Państwo Kościelne
Państwo Kościelne (łac. Patrimonium Sancti Petri[2], ojcowizna po świętym Piotrze) – państwo istniejące w okresie od 755 (lub 754 albo 756) do 1870 roku[3] (zajęcie Rzymu po zjednoczeniu Włoch) i rządzone przez papieży jako świeckich monarchów.[2] Państwo było siedzibą Stolicy Apostolskiej i znajdowało się na terenie obecnych środkowych Włoch.
756–1870 (z przerwami) | |||||
| |||||
Hymn: Gran Marcia Trionfale (1857–1870)[1] (Wielki Marsz Triumfalny) | |||||
Państwo Kościelne w 1815 r. | |||||
Język urzędowy | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | |||||
Ustrój polityczny | |||||
Typ państwa | |||||
Pierwszy papież | |||||
Ostatni papież | |||||
Sekretarz stanu | kard. Giacomo Antonelli | ||||
Utworzenie | państwa papieskiego przez króla Franków Pepina Krótkiego | ||||
Przyłączenie | |||||
Religia dominująca |
Początki
Zostało założone przez Pepina Krótkiego, króla Franków. Nadał on prawo do władania państwem papieżowi Stefanowi II. Państwo utworzono na terytoriach zdobytych podczas wojen z Longobardami[3].
Historia
Wielokrotnie bywało podbijane, na przykład w 1527 roku (tak zwane sacco di Roma). W latach 1809–1815 stało się częścią Francji napoleońskiej. W okresie zjednoczenia Włoch w roku 1860 utraciło terytoria wokół Bolonii, Rawenny, Ankony i Ferrary.
Powszechnie uważa się, że pozostałością po Państwie Kościelnym jest Watykan, ale w sensie międzynarodowo-prawnym są to dwa odrębne podmioty, które łączy jedynie osobowość międzynarodowo-prawna Stolicy Apostolskiej, czyli – ogólnie rzecz biorąc – osoba biskupa Rzymu.
Państwo Kościelne zostało zlikwidowane w 1870 roku po 1114 latach istnienia, wieńcząc proces zjednoczenia Włoch. Co znamienne, stołeczny Rzym stał się stolicą Włoch –- kraju, który zlikwidował Państwo Kościelne.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
- The Oxford Illustrated History of Christianity. John MaManners (red.). Oxford, New York: 1990. ISBN 0-19-822928-3.