Мваі Кібакі

Мваі Кібакі (англ.: Mwai Kibaki; 15 лістапада 1931, Гатуяіні, Кенія — 21 красавіка 2022^[5]) — прэзідэнт Кеніі з 30 снежня 2002 па 9 красавіка 2013, змяніў на пасадзе папярэдняга кіраўніка дзяржавы з 1978 года Даніэля арапа Моі.

Мваі Кібакі
суахілі: Mwai Kibaki
3-і прэзідэнт Кеніі[d] 30 снежня 2002 — 9 красавіка 2013
Папярэднік	Daniel arap Moi[d]
Пераемнік	Ухуру Кеніята
Member of the National Assembly[d] 1974 — студзень 2013
Пераемнік	Mary Wambui[d]
4-ы віцэ-прэзідэнт Кеніі[d] 14 кастрычніка 1978 — 24 сакавіка 1988
Папярэднік	Daniel arap Moi[d]
Пераемнік	Josephat Karanja[d]
міністр фінансаў Кеніі[d] 1969 — 1982
Папярэднік	James Gichuru[d]
Пераемнік	Arthur Magugu[d]
Нараджэнне	15 лістапада 1931(1931-11-15)[1][2][…] Гатуяіні[d], Атая[d], акруга Ньеры[d], Цэнтральная правінцыя, Брытанская Кенія[d], Брытанская імперыя, Вялікабрытанія[3]
Смерць	21 красавіка 2022(2022-04-21)[4] (90 гадоў) Найробі, Найробі[d], Кенія
Месца пахавання	Munyange[d]
Імя пры нараджэнні	суахілі: Emilio Stanley Mwai Kibaki
Жонка	Lucy Kibaki[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква
Партыя	Party of National Unity[d]
Адукацыя	Універсітэт Макерэрэ Лонданская школа эканомікі і палітычных навук Nyeri High School[d] Mang'u High School[d]
Дзейнасць	эканаміст, палітык
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Кібакі раней займаў пасаду віцэ-прэзідэнта (1978—1988), а таксама шэраг іншых высокіх пастоў ва ўрадзе Кеніі, уключаючы пасады міністра фінансаў (1978—1981), міністра ўнутраных спраў (1982—1988) і міністра аховы здароўя (1988—1991).

У 2005 годзе Кібакі няўдала правёў рэферэндум па стварэнні ў краіне пасады прэм’ер-міністра. На прэзідэнцкіх выбарах 27 снежня 2007 года ён атрымаў перамогу з нязначнай перавагай над лідарам апазіцыі Раілай Адзінгай, што дало апошняму нагоду аспрэчыць вынікі выбараў. Гэта прывяло да пагромаў і міжэтнічных чыстак, у выніку загінула больш за 2500 чалавек. Пры пасрэдніцтве старшыні Афрыканскага саюза прэзідэнта Танзаніі Джакаі Кікветэ і былога генеральнага сакратара ААН Кофі Анана канфлікт быў урэгуляваны стварэннем кааліцыйнага ўрада і прызначэннем Раілы Адзінгі на створаную пасаду прэм’ер-міністра.