Fašizam

Fašizam je veoma širok pojam, a po stručnjacima društvenih nauka definiše se kao treći stadij nacionalizma (nakon nacionalizma i šovinizma) i smatra se radikalnom totalitarističkom ideologijom. Dobio je ime od italijanske riječi fascio što znači savez, odakle i vuče korijene. To je sistem vladanja obilježen centralizacijom autoriteta kojeg personalizira diktator, strogom socio-ekonomskom kontrolom. Ova vrsta vladavine se služi potiskivanjem, sprječavanjem i gušenjem opozicije terorom i cenzorstvom, i tipičnom politikom ratobornog šovinizma i rasizma. Postojao je, ali i postoji u mnogim državama svijeta i dan danas.

Fašizam je oblik krajnje desnice, autoritarni ultranacionalizam ^[1] odlikuje diktatorske vlasti, prisilno suzbijanje opozicije, i jak ustrojiti društva i ekonomije, koji je stupio do izražaja u Evropi ranog 20. vijeka. Prvi fašistički pokreti nastali su u Italiji tokom Prvog svjetskog rata, prije nego što su se proširili na druge evropske zemlje.^[2] Za razliku od anarhizma, demokratije, liberalizma i marksizma, fašizam je postavljen na krajnje desničare unutar tradicionalnog lijevo-desnog spektra.^[2]

Fašisti su Prvi svjetski rat vidjeli kao revoluciju koja je donijela velike promjene u prirodi rata, društvu, državi i tehnologiji. Dolazak totalnog rata i totalna masovna mobilizacija društva srušili su razliku između civila i boraca. Nastalo je vojno državljanstvo u kojem su svi građani na neki način bili uključeni u vojsku tokom rata.^[3] Rat je doveo do uspona moćne države sposobne da mobiliše milione ljudi da služe na linijama fronta i da obezbijedi ekonomsku proizvodnju i logistiku za njihovu podršku, kao i da ima neviđen autoritet da interveniše u živote građana.^[3]

Fašisti smatraju da je liberalna demokratija zastarjela i smatraju da je potpuna mobilizacija društva u totalitarnoj jednopartijskoj državi neophodna da bi se nacija pripremila za oružani sukob i efikasno odgovorila na ekonomske poteškoće.^[4] Fašističku državu predvode jak vođa (kao što je diktator) i vlada vanrednog stanja sastavljena od članova vladajuće fašističke partije kako bi se stvorilo nacionalno jedinstvo i održalo stabilno i uređeno društvo.^[4] Fašizam odbacuje tvrdnje da je nasilje automatski negativne prirode i gleda na imperijalizam, političko nasilje i rat kao na sredstva koja mogu postići nacionalno podmlađivanje.^[5] Fašisti zagovaraju mješovitu ekonomiju, s glavnim ciljem postizanja autarkije (nacionalne ekonomske samodovoljnosti) kroz protekcionističku i ekonomsku intervencionističku politiku.^[6] Ekstremni autoritarizam i nacionalizam fašizma često manifestira vjeru u rasnu čistoću ili rasu gospodara, obično sintetiziranu s nekom varijantom rasizma ili netrpeljivosti prema demoniziranom „Drugom“; ideja rasne čistoće motivisala je fašističke režime da počine masakre, prisilne sterilizacije, genocide, masovna ubistva ili prisilne deportacije protiv "drugog".^[7]

Od kraja Drugog svjetskog rata 1945., nekoliko stranaka se otvoreno opisalo kao fašističke, a umjesto toga, politički protivnici taj izraz sada obično pežorativno koriste. Opisi neofašističkih ili postfašističkih ponekad se formalnije primjenjuju kako bi se opisali suvremene stranke krajnje desnice s ideologijama sličnim fašističkim pokretima 20. stoljeća ili ukorijenjene u njima.^{[2] [8]}

Ultranacionalizam, u kombinaciji sa mitom o nacionalnom preporodu, ključna je osnova fašizma. ^[9] Robert Paxton tvrdi da je "strastveni nacionalizam" osnova fašizma, u kombinaciji sa "konspirativnim i manihejskim pogledom na historiju" koji smatra da je "izabrani narod oslabljen političkim strankama, društvenim klasama, neasimilibilnim manjinama, razmaženim rentijerima i racionalističkim misliocima." ^[10] Roger Griffin identificira srž fašizma kao palingenetski ultranacionalizam.^[11]

Fašistički pogled na naciju jeste da je to jedan organski entitet koji povezuje ljude svojim porijeklom i predstavlja prirodnu ujedinjujuću snagu ljudi. ^[12] Fašizam nastoji riješiti ekonomske, političke i socijalne probleme postizanjem milenarističkog nacionalnog preporoda, veličanju nacije ili rase iznad svega i promociji kultova jedinstva, snage i čistoće. ^{[13][potrebna stranica] [14][potrebna stranica] [15][potrebna stranica] [16] [17]} Evropski fašistički pokreti tipično zastupaju rasističku koncepciju neevropljana kao inferiornih u odnosu na Evropljane.^[18] Osim toga, fašisti u Evropi nisu imali jedinstven skup rasnih stavova.^[18] Historijski gledano, većina fašista je promovirala imperijalizam, iako je postojalo nekoliko fašističkih pokreta koji nisu bili zainteresovani za nove imperijalne ambicije.^[18] Na primjer, nacizam i talijanski fašizam su bili ekspanzionistički i iredentistički. Falangizam u Španiji je predviđao ujedinjenje naroda koji govore španski ( Hispanidad ) širom svijeta. Britanski fašizam je bio neintervencionistički, iako je prihvatio Britansko carstvo.