รอนัลดีนโย

รอนัลดู จี อาซิส โมเรย์รา (โปรตุเกส: Ronaldo de Assis Moreira) หรือที่รู้จักกันในชื่อ โรนัลจีญู^[2] (โปรตุเกส: Ronaldinho "โรนัลโดน้อย") หรือ รอนัลดีนโย ตามการออกเสียงในภาษาอังกฤษ^[3] เกิดเมื่อวันที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2523 (ค.ศ. 1980) เป็นอดีตนักฟุตบอลอาชีพชาวบราซิล ได้รับการยกย่องให้เป็นหนึ่งในนักเตะที่ดีที่สุดตลอดกาล รอนัลดีนโยเล่นในตำแหน่งกองกลางตัวรุกเป็นหลัก แต่สามารถขยับไปเล่นเป็นตัวริมเส้นได้เช่นกัน เขาได้รับรางวัลนักเตะยอดเยี่ยมประจำปีของฟีฟ่า 2 สมัย และรางวัลบาลงดอร์ 1 สมัย เขามีจุดเด่นในเรื่องของการเลี้ยงบอล, การผ่านบอลให้เพื่อน โดยมีภาพจำที่ติดตาแฟนฟุตบอลคือการผ่านบอลได้อย่างแม่นยำโดยไม่ต้องมองเพื่อน^[4] และสามารถเล่นลูกตั้งเตะได้อย่างยอดเยี่ยม

รอนัลดีนโย

รอนัลดีนโยใน ค.ศ. 2019
ข้อมูลส่วนตัว
ชื่อเต็ม	รอนัลดู จี อาซิส โมเรย์รา[1]
วันเกิด	(1980-03-21) 21 มีนาคม ค.ศ. 1980 (44 ปี)[1]
สถานที่เกิด	โปร์ตูอาแลกรี, ประเทศบราซิล
ส่วนสูง	1.82 m (5 ft 11 1⁄2 in)[1]
ตำแหน่ง	กองกลางตัวรุก / กองหน้า
สโมสรเยาวชน
1987–1998	เกรมีอู
สโมสรอาชีพ*
ปี	ทีม	ลงเล่น	(ประตู)
1998–2001	เกรมีอู	89	(47)
2001–2003	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง	55	(17)
2003–2008	บาร์เซโลนา	145	(70)
2008–2011	เอซี มิลาน	76	(20)
2011–2012	ฟลาเม็งกู	56	(23)
2012–2014	อัตเลชีกูมีเนย์รู	58	(20)
2014–2015	เกเรตาโร	25	(8)
2015	Fluminense	7	(0)
รวม		511	(205)
ทีมชาติ
1997	บราซิล ไม่เกิน 17 ปร	13	(3)
1998–1999	บราซิล ไม่เกิน 20 ปี	17	(8)
1999–2000	บราซิล ไม่เกิน 23 ปี	19	(15)
2008	โอลิมปิกบราซิล (O.P.)	8	(3)
1999–2013	บราซิล	97	(33)
*นัดที่ลงเล่นและประตูที่ยิงให้แก่สโมสรเฉพาะลีกในประเทศเท่านั้น

รอนัลดีนโย ลงสนามนัดแรกในเกมทางการของตนเองกับสโมสรเกรมีอู ในประเทศบราซิล ในปี 1998 ต่อมา ในปี 2001 เขาย้ายไปร่วมทีมปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง^[5] ก่อนจะย้ายร่วมทีมบาร์เซโลนา ในปี 2003 ซึ่งถือเป็นจุดเริ่มต้นของความยิ่งใหญ่ในอาชีพของเขา ในฤดูกาลที่สองของเขากับบาร์เซโลนา เขาได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของฟีฟ่าเป็นสมัยแรก โดยบาร์เซโลนาชนะเลิศการแข่งขัน ลาลิกา ในปีนั้น ต่อมาในฤดูกาล 2005-06 ถือเป็นฤดูกาลที่ดีที่สุดของรอนัลดีนโยอย่างแท้จริง^[6] โดยเขาสามารถพาทีมชนะเลิศยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกได้เป็นครั้งแรกในรอบ 14 ปีของสโมสร และยังป้องกันแชมป์ ลาลิกา เอาไว้ได้ ส่งผลให้เขาได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมแห่งปีเป็นครั้งที่สอง รวมถึงรางวัลบาลงดอร์ในปีนั้น และภายหลังจากทำประตูอันงดงามได้ในนัดที่พบกับ เรอัลมาดริด ในปีนั้น ทำให้เขาเป็นผู้เล่นบาร์เซโลนาคนที่สองในประวัติศาสตร์ที่ได้รับเสียงปรบมือยกย่องจากแฟนฟุตบอลของเรอัลมาดริด ณ สนามกีฬาซานเตียโก เบร์นาเบว^[7][8][9] ต่อจาก ดิเอโก มาราโดนา

ต่อมา ในฤดูกาล 2006-07 บาร์เซโลนาทำได้เพียงคว้าตำแหน่งรองชนะเลิศ ลาลิกา และรอนัลดีนโยยังมีอาการบาดเจ็บรบกวนจนถึงฤดูกาล 2007-08 ทำให้เขาตัดสินใจย้ายไปร่วมทีม เอซี มิลาน^[10] ก่อนจะคว้าแชมป์ลีกได้ในปี 2011 และได้กลับไปเล่นอาชีพที่ประเทศบราซิลร่วมกับสโมสร ฟลาเม็งกู และ สโมสรมิไนโร่ ตามด้วยการย้ายไปร่วมทีม เกเรตาโร่ ในเม็กซิโก ก่อนจะกลับมาปิดท้ายการเล่นอาชีพกับสโมสร ฟลูมิเนนเซ่ ในบราซิลในปี 2005 นอกเหนือจากรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมของฟีฟ่า และรางวัลบาลงดอร์ รอนัลดีนโยยังได้รับรางวัลสำคัญอีกมากมาย อาทิ การติดหนึ่งในผู้เล่นทีมยอดเยี่ยมของ สหภาพสมาคมฟุตบอลยุโรป, รางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมประจำทวีปอเมริกาใต้ และในปี 2004 เขาได้รับการจัดอันดับโดย เปเล่ ตำนานรุ่นพี่ทีมชาติบราซิลให้มีชื่ออยู่ใน 1 ใน 100 นักฟุตบอลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ยังมีชีวิตอยู่^[11]

ในการเล่นให้กับทีมชาติบราซิล เขาลงสนามไปทั้งสิ้น 97 นัด ด้วยผลงาน 33 ประตู และมีส่วนร่วมในการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย 2 สมัยโดยคว้าแชมป์โลกได้ 1 สมัย (ฟุตบอลโลก 2002) และยังคว้าแชมป์ ซีเอเอฟ คอนเฟเดอเรชัน คัพ 1 สมัย (ค.ศ. 2005) ซึ่งเขาได้รับรางวัลนักเตะยอดเยี่ยมในนัดชิงชนะเลิศ และยังเป็นกัปตีนทีมชาติชุดที่คว้าเหรียญทองแดงในการแข่งขันฟุตบอลโอลิมปิกฤดูร้อนใน ค.ศ. 2008