Папская дзяржава

Папская дзяржава (па-лацінску: Status Ecclesiasticus; па-італьянску: Stato della Chiesa) — шэраг тэрыторыяў на Апэнінскім паўвостраве, якія былі пад прамым сувэрэнным панаваньнем папы рымскага з VIII стагодзьдзя да 1870 году. Першапачаткова дзяржава ўваходзіла ў склад Сьвятой Рымскай імпэрыі, але потым была фактычна незалежнай. У XIX стагодзьдзі тэрыторыя была далучана да каралеўства П’емонту-Сардыніі. Падчас найвялікшага пашырэньня Папская дзяржава ахоплівала большасьць сучасных італьянскіх рэгіёнаў Ляцыё, у тым ліку Рым, Марке, Умбрыю, Раманьню і часткова Эмілію. На гэтых тэрыторыях улада папы была ня толькі духоўнай, як ва ўсім каталіцкім сьвеце, але яшчэ й сьвецкая.

Папская дзяржава лац. Status Ecclesiasticus італ. Stato della Chiesa
← 754—1870 →   →
Сьцяг Герб
Папская дзяржава пасьля Напалеонаўскіх войнаў у 1815 годзе
Афіцыйная мова	лацінская, італьянская
Сталіца	Рым
Форма кіраваньня	выбарчая манархія
Цяпер зьяўляецца часткай	Італія,  Ватыкан

Да 1861 году большая частка тэрыторыі Папскай дзяржавы была заваяваная Каралеўствам Італія. Толькі Ляцыё, уключаючы Рым, знаходзілася пад часовым кантролем папы. У 1870 годзе папа страціў Ляцыё і Рым, і, такім чынам, Папская дзяржава як дзяржаўнае ўтварэньне зьнікла, а папа застаўся ў базыліцы Сьвятога Пятра, папскай рэзыдэнцыі, аб’явіўшы сябе ватыканскім вязьнем. У 1929 годзе канфлікт паміж урадам Італіі, якім на той час кіраваў італьянскі фашысцкі лідэр Бэніта Мусаліні, і папам быў скончаны шляхам складаньня Лятэранскіх пагадненьняў, паводле якіх была створаная дзяржава Ватыкан у межах Рыму.