ระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ
ระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ (อังกฤษ: totalitarianism) เป็นระบบการเมืองที่รัฐถืออำนาจเบ็ดเสร็จเหนือสังคมและมุ่งควบคุมทุกแง่มุมของชีวิตสาธารณะและชีวิตส่วนตัวตามที่เห็นจำเป็น[1]
มโนทัศน์ระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จพัฒนาขึ้นครั้งแรกในความหมายเชิงบวกในคริสต์ทศวรรษ 1920 โดยฟาสซิสต์อิตาลี มโนทัศน์ดังกล่าวกลายมาโดดเด่นในวจนิพนธ์การเมืองต่อต้านคอมมิวนิสต์ของตะวันตกระหว่างสงครามเย็น เพื่อเน้นความคล้ายที่รับรู้ระหว่างนาซีเยอรมนีและระบอบฟาสซิสต์อื่นด้านหนึ่ง กับคอมมิวนิสต์โซเวียตอีกด้านหนึ่ง[2][3][4][5][6]
ศัพทมูลวิทยา
ความคิด "ระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จ" อำนาจทางการเมือง "เบ็ดเสร็จ" โดยรัฐเกิดขึ้นใน ค.ศ. 1923 โดย จีโอวันนี อาเมนโดลา ผู้อธิบายฟาสซิสต์อิตาลีว่าเป็นระบบที่แก่นแตกต่างจากเผด็จการตามปกติ[7] ภายหลังคำนี้ถูกให้ความหมายบวกในงานเขียนของจีโอวันนี เจนตีเล นักปรัชญาที่โดดเด่นที่สุดของอิตาลีและนักทฤษฎีฟาสซิสต์ชั้นแนวหน้า เขาใช้คำว่า "totalitario" หมายถึง โครงสร้างและเป้าหมายของรัฐใหม่ รัฐใหม่มีเพื่อ "การเป็นผู้แทนอย่างสมบูรณ์ของชาติ และคำแนะนำเป้าหมายแห่งชาติเบ็ดเสร็จ"[8] เขาอธิบายว่า ระบบรวบอำนาจเบ็ดเสร็จเป็นอุดมการณ์ที่รัฐอยู่เหนือพลเมืองส่วนใหญ่ของตน ถ้าไม่ใช่ในทางอำนาจแล้ว ก็ในทางอิทธิพล[9] เบนิโต มุสโสลินีกล่าวว่า ระบบนี้ใส่ความเป็นการเมืองแก่ทุกสิ่งที่เป็นจิตวิญญาณและเป็นมนุษย์
ทุกอย่างอยู่ภายใต้รัฐ ไม่มีสิ่งใดอยู่นอกเหนือรัฐ ไม่มีสิ่งใดขัดขวางรัฐได้[7]
ผู้นำสูงสุด
- อะเลคซันดร์ คอลชัค (ผู้ปกครองสูงสุด) ในรัสเซีย
- อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ (ฟือเรอร์) ในเยอรมนี
- เบนิโต มุสโสลินี (ดูเช) ในอิตาลี
- จักรพรรดิฮิโระฮิโตะ (เท็นโน) ในญี่ปุ่น
- โจเซฟ สตาลิน (Vozhd) ในสหภาพโซเวียต
- เอียน อันโตเนสคู (คอนดูคาเตอ) ในโรมาเนีย
- ฟรันซิสโก ฟรังโก (เกาดีโญ) ในสเปน
- อานเต ปาเวลิช (โพกลาฟนิก) ในโครเอเชีย
- แฟแร็นตส์ ซาลอชี (Nemzetvezető) ในฮังการี
- ยอเซ็ฟ ติซอ (Vodca) ในสโลวาเกีย
- วิดกึน ควิสลิง (Fører) ในนอร์เวย์
- ผู้นำสูงสุดของเกาหลีเหนือ
- ผู้นำทรงอำนาจสูงสุดของจีน
- เลขาธิการพรรคคอมมิวนิสต์ในรัฐคอมมิวนิสต์
- ผู้นำสูงสุดอิหร่าน
- ผู้นำสูงสุดอัฟกานิสถาน[10]