ราเม็ง

ในประวัติศาสตร์เท่าที่ทราบ ราเม็ง เดิมมีที่มาจากประเทศจีนและถูกนำเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นโดยชาวจีนอพยพในศตวรรษที่ 19^[1][2] หรือช่วงต้นศตวรรษที่ 20^[3][4] คำว่า "ราเม็ง" มาจากภาษาจีน "ลาเมี่ยน" (拉麺)^[5][6] ที่มีความหมายถึง เส้นบะหมี่ที่ใช้มือนวดให้มีความเหนียวนุ่ม ที่ได้รับความนิยมบริโภคไปทั่วเอเชียตะวันออก แต่อาจจะมีที่มาจากคำอื่น ๆ ที่ออกเสียงใกล้กัน เช่น 拉麺 老麺 鹵麺 撈麵. จากบันทึกของพิพิธภัณฑ์ราเม็งแห่งโยโกฮาม่า ราเม็งถูกนำเข้ามาในประเทศญี่ปุ่นในราวปี ค.ศ. 1859 และโทกูงาวะ มิตสึกูนิ ขุนนางใหญ่ในยุคเมจิได้รับประทานราเม็ง.

ราเม็งเริ่มได้รับความนิยมแพร่หลายในญี่ปุ่นเมื่อต้นศตวรรษที่ 20. ในระยะแรก ราเม็งถูกเรียกว่า "ชินาโซบะ" (支那そば) ซึ่งแปลว่า "โซบะเจ๊ก" ("ชินา" เป็นคำเรียกเชิงดูหมิ่นชนชาติจีนในภาษาญี่ปุ่น)^[7] ต่อมาชาวจีนได้เริ่มมีการขายราเม็งตามรถเข็นพร้อมกับขายเกี๊ยวซ่าพร้อมกัน และมีการเป่าชารูเมระเพื่อเรียกลูกค้า ซึ่งในปัจจุบันได้มีการอัดเป็นเทปเปิดแทน

ราเม็งมีหลากหลายชนิดแตกต่างกันตามภูมิภาค โดยชนิดของราเม็งจะแบ่งตาม เส้นก๋วยเตี๋ยว เนื้อ และซุป สามอย่างนี้เป็นหลัก ตัวอย่างของราเม็ง ได้แก่

• ราเม็งโชยุ (ราเม็งซีอิ๊ว)
• ราเม็งมิโซะ (ราเม็งซุปเต้าเจี้ยว)
• ราเม็งชิโอะ (ราเม็งซุปเกลือ)
• ราเม็งบันชู
• ราเม็งทากายามะ
• ราเม็งโอโนมิจิ
• ราเม็งชาชู

• 
  ราเม็งโชยุ (醤油)
• 
  ราเม็งแบบโตเกียว
• 
  ราเม็งอาซาฮิกาวะ (旭川)
• 
  ราเม็งฮาโกดาเตะ (函館)
• 
  ราเม็งคิตากาตะ (喜多方)
• 
  ราเม็งซัมมะ (サンマ)
• 
  ราเม็งฮากาตะ (博多) กับ ทงกตสึ (ซุปกระดูกหมู)
• 
  ราเม็งนางาฮามะ (長浜) กับ ทงกตสึ
• 
  ราเม็งคูมาโมโตะ (熊本) กับ ทงกตสึ
• 
  ราเม็งคาโงชิมะ (鹿児島) กับ ทงกตสึ
• 
  ซุปทงกตสึแบบโตเกียว
• 
  สึเกเม็ง แบบที่ 1 (つけめん)
• 
  สึเกเม็ง แบบที่ 2 (つけめん)
• 
  อาบูราโซบะ (油そば)
• 
  ราเม็งบันชู (播州)
• 
  ราเม็งทากายามะ (高山)
• 
  ราเม็งโอกายามะ (岡山)
• 
  ราเม็งโทกูชิมะ (徳島)
• 
  ราเม็งวากายามะ (和歌山)
• 
  ราเม็งโอโนมิจิ (尾道)
• 
  ราเม็งเซอาบูราโนเซะ (背脂乗せ)
• 
  ทังตังเม็ง (坦々麺)
• 
  ราเม็งเกี๊ยว
• 
  ราเม็งฮิยาชิ (冷やし, "เย็น")