Kampania wyborcza
W wyniku afery Watergate, która doprowadziła do rezygnacji Nixona, republikanie mocno stracili na wizerunku[1]. Z tego powodu nominacja urzędującego prezydenta Geralda Forda nie była sprawą oczywistą[1]. Bossowie Partii Republikańskiej zarzucali mu nadmierny liberalizm i mianowanie Nelsona Rockefellera wiceprezydentem[1]. Jego głównym kontrkandydatem został gubernator Kalifornii Ronald Reagan[1]. W prawyborach żaden z kandydatów nie zdobył wymaganego poparcia, dlatego o nominacji mieli zdecydować delegaci na sierpniowej konwencji w Kansas City[2]. Reagan uzyskał poparcie w stanach południowych i rodzinnej Kalifornii, natomiast Ford zwyciężył na Północy i pograniczu[2]. Chcąc pozyskać trochę elektoratu liberalnego Reagan zadeklarował, że jego kandydatem na wiceprezydenta zostanie Richard S. Schweiker[3]. Spowodowało to odwrócenie się od niego konserwatystów, co z kolei wpłynęło na fakt, że ostatecznie nominację prezydencką uzyskał Ford[3]. Jego kandydatem na wiceprezydenta został Bob Dole[3]. W Partii Demokratycznej już na początku 1975 kampanię rozpoczął Jimmy Carter[4]. Zwyciężył w prawyborach m.in. w Ohio, co spowodowało otrzymanie nominacji prezydenckiej w pierwszym głosowaniu, na lipcowej konwencji w Nowym Jorku[4]. Zdobył ponad sześciokrotnie większe poparcie niż Morris Udall i Pat Brown[5]. Dopiero po uzyskaniu nominacji Carter ogłosił, że jego kandydatem na wiceprezydenta będzie Walter Mondale[5]. Kandydatem niezależnym został Eugene McCarthy[6]. Carter deklarował reformę podatkową i zdrowotną, zmniejszenie bezrobocia i zwiększenie świadczeń socjalnych[5]. Chciał ocieplenia kontaktów z ZSRR, przy jednoczesnej, ścisłej współpracy z sojusznikami USA – krajami Europy Zachodniej i Japonią[5]. Ford, na którego kandydaturze cieniem rzucały się afera Watergate, a także ułaskawienie Nixona, był skazywany na porażkę przez ośrodki sondażowe[7]. Kandydat demokratów jednak prowadził swoją kampanię bezbarwnie, a w programie wyborczym zawarł jedynie ogólnikowe stwierdzenia[7]. Spowodowało to, że wybory okazały się bardzo wyrównane[7]. Na kandydata republikanów głosowali wyborcy wykształceni i zamożni, natomiast klasy średnia i robotnicza zagłosowały na demokratę[7]. Szalę zwycięstwa na rzecz Cartera przesunęły także głosy Afroamerykanów[7].
Kandydaci
Bezpartyjny
Partia Demokratyczna
Jimmy Carter
Walter Mondale
Partia Republikańska
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 2 listopada 1976[6]. Carter uzyskał 50,1% poparcia, wobec 48% dla Forda i 0,9% dla McCarthy’ego[6]. Ponadto, niecałe 820 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[6]. Frekwencja wyniosła 53,6%[8]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Carter uzyskał 297 głosów, przy wymaganej większości 270 głosów[9]. Na Forda zagłosowało 240 elektorów[9]. Wiarołomny elektor ze stanu Waszyngton zagłosował na Ronalda Reagana[9]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Mondale, uzyskując 297 głosów, wobec 240 dla Dole’a[9].
Jimmy Carter został zaprzysiężony 20 stycznia 1977 roku[10].
Przypisy
Bibliografia
.jpg)
