ฟุตบอลทีมชาติบราซิล

ก่อตั้งทีมยุคแรก (1914–1922)

เป็นที่เชื่อกันโดยทั่วไปว่าการแข่งขันครั้งแรกของฟุตบอลทีมชาติบราซิลเกิดขึ้นใน ค.ศ. 1914 เป็นการรวมตัวนักฟุตบอลชาวบราซิลจากเมืองริโอเดอจาเนโรและเซาเปาลู โดยได้แข่งขันกับสโมสรฟุตบอลจากประเทศอังกฤษกับสโมสรฟุตบอลเอ็กซิเตอร์ซิตี ที่สนามฟลูมีเนงซีสเตเดียม.^[36][37] ผลปรากฏว่าทีมชาติบราซิลเอาชนะไปได้ 2–0 จากประตูของ ออสวัลโด โกมีซ และ ออสแมน,^[36][37][38] ซึ่งในปีเดียวกันเกมส์ในระดับนานาชาติครั้งแรกของทีมชาติบราซิลคือการเล่นกับ อาร์เจนตินา โดยนัดนี้บราซิลได้แพ้ไป 3–0 โดยแข่งกันที่กรุงบัวโนสไอเรส ประเทศอาร์เจนตินา ต่อมา ภายใต้การคุมทีมของอาร์ตูร์ ฟรีเดนริช หนึ่งในกองหน้าระดับตำนานของบราซิล พวกเขาชนะเลิศการแข่งขันรายการแรกในโกปาอาเมริกา ค.ศ. 1919 ตามด้วยแชมป์สมัยที่สองในอีกสามปีถัดมา

ฟุตบอลโลกครั้งแรก (1930–1949)

บราซิลลงแข่งขันฟุตบอลโลกครั้งแรกในปี 1930 ที่ประเทศอุรุกวัย พวกเขาเริ่มต้นด้วยการชนะโบลิเวีย แต่แพ้ยูโกสลาเวียตกรอบแบ่งกลุ่ม^[39] ต่อมาในฟุตบอลโลก 1934 ที่อิตาลีเป็นเจ้าภาพ พวกเขาตกรอบแรกโดยแพ้สเปน 1–3 และมีผลงานที่ดีที่สุดในฟุตบอลโลก 1938 โดยเข้าถึงรอบรองชนะเลิศก่อนจะแพ้ทีมแชมป์ในครั้งนั้นคืออิตาลี 1–2 โดยพวกเขาเป็นทีมจากทวีปอเมริกาใต้เพียงทีมเดียวที่ได้แข่งขันในครั้งนี้ บราซิลยุติช่วงเวลา 27 ปีที่ไม่สามารถชนะเลิศการแข่งขันระดับทางการด้วยการคว้าแชมป์โกปาอเมริกาด้วยผลงานชนะถึง 6 จาก 7 นัด จบอันดับหนึ่งในการแข่งขันซึ่งในครั้งนี้พวกเขาเป็นเจ้าภาพเช่นเดียวกับปี 1922

มารากานาซู

บราซิลเป็นเจ้าภาพฟุตบอลโลก 1950 พวกเขาทำผลงานได้ยอดเยี่ยมในรอบแบ่งกลุ่มรอบแรก และลงเล่นนัดตัดสินกับอุรุกวัยในนัดสุดท้ายของรอบต่อมา ณ สนามกีฬามารากานัง โดบบราซิลต้องการเพียงผลเสมอเพื่อคว้าแชมป์โลก แต่เป็นฝ่ายแพ้ไปด้วยผลประตู 1–2 การแข่งขันในนัดนี้ถูกเรียกว่า "มารากานาซู" นำไปสู่ความผิดหวังของชาวบราซิลทั้งประเทศ

ต่อมา ในฟุตบอลโลก 1954 ที่สวิตเซอร์แลนด์ บราซิลมีการสร้างทีมขึ้นใหม่อีกครั้ง รวมถึงเปลี่ยนสีชุดแข่งขันจากสีขาวล้วนมาเป็นสีเหลืองและสีเขียวเป็นครั้งแรกซึ่งเป็นสีธงชาติ ทั้งนี้ เพื่อต้องการเพิ่มสีสันและความมีชีวิตชีวาให้ชาวบราซิลหลังจากความผิดหวังในฟุตบอลโลกครั้งก่อน แม้จะมีการเปลี่ยนแปลงผู้เล่นหลายรายแต่ยังมีผู้เล่นชื่อดังหลายคน พวกเขาเข้าถึงรอบก่อนรองชนะเลิศและแพ้ทีมเต็งแชมป์อย่างฮังการีด้วยผลประตู 2–4 ซึ่งเป็นหนึ่งในนัดการแข่งขันฟุตบอลที่ดุเดือดและได้รับการวิจารณ์ถึงความรุนแรงมากที่สุดครั้งหนึ่ง โดยมีผู้เล่นได้รับใบแดงถึงสามคนได้รับการตั้งชื่อว่าเป็น "การต่อสู้แห่งเมืองแบร์น"

ยุคทองของเปเล่ (1958–70)

ในฟุตบอลโลก 1958 บราซิลถูกจับสลากอยู่กลุ่มเดียวกับอังกฤษ, สหภาพโซเวียต และออสเตรีย พวกเขาเปิดสนามด้วยการเอาชนะออสเตรีย 3–0 ต่อด้วยการเสมออังกฤษ 0–0 และในนัดสุดท้ายของกลุ่ม หัวหน้าผู้ฝึกสอน บีเซนเต ฟีโอลา เลือกที่จะพักผู้เล่นตัวหลักสามคนอย่างซีตู, การิงชา และเปเล่เป็นตัวสำรอง ทำให้ถูกวิจารณ์ว่าบราซิลจะต้องแพ้โซเวียตอย่างแน่นอน เมื่อเริ่มต้นการแข่งขัน พวกเขาแข่งขันด้วยความกดดันในช่วง 3 นาทีแรก (ซึ่ง 3 นาทีนี้ถูกเรียกว่าเป็น "สามนาทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ฟุตบอล")^[40] ก่อนที่วาว่าจะยิงประตูขึ้นนำ และจบลงด้วยชัยชนะ 2–0 ของบราซิล ต่อมา เปเล่ทำประตูชัยช่วยให้ทีมเอาชนะเวลส์ในรอบก่อนรองชนะเลิศ ก่อนที่ทีมจะไปเอาชนะฝรั่งเศสในรอบรองชนะเลิศ 5–2 และในรอบชิงชนะเลิศ บราซิลเอาชนะสวีเดนไปได้ 5–2 ทำให้พวกเขาชนะเลิศฟุตบอลโลกสมัยแรกและเป็นชาติแรกที่ชนะเลิศฟุตบอลโลกนอกทวีปของตน เปเล่ร้องไห้พร้อมกล่าวว่า เวลาของเขากับทีมชาติมาถึงแล้ว^[41]

ในฟุตบอลโลก 1962 บราซิลคว้าแชมป์โลกสมัยที่สองโดยมีการิงชาเป็นผู้เล่นตัวหลัก แม้ว่าเปเล่จะได้รับบาดเจ็บในนัดที่สองของกลุ่มที่พบกับเชโกสโลวาเกียจนไม่สามารถลงเล่นในนัดที่เหลือได้ก็ตาม^[42][43]

ในฟุตบอลโลก 1966 บราซิลมีผลงานในฟุตบอลโลกที่ย่ำแย่ พวกเขากล่าวว่าการแข่งขันครั้งนี้มีการเข้าสกัดที่หนักและเปเล่ก็เป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ได้รับผลกระทบนั้น โดยในนัดที่พบกับโปรตุเกส เปเล่ถูกผู้เล่นโปรตุเกสเข้าสกัดอย่างหนักถึง 7 ครั้งก่อนที่เขาจะต้องออกจากเกมและไม่ได้ลงเล่นในรายการนั้นอีกเลย บราซิลจึงตกรอบแรกของฟุตบอลโลกเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ ค.ศ. 1934 และกลายเป็นแชมป์โลกเก่าทีมที่สองที่ต้องตกรอบแรกต่อจากอิตาลีใน ค.ศ. 1950 เช่นเดียวกันกับฝรั่งเศส, อิตาลี, สเปน และเยอรมนีที่เป็นแชมป์เก่าและตกรอบแรกเช่นกันในปี 2002, 2010, 2014 และ 2018 ตามลำดับ หลังการแข่งขันครั้งนั้น เปเล่ประกาศว่าเขาจะไม่ลงเล่นในฟุตบอลโลกอีก อย่างไรก็ตาม เขากลับมาลงเล่นอีกครั้งใน ค.ศ. 1970^[44]

บราซิลชนะเลิศฟุตบอลโลกเป็นสมัยที่สามที่เม็กซิโกในปี 1970 โดยผู้เล่นชุดนั้นถูกขนานนามว่าเป็นผู้เล่นชุดที่ดีที่สุดในโลก^{[14][15][16][19]} ซึ่งประกอบไปด้วยเปเล่ที่ลงเล่นฟุตบอลโลกครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย, กัปตันทีม การ์ลุส อัลเบร์ตู ตูร์เรซ, แจร์ซิญโญ, ตอสเตา, แกร์สัน และรีเวลีนู แม้ว่าการิงชาจะเลิกเล่นไปแล้ว แต่ทีมก็ยังมีขุมกำลังที่แข็งแกร่ง พวกเขาชนะรวดทั้ง 6 นัด ตั้งแต่รอบแบ่งกลุ่มที่เอาชนะเชโกสโลวาเกีย, อังกฤษ และโรมาเนีย ต่อด้วยการเอาชนะเปรู, อุรุกวัย และอิตาลีในรอบแพ้คัดออก แจร์ซิญโญเป็นผู้เล่นที่ทำประตูมากเป็นอันดับที่สองในรายการนั้นที่ 7 ประตู และเป็นผู้เล่นเพียงคนเดียวที่ทำประตูครบทุกนัดในฟุตบอลโลก ในขณะเปเล่ทำได้ 4 ประตู บราซิลได้ชูถ้วยรางวัลชูลส์รีเมต์เป็นครั้งที่ 3 ทำให้พวกเขาเป็นชาติแรกที่ได้เก็บถ้วยรางวัลนี้เป็นการถาวร ก่อนที่จะมีการเปลี่ยนรูปแบบถ้วยรางวัลใหม่ ซึ่งบราซิลต้องใช้เวลาถึง 24 ปีกว่าจะได้ชูถ้วยรางวัลนี้อีกครั้ง^[45]

ยุคถดถอย (1974–1990)

หลังจากที่เปเล่และผู้เล่นตัวหลักคนอื่น ๆ ที่ลงแข่งขันฟุตบอลโลก 1970 ประกาศเลิกเล่นทีมชาติ บราซิลมีผลงานที่แย่ลง โดยพ่ายแพ้ให้กับเนเธอร์แลนด์ในฟุตบอลโลก 1974 ที่เยอรมนีตะวันตก และจบอันดับที่ 4 หลังจากที่แพ้ในการชิงอันดับที่ 3 ให้กับโปแลนด์^[46]

ในรอบแบ่งกลุ่มรอบสองของฟุตบอลโลก 1978 บราซิลต้องแย่งชิงอันดับเพื่อเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศกับเจ้าภาพอย่างอาร์เจนตินา โดยในนัดสุดท้ายของกลุ่ม บราซิลเอาชนะโปแลนด์ 3–1 และขึ้นเป็นจ่าฝูงของกลุ่มด้วยผลต่างประตู +5 ในขณะที่อาร์เจนตินา ซึ่งยังไม่ได้แข่งขันในนัดสุดท้าย มีผลต่างประตู +2 เท่านั้น แต่ในนัดสุดท้ายของกลุ่มของอาร์เจนตินา พวกเขาเอาชนะเปรูยับเยิน 6–0 ทำให้อาร์เจนตินามีผลต่างประตูแซงบราซิลจนได้เข้าชิงชนะเลิศ ส่วนบราซิลต้องไปชิงอันดับที่สาม ซึ่งพวกเขาสามารถเอาชนะอิตาลีได้ และยังเป็นทีมเดียวที่ไม่แพ้ใครในรายการแข่งขันครั้งนั้น

ในฟุตบอลโลก 1982 ที่ประเทศสเปน บราซิลถูกมองว่าเป็นตัวเต็งของรายการนั้น แต่ความพ่ายแพ้ของพวกเขาต่ออิตาลี 3–2 ที่บาร์เซโลนา ทำให้พวกเขาต้องตกรอบ โดยการตกรอบครั้งนั้นถูกเรียกว่า "หายนะที่ซาร์เรีย" ซึ่งตั้งชื่อตามชื่อสนามที่แข่งขัน ทีมชาติบราซิลในฟุตบอลโลกครั้งนั้นมีกองกลางอย่างโซกราเตส, ซิโก้, ฟัลเกา และเอแดร์ พวกเขาถูกจดจำในฐานะทีมที่ดีที่สุดที่ไม่ชนะเลิศฟุตบอลโลก^[20]

ผู้เล่นบางคนจากฟุตบอลโลก 1982 อย่างโซกราเตสและซิโก้ ได้กลับมาลงเล่นในฟุตบอลโลก 1986 ที่ประเทศเม็กซิโก บราซิลยังคงมีทีมที่ดีและมีแนวรับที่แข็งแกร่งกว่าเมื่อสี่ปีก่อน พวกเขาพบกับฝรั่งเศสซึ่งนำทีมโดยมีแชล ปลาตีนีในรอบก่อนรองชนะเลิศซึ่งถือเป็นเกมโททัลฟุตบอลที่คลาสสิกเกมหนึ่ง ผลจบลงด้วยการเสมอในเวลาปกติ 1–1 และไม่มีการทำประตูเพิ่มในช่วงต่อเวลาพิเศษ ทำให้ต้องตัดสินด้วยการยิงลูกโทษ ซึ่งบราซิลเป็นฝ่ายแพ้ไป 4–3 ต่อมาบราซิลชนะเลิศโกปาอาเมริกา 1989 นับเป็นการชนะเลิศรายการนี้ครั้งแรกในรอบ 40 ปี และเป็นการชนะเลิศครั้งที่สี่จากการแข่งขันรายการใหญ่สี่ครั้งที่จัดขึ้นในประเทศตัวเอง นี่ยังถือเป็นความสำเร็จครั้งแรกของบราซิลในรอบ 19 ปีหลังจากที่ชนะเลิศฟุตบอลโลก 1970

บราซิลเข้าร่วมแข่งขันฟุตบอลโลก 1990 ที่ประเทศอิตาลี ภายใต้การคุมทีมของเซบัสตีเอา ลาซาโรนี ซึ่งเคยคุมทีมชนะเลิศโกปาอาเมริกา 1989 ทีมชาติชุดนี้เน้นระบบเกมรับโดยมีกองกลางอย่างดุงกา, กองหน้าอย่างคาเรซา และเซ็นเตอร์แบ็กถึงสามคน แม้ว่าทีมจะขาดความสร้างสรรค์ในการเข้าทำ แต่พวกเขาก็ผ่านเข้าสู่รอบที่สองได้ พวกเขาตกรอบ 16 ทีมสุดท้ายด้วยการพ่ายแพ่ต่ออาร์เจนตินาที่นำทีมโดยดิเอโก มาราโดนา 1–0 ที่ตูริน^[47]

กลับมาประสบความสำเร็จ (1994–2002)

หลังจากที่ไม่ชนะเลิศหรือเข้าชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกมาเป็นเวลานานถึง 24 ปี บราซิลได้เข้าร่วมแข่งขันฟุตบอลโลก 1994 ที่สหรัฐ โดยทีมชาติชุดนั้นมีแนวรุกอย่างโรมารีอูและเบแบตู, กองกลางอย่างกัปตันดุงกา, ผู้รักษาประตู เกลาดีโอ ทัฟฟาเรล และกองหลังอย่างฌอร์ฌิญญู พวกเขาคว้าแชมป์ฟุตบอลโลกได้เป็นสมัยที่ 4 โดยทำผลงานอันโดดเด่นด้วยการเอาชนะสหรัฐ 1–0 ในรอบ 16 ทีมสุดท้ายที่มหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด เอาชนะเนเธอร์แลนด์ 3–2 ในรอบก่อนรองชนะเลิศที่แดลลัส และเอาชนะสวีเดน 1–0 ในรอบรองชนะเลิศที่โรสโบวล์ในแพซาดีนา ก่อนที่จะเข้าไปชิงชนะเลิศกับอิตาลีที่แพซาดีนาเช่นกัน เกมนัดชิงชนะเลิศจบลงด้วยผลเสมอไร้ประตู ทำให้ต้องตัดสินด้วยการยิงลูกโทษ ซึ่งบราซิลเป็นฝ่ายเอาชนะไปได้หลังจากที่โรแบร์โต บัจโจ คนยิงสุดท้ายของอิตาลี ยิงลูกโทษไม่เข้า^[48] แม้ว่าจะบราซิลจะประสบความสำเร็จ แต่ทีมชุดที่ชนะเลิศฟุตบอลโลกครั้งนั้นกลับไม่ได้รับการยกย่องเทียบเท่ากับทีมชุดชนะเลิศฟุตบอลโลกครั้งอื่น โดยโฟร์โฟร์ทูกล่าวว่าทีมชาติชุดชนะเลิศฟุตบอลโลก 1994 ไม่เป็นที่ชื่นชอบของแฟนบอลในประเทศ เนื่องด้วยรูปแบบการเล่นที่เน้นรับมากกว่ารุก^[45]

บราซิลเข้าร่วมแข่งขันฟุตบอลโลก 1998 ในฐานะแชมป์เก่า ซึ่งพวกเขาจบด้วยตำแหน่งรองชนะเลิศ ในรายการนั้น บราซิลจบอันดับที่หนึ่งของกลุ่ม ก่อนที่จะเอาชนะได้ในรอบ 16 ทีมสุดท้ายและรอบก่อนรองชนะเลิศ บราซิลเอาชนะการยิงลูกโทษต่อเนเธอร์แลนด์หลังจากที่เสมอกัน 1–1 ในรอบรองชนะเลิศ ผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำทัวร์นาเมนต์อย่างโรนัลโดทำ 4 ประตูและ 3 แอสซิสต์ ช่วยให้ทีมเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้สำเร็จ อย่างไรก็ตาม ผู้เล่นที่ดีที่สุดในโลก ณ ตอนนั้นอย่างโรนัลโด กลับประสบภาวะลมชักเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนเริ่มแข่ง^[49] การประกาศรายชื่อผู้เล่นตัวจริงซึ่งไม่มีโรนัลโด ส่งความประหลาดใจให้กับสื่อมวลชนเป็นอย่างมาก อย่างไรก็ตาม โรนัลโดกล่าวว่าเขารู้สึกดีขึ้นและต้องการลงเล่น ทำให้ผู้ฝึกสอนส่งชื่อของเขาลงเล่นทันที โรนัลโดเล่นได้ต่ำกว่ามาตรฐานในเกมนัดนั้น ส่งผลให้ทีมพ่ายแพ้ต่อฝรั่งเศสที่นำทีมโดยซีเนดีน ซีดาน 3–0^[50]

ในฟุตบอลโลก 2002 ที่เกาหลีใต้และญี่ปุ่นเป็นเจ้าภาพร่วม บราซิลซึ่งนำทัพโดยสามประสานกองหน้า "3R" (โรนัลโด, รีวัลดู และรอนัลดีนโย) สามารถคว้าแชมป์สมัยที่ 5 ได้สำเร็จ พวกเขาเริ่มต้นด้วยการเอาชนะคู่แข่งครบทั้งสามนัดในรอบแบ่งกลุ่มที่เกาหลีใต้ โดยในนัดเปิดสนามที่บราซิลพบกับตุรกีที่อุลซันนั้น รีวัลดูล้มลงบนพื้นพร้อมเอามือกุมหน้า หลังจากที่ถูกผู้เล่นของตุรกีอย่าง Hakan Ünsal เตะลูกบอลไปโดนขาของเขา รีวัลดูรอดพ้นจากการถูกแบน แต่ต้องเสียค่าปรับ 5,180 ปอนด์จากการแสดงละครตบตา เขากลายเป็นผู้เล่นคนแรกที่ถูกลงโทษด้วยกรณีพุ่งล้มจากทางฟีฟ่า ในรอบแพ้คัดออกที่แข่งขันกันที่ญี่ปุ่น บราซิลเอาชนะเบลเยียม 2–0 ในรอบ 16 ทีมสุดท้ายที่โคเบะ ต่อมาพวกเขาเอาชนะอังกฤษ 2–1 ในรอบก่อนรองชนะเลิศที่ชิซูโอกะ โดยได้ประตูชัยจากฟรีคิกระยะ 40 หลาของรอนัลดีนโย^[51] และเอาชนะตุรกี 1–0 ในรอบรองชนะเลิศที่ไซตามะ ก่อนที่จะเข้าชิงชนะเลิศกับเยอรมนีที่โยโกฮามะ ซึ่งโรนัลโดทำสองประตูช่วยให้บราซิลเอาชนะไปได้ 2–0^[52] โรนัลโดได้รับรางวัลรองเท้าทองคำประจำทัวร์นาเมนต์จากการที่เขาทำได้ถึง 8 ประตู^[53] ความสำเร็จของบราซิลครั้งนั้นทำให้เขาได้รับรางวัลทีมยอดเยี่ยมแห่งปีของลอรีอุสเวิลด์สปอร์ตส^[54]

ไร้ความสำเร็จในฟุตบอลโลก (2002–ปัจจุบัน)

บราซิลชนะเลิศโกปาอาเมริกา 2004 ซึ่งเป็นแชมป์รายการที่สามจากการแข่งขันสี่ครั้งหลังสุดนับตั้งแต่ ค.ศ. 1997^[55]นอกจากนี้ พวกเขายังชนะเลิศฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ 2005 ซึ่งถือเป็นแชมป์สมัยที่สองของพวกเขาในรายการนี้^[56] ผู้จัดการทีมอย่างการ์ลุส อับแบร์ตู ปาร์ไรราก่อร่างสร้างทีมด้วยระบบ 4–2–2–2 ซึ่งมีชื่อเรียกติดปากว่า "เมจิกควอเต็ต" (Magic quartet) ระบบนี้มีผู้เล่นในแนวรุกถึงสี่คน ได้แก่ โรนัลโด, อาดรียานู, กาก้า และรอนัลดีนโย^[57]

ในฟุตบอลโลก 2006 บราซิลชนะในสองนัดแรกเหนือโครเอเชีย (1–0) และออสเตรเลีย (2–0) และในนัดสุดท้ายของกลุ่ม บราซิลเอาชนะฟุตบอลทีมชาติญี่ปุ่นไปได้ถึง 4–1 โดยโรนัลโดทำสองประตูจนกลายเป็นสถิติร่วมของผู้ที่ทำประตูในฟุตบอลโลกรอบสุดท้ายมากที่สุด ต่อมาในรอบ 16 ทีมสุดท้าย บราซิลเอาชนะกานา 3–0 โดยโรนัลโดทำประตูที่ 15 ในฟุตบอลโลกรอบสุดท้าย ทำให้เขากลายเป็นผู้เล่นที่ทำประตูในรายการนี้มากที่สุดแต่เพียงผู้เดียว อย่างไรก็ตาม บราซิลตกรอบก่อนรองชนะเลิศด้วยการพ่ายแพ้ต่อฝรั่งเศส 1–0 ซึ่งฝรั่งเศสได้ประตูชัยจากตีแยรี อ็องรี^[57]

ดุงกาเข้ารับตำแหน่งผู้จัดการทีมใน ค.ศ. 2006^[58] บราซิลชนะเลิศโกปาอาเมริกา 2007 ซึ่งกองหน้าอย่างโรบินยูได้รับรางวัลรองเท้าทองคำและผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำทัวร์นาเมนต์ สองปีถัดมา บราซิลชนะเลิศฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ 2009 ด้วยการเอาชนะสหรัฐ 3–2 ในรอบชิงชนะเลิศ ทำให้พวกเขาคว้าแชมป์รายการนี้ได้เป็นสมัยที่สาม^[59] กาก้าได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำทัวร์นาเมนต์ ในขณะที่กองหน้าตัวเป้าอย่างลูอีส ฟาเบียนูได้รับรางวัลดาวซัลโวประจำทัวร์นาเมนต์^[60]

ในฟุตบอลโลก 2010 ที่ประเทศแอฟริกาใต้ พวกเขาเอาชนะสองนัดแรกในรอบแบ่งกลุ่มเหนือต่อเกาหลีเหนือ (2–1) และโกตดิวัวร์ (3–1) ก่อนที่จะเสมอกับโปรตุเกส 0–0 ในนัดสุดท้าย พวกเขาเอาชนะชิลีในรอบ 16 ทีมสุดท้าย 3–0 ก่อนที่จะตกรอบก่อนรองชนะเลิศด้วยการแพ้เนเธอร์แลนด์ 2–1^[61]

ในเดือนกรกฎาคม ค.ศ. 2010 มาโน มีนีซีสเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนคนใหม่^[62] ในโกปาอาเมริกา 2011 บราซิลตกรอบก่อนรองชนะเลิศด้วยการแพ้ต่อปารากวัย แม้ว่าบราซิลจะผ่านเข้าสู่รอบสุดท้ายของฟุตบอลโลก 2014 ด้วยการเป็นเจ้าภาพ แต่การไม่ได้แข่งขันในรอบคัดเลือก ทำให้พวกเขามีอันดับโลกฟีฟ่าที่ตกลงไปถึงอันดับที่ 11

การกลับมาของสโกลารี (2013–14)

ในเดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 2012 มาโน มีนีซีสถูกไล่ออกจากตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอน โดยมีลูอิส ฟีลีปี สโกลารีเข้ามาทำหน้าที่แทน^[63][64]

วันที่ 6 มิถุนายน ค.ศ. 2013 บราซิลรั้งอันดับโลกฟีฟ่าที่อันดับ 22 ซึ่งเป็นอันดับที่ต่ำที่สุดในประวัติศาสตร์ของพวกเขา^[65] พวกเขาเข้าร่วมแข่งขันฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ 2013 ในฐานะแชมป์เก่า โดยในรอบชิงชนะเลิศ พวกเขาเอาชนะสเปน 3–0^[66] และคว้าแชมป์รายการนี้ได้เป็นสมัยที่สี่^[67][68] เนย์มาร์ นอกจากจะได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำทัวร์นาเมนต์แล้ว ยังได้รับรางวัลบอลทองคำและรองเท้าเงินอาดิดาส ในขณะที่ผู้รักษาประตูอย่างชูลีอู เซซาร์ได้รับรางวัลถุงมือทองคำและผู้รักษาประตูยอดเยี่ยมประจำทัวร์นาเมนต์^[69]

ฟุตบอลโลก 2014

ในฟุตบอลโลก 2014 บราซิลประเดิมสนามด้วยการเอาชนะโครเอเชียโดยได้สองประตูจากเนย์มาร์และอีกหนึ่งประตูจากโอสการ์ ทำให้พวกเขาชนะนัดเปิดสนามฟุตบอลโลกในประเทศตัวเองเป็นครั้งแรกในรอบ 64 ปี^[70] นัดถัดมา พวกเขาเสมอกับเม็กซิโก และสามารถผ่านเข้าสู่รอบแพ้คัดออกได้หลังจากที่เอาชนะแคเมอรูน 4–1 โดยได้สองประตูจากเนย์มาร์และอีกคนละประตูของแฟรจีและเฟร์นังจิญญู^[71][72] ต่อมาในรอบ 16 ทีมสุดท้ายที่บราซิลเสมอกับชิลี 1–1 พวกเขาได้ประตูขึ้นนำในนาทีที่ 18 จากดาวิด ลูอีซ ซึ่งถือเป็นประตูของเขาในนามทีมชาติ ก่อนที่สุดท้าย บราซิลจะเอาชนะการยิงลูกโทษไปได้ 3–2 จากการยิงของเนย์มาร์, ดาวิด ลูอีซ และมาร์เซลู และการเซฟทั้งสามลูกยิงของชูลีอู เซซาร์^[73]

ต่อมาในรอบก่อนรองชนะเลิศ พวกเขาพบกับทีมจากอเมริกาใต้อีกครั้ง โดยสามารถเอาชนะโคลอมเบียไปได้ 2–1 พวกเขาได้ประตูจากกองหลัง ดาวิด ลูอีซ และกัปตันทีม ชียากู ซิลวา อย่างไรก็ตาม ในช่วงท้ายของเกม เนย์มาร์ต้องออกจากการแข่งขันหลังจากที่เข่าของฆวน คามิโล ซูนิกาไปกระแทกใส่หลังของกองหน้าคนนี้ เนย์มาร์ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและได้รับการวินิจฉัยว่ากระดูกสันหลังหัก ทำให้เขาจะไม่ได้ลงเล่นในนัดที่เหลือต่อจากนี้^[74] ก่อนที่จะบาดเจ็บ เนย์มาร์ยิงได้สี่ประตู ทำหนึ่งแอสซิสต์ และได้รับรางวัลผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำนัดถึงสองครั้ง บราซิลต้องพบกับปัญหาใหญ่ในรอบรองชนะเลิศที่จะพบกับเยอรมนี เมื่อชียากู ซิลวาติดโทษแบนหลังจากที่ได้รับใบเหลืองครบสองใบในทัวร์นาเมนต์หลังจบรอบก่อนรองชนะเลิศ^[75]

ในรอบรองชนะเลิศ บราซิลแพ้เยอรมนียับเยิน 1–7 นี่เป็นความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่ที่สุดในฟุตบอลโลกและเป็นความพ่ายแพ้ในบ้านในเกมการแข่งขันครั้งแรกของพวกเขานับตั้งแต่ ค.ศ. 1975^[76] ก่อนที่จะจบเกม แฟนบอลเจ้าบ้านส่งเสียงร้องเพลง "โอเล" ในทุก ๆ ครั้งที่เยอรมนีจ่ายบอล และส่งเสียงโห่ใส่ผู้เล่นของฝั่งตนเองหลังจากที่มีเสียงนกหวีดเป่าจบเกม^[77] เกมนั้นถูกเรียกว่า มีเนย์ราซู ตามชื่อสนามมีเนย์เรา เพื่อให้คล้ายกับเหตุการณ์มารากานาซูที่บราซิลแพ้ในบ้านต่ออุรุกวัยในปี 1950^[78] ต่อมา บราซิลพ่ายแพ้ต่อเนเธอร์แลนด์ในรอบชิงอันดับที่สาม 0–3^[79][80] ทำให้ในการแข่งขันครั้งนั้น บราซิลกลายเป็นชาติที่เสียประตูเยอะที่สุดในบรรดา 32 ชาติที่เข้าร่วมแข่งขัน โดยเสียไปทั้งสิ้น 14 ประตู^[81] มีเพียงเกาหลีเหนือและซาอุดีอาระเบียเท่านั้นที่เสียมากกว่าหรือเท่ากับ 12 ประตูในการแข่งขันฟุตบอลโลกรูปแบบปัจจุบัน^[82] หลังจากที่ทำผลงานได้ย่ำแย่ สโกลารีได้ประกาศลาออกจากตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอน^[83]

การกลับมาของดุงกา (2014–2016)

วันที่ 22 กรกฎาคม ค.ศ. 2014 ดุงกากลับมาเข้ารับตำแหน่งหัวหน้าผู้ฝึกสอนอีกครั้งหลังจากที่ลาออกไปตอนฟุตบอลโลก 2010^[84]

ดุงกาคุมทีมหนที่สองเป็นนัดแรกในเกมกระชับมิตรที่พบกับโคลอมเบียที่ซันไลฟ์สเตเดียมในไมอามีเมื่อวันที่ 5 กันยายน ค.ศ. 2014 ซึ่งบราซิลเอาชนะไปได้ 1–0 ด้วยประตูชัยจากฟรีคิกของเนย์มาร์ในนาทีที่ 83^[85] นัดถัดมา ดุงกาคุมทีมเอาชนะเอกวาดอร์ (1–0),^[86] อาร์เจนตินา (2–0),^[87] ญี่ปุ่น (4–0),^[88] ตุรกี (0–4)^[89] และออสเตรีย (1–2)^[90] ดุงกายังคงคุมทีมชนะอย่างต่อเนื่องใน ค.ศ. 2015 โดยเอาชนะฝรั่งเศสในเกมกระชับมิตร 3–1 ต่อด้วยการเอาชนะชิลี (1–0), เม็กซิโก (2–0) และฮอนดูรัส (1–0)

บราซิลประเดิมสนามในโกปาอาเมริกา 2015 ด้วยการเอาชนะเปรู 2–1 โดยได้ประตูชัยจากโดกลัส กอสตาในช่วงท้ายเกม^[91] นัดถัดมา พวกเขาพลิกแพ้ต่อโคลอมเบีย 1–0^[92] ก่อนที่จะกลับมาเอาชนะเวเนซุเอลา 2–1 ในนัดสุดท้ายของกลุ่ม^[93] ต่อมาในรอบแพ้คัดออก บราซิลพบกับปารากวัย ทั้งสองทีมเสมอกันในเวลา 1–1 ก่อนที่บราซิลจะแพ้การยิงลูกโทษต่อปารากวัย 4–3^[94] ทำให้บราซิลไม่สามารถผ่านเข้าไปเล่นในฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพเป็นครั้งแรกในรอบ 20 ปี^[95]

ต่อมาในโกปาอาเมริกาเซนเตนาริโอครั้งพิเศษที่จัดขึ้นใน ค.ศ. 2016 บราซิลประเดิมสนามด้วยการเสมอแบบไร้ประตูกับเอกวาดอร์ โดยในช่วงครึ่งหลัง เอกวาดอร์ทำประตูได้แต่ก็ถูกปฏิเสธ^[96] นัดถัดมา บราซิลถล่มเอาชนะเฮติ 7–1 โดยฟีลีปี โกชิญญูสามารถทำแฮตทริกได้^[97] และในนัดสุดท้าย พวกเขาขอเพียงแค่ผลเสมอก็จะสามารถผ่านเข้าสู่รอบแพ้คัดออกได้ อย่างไรก็ตาม บราซิลพ่ายแพ้เปรูอย่างพลิกความคาดหมาย 1–0 โดยเปรูได้ประตูชัยจากราอุล รุยดิอัซในนาทีที่ 75^[98] บราซิลแพ้เปรูเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ ค.ศ. 1985^[99] และตกรอบแบ่งกลุ่มของรายการใหญ่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่โกปาอาเมริกา 1987^{[100][101][102]}

ยุคของชีชี (2016–22)

วันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 2016 ดุงกาถูกไล่ออกจากตำแหน่งผู้จัดการทีม^[103] โดยมีชีชี ผู้จัดการทีมที่เคยพาโกริงชังส์คว้าแชมป์กังเปโอนาตูบราซีเลย์รูแซรียีอาในปี 2015 และฟุตบอลชิงแชมป์สโมสรโลกในปี 2012 เข้ารับตำแหน่งในอีกหกวันถัดมา^[104] ชีชีประเดิมคุมทีมนัดแรกในนัดที่บุกไปเอาชนะเอกวาดอร์ 3–0 เมื่อวันที่ 2 กันยายน^[105] หลังจากนั้น เขาคุมทีมเอาชนะโคลอมเบีย 2–1, ชนะโบลิเวีย 5–0 และบุกชนะเวเนซุเอลา 2–0 ทำให้บราซิลขึ้นเป็นอันดับที่หนึ่งของตารางคะแนนฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกนับตั้งแต่ ค.ศ. 2011^[106] บราซิลกลายเป็นทีมแรกที่ผ่านเข้าไปเล่นในฟุตบอลโลก 2018 รอบสุดท้าย (หากไม่นับเจ้าภาพอย่างรัสเซีย) หลังจากที่เอาชนะปารากวัย 3–0^[107]

บราซิลประเดิมสนามฟุตบอลโลก 2018 ด้วยการเสมอกับสวิตเซอร์แลนด์ โดยบราซิลได้ประตูจากฟีลีปี โกชิญญูในระยะ 25 หลา นี่เป็นครั้งแรกที่บราซิลไม่ชนะในนัดเปิดสนามของฟุตบอลโลกนับตั้งแต่ปี 1978^[108] นัดถัดมา โกชิญญูและเนย์มาร์ทำคนละประตูช่วยให้ทีมเอาชนะคอสตาริกา 2–0^[109] และในนัดสุดท้ายของกลุ่ม พวกเขาเอาชนะเซอร์เบีย 2–0 โดยได้ประตูจากเปาลิญญูและชียากู ซิลวา ทำให้บราซิลผ่านเข้าสู่รอบ 16 ทีมสุดท้ายในฐานะแชมป์กลุ่ม^[110] ต่อมาในวันที่ 2 กรกฎาคม เนย์มาร์และโรแบร์ตู ฟีร์มีนูทำคนละประตูช่วยให้บราซิลชนะเม็กซิโก 2–0 ผ่านเข้าสู่รอบก่อนรองชนะเลิศ^[111] อย่างไรก็ตาม ในวันที่ 6 กรกฎาคม บราซิลตกรอบก่อนรองชนะเลิศด้วยการแพ้เบลเยียม 2–1 โดยเฟร์นังจิญญูพลาดทำเข้าประตูตัวเอง ในขณะที่เรนาตู เอากุสตูเป็นผู้ทำประตูให้กับบราซิล^{[112][113][114]}

แม้ว่าจะล้มเหลวในฟุตบอลโลก แต่ชีชียังคงได้รับโอกาสคุมทีมลุยศึกโกปาอาเมริกา 2019 อย่างไรก็ตาม ก่อนเริ่มต้นทัวร์นาเมนต์ เนย์มาร์ได้รับบาดเจ็บในเกมกระชับมิตรที่บราซิลเอาชนะแชมป์เอเชียนคัพ 2019 อย่างกาตาร์ 2–0^[115] แม้ว่าทีมจะไม่มีเนย์มาร์ แต่ชีชีก็คุมทีมคว้าแชมป์โกปาอาเมริกาได้เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ ค.ศ. 2007 บราซิลประเดิมสนามด้วยการเอาชนะโบลิเวียแม้ว่าจะถูกวิพากษ์วิจารณ์จากการที่พวกเขาทำประตูในครึ่งแรกไม่ได้^[116] นัดถัดมา พวกเขาถล่มเอาชนะเปรู 5–0^[117] ก่อนที่จะเสมอกับเวเนซุเอลาแบบไร้ประตูทั้งที่พวกเขาทำประตูได้ถึงสามครั้งแต่ก็ถูกปฏิเสธโดยวีเออาร์ทั้งหมด^[118] ต่อมาในรอบก่อนรองชนะเลิศ บราซิลชนะการยิงลูกโทษต่อปารากวัย 4–3 หลังจากที่เสมอกันในเวลาแบบไร้ประตู^[119] ต่อมาในรอบรองชนะเลิศ พวกเขาเอาชนะคู่ปรับร่วมทวีปอย่างอาร์เจนตินาไปได้ 2–0 ผ่านเข้าไปชิงชนะเลิศโดยจะพบกับเปรูอีกครั้ง^[120] และในรอบชิงชนะเลิศ บราซิลก็สามารถเอาชนะเปรูได้อีกครั้งด้วยผล 3–1 คว้าแชมป์โกปาอาเมริกาสมัยที่ 9 ได้สำเร็จ^[121] อย่างไรก็ตาม แชมป์ของบราซิลในครั้งนี้ถูกวิพากษ์วิจารณ์จากหัวหน้าผู้ฝึกสอนทีมชาติอาร์เจนตินาอย่างลิโอเนล เอสกาโลนิว่ามีการล็อกวีเออาร์และมีการเอื้อประโยชน์ให้บราซิลได้แชมป์^[122] โดยชีชีได้ออกมาปฏิเสธข้อหาดังกล่าว

ในวันที่ 8 มิถุนายน ค.ศ. 2021 บราซิลบุกไปเอาชนะปารากวัยด้วยผลประตู 2–0 ที่อาซุนซิออน ถือเป็นการชนะที่ประเทศปารากวัยครั้งแรกนับตั้งแต่ ค.ศ. 1985^[123] ในฟุตบอลโลก 2022 บราซิลคว้าอันดับหนึ่งในรอบแบ่งกลุ่ม โดยเอาชนะเซอร์เบีย 2–0, ชนะสวิตเซอร์แลนด์ 1–0 และแพ้แคเมอรูน 0–1 ตามด้วยการเอาชนะเกาหลีใต้ขาดลอย 4–1^[124] แต่ต้องหยุดเส้นทางในรอบต่อมาด้วยการแพ้จุดโทษโครเอเชีย^[125] จากความล้มเหลวดังกล่าว เป็นเหตุให้ชีชีลาออก^[126]

ฟุตบอลทีมชาติบราซิลมีฉายาที่แตกต่างกันในแต่ละภูมิภาคของโลก ฉายาที่ใช้เรียกทีมชาติ อาทิ คานาริญญู แปลว่า 'นกน้อย' สื่อถึงนกสายพันธุ์หนึ่งที่พบได้เฉพาะที่บราซิล มีสีเหลืองสว่าง ฉายานี้ถูกเรียกกันมากขึ้นจากอิทธิพลของนักเขียนการ์ตูน Fernando "Mangabeira" Pieruccetti ในช่วงฟุตบอลโลก 1950^[127] ฉายาอื่น ๆ ได้แก่ Amarelinha (พวกสีเหลืองน้อย), Seleção (ผู้ถูกเลือกของชาติ), Verde-amarela (เขียวเหลือง), Pentacampeão (แชมป์ห้าสมัย)^[128] และ Esquadrão de Ouro (ผู้เล่นทองคำ) ในขณะที่นักวิจารณ์ชาวละตินอเมริกาบางคนก็เรียกชื่อทีมบราซิลว่า El Scratch (The Scratch)^[129]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ชุดแข่งขันของฟุตบอลทีมชาติบราซิล

ขุดแข่งขันแรกของทีมบราซิลเป็นเสื้อสีขาวที่มีคอปกสีน้ำเงิน แต่หลังจากความพ่ายแพ้ที่สนามกีฬามารากานังในฟุตบอลโลก 1950 สีนี้กลับถูกวิจารณ์ว่าไร้ชาตินิยม สมาพันธ์กีฬาบราซิลจึงอนุญาตให้หนังสือพิมพ์ Correio da Manhã จัดการประกวดชุดแข่งใหม่โดยอิงจากสีของธงชาติ^[130] ชุดแข่งขันที่ชนะเลิศคือชุดแข่งที่มีเสื้อสีเหลืองขริบเขียว กางเกงขาสั้นสีน้ำเงินขริบขาว ซึ่งออกแบบโดย Aldyr Garcia Schlee เด็กหนุ่มอายุ 19 ปีจากเมือง Pelotas^[131] ชุดแข่งแบบใหม่ถูกใช้งานครั้งแรกในนัดที่พบกับชิลีเมื่อเดือนมีนาคม ค.ศ. 1954 และชุดแข่งนั้นก็ใช้งานมาจนถึงปัจจุบัน ท็อปเปอร์เป็นผู้ผลิตชุดแข่งจนถึงนัดที่พบกับเวลส์เมื่อวันที่ 11 กันยายน ค.ศ. 1991 หลังจากนั้น อัมโบรได้เข้ามาผลิตชุดแข่งแทนนับตั้งแต่นัดที่พบกับยูโกสลาเวียในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1991 เป็นต้นมา^[132] ปัจจุบัน ไนกี้เป็นผู้ผลิตชุดแข่งทีมชาติ โดยผลิตชุดแข่งครั้งแรกในฟุตบอลโลก 1998^[133]

สีน้ำเงินและขาวถูกใช้เป็นสีชุดแข่งขันที่สองโดยอิงจากสีประจำราชวงศ์โปรตุเกส พวกเขาใช้สีนี้มาตั้งแต่คริสต์ทศวรรษ 1930 และได้ใช้งานถาวรอันเนื่องจากความบังเอิญในฟุตบอลโลก 1958 รอบชิงชนะเลิศ ที่บราซิลจะต้องพบกับสวีเดนที่สวมชุดแข่งสีเหลืองในฐานะทีมเหย้า แต่บราซิลไม่มีชุดแข่งที่สอง จึงต้องสวมเสื้อสีน้ำเงินธรรมดาพร้อมเย็บตราทีมชาติที่แกะออกจากเสื้อแข่งสีเหลือง^[134]

ผู้ผลิตชุดแข่ง

ผู้ผลิตชุด	ปี
Athleta	ค.ศ. 1954–1977[135]
อาดิดาส	ค.ศ. 1977–1981
ท็อปเปอร์	ค.ศ. 1981–1991
อัมโบร	ค.ศ. 1991–1996
ไนกี้	ค.ศ. 1997–ปัจจุบัน

สัญญาชุดแข่ง

ผู้ผลิต	ปี	รายละเอียดสัญญา	ระยะสัญญา	มูลค่า	หมายเหตุ
ไนกี้	ค.ศ. 1997–ปัจจุบัน	50 ล้านดอลลาร์ต่อปี	ค.ศ. 2008–2018	30.7 ล้านยูโรต่อปี[136]

บราซิลไม่ได้มีสนามเหย้าของทีมชาติเช่นเดียวกันกับหลายชาติอื่น ๆ พวกเขาหมุนเวียนใช้งานสนามหลายแห่งสำหรับการแข่งขันฟุตบอลโลกรอบคัดเลือก อาทิ สนามกีฬามารากานังในรีโอเดจาเนโร ตั้งแต่เดือนกันยายน ค.ศ. 2006 บราซิลลงเล่นเกมกระชับมิตรที่เอมิเรตส์สเตเดียมของสโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล นอกจากนี้ ยังลงเล่นเกมกระชับมิตรอีกหลายนัดที่สหรัฐและส่วนอื่นของโลกสำหรับทัวร์กระชับมิตรบราซิล

ทีมชาติลงฝึกซ้อมที่กรันจาคอมารีที่ Teresópolis ซึ่งอยู่ห่างจากรีโอเดจาเนโร 90 กิโลเมตร^[137] สนามซ้อมแห่งนี้เปิดใช้งานใน ค.ศ. 1987^[138] และปรับปรุงใหม่ใน ค.ศ. 2013 และ 2014

ผู้เล่นชุดปัจจุบัน

รายชื่อผู้เล่น 26 คนที่ถูกเรียกตัวในการแข่งขัน ฟุตบอลโลก 2022^{[139][140][141]}

ข้อมูลการลงเล่นและการทำประตูนับถึงวันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2565 หลังจากการพบกับ ตูนิเซีย

0#0	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	วันเกิด (อายุ)	ลงเล่น	ประตู	สโมสร
1	1GK	อาลีซง	(1992-10-02) 2 ตุลาคม ค.ศ. 1992 (31 ปี)	57	0	ลิเวอร์พูล
12	1GK	แวแวร์ตง	(1987-12-13) 13 ธันวาคม ค.ศ. 1987 (36 ปี)	8	0	ปัลเมย์รัส
23	1GK	แอแดร์ซง	(1993-08-17) 17 สิงหาคม ค.ศ. 1993 (30 ปี)	18	0	แมนเชสเตอร์ซิตี
2	2DF	ดานีลู	(1991-07-15) 15 กรกฎาคม ค.ศ. 1991 (32 ปี)	46	1	ยูเวนตุส
3	2DF	ชียากู ซิลวา (กัปตัน)	(1984-09-22) 22 กันยายน ค.ศ. 1984 (39 ปี)	109	7	เชลซี
4	2DF	มาร์กิญญุส	(1994-05-14) 14 พฤษภาคม ค.ศ. 1994 (29 ปี)	71	5	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง
6	2DF	อาแลกส์ ซังดรู	(1991-01-26) 26 มกราคม ค.ศ. 1991 (33 ปี)	37	2	ยูเวนตุส
13	2DF	ดานีแยล อัลวิส	(1983-05-06) 6 พฤษภาคม ค.ศ. 1983 (40 ปี)	124	8	อูนัม
14	2DF	แอแดร์ มีลีเตา	(1998-01-18) 18 มกราคม ค.ศ. 1998 (26 ปี)	23	1	เรอัลมาดริด
16	2DF	อาแลกส์ แตลิส	(1992-12-15) 15 ธันวาคม ค.ศ. 1992 (31 ปี)	8	0	เซบิยา
22	2DF	เบรเมอร์	(1997-03-18) 18 มีนาคม ค.ศ. 1997 (27 ปี)	1	0	ยูเวนตุส
5	3MF	กาเซมีรู	(1992-02-23) 23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1992 (32 ปี)	65	5	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด
7	3MF	ลูคัส ปาเกต้า	(1997-08-27) 27 สิงหาคม ค.ศ. 1997 (26 ปี)	35	7	เวสต์แฮมยูไนเต็ด
8	3MF	แฟรจี	(1993-03-05) 5 มีนาคม ค.ศ. 1993 (31 ปี)	28	0	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด
15	3MF	ฟาบิญญู	(1993-10-23) 23 ตุลาคม ค.ศ. 1993 (30 ปี)	28	0	ลิเวอร์พูล
17	3MF	บรูนู กีมาไรส์	(1997-11-16) 16 พฤศจิกายน ค.ศ. 1997 (26 ปี)	8	1	นิวคาสเซิลยูไนเต็ด
26	3MF	แอแวร์ตง รีเบย์รู	(1989-04-10) 10 เมษายน ค.ศ. 1989 (35 ปี)	21	3	ฟลาเม็งกู
9	4FW	รีชาร์ลีซง	(1997-05-10) 10 พฤษภาคม ค.ศ. 1997 (26 ปี)	38	17	ทอตนัมฮอตสเปอร์
10	4FW	เนย์มาร์	(1992-02-05) 5 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1992 (32 ปี)	121	75	ปารีแซ็ง-แฌร์แม็ง
11	4FW	ราฟีญา	(1996-12-14) 14 ธันวาคม ค.ศ. 1996 (27 ปี)	11	5	บาร์เซโลนา
18	4FW	แอนโทนี	(2000-02-24) 24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2000 (24 ปี)	11	2	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด
19	4FW	กาบรีแยล เฌซุส	(1997-04-03) 3 เมษายน ค.ศ. 1997 (27 ปี)	56	19	อาร์เซนอล
20	4FW	วีนีซียุส ฌูนีโยร์	(2000-07-12) 12 กรกฎาคม ค.ศ. 2000 (23 ปี)	16	1	เรอัลมาดริด
21	4FW	โรดรีกู	(2001-01-09) 9 มกราคม ค.ศ. 2001 (23 ปี)	5	1	เรอัลมาดริด
24	4FW	กาบรีแยล มาร์ชีแนลี	(2001-06-18) 18 มิถุนายน ค.ศ. 2001 (22 ปี)	3	0	อาร์เซนอล
25	4FW	เปโดร	(1997-06-20) 20 มิถุนายน ค.ศ. 1997 (26 ปี)	2	1	ฟลาเม็งกู

อดีตผู้เล่นคนสำคัญ

• กาฟู
• ฌาอีร์ซิญญู
• การ์ริงชา
• เบแบตู
• เปเล่
• ซีกู
• อาเลชังดรี ปาตู
• ตอสเตา
• โซกราติส
• ตาฟาแรล
• รีวัลดู
• โรนัลโด
• โรเบร์ตู การ์ลุส
• โรมารีอู
• ดุงกา
• รอนัลดีนโย
• กาก้า
• เลโอนาโด้
• แจร์ซินโญ

สถิติผู้เล่น

ผู้เล่นที่ลงเล่นมากที่สุด

ณ วันที่ 5 กรกฎาคม 2021^[142]

ผู้เล่น ตัวหนา คือผู้เล่นที่ยังคงเล่นให้กับทีมชาติบราซิล

ผู้เล่นที่ทำประตูสูงสุด

ผู้เล่นอายุน้อยที่สุดที่ทำประตูได้

• เปเล่ (16 ปี 9 เดือน)^[143]

สถิติผู้จัดการทีม

คุมทีมมากที่สุด

Mário Zagallo: 72 นัด

ชนะมากที่สุด

10–1 พบ โบลิเวีย (10 เมษายน 1949)

9–0 พบ โคลอมเบีย (24 มีนาคม 1957)

ไม่แพ้ติดต่อกันนานที่สุด

35 นัด (ค.ศ. 1993–1996) (ร่วมกับ  สเปน ที่ทำได้ระหว่าง ค.ศ. 2007–2009)

ฟุตบอลโลก

บราซิลผ่านรอบคัดเลือกไปเล่นฟุตบอลโลกได้ทุกครั้งโดยไม่จำเป็นต้องแข่งขันในรอบเพลย์ออฟ พวกเขาชนะเลิศการแข่งขันรายการนี้มากกว่าชาติอื่น ๆ ในโลก

สถิติในฟุตบอลโลก											สถิติรอบคัดเลือก
ปี	รอบ	อันดับ	แข่ง	ชนะ	เสมอ*	แพ้	ได้	เสีย	ผู้เล่น		แข่ง	ชนะ	เสมอ	แพ้	ได้	เสีย
1930	รอบแบ่งกลุ่ม	อันดับที่ 6	2	1	0	1	5	2	ผู้เล่น		ถูกเชิญเข้าร่วมแข่งขัน
1934	รอบ 16 ทีมสุดท้าย	อันดับที่ 14	1	0	0	1	1	3	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบอัตโนมัติ
1938	อันดับที่ 3	อันดับที่ 3	5	3	1	1	14	11	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบอัตโนมัติ
1950	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	4	1	1	22	6	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นเจ้าภาพ
1954	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 5	3	1	1	1	8	5	ผู้เล่น		4	4	0	0	8	1
1958	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	5	1	0	16	4	ผู้เล่น		2	1	1	0	2	1
1962	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	5	1	0	14	5	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นแชมป์เก่า
1966	รอบแบ่งกลุ่ม	อันดับที่ 11	3	1	0	2	4	6	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นแชมป์เก่า
1970	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	6	0	0	19	7	ผู้เล่น		6	6	0	0	23	2
1974	อันดับที่ 4	อันดับที่ 4	7	3	2	2	6	4	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นแชมป์เก่า
1978	อันดับที่ 3	อันดับที่ 3	7	4	3	0	10	3	ผู้เล่น		6	4	2	0	17	1
1982	รอบแบ่งกลุ่ม (รอบ 2)	อันดับที่ 5	5	4	0	1	15	6	ผู้เล่น		4	4	0	0	11	2
1986	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 5	5	4	1	0	10	1	ผู้เล่น		4	2	2	0	6	2
1990	รอบ 16 ทีมสุดท้าย	อันดับที่ 9	4	3	0	1	4	2	ผู้เล่น		4	3	1	0	13	1
1994	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	7	5	2	0	11	3	ผู้เล่น		8	5	2	1	20	4
1998	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	7	4	1	2	14	10	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นแชมป์เก่า
2002	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	7	7	0	0	18	4	ผู้เล่น		18	9	3	6	31	17
2006	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 5	5	4	0	1	10	2	ผู้เล่น		18	9	7	2	35	17
2010	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 6	5	3	1	1	9	4	ผู้เล่น		18	9	7	2	33	11
2014	อันดับที่ 4	อันดับที่ 4	7	3	2	2	11	14	ผู้เล่น		ผ่านเข้ารอบด้วยการเป็นเจ้าภาพ
2018	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 6	5	3	1	1	8	3	ผู้เล่น		18	12	5	1	41	11
2022	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 7	5	3	1	1	8	3	ผู้เล่น		17	14	3	0	40	5
2026	ยังไม่ถึงกำหนดแข่งขัน
2030
2034
ทั้งหมด	5 สมัย	22/22	114	76	19	19	237	108	–		127	82	33	12	280	75

*การเสมอนับรวมถึงการตัดสินด้วยการยิงลูกโทษ

โกปาอาเมริกา

สถิติในฟุตบอลชิงแชมป์แห่งชาติอเมริกาใต้และโกปาอาเมริกา
ปี	รอบ	อันดับ	แข่ง	ชนะ	เสมอ*	แพ้	ได้	เสีย
1916	อันดับ 3	อันดับที่ 3	3	0	2	1	3	4
1917	อันดับ 3	อันดับที่ 3	3	2	0	1	5	3
1919	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	3	2	1	0	11	3
1920	อันดับ 3	อันดับที่ 3	3	1	0	2	1	8
1921	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	3	1	0	2	4	3
1922	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	4	1	3	0	4	2
1923	อันดับ 4	อันดับที่ 4	3	0	0	3	2	5
1924	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1925	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	4	2	1	1	11	9
1926	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1927
1929
1935
1937	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	5	4	0	1	17	9
1939	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1941
1942	อันดับ 3	อันดับที่ 3	6	3	1	2	15	7
1945	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	5	0	1	19	5
1946	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	5	3	1	1	13	7
1947	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1949	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	7	6	0	1	39	7
1953	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	4	0	2	15	6
1955	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1956	อันดับที่ 4	อันดับที่ 4	5	2	2	1	4	5
1957	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	4	0	2	23	9
1959	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	4	2	0	17	7
1959	อันดับ 3	อันดับที่ 3	4	2	0	2	7	10
1963	อันดับ 4	อันดับที่ 4	6	2	1	3	12	13
1967	ถอนตัวจากการแข่งขัน
1975	อันดับที่ 3	อันดับที่ 3	6	5	0	1	16	4
1979	อันดับที่ 3	อันดับที่ 3	6	2	2	2	10	9
1983	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	8	2	4	2	8	4
1987	รอบแรก	อันดับที่ 5	2	1	0	1	5	4
1989	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	7	5	2	0	11	1
1991	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	7	4	1	2	12	8
1993	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 5	4	1	2	1	6	4
1995	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	6	4	2	0	10	3
1997	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	6	0	0	22	3
1999	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	6	0	0	17	2
2001	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 6	4	2	0	2	5	4
2004	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	3	2	1	13	6
2007	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	4	1	1	15	5
2011	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 8	4	1	3	0	6	4
2015	รอบก่อนรองชนะเลิศ	อันดับที่ 5	4	2	1	1	5	4
2016	รอบแบ่งกลุ่ม	อันดับที่ 9	3	1	1	1	7	2
2019	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	6	4	2	0	13	1
2021	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	7	5	1	1	12	3
2024	ผ่านเข้ารอบ
ทั้งหมด	9 สมัย	37/47	191	108	38	45	430	204

*การเสมอนับรวมถึงการตัดสินด้วยการยิงลูกโทษ

ฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ

สถิติในฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ
ปี	รอบ	อันดับ	แข่ง	ชนะ	เสมอ*	แพ้	ได้	เสีย	ผู้เล่น
1992	ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
1995
1997	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	5	4	1	0	14	2	ผู้เล่น
1999	รองชนะเลิศ	อันดับที่ 2	5	4	0	1	18	5	ผู้เล่น
2001	รอบชิงที่สาม	อันดับที่ 4	5	1	2	2	3	3	ผู้เล่น
2003	รอบแบ่งกลุ่ม	อันดับที่ 5	3	1	1	1	3	3	ผู้เล่น
2005	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	5	3	1	1	12	6	ผู้เล่น
2009	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	5	5	0	0	14	5	ผู้เล่น
2013	ชนะเลิศ	อันดับที่ 1	5	5	0	0	14	3	ผู้เล่น
2017	ไม่ผ่านรอบคัดเลือก
ทั้งหมด	4 สมัย	7/10	33	23	5	5	78	28	—

สถิติโอลิมปิกส์เกมส์

สถิติโอลิมปิกส์เกมส์
ปี	รอบ	อันดับ	GP	W	D*	L	GF	GA
1900	Did not participate
1908
1912
1920
1924	Did not Qualify
1928	Did not Participate
1936
1948
1952	Quarter-finals	6th	3	2	0	1	9	6
1956	Did not Qualify
1960	Round 1	6th	3	2	0	1	10	6
1964	Round 1	9th	3	1	1	1	5	2
1968	Round 1	11th	3	0	2	1	4	5
1972	Round 1	12th	3	0	1	2	4	6
1976	Fourth Place	4th	5	2	1	2	6	6
1980	Did not Qualify
1984	Runners-up	2nd	6	4	1	1	9	5
1988	Runners-up	2nd	6	4	1	1	12	4
1992	Did not Qualify
1996	Third Place	3rd	6	4	1	1	16	8
2000	Quarter-finals	6th	4	2	0	2	6	6
2004	Did not Qualify
2008	Third Place	3rd	6	4	1	1	14	3
2012	Runners-up	2nd	6	5	0	1	16	7
2016	Hosts
รวม	-	-	48	25	9	13	95	57

แพนอเมริกาเกมส์

สถิติแพนอเมริกาเกมส์
ปี	รอบ	อันดับ	GP	W	D*	L	GS	GA
1951	Did not enter
1955
1959	Runners-up	2nd	6	4	1	1	27	11
1963	Champions	1st	4	3	1	0	18	3
1967	Did not Qualify
1971
1975	Champions	1st	7	5	2	0	33	2
1979	Champions	1st	5	5	0	0	14	1
1983	Third Place	3rd	3	2	0	1	3	1
1987	Champions	1st	5	4	1	0	10	2
1991	Did not Qualify
1995	Quarter-finals	5th	4	2	2	0	5	2
1999	Did not Qualify
2003	Runners-up	2nd	5	4	0	1	12	2
2007	Round 1	5th	3	2	0	1	7	4
2011	Round 1	6th	3	0	2	1	2	4
2015
Total	4 Titles	10/16	45	31	9	5	131	32

ทีมชุดใหญ่

แชมป์

• ฟุตบอลโลก:
  • ชนะเลิศ (5): 1958, 1962, 1970, 1994, 2002
  • รองชนะเลิศ (2): 1950, 1998
  • อันดับที่สาม (2): 1938, 1978
  • อันดับที่สี่ (2): 1974, 2014
• ฟุตบอลชิงแชมป์อเมริกาใต้ / โกปาอาเมริกา:
  • ชนะเลิศ (9): 1919, 1922, 1949, 1989, 1997, 1999, 2004, 2007, 2019
  • รองชนะเลิศ (12): 1921, 1925, 1937, 1945, 1946, 1953, 1957, 1959, 1983, 1991, 1995, 2021
  • อันดับที่สาม (7): 1916, 1917, 1920, 1942, 1959, 1975, 1979
  • อันดับที่สี่ (3): 1923, 1956, 1963
• ฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ:
  • ชนะเลิศ (4): 1997, 2005, 2009, 2013
  • รองชนะเลิศ: 1999
  • อันดับที่สี่: 2001
• แพนอเมริกันแชมเปียนชิป:
  • ชนะเลิศ (2): 1952, 1956
  • รองชนะเลิศ: 1960
• คอนคาแคฟโกลด์คัพ:
  • รองชนะเลิศ (2): 1996, 2003
  • อันดับที่สาม: 1998

รางวัล

• ทีมยอดเยี่ยมแห่งปีของฟีฟ่า:
  • ชนะเลิศ (12): 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006
• ทีมยอดเยี่ยมแห่งปีของเวิลด์ซอกเกอร์

• ชนะเลิศ (2): 1982, 2002

• ทีมยอดเยี่ยมแห่งปีของลอริอุสเวิลด์

• ชนะเลิศ: 2003

• รางวัลแฟร์เพลย์ฟุตบอลโลก:
  • ชนะเลิศ (4): 1982, 1986, 1994, 2006
• รางวัลแฟร์เพลย์ฟีฟ่าคอนเฟเดอเรชันส์คัพ:
  • ชนะเลิศ (2): 1999, 2009
• รางวัลแฟร์เพลย์โกปาอาเมริกา:
  • ชนะเลิศ (2): 2019, 2021

กระชับมิตร

• บราซิลเลียนอินดีเพนเดนซ์คัพ: 1972
• Taça do Atlântico (3): 1956, 1970, 1976^[144]
• ยูเอสเอ ไบเซนเทนเนียลคัพทัวร์นาเมนต์: 1976
• รูสคัพ: 1987
• ออสเตรเลียไบเซนเตแนรีโกลด์คัพ: 1988
• อัมโบรคัพ: 1995
• เนลสัน แมนเดลาแชลเลนจ์: 1996
• ลูนาร์นิวเยียร์คัพ: 2005
• โรกาคัพ / ซูเปร์กลาซิโก เด ลัส อาเมริกัส: (12): 1914, 1922, 1945, 1957, 1960, 1963, 1971, 1976, 2011, 2012, 2014, 2018
• โกปารีโอบรังโก: (7): 1931, 1932, 1947, 1950, 1967, 1968, 1976
• Taça Oswaldo Cruz: (8): 1950, 1955, 1956, 1958, 1961, 1962, 1968, 1976

ทีมโอลิมปิกและแพนอเมริกัน

• โอลิมปิกฤดูร้อน:^[145]
  • เหรียญทอง: 2016, 2020
  • เหรียญเงิน (3): 1984, 1988, 2012
  • เหรียญทองแดง (2): 1996, 2008
  • อันดับที่สี่: 1976
• แพนอเมริกันเกมส์:
  • เหรียญทอง: (4): 1963, 1975 (แชมป์ร่วม), 1979, 1987
  • เหรียญเงิน (3): 1959, 1983, 2003
  • เหรียญทองแดง: 2015
• คอนเมบอลปรีโอลิมปิกทัวร์นาเมนต์:
  • ชนะเลิศ (7): 1968, 1971, 1976, 1984, 1987, 1996, 2000
  • รองชนะเลิศ (2): 1964, 2020
  • อันดับที่สาม (2): 1960, 2004

ตารางสรุป

การแข่งขัน	1 !	2 !	3 !	ทั้งหมด
ฟุตบอลโลก	5	2	2	9
โกปาอาเมริกา	9	12	7	28
โกลด์คัพ	0	2	1	3
คอนเฟเดอเรชันส์คัพ	4	1	0	5
โอลิมปิกฤดูร้อน	2	3	2	7
รวม	21	20	12	52

• ฟุตบอลหญิงทีมชาติบราซิล
• ฟุตซอลทีมชาติบราซิล

• Ruy Castro (2005). Garrincha – The triumph and tragedy of Brazil's forgotten footballing hero. แปลโดย Andrew Downie. London: Yellow Jersey Press. ISBN 0-224-06433-9.
• Ivan Soter (2015). Enciclopédia da Seleção: 100 anos de seleção brasileira de futebol. Rio de Janeiro: Folha Seca. ISBN 978-85-87199-29-4.

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ ฟุตบอลทีมชาติบราซิล

• เว็บไซต์ทางการ (ในภาษาโปรตุเกส)
• Brazil FIFA profile
• Brazilian Football – Guide to Football in Brazil
• RSSSF Brazil
• All about Brazilian Football – Sambafoot.com