จักรพรรดิฉงเจิน

สมเด็จพระจักรพรรดิฉงเจิน (6 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1610-25 เมษายน ค.ศ. 1644) พระนามรอง เต๋อเย่ว์ (德約) เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 17 และองค์สุดท้ายของราชวงศ์หมิง พระองค์ครองราชย์ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1627 ถึง ค.ศ. 1644 "ฉงเจิน" ซึ่งเป็นนามรัชสมัยของพระองค์ แปลว่า "มีเกียรติและเป็นสิริมงคล" เป็นพระราชโอรสในจักรพรรดิไท่ชาง และเป็นพระราชอนุชาในจักรพรรดิเทียนฉี เมื่อพระบรมเชษฐาสวรรคตในปี ค.ศ. 1627 พระองค์จึงขึ้นครองราชย์สืบต่อมา สมเด็จพระจักรพรรดิฉงเจินมุ่งมั่นที่จะกอบกู้สถานการณ์ระส่ำระสายยุ่งเหยิงที่เกิดขึ้นในราชสำนักจากความขัดแย้งระหว่างขันทีกับขุนนางราชสำนัก ทรงขับไล่ขันทีเว่ย์ จงเสียนที่กำลังเรืองอำนาจยิ่งออกจากตำแหน่ง และเริ่มลดทอนอิทธิพลของขันที แต่งตั้งแม่ทัพนายกองที่มีความสามารถกลับสู่ตำแหน่งเดิม โดยเฉพาะกรณีแม่ทัพหยวน ชงหวน ที่มีชัยชนะต่อกองทัพแมนจูมาก่อนหน้า อย่างไรก็ตามจีนต้องประสบภาวะภัยธรรมชาติครั้งใหญ่ในช่วงเวลาดังกล่าว ผู้คนล้มตายเป็นจำนวนมาก ความไม่พอใจของประชาชนแผ่ขยายอย่างกว้างขวางรวดเร็ว ราชสำนักไม่อาจแก้ไขปัญหาได้ทันท่วงทีและมีประสิทธิภาพ ขุนนางในหัวเมืองฉ้อฉล ขูดรีดทรัพย์สิน กลั่นแกล้งประชาชนอย่างต่อเนื่อง กระทั่งในปี ค.ศ. 1644 หลี่จื้อเฉิง อดีตนายทหารผู้น้อย เริ่มรวบรวมสมัครพรรคพวกก่อการต่อต้านราชสำนักขึ้นจนสามารถยึดเมืองซีอานได้ตั้งตนเป็นจักรพรรดิแห่งราชวงศ์ซุ่น กองกำลังหลี่จื้อเฉิงเคลื่อนทัพไปปิดล้อมปักกิ่งได้อย่างรวดเร็วโดยที่กองทหารของราชสำนักไม่อาจต้านทานได้เลย หลี่จื้อเฉิงยื่นคำขาดให้สมเด็จพระจักรพรรดิฉงเจินยอมจำนนบรรดาขุนนางและแม่ทัพนายกองส่วนมากยอมแพ้หรือไม่ก็หลบหนีออกจากเมืองหลวงไปก่อนหน้านั้น ในที่สุดขันทีผู้หนึ่งได้ลอบเปิดประตูเมืองให้กองทัพของหลี่จื้อเฉิงเข้าสู่เมืองหลวงได้ จักรพรรดิฉงเจินเสด็จหนีขึ้นไปยังเขาเจียงซาน ด้านเหนือของพระราชวังหลวง และผูกพระศอพระองค์เองกับต้นไม้ เสด็จสวรรคตขณะมีพระชนมพรรษาเพียง 34 พรรษา