 1928 ożenił się z Marią Beatrice („Blanche”) Francia[2].
Ugo Pasquale Mifsud, specjalizujący się w prawie międzynarodowym, publikował w wiodących czasopismach międzynarodowych, m.in. takich jak London International Law Notes. Został mianowany członkiem International Law Association, utworzonej w Brukseli, aktywnie uczestnicząc w jej organizowanych co dwa lata międzynarodowych konferencjach. W 1928 Mifsud przewodniczył komisji prawa lotniczego i radiowego na konferencji w Warszawie i reprezentował Maltę na konferencji Commonwealth Parliamentary Association w Kanadzie. W 1934 przewodniczył komitetowi znaków towarowych na konferencji w Budapeszcie[2].
Kiedy sir Filippo Sciberras zwołał maltańskie zgromadzenie ustawodawcze w celu opracowania liberalnej konstytucji, która miałaby zostać przedłożona brytyjskiemu rządowi kolonialnemu, Mifsud został wybrany sekretarzem posiedzenia. W wyborach powszechnych na Malcie w 1921 na mocy konstytucji Amery-Milnera Mifsud został wybrany do parlamentu z ramienia Unione Politica Maltese (UPM)[2].
W 1924, mając 35 lat, Mifsud zastąpił Francesco Buhagiara na stanowisku premiera, stając się najmłodszym premierem w Imperium Brytyjskim. Po fuzji UPM z PDN Enrico Mizziego, w 1926 Mifsud został współprzewodniczącym nowo utworzonej Partito Nazionalista (PN). W 1927 otrzymał tytuł szlachecki[2].
W wyborach 1927 i 1932 Mifsud został ponownie wybrany, pełniąc ponownie funkcję premiera od 1932 do 1933, kiedy to władze kolonialne zawiesiły konstytucję z 1921[2].
Podczas tej kadencji, w 1932 Mifsud udał się z delegacją do Londynu, aby złożyć memorandum do sir Filipa Cunliffe-Listera, sekretarza stanu ds. kolonii, z formalnym wnioskiem o umieszczenie Malty pod opieką ministerstwa ds. dominiów jako niezależnego członka Commonwealthu[2].
Mifsud pełnił również kilka funkcji ministerialnych w tym samym okresie: ministra rolnictwa i rybołówstwa (1921–22, 1923–24), ministra poczty (1921–22, 1923–24), ministra przemysłu i handlu (1921–24, 1932–33), ministra finansów (1924–26), ministra sprawiedliwości (1926–27, 1932–33)[2].
W 1939 sir Ugo Mifsud został wybrany na członka Rady Rządu. Jako jedyny poseł-narodowiec w parlamencie podczas II wojny światowej stanowczo sprzeciwiał się deportacji i internowaniu w Ugandzie innych maltańskich polityków oskarżonych o działalność antybrytyjską i prowłoską, w tym Enrico Mizziego.
9 lutego 1942, gdy Rada w trybie pilnym debatowała nad zamiarem rządu brytyjskiego deportacji kilku obywateli Malty, Mifsud doznał ataku serca, wygłaszając przemówienie przeciwne intencjom rządu. Zmarł dwa dni później. Został pochowany na cmentarzu w Lii[2].
Upamiętnienie
W 21. rocznicę jego śmierci we Florianie wzniesiono ku jego pamięci marmurowy pomnik[2].