Werner Egk

W 1921 studiował grę fortepianową u Anny Hirzel-Langenhan oraz teorię, kompozycję i dyrygenturę u Carla Orffa w Monachium^[1][2]. Równocześnie pracował w teatrze Schwabing jako kierownik sceny^[3]. W 1922 rozpoczął studia filozoficzne i muzykologiczne u Adolfa Sandbergera na Uniwersytecie Monachijskim^[1].

Po rocznym pobycie we Włoszech (1926–1927) objął stanowisko lidera zespołu orkiestry kinowej w Monachium. Rok później przeniósł się do Berlina, gdzie nawiązał kontakty m.in. z Arnoldem Schönbergiem, Hannsem Eislerem, Kurtem Weillem, Erichem Mühsamem, Bertoltem Brechtem i Erwinem Piscatorem; w tym samym roku wrócił do Monachium^[1][4]. W latach 1930-1933 współpracował z radiem bawarskim (Bayerischer Rundfunk)^[2][5]. W latach 1936–1940 był dyrygentem berlińskiej Staatsoper^[6], w latach 1950–1953 profesorem kompozycji i dyrektorem Musikhochschule w Berlinie Zachodnim^[1][2], a później dyrektorem Bayerischen Staatsoper^[4].

W latach 1941–1945 był szefem Rady Kompozytorów (Fachschaft Komponisten) w Reichsmusikkammer(inne języki)^[7], od 1950 przewodniczącym rady doradczej Stowarzyszenia GEMA(inne języki), od 1954 prezesem Deutschen Komponistenverbandes, a od 1968 przewodniczącym Deutscher Musikrates^[1].

Nazwisko Egka figurowało na Gottbegnadeten-Liste (Lista obdarzonych łaską Bożą) w III Rzeszy) wśród Niezastąpionych^[8].

(na podstawie materiałów źródłowych^[3])

• 1981 – Order Maksymiliana za Naukę i Sztukę^[9]
• 1972 – nagroda honorowa miasta Monachium
• 1970 – Krzyż Wielki Orderu Zasługi RFN
• 1966 – złoty medal miasta Monachium za Sztukę i Naukę (Medaille für Kunst und Wissenschaft der Stadt München)
• 1962 – Order Bawarski Zasługi
• 1950 – Berliner Kunstpreis
• 1936 – złoty medal Olimpijskiego Konkursu Sztuki i Literatury za Olympische Festmusik

Egk komponował w stylu zbliżonym do neoklasycyzmu paryskiego. Stosował prostą fakturę, z przewagą homofonii, a jego instrumentacja nie wychodziła poza straussowskie konwencje. Jego język muzyczny był odległy od silnych trendów w niemieckiem muzyce lat 30. (dodekafonia i polifonizmu Hindemitha). W utworach scenicznych wprowadzał włoską śpiewność i francuską lekkość; widoczne są też wpływy Strawinskiego w zakresie metrorytmiki^[5][10]. Sam pisał libretta do swoich oper i baletów wykorzystując popularne wątki i legendy^[10].

Komponował opery i balety, utwory orkiestrowe, kameralne i wokalne^[5][10].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1][5][10])

Opery

• Columbus, opera radiowa(1935)
• Die Zaubergeige wg Pocciego (1935)
• Peer Gynt wg Ibsena (1938)
• Cirke, wg Calderona (1945), przerobiona na semibuffa 17 Tage und 4 Minuten (1966)
• Irische Legende, wg Yeatsa (1955)
• Der Revisor wg Gogola (1957)

Balety

• Joan von Zarissa (1940)
• Abraxas (1948)
• Ein Sommertag (1950)
• Französische Suite nach Rameau (1952)
• Die chinesische Nachtigall (1953)
• Casanova in London (1969)

Utwory orkiestrowe

• Olympische Festmusik (1936)
• Orchester-Sonate (1947/48)
• Französische Suite wg Rameau (1949; przerobiona na balet 1952)
• Allegria (1952)
• Variationen über ein karibisches Thema (1959)
• 2. Orchestersonate (1969)
• Spiegelzeit (1979)
• Musik für eine verschollene Romanze. Overture (1980)
• Der Revisor. Concert suite for trumpet and string orchestra (1981)

oraz liczne utwory kameralne, wokalne, pieśni.

• Ludomira Stawowy: Egk Werner. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 3: EFG część biograficzna. Kraków: PWM, 1987, s. 6-7. ISBN 83-224-0344-5. (pol.).
• Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995, s. 222. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
• Werner Egk. The Enigmatic Opportunist. W: Michael H. Kater: Composers of the Nazi Era: Eight Portraits. New York: Oxford University Press, 2000, s. 3-30. ISBN 0-19-515286-7. (ang.).

• Werner Egk w bazie AllMusic (ang.)
• Dyskografia Wernera Egka w bazie MusicBrainz (ang.)
• Werner Egk w bazie Discogs.com (ang.)
• Werner Egk w bazie IMDb (ang.)