Władysław Ozga

Syn Piotra. W 1925 wstąpił do Centralnego Związku Młodzieży Wiejskiej, był działaczem Stowarzyszenia Akademickiej Niezależnej Młodzieży Ludowej „Orka” oraz Towarzystwa Oświaty Demokratycznej „Nowe Tory”. W 1930 przystąpił do Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W okresie 1928–1933 pracował w szkołach podstawowych powiatu puławskiego do czasu uzyskania wykształcenia wyższego w Wyższym Kursie Nauczycielskim w Poznaniu. W czasie okupacji niemieckiej członek komendy Batalionów Chłopskich obwodu puławskiego. Organizował tajne nauczanie, sprawował funkcję delegata Rządu, współpracował z konspiracyjnym pismem „Orle Ciosy”. Sprawował funkcję wiceprzewodniczącego zarządu głównego Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz dyrektora Departamentu Planowania w Ministerstwie Oświaty, w 1968 został radcą ministra oświaty.

W 1944 wstąpił do Stronnictwa Ludowego, w którym był członkiem Rady Naczelnej, a następnie do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W ZSL był członkiem Naczelnego Komitetu (1964–1969) i Głównej Komisji Rewizyjnej (1969). Wszedł w skład prezydium Komisji Oświaty NK ZSL. W 1961 i 1965 uzyskiwał mandat posła na Sejm PRL z okręgów kolejno Radom i Końskie. Przez dwie kadencje zasiadał w Komisji Oświaty i Nauki.

Publikował prace z zakresu polityki oświatowej i organizacji szkolnictwa, pisywał do „Zielonego Sztandaru”.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 143 rząd 2 grób 7)^[1].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie, w 1948^[2] i 1955^[3])
• Krzyż Walecznych
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[4]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[5]

• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej