เลิฟเวอร์ (อัลบั้ม)

ในระหว่างการทำประชาสัมพันธ์อัลบั้ม 1989^[1][2] สวิฟต์ตกเป็นเป้าของการซุบซิบข่าวแท็บลอยด์ ในฐานะ "ที่รักของอเมริกา" อันเป็นผลมาจากภาพลักษณ์ที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของเธอ^[3] ถูกทำให้มัวหมองด้วยการเผยแพร่ความสัมพันธ์ที่โรแมนติกของเธอและข้อพิพาทกับคนดังคนอื่น ๆ^[4] ข้อพิพาทกลางปี 2016 ของสวิฟต์กับแร็ปเปอร์ คานเย เวสต์ ซึ่งออกซิงเกิล "เฟมัส" นำไปสู่การเคลื่อนไหววัฒนธรรมแคนเซิล ที่ต่อต้านสวิฟต์ ซึ่งเธอถูกตราหน้าว่าเป็น "อสรพิษ" สวิฟต์เก็บตัวเงียบจากความสนใจของสื่อมวลชนและออกสตูดิโออัลบั้มชุดที่หกของเธอในชื่อ เรพิวเทชัน ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2017 เพื่อเป็นการตอบสนองต่อความสนใจของสื่อที่รายล้อมความดังของเธอ^[5][6]

สวิฟต์กล่าวว่าเธอประพันธ์เพลงในอัลบั้มเรพิวเทชันว่าเป็น "กลไกป้องกันตัวเอง" ที่ทำให้เธอสามารถรับมือกับประสบการณ์ดังกล่าวได้ เธอแยกตัวออกจากความสนใจของสื่อมวลชนเพราะเธอจำเป็นต้องปกป้องสุขภาพจิตของเธอและเลิกรู้สึกว่าจำเป็นต้อง "อธิบายตัวเอง" เธอได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับชื่อเสียง "ที่รักของอเมริกา" ที่เธอถูกลืมไป สวิฟต์กล่าวว่าเป็นการปลดปล่อยที่จะละทิ้งการตระหนักรู้ในตัวเองเกี่ยวกับตำแหน่งนี้และความพยายามของเธอที่จะ "ยิ้มอยู่เสมอ มีความสุขอยู่เสมอ"^[7] ด้วยเหตุนี้เธอจึงคิดว่าสตูดิโออัลบั้มลำดับที่ 7 ของเธอเป็นบันทึกส่วนตัวที่เปราะบางซึ่งจะเชื่อมโยงเธอกับผู้ชม และแสดงจุดแข็งของเธอในฐานะนักร้องและนักแต่งเพลง: "คราวนี้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นที่กล้าพอที่จะเสี่ยง เพราะแฟนคลับของฉันกล้าพอที่จะใจอ่อนกับฉัน"^[8]

ในนิตยสารโว้กฉบับเดือนกันยายน ค.ศ. 2019 สวิฟต์บรรยายถึงเลิฟเวอร์ว่าเป็น "จดหมายรักถึงคนรัก ที่เต็มไปด้วยความน่าพิศวง เร่าร้อน น่าตื่นเต้น น่าหลงใหล น่าสยดสยอง น่าสลดใจ และรุ่งโรจน์อย่างน่าอัศจรรย์" ชื่อเพลงประกอบด้วย 18 เพลง ซึ่งมากกว่าอัลบั้มอื่น ๆ ของเธอ บรรยายถึงความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดจากความรัก^[9] ในขณะที่ตัวเอกของเพลงในเรพิวเทชันเป็นตัวละครที่พูดเกินจริงที่สวิฟต์สร้างขึ้นเพื่อตอบสนองต่อความขัดแย้ง เพลงในเลิฟเวอร์ประพันธ์ขึ้นจากมุมมองที่จริงใจและเบิกบานใจ และได้รับแรงบันดาลใจจากการค้นพบ "รักที่เป็นจริงมาก" ครั้งแรกของเธอ^[10] รูปแบบหลักของอัลบั้มคือความรัก สวิฟต์กล่าวว่าเธอมองว่ามันเป็นการบันทึกที่โรแมนติก นอกจากเพลงที่มีความสุขแล้ว ยังมีเพลงเกี่ยวกับความเศร้าและความเหงา ซึ่งเธอบอกว่าใคร ๆ ก็สามารถรับรู้ได้ "ผ่านการจ้องมองที่โรแมนติก"^[11]

ชื่อและงานศิลปะ

ในตอนแรกสวิฟต์พิจารณาเลือกเพลง "เดย์ไลต์" เป็นเพลงชื่อของอัลบั้ม แต่ยกเลิกแนวคิดนี้เพราะเธอคิดว่ามันซาบซึ้งเกินไป เธอได้เลือกชื่อเลิฟเวอร์เป็นชื่ออัลบั้มเพราะเธอรู้สึกว่ามันสื่อถึงรูปแบบโดยรวมได้ดีกว่าและ "เป็นแนวคิดที่ยืดหยุ่นมากกว่า"; อย่างเพลง "ยูนีดทูคาล์มดาวน์" ซึ่งเป็นเพลงเกี่ยวกับสิทธิของแอลจีบีที ก็อาจสอดคล้องกับแนวคิดนี้ได้^[12] ช่างภาพและศิลปินภาพต่อกันชาวโคลอมเบีย วาเลเรีย โรชา ซึ่งทำงานร่วมกับสวิฟต์ในการกำกับศิลป์ของอัลบั้ม ถ่ายภาพและตัดต่อภาพหน้าปกของอัลบั้ม^[13] หน้าปกเป็นรูปสวิฟต์ที่มีปลายผมสีแซฟไฟร์และมีรูปหัวใจสีชมพูระยิบระยับบนตาขวาของเธอ พร้อมด้วยพื้นหลังเมฆสีชมพู^[14][15] สื่อบางแห่งวิจารณ์ว่าผลงานศิลปะชิ้นนี้ชวนให้นึกถึงบรรยากาศของฤดูร้อนและเทศกาลดนตรี^[14][16]

สวิฟต์เลือกใช้สีพาสเทลที่สดใสของหน้าปกในการโพสต์บนสื่อสังคมออนไลน์และเสื้อผ้าของเธอในระหว่างการประชาสัมพันธ์อัลบั้ม โดยแยกตัวออกจากงานศิลปะขาวดำที่มืดมนและสุนทรียภาพของอัลบั้มเรพิวเทชัน^[17][18] ในบทความของเอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี เอ็มมา แมดเดนกล่าวว่าภาพหน้าปกของอัลบั้ม เลิฟเวอร์ ดูเหมือน "โพสต์เกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ที่แฟนคลับสร้างขึ้นบนทัมเบลอร์" และเรียกมันว่าเป็นส่วนหนึ่งของกระแสที่เกิดขึ้นใหม่ของ "งานศิลปะอัลบั้มที่ไร้ค่า" ด้วยการใช้หน้าปกที่จงใจดูเหมือนผลิตภัณฑ์ที่สร้างขึ้นโดยแฟน ๆ แทนที่จะเป็นงานศิลปะที่ได้รับการออกแบบจากนักออกแบบกราฟิกมืออาชีพ เลิฟเวอร์ได้นำ "ระดับของความเป็นสัญลักษณ์และความสัมพันธ์" มาสู่ผู้ชมของสวิฟต์ ตามคำกล่าวของโรชา พวกเขาสามารถสร้างงานศิลปะหน้าปกในเวอร์ชันของตัวเองได้^[19]

ค่าประเมินโดยนักวิจารณ์

ผลคะแนน
ที่มา	ค่าประเมิน
เมทาคริติก	79/100[21]
เอนีดีเซ็นต์มิวสิก?	7.2/10[20]
คะแนนคำวิจารณ์
ที่มา	ค่าประเมิน
ออลมิวสิก	[22]
ดิเอวีคลับ	A−
เดอะเดลีเทลิกราฟ	[23]
เอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี	B+[24]
เดอะการ์เดียน	[25]
ดิอินดีเพ็นเดนต์	[26]
เอ็นเอ็มอี
พิตช์ฟอร์ก	7.1/10[27]
โรลลิงสโตน
เดอะไทมส์	[28]

ในสื่อสิ่งพิมพ์ทั่วไปได้วิจารณ์อัลบั้มเลิฟเวอร์ไปในทิศทางเชิงบวกจากนักวิจารณ์เพลง^[29][30] โดยเว็บไซต์รวบรวมบทวิจารณ์เมทาคริติกให้ คะแนนเฉลี่ยที่ 79 จาก 100 คะแนนเต็มซึ่งอิงจากบทวิจารณ์ 26 บท^[21]

ผู้วิจารณ์ส่วนใหญ่ยกย่องรูปแบบของอัลบั้มในแง่บวกและความใกล้ชิดทางอารมณ์^[31][29] นักวิจารณ์หลายคนรวมทั้งจอน คารามานิกา จากสื่อเดอะนิวยอร์กไทมส์^[32] นีล แมคคอร์มิค จากเดอะเดลีเทลิกราฟ^[23] และโรเบิร์ต คริสเกาในคอลัมน์ซับสแตก - คู่มือผู้บริโภคที่ตีพิมพ์ของเขา^[33] ยินดีกับเลิฟเวอร์กับการคืนฟอร์มของสวิฟต์, ยกย่องความสามารถในการประพันธ์เพลงที่เข้าถึงอารมณ์ และกล่าวเปรียบเทียบกับประเด็นที่เป็นปรปักษ์กันของเรพิวเทชัน ซึ่งมีรูปแบบเกี่ยวกับการมีชื่อเสียง เลิฟเวอร์เป็นสัญญาณของการยอมรับภาพที่มองไปข้างหน้าของสวิฟต์^[34][22]

นักวิจารณ์บางคนมองว่าอัลบั้มนี้เป็นสุดยอดจุดแข็งของสวิฟต์ ในฐานะนักร้องและนักแต่งเพลงในอัลบั้มที่ผ่านมาของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับอัลบั้ม เรด (2012);^[35][36] สชวอร์ตซ์ และแอนนา กากา จากสื่อพิตช์ฟอร์กยังเน้นถึงบทประพันธ์เพลงส่วนตัวที่ทำให้นึกถึงอัลบั้ม สปีกนาว (2010)^[37][27] ในบทความ เดอะการ์เดียน อเล็กซิส เปตริดิสมองว่าเลิฟเวอร์เป็นข้อพิสูจน์ถึงความสามารถในการประพันธ์เพลงของสวิฟต์ แต่แสดงความคิดเห็นว่ารูปแบบการเล่นเพลงที่ขยายออกไปนั้นให้ความรู้สึกเหมือน "การทำให้มั่นคงขึ้น ไม่ใช่ความก้าวหน้า" และเป็นความพยายามที่จะอนุรักษ์เพื่อรักษาความสำเร็จในด้านพาณิชย์ของเธอ^[25] คาร์ล วิลสัน จากสื่อสเลต อธิบายไว้ว่าเลิฟเวอร์เป็นอัลบั้มที่มีความซับซ้อน^[35]

รายการสิ้นปี

สื่อสิ่งพิมพ์จำนวนมากจัดอันดับให้อัลบั้มเลิฟเวอร์อยู่ในรายชื่ออัลบั้มที่ดีที่สุดของปี 2019^[38] ปรากฏในรายการ 10 อันดับแรกของบิลบอร์ด^[39] พีเพิล^[40] และยูเอสเอทูเดย์^[41] รวมไปถึงสื่อสิ่งพิมพ์บางฉบับอย่างอเมริกันซองไรเตอร์ และเอ็มทีวีก็รวมไว้ในรายการที่ไม่มีการจัดอันดับ^[42][43] ในรายชื่อนักวิจารณ์แต่ละคน อัลบั้มนี้อยู่ใน 10 อันดับแรกโดยซาเลสกี^[44] วูด^[45] เชฟฟิลด์^[46] และวิลแมน^[47] โดยสองคนสุดท้ายระบุว่าเป็นอัลบั้มที่ดีที่สุดในปี 2019

เครดิตดัดแปลงมาจากบันทึกย่อของอัลบั้ม^[55]

หมายเหตุ

• ^a หมายถึงผู้ร่วมผลิต

• เลิฟเวอร์ ที่ดิสคอกส์ (รายการวางจำหน่าย)