Władysław Okiński
Władysław Okiński (ur. 1 kwietnia 1906 r. we Włocławku, zm. 21 stycznia 1944 r. w Warszawie) – doktor nauk, socjolog i pedagog, podczas okupacji hitlerowskiej wykładowca tajnego nauczania, teoretyk i autor prac z dziedziny samokształcenia[1].
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| doktor nauk społecznych | |
| Specjalność: socjologia | |
| Alma Mater | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | Uniwersytet Adama Mickiewicza w Poznaniu |
Życiorys
Władysław Okiński był uczniem Floriana Znanieckiego, obronił pracę doktorską w dziedzinie socjologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, tam też został wykładowcą z tego przedmiotu. Był działaczem Instytutu Spraw Społecznych w Warszawie oraz Warszawskiego Uniwersytetu Powszechnego. W 1938 roku przeniósł się do Warszawy i podjął pracę w Instytucie Pedagogiki ZNP. Po wybuchu II wojny światowej kontynuował pracę w tajnym Instytucie. Równocześnie wykładał na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. W dniu 5 stycznia 1944 został aresztowany wraz ze studentami podczas wykładu odbywającego się w domu rodzinnym Hanny Czaki, aresztowano wówczas również jej rodziców. Wszyscy zostali przewiezieni na Pawiak i poddani przesłuchaniom i torturom. Zginął rozstrzelany w ruinach getta warszawskiego w dniu 21 stycznia 1944 r.[2]
W swoich pracach Okiński pisał o procesie samokształceniowym jako o „samodzielnym poddaniu się autokontroli w celu osiągnięcia jakiegoś mniej lub bardziej uchwytnego i mniej więcej jasno określonego wzoru osobowości”.[3]
Upamiętnienie
Od 1969 jest patronem jednej z ulic w Warszawie na terenie dzielnicy Ochota (Rakowiec)[4].
Publikacje
Przypisy
Linki zewnętrzne
- Dzieła Władysława Okińskiego w bibliotece Polona