Радунь

На думку беларускага географа В. Жучкевіча тапонім «Ра́дунь»^[2], найбольш імаверна, утварыўся ад назвы рэчкі Радунька^[4].

Паводле археалагічных даследаванняў мяркуецца, што старажытнае славянскае паселішча з’явілася тут каля ХІ ст. У 1217 г. згадваецца ў летапісе «Манумента Германіка» ў аповедзе пра крыжовы паход нямецкіх рыцараў супраць прыбалтыйскіх плямёнаў. 3 1259 г. ў складзе дзяржавы Міндоўга, у Дайноўскім княстве.

У XIV ст. мястэчка, у 1328 г. 5 вуліц, 4 крамы, рынак, 12 заможных гандляроў. У 1387 г. згадваецца ў грамаце караля польскага і вялікага князя літоўскага Ягайлы князю Скіргайлу Альгердавічу, якому падараваны «град Радыня и вся тая волость со всякою службою, все люди и села…»

У 1440 г. Радуня — гаспадарскі двор, уласнасць караля Казіміра IV.

У актах вялікіх князёў літоўскіх Аляксандра і Жыгімонта I Старога адміністратары ў Радунскім старостве названы намеснікамі і дзяржаўцамі. У 1522 г. за пазыку грошай (1000 коп) кароль Жыгімонт I Стары даў гаспадарскі двор Радунь намесніку і дзяржаўцу староства, падляшаму ваяводзе і гаспадарскаму маршалку Я. Касцевічу (1498—1527). Станам на 1538 у Радуні было, апрача Рынку, 7 вуліц і 210 хрысціянскіх дамоў, 43 крамы, у якіх гандлявалі півам, мёдам, гарэлкай і інш.

У 1528 г. згадваецца Радунскі павет у Троцкім павеце ВКЛ, меў сваю ўзброеную харугву. У ХV—ХVI ст. цэнтр Радунскага староства ў складзе каралеўскай эканоміі.

Цягам XIV—ХVII стагоддзяў у ваколіцах горада існаваў замак на беразе р. Радунька (за 2 км ад Радуні, цяпер в. Гарадзішча). Быў 4-вугольны ў плане, умацаваны 5-метровым валам і абкружаны глыбокім ровам. Перад уязной вежай-брамай быў пад’ёмны мост.

У сярэдзіне ХVI ст. ўтвораны Радунскі дэканат у складзе 11 парафій (7522 вернікі). У 1556 г. пабудаваны драўляны касцёл. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай у 1567 г. Радунскае староства далучана да Лідскага павета Віленскага ваяводства ВКЛ і падзялялася на 4 войтаўствы. Гораду (мястэчку) належалі 40 валок зямлі і 10 засценкаў, 141 двор, касцёл (заснаваны каралевай Бонай, 1541).

У 1649 кароль і вялікі князь Уладзіслаў Ваза надаў гораду Магдэбургскае права і герб: «у срэбным полі чырвоны рак»^[5].

Пад час вайны Расіі з Польшчай у 1655 г. мястэчка і касцёл былі спалены.

У другой пал. ХVIII ст. Радунь перайшла ў прыватнае ўладанне Тышкевічаў. У 1777 г. ў Радунскім дэканаце 11 школ, у 1781 г. 6 шпіталяў.

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795) Радунь апынулася ў складзе Расійскай імперыі, у Віленскай, з 1797 г. ў Літоўскай, з 1801 г. ў Гродзенскай, з 1842 г. ў Віленскай губернях, у Лідскім павеце, мястэчка.

Станам на 1829 у мястэчку было 88 будынкаў (47 хрысціянскіх і 41 іўдзейскі) і 8 вінакурняў^[6], на 1861 — 121 двор, на 1866 — 91 двор. Паводле вынікаў перапісу (1897) — 313 будынкаў, гарбарня, млын, народнае вучылішча.

Згодна з Рыжскім мірным дагаворам (1921) Радунь апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе зрабілася цэнтрам гміны Лідскага павета.

У 1939 Радунь увайшла ў БССР, дзе ў 1940 зрабілася цэнтрам раёна. У Другую сусветную вайну з 24 чэрвеня 1941 да 13 ліпеня 1944 мястэчка знаходзілася пад нямецкай акупацыяй.

Да пачатку 1950-х гадоў у раёне вялася барацьба з антысавецкім падполлем.

30 красавіка 1958 вёска Радунь атрымала афіцыйны статус пасёлка гарадскога тыпу^[7]. 25 снежня 1962 Радунскі раён расфарміравалі, мястэчка ўвайшло ў склад Воранаўскага раёна.

• XIX стагоддзе: 1829 — 379 чал., у тым ліку 174 хрысціяніны і 205 іўдзеяў^[8]; 1863 — 737 чал.; 1866 — 869 чал., у тым ліку 361 каталік і 508 іўдзеяў^[9]; 1881 — 1526 чал. (757 муж. і 769 жан.); 1897 — 1621 чал., у тым ліку 896 іўдзеяў
• XX стагоддзе: 1905 — 1394 чал.; 1999 — 3,4 тыс. чал.^[10]
• XXI стагоддзе: 2006 — 2,8 тыс. чал.^[11]; 2008 — 2,7 тыс. чал. 2015 — 2,4 тыс. чал.; 2016 — 2 355 чал.^[12]; 2017 — 2 299 чал.^[3]

Прадпрыемствы харчовай прамысловасці.

У Радуні працуюць 2 сярэднія школы, школа-інтэрнат, дзіцячая музычная школа, 2 бібліятэкі, дом культуры.

• Радунскі замак (не існуе)
• Гістарычная забудова (XIX — пач. XX стагоддзяў; фрагменты)
• Ешыбот (1882)
• Касцёл Маці Божай Ружанцовай (1929—1933)
• Сінагога (XIX ст.)
• Могілкі: яўрэйскія; хрысціянскія
• Магіла ахвяр фашызму, расстраляных вясной 1942 г.
• Брацкія магілы савецкіх воінаў (загінулі 13.7.1944 г.), партызан і супрацоўнікаў органаў дзяржаўнай бяспекі (загінулі ў 1944—45 гг.), партыйных і савецкіх работнікаў, забітых у 1945—48 гг.
• Помнік савецкім салдатам, якія загінулі ў бітве з салдатамі Арміяй Краёвай пад Суркантамі (надпіс іншы, «Загінулі ў барацьбе з захопнікам»)^[13]

• 
  Касцёл Маці Божай Ружанцовай
• 
  Ешыбот
• 
  Новая царква
• 
  Гістарычная забудова
• 
  Помнік савецкім салдатам

• Юрый Бандажэўскі (нар. 1957) — беларускі навуковец, доктар медыцынскіх навук
• Пятро Бітэль (1912—1991) — беларускі паэт, перакладчык, краязнавец, настаўнік
• Уладзімір Адаскевіч (нар. 1956) — беларускі ўрач-дэрматавенеролаг. Доктар медыцынскі навук (1996), прафесар (2000).

• Пасёлкі гарадскога тыпу Гродзенскай вобласці
• Пасёлкі гарадскога тыпу Беларусі