Κεντρική Ευρώπη

Μεσαίωνας και πρώιμα νεότερα χρόνια

Στοιχεία πολιτιστικής ενότητας για τη Βορειοδυτική, τη Νοτιοδυτική και την Κεντρική Ευρώπη ήταν ο Καθολικισμός και τα Λατινικά. Αντίθετα η Ανατολική Ευρώπη, που παρέμεινε 0ρθόδοξη, ήταν η περιοχή της Ελληνοβυζαντινής πολιτιστικής επιρροής μετά το Σχίσμα Ανατολής-Δύσης (1054). Η Ανατολική Ευρώπη ανέπτυξε πολιτιστική ενότητα και αντίσταση στον Καθολικό (και αργότερα Προτεσταντικό επίσης) Δυτικό κόσμο, στο πλαίσιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της Εκκλησιαστικής Σλαβονικής γλώσσας και του Κυριλλικού αλφαβήτου.^[7][8]

• 
  Η Φραγκική Αυτοκρατορία και οι υποτελείς της (843–888 μ.Χ.)
• 
  Καθορισμένα και αμφισβητούμενα σύνορα της Μεγάλης Μοραβίας υπό τον Σβάτοπλουκ Α΄ (870–894 μ.Χ.)
• 
  Το Βασίλειο της Πολωνίας στα τέλη του 12ου και τον 13ο αιώνα.
• 
  Το Βοημία το 1273
• 
  Το Βασίλειο της Ουγγαρίας το 1190
• 
  Στάδια του Γερμανικού ανατολικού εποικισμού, 700–1400, κατά τον Βάλτερ Κουν
• 
  Η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 1600 σε σχέση με τα σύγχρονα κρατικά σύνορα

Σύμφωνα με τον Ούγγρο ιστορικό Γένε Σουτς τα θεμέλια της ιστορίας της Κεντρικής Ευρώπης κατά την πρώτη χιλιετία είχαν στενή σχέση με την ανάπτυξη της Δυτικής Ευρώπης. Εξήγησε ότι μεταξύ 11ου και 15ου αιώνα όχι μόνο υλοποιήθηκαν ο εκχριστιανισμός και οι πολιτισμικές του συνέπειες, αλλά και εμφανίστηκαν σαφώς καθορισμένα στην Κεντρική Ευρώπη κοινωνικά χαρακτηριστικά με βάση εκείνα της Δυτικής. Η λέξη-κλειδί της Δυτικής κοινωνικής ανάπτυξης ήταν η διάδοση των ελευθεριών και της αυτονομίας στη Δυτική Ευρώπη. Αυτά τα φαινόμενα εμφανίστηκαν στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης στα μέσα του 13ου αιώνα. Υπήρχαν αυτοδιοίκηση πόλεων, επαρχιών και κοινοβούλια.^[9]

Το 1335, επί της βασιλείας του Κάρολου Α΄ της Ουγγαρίας, το κάστρο του Βίσεγκραντ, έδρα των Ούγγρων μοναρχών,ήταν ο τόπος της συνάντησης κορυφής των βασιλιάδων της Πολωνίας, της Βοημίας και της Ουγγαρίας. Συμφώνησαν να συνεργασθούν στενά στους τομείς της πολιτικής και του εμπορίου, εμπνέοντας τους μετά τον Ψυχρό Πόλεμο διαδόχους του να αναλάβουν μια επιτυχή Κεντροευρωπαική πρωτοβουλία.^[10]

Πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Πριν το 1870 η εκβιομηχάνιση είχε αρχίσει να αναπτύσσεται στη Βορειοδυτική και στην Κεντρική Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αναπτυχθεί σε κάποιο σημαντικό βαθμό στον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμη στην Ανατολική Ευρώπη η εκβιομηχάνιση ήταν πολύ καθυστερημένη. Η Ρωσία για παράδειγμα παρέμενε σε μεγάλο βαθμό αγροτική και οι αυταρχικοί ηγεμόνες της κρατούσαν τους χωρικούς στη δουλοπαροικία.^[12] Η έννοια της Κεντρικής Ευρώπης ήταν ήδη γνωστή στις αρχές του 19ου αιώνα,^[13] αλλά άρχισε να λειτουργεί ουσιαστικά τον 20ό αιώνα και έγινε άμεσα αντικείμενο άμεσου ενδιαφέροντος. Ωστόσο η αρχική έννοια αναμείγνυε επιστήμη, πολιτική και οικονομία - ήταν στενά συνδεδεμένη με την έντονα αναπτυσσόμενη γερμανική οικονομία και τη φιλοδοξία της να κυριαρχήσει σε τμήμα της ευρωπαικής ηπείρου, που ονομάστηκε Mitteleuropa. Ο γερμανικός όρος για την Κεντρική Ευρώπη ήταν τόσο της μόδας, που άλλες γλώσσες αναφέρονταν σε αυτή εννοώντας εδάφη από τον Ρήνο έως τον Βιστούλα ή ακόμη και τον Δνείπερο και από τη Βαλτική Θάλασσα έως τα Βαλκάνια.^[14] Παράδειγμα του οράματος της τότε εποχής για την Κεντρική Ευρώπη μπορεί να θεωρηθεί το βιβλίο του Γιόζεφ Παρτς του 1903.^[15]

Στις 21 Ιανουαρίου 1904 ιδρύθηκε στο Βερολίνο η Mitteleuropäischer Wirtschaftsverein (Κεντροευρωπαϊκή Οικονομική Ενωση) με κύριο στόχο της την οικονομική ολοκλήρωση της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας (με ενδεχόμενη επέκταση στην Ελβετία, το Βέλγιο και την Ολλανδία. Για μια ακόμη φορά ο όρος Κεντρική Ευρώπη συνδέθηκε με τα γερμανικά σχέδια πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας. Το "ευαγγέλιο" της έννοιας ήταν το βιβλίο του Φρίντριχ Νάουμαν Mitteleuropa,^[16] στο οποίο έκανε έκκληση για τη δημιουργία μιας οικονομικής ομοσπονδίας μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιδέα του Νάουμαν ήταν η ομοσπονδία να έχει ως κέντρο της τη Γερμανία και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, αλλά θα περιλάμβανε επίσης όλα τα ευρωπαϊκά κράτη εκτός της Αντάντ.^[17] Η ιδέα αυτή απέτυχε μετά την ήττα της Γερμανίας κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας. Η αναβίωσή της μπορεί να παρατηρηθεί κατά την εποχή του Χίτλερ.

Μεσοπόλεμος

Μεσοπόλεμος Η Κεντρική Ευρώπη σύμφωνα με τον Εμανουέλ ντε Μαρτόν (1927)

Οι χώρες της Κ.Ε., Sourcebook of Central European Avant-Gardes 1910–1930 (Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες)^[18]

Σύμφωνα με τον Εμανουέλ ντε Μαρτόν το 1927 στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης περιλαμβάνονταν οι Γερμανία, Ελβετία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ρουμανία και Τσεχοσλοβακία. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τόσο ανθρώπινα όσο και φυσικά γεωγραφικά χαρακτηριστικά για να ορίσει την Κεντρική Ευρώπη, αλλά δεν λαμβάνει υπ΄ όψη του τη νομική ή την κοινωνική, πολιτιστική, οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη σε αυτές τις χώρες.^[19]

Ο μεσοπόλεμος (1918-1939) έφερε ένα νέο γεωπολιτικό σύστημα, καθώς και οικονομικά και πολιτικά προβλήματα και η έννοια της Κεντρικής Ευρώπης απέκτησε διαφορετικό χαρακτήρα. Το κέντρο του ενδιαφέροντος μετατοπίστηκε στο ανατολικό της κομμάτι - τις χώρες που (επαν)εμφανίστηκαν στον ευρωπαικό χάρτη: Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία και Πολωνία. Η Κεντρική Ευρώπη έπαψε να είναι η περιοχή της φιλοδοξίας της Γερμανίας να ηγηθεί και να κυριαρχήσει και έγινε ένας τόπος ποικίλων κινημάτων ολοκλήρωσης, που στόχευαν στην επίλυση πολιτικών, οικονομικών και εθνικών προβλημάτων των "νέων" κρατών, ως τρόπου αντιμετώπισης των γερμανικών και σοβιετικών πιέσεων. Αλλά η σύγκρουση συμφερόντων ήταν τόσο μεγάλη, που ούτε η Μικρή Αντάντ ούτε το Ιντερμάριουμ (Międzymorze) δεν είχαν επιτυχία.

Η περίοδος του μεσοπολέμου έφερε νέα στοιχεία στην έννοια της Κεντρικής Ευρώπης. Πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο περιέκλειε κυρίως γερμανικά κράτη (Γερμανία, Αυστρία), ενώ τα μη γερμανικά εδάφη αποτελούσαν περιοχή επιδιωκόμενης γερμανικής διείσδυσης και κυριαρχίας - η γερμανική ηγετική θέση ήταν το φυσικό αποτέλεσμα της οικονομικής κυριαρχίας. Μετά τον πόλεμο στο κέντρο της έννοια τοποθετήθηκε το ανατολικό τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης. Εκείνη την εποχή οι επιστήμονες έδειξαν ενδιαφέρον για την ιδέα αυτή: το Διεθνές Ιστορικό Συνέδριο στις Βρυξέλλες το 1923 ασχολήθηκε με την Κεντρική Ευρώπη και το Συνέδριο του 1933 συνέχισε τις συζητήσεις.^[20]

Η Ουγγαρέζα ιστορικός Μάγκντα Ανταμ έγραψε στη μελέτη της Το Σύστημα των Βερσαλλιών και η Κεντρική Ευρώπη (2006): "Σήμερα γνωρίζουμε ότι ήταν ολέθρια για την Κεντρική Ευρώπη η Μικρή Αντάντ, η στρατιωτική συμμαχία της Τσεχοσλοβακίας, της Ρουμανίας και του Βασίλειου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (αργότερα Γιουγκοσλαβία) που δημιουργήθηκε το 1921 όχι για τη συνεργασία της Κεντρικής Ευρώπης ούτε για την καταπολέμηση της γερμανικής επέκτασης, αλλά με τη λανθασμένη αντίληψη ότι η Ουγγαρία έπρεπε να παραμείνει εντελώς ανίσχυρη ».^[20]

Τα πρωτοποριακά κινήματα της Κεντρικής Ευρώπης ήταν ουσιαστικό κομμάτι της ανάπτυξης του μοντερνισμού, που έφτασε στο αποκορύφωμά του σε όλη την ήπειρο κατά τη δεκαετία του 1920. Το Sourcebook of Central European avantgards (Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες) περιέχει πρωτογενή ντοκουμέντα των αβάν-γκαρντ της Αυστρίας, της Τσεχοσλοβακίας, της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Πολωνίας από το 1910 έως το 1930.^[18] Τα μανιφέστα και τα περιοδικά των ριζοσπαστικών κύκλων της Κεντρικής Ευρώπης είναι γνωστά στους Δυτικούς μελετητές και διδάσκονται στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του είδους τους στον δυτικό κόσμο.

Mitteleuropa

Η Mitteleuropa μπορεί να αναφέρεται είτε σε μια ιστορική έννοια ή σε ένα σύγχρονο γερμανικό ορισμό της Κεντρικής Ευρώπης. Ως ιστορική έννοια ο γερμανικός όρος Mitteleuropa (ή εναλλακτικά η κυριολεκτική μετάφρασή του στα Ελληνικά, Μεσευρώπη) είναι μια διφορούμενη γερμανική έννοια. Μερικές φορές χρησιμοποιείται στα Ελληνικά για να αναφέρεται σε μια περιοχή κάπως μεγαλύτερη από τις περισσότερες αντιλήψεις για την «Κεντρική Ευρώπη». Αναφέρεται σε εδάφη υπό γερμανική πολιτιστική ηγεμονία μέχρι τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (που περιλαμβάνουν την Αυστροουγγαρία και τη Γερμανία στα προπολεμικά σύνορά τους, αλλά συνήθως αποκλείουν τις Βαλτικές χώρες βόρεια της Ανατολικής Πρωσίας). Σύμφωνα με τον Φριτς Φίσερ η Mitteleuropa ήταν ένα σχήμα της εποχής του Ράιχ του 1871-1918, κατά την οποία οι παλιές αυτοκρατορικές ελίτ φέρονται να επεδίωκαν να οικοδομήσουν ένα σύστημα γερμανικής οικονομικής, στρατιωτικής και πολιτικής κυριαρχίας από τις βόρειες θάλασσες μέχρι την Εγγύς Ανατολή και από τις Κάτω Χώρες μέσω των στεπών της Ρωσίας μέχρι τον Καύκασο. Αργότερα ο καθηγητής Φριτς Επσταϊν ισχυρίστηκε ότι η απειλή μιας Σλαβικής "Drang nach Westen" (επέκταση προς τη Δύση) ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την εμφάνιση μιας ιδεολογίας της Mitteleuropa πριν από την ίδρυση του Ράιχ του 1871.

Στη Γερμανία η έννοια αυτή συνδέεται επίσης μερικές φορές με τις προπολεμικές γερμανικές επαρχίες ανατολικά της Γραμμής Όντερ-Νάισσε

Ο όρος «Mitteleuropa» γεννάει αρνητικούς ιστορικούς συνειρμούς μεταξύ ορισμένων ηλικιωμένων, αν και οι Γερμανοί δεν έχουν παίξει αποκλειστικά αρνητικό ρόλο στην περιοχή. Οι περισσότεροι Εβραίοι της Κεντρικής Ευρώπης αγκάλιασαν τη φωτισμένη γερμανική ανθρωπιστική κουλτούρα του 19ου αιώνα. [39] Οι γερμανόφωνοι Εβραίοι από τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη και την Πράγα του 1900 έγιναν εκπρόσωποι αυτού που πολλοί θεωρούν ότι είναι η κουλτούρα της Κεντρικής Ευρώπης στα καλύτερά της, αν και η ναζιστική εκδοχή της "Mitteleuropa" κατέστρεψε αυτό το είδος της κουλτούρας. Ωστόσο ο όρος "Mitteleuropa" χρησιμοποιείται πλέον ευρέως στη γερμανική εκπαίδευση και μέσα ενημέρωσης χωρίς αρνητικό νόημα, ειδικά μετά το τέλος του κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα πολλοί άνθρωποι από τα νέα κρατίδια της Γερμανίας (της πρώην Ανατολικής Γερμανίας) δεν αναγνωρίζουν εαυτούς ως μέλη της Δυτικής Ευρώπης και ως εκ τούτου προτιμούν τον όρο «Mitteleuropa».

Η Κεντρική Ευρώπη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Κεντρική Ευρώπη καταλήφθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη ναζιστική Γερμανία. Πολλές περιοχές έγιναν πεδία μάχης και ερημώθηκαν. Η μαζική δολοφονία των Εβραίων ερήμωσε πληθυσμιακά πολλές από τις επί αιώνες περιοχές εγκατάστασής τους ή επέφερε τον εποικισμό τους άλλους ανθρώπους και ο πολιτισμός τους εξαφανίστηκε. Τόσο ο Αδόλφος Χίτλερ όσο και ο Ιωσήφ Στάλιν ήταν εκ διαμέτρου αντίθετοι στις επί αιώνες αρχές των Αψβούργων να «ζουν και να αφήνουν να ζήσουν» σε σχέση με εθνικές ομάδες, λαούς, μειονότητες, θρησκείες, πολιτισμούς και γλώσσες και προσπάθησαν να επιβάλουν τις δικές τους ιδεολογίες και συμφέροντα εξουσίας στην Κεντρική Ευρώπη. Υπήρχαν διάφορα σχέδια των Συμμάχων για την κρατική τάξη στην Κεντρική Ευρώπη για μετά τον πόλεμο. Ενώ ο Στάλιν προσπάθησε να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα κράτη υπό τον έλεγχό του, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ προτιμούσε μια Κεντροευρωπαϊκή Συνομοσπονδία του Δούναβη για να αντιμετωπίσουν αυτές οι χώρες τη Γερμανία και τη Ρωσία. Υπήρχαν επίσης σχέδια προσθήκης της Βαυαρίας και της Βυρτεμβέργης σε μια διευρυμένη Αυστρία.^[21] Υπήρξαν επίσης διάφορα κινήματα αντίστασης γύρω από τον Οθωνα των Αψβούργων, που επιδίωξαν αυτόν τον στόχο. Η ομάδα γύρω από τον αυστριακό ιερέα Χάινριχ Μάγερ εργάστηκε επίσης προς αυτή την κατεύθυνση, βοηθώντας με επιτυχία τους Συμμάχους στη διεξαγωγή του πολέμου, μεταξύ άλλων, παρέχοντας στις ΗΠΑ χώρους παραγωγής και τα σχέδια των ρουκετών V-2, τανκ Tiger και αεροσκαφών.^[22][23] Ο Όθων των Αψβούργων προσπάθησε επίσης να αποσπάσει την Ουγγαρία από την αρπαγή της από τη ναζιστική Γερμανία και την ΕΣΣΔ.^[24][25] Υπήρχαν διάφορες σκέψεις για την αποτροπή της γερμανικής ισχύος στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Η ιδέα του Τσώρτσιλ να φτάσει στην περιοχή γύρω από τη Βιέννη και τη Βουδαπέστη πριν από τους Ρώσους μέσω μιας επιχείρησης από την Αδριατική δεν είχε εγκριθεί από το Γενικό Επιτελείο των Δυτικών Συμμάχων.^[26] Το αποτέλεσμα της στρατιωτικής κατάστασης στο τέλος του πολέμου ήταν να επικρατήσουν τα σχέδια του Στάλιν και μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης τέθηκε υπό ρωσικό έλεγχο.^[27][28]

Η Κεντρική Ευρώπη πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μεγάλα τμήματα της Ευρώπης, που ανήκαν πολιτιστικά και ιστορικά στη Δύση, έγιναν κομμάτι του Ανατολικού Μπλοκ. Ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα (μετανάστης στη Γαλλία) έγραψε το 1984 έγραψε για την "Τραγωδία της Κεντρικής Ευρώπης" στο New York Review of Books.^[30] Το σύνορο μεταξύ των δύο μπλοκ ονομάστηκε Σιδηρούν Παραπέτασμα. Κατά συνέπεια ο όρος Κεντρική Ευρώπη χρησιμοποιείτο όλο και περισσότερο μόνο για τις δυτικότερες χώρες πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας (Ανατολική Γερμανία, Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία), για να τις προσδιορίζει ως κομμουνιστικά κράτη που ήταν πολιτιστικά δεμένα με τη Δυτική Ευρώπη.^[31] Η χρήση αυτή συνεχίστηκε και μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, όταν οι χώρες αυτές εισήλθαν στη μεταβατική περίοδο.

Η περίοδος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο επέφερε το σταμάτημα της έρευνας για την Κεντρική Ευρώπη στο Ανατολικό Μπλοκ, καθώς όλα της τα αποτελέσματα αποδείκνυαν την ανομοιομορφία της, γεγονός ασύμβατο με το σταλινικό δόγμα. Από την άλλη το θέμα έγινε δημοφιλές στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου μεγάλο μέρος της έρευνας διεξαγόταν από μετανάστες από την Κεντρική Ευρώπη.^[32] Μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού οι δημοσιολόγοι και ιστορικοί της Κεντρικής Ευρώπης, ιδιαίτερα της αντικομμουνιστικής αντιπολίτευσης, επέστρεψαν στην έρευνά τους.^[33]

Σύμφωνα με τον Καρλ Α. Σίνουμπερ (Central Europe:Mitteleuropa:Europe Centrale:Μια Ανάλυση ενός Γεωγραφικού Χώρου) τα περισσότερα κράτη της Κεντρικής Ευρώπης δεν μπόρεσαν να διατηρήσουν την πολιτική τους ανεξαρτησία και έγιναν Σοβιετική Δορυφόρος Ευρώπη. Εκτός από την Αυστρία μόνο τα περιφερειακά ευρωπαικά κράτη Φινλανδίας και Γιουγκοσλαβίας διατήρησαν την πολιτική τους κυριαρχία σε κάποιο βαθμό, μένοντας έξω από τις στρατιωτικές συμμαχίες της Ευρώπης.

Το άνοιγμα του Σιδηρού Παραπετάσματος μεταξύ Αυστρίας και Ουγγαρίας με το Πανευρωπαικό Πικνίκ στις 19 Αυγούστου 1989 έθεσε σε κίνηση μια ειρηνική αλυσιδωτή αντίδραση, στο τέλος της οποίας δεν υπήρχε πλέον Ανατολική Γερμανία και το Ανατολικό Μπλοκ είχε διαλυθεί.^[34][35] Ηταν το μεγαλύτερο κίνημα φυγής από την Ανατολική Γερμανία μετά την οικοδόμηση του Τείχους του Βερολίνου το 1961. Μετά το πικνίκ, που βασίστηκε σε μια ιδέα του Οθωνα των Αψβούργων για να δοκιμάσει την αντίδραση της ΕΣΣΔ και του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, δεκάδες χιλιάδες Ανατολικογερμανοί, πληροφορημένοι από τα μέσα ενημέρωσης, έφυγαν για την Ουγγαρία.^[36] Η ηγεσία της ΛΔΓ στο Ανατολικό Βερολίνο δεν τόλμησε να κλείσει τελείως τα σύνορα της χώρας της και η ΕΣΣΔ δεν αντέδρασε καθόλου. Αυτό διέρρηξε το Ανατολικό Μπλοκ και στη συνέχεια η Κεντρική Ευρώπη απαλλάχθηκε από τον κομμουνισμό.^[37][38][39]

Ρόλοι

Περιοχές χλωρίδας της Ευρώπης

Η Πεδιάδα της Παννονίας, μεταξύ των Αλπεων (δυτικά), των Καρπαθίων (βόρεια και ανατολικά) και των Σάβου/Δούναβη (νότια)

Οι χώρες των Καρπαθίων (από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά): Τσεχία, Αυστρία, Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Ρουμανία, Σερβία

Σύμφωνα με τον Αμερικανό καθηγητή Ρόναλντ Τάιρσκι η σύνοδος κορυφής που έγινε το 1991 στο Βίσεγκραντ της Ουγγαρίας και όπου συμμετείχαν οι πρόεδροι της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας χαιρετίσθηκε τότε ως σημαντικός σταθμός για την κεντροευρωπαϊκή συνεργασία, αλλά η Ομάδα Βίσεγκραντ έγινε το όχημα για τον συντονισμό του δρόμου της Κεντρικής Ευρώπης προς την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ η ανάπτυξη στενότερων δεσμών εντός της περιοχής εξασθένησε.

Ο Αμερικανός καθηγητής Πίτερ Κάτζενσταιν την Κεντρική Ευρώπη ως σταθμό σε μια διαδικασία που σηματοδοτεί τη διαδικασία μετασχηματισμού των χωρών της Ομάδας Βίσεγκραντ με διαφορετικούς αλλά συγκρίσιμους τρόπους. Σύμφωνα με τον ίδιο στον σύγχρονο δημόσιο λόγο της Γερμανίας η "Κεντροευρωπαική ταυτότητα αναφέρεται στο πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Καθολοκισμού και (Ανατολικής) Ορθοδοξίας. Αναφέρει ότι δεν υπάρχει ακριβής, αδιαμφισβήτητος τρόπος να αποφασιστεί αν τα Βαλτικά κράτη, η Σερβία, η Κροατία, η Σλοβενία, η Ρουμανία ή η Βουλγαρία ανήκουν στην Κεντρική Ευρώπη.

Περισσότερο από φυσική οντότητα η Κεντρική Ευρώπη είναι μια έννοια κοινής ιστορίας, που έρχεται σε αντίθεση με εκείνη των γύρω περιοχών. Το ζήτημα της ονομασίας και του ορισμού της Κεντρικής Ευρώπης αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων. Πολύ συχνά ο ορισμός εξαρτάται από την εθνικότητα και την ιστορική οπτική του συγγραφέα του.

Ακαδημαικοί

Οι κύριοι προτεινόμενοι ορισμοί της περιοχής, όπως έχουν συγκεντρωθεί από τον Πολωνό ιστορικό Γέρζι Κλoτσόβσκι είναι:^[40]

• Δυτικοκεντρική και Ανατολικοκεντρική Ευρώπη - αυτή η αντίληψη, που παρουσιάστηκε το 1950^[41], διακρίνει δύο περιοχές στην Κεντρική Ευρώπη: τη Γερμανική Δυτικοκεντρική, με την αυτοκρατορική παράδοση του Reich, και την Ανατολικοκεντρική, καλυπτόμενη από ποικιλία εθνών, από τη Φινλανδία έως την Ελλάδα, τοποθετημένη μεταξύ μεγάλων αυτοκρατοριών της Σκανδιναβίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Σοβιετικής Ενωσης.
• Κεντρική Ευρώπη ως περιοχή πολιτιστικής κληρονομιάς της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας - Ουκρανοί, Λευκορώσοι και Λιθουανοί ιστορικοί σε συνεργασία (από το 1990) με Πολωνούς ιστορικούς επιμένουν στη σημασία αυτής της έννοιας.
• Κεντρική Ευρώπη ως περιοχή επί μακρόν συνδεδεμένη με τον Δυτικό πολιτισμό, πρριλαμβάνοντας χώρες όπως η Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία, το Βασίλειο της Κροατίας, η Αγία Ρωμαική Αυτοκρατορία, αργότερα η Γερμανική Αυτοκρατορία και η Μοναρχία των Αψβούργων, το Βασίλειο της Ουγγαρίας και το Στέμμα της Βοημίας. Η Κεντρική Ευρώπη, νοούμενη κατ' αυτό τον τρόπο, συνορεύει με τη Ρωσία και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, αλλά τα ακριβή σύνορά της είναι δύσκολο να καθοριστούν.

• Κεντρική Ευρώπη ως περιοχή πολιτιστικής κληρονομιάς της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων (αργότερα Αυστροουγγαρία) - μια έννοια δημοφιλής σε περιοχές κατα μήκος του ποταμού Δούναβη: Αυστρία, Τσεχία, Σλοβακία, Σλοβενία, μεγάλα τμήματα της Κροατίας, της Ρουμανίας και της Σερβίας και μικρότερα της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Στην Ουγγαρία το στένεμα της Κεντρικής Ευρώπης στις πρώην χώρες των Αψβούργων δεν είναι δημοφιλές.
• Μια έννοια που υπογραμμίζει τους δεσμούς που συνδέουν τη Λευκορωσία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία με τη Ρωσία και χειρίζεται τη Ρωσική Αυτοκρατορία μαζί με όλο το Σλαβικό Ορθόδοξο πληθυσμό ως μια οντότητα - αυτή τη θέση παίρνει η ρωσική ιστοριογραφία.
• Μια έννοια που τονίζει τους δεσμούς με τη Δύση, ιδιαίτερα από τον 19ο αιώνα και τη μεγάλη περίοδο της απελευθέρωσης και του σχηματισμού των εθνών-κρατών - αυτή η έννοια εκπροσωπείται από τα Νοτιοανατολικά κράτη, που προτιμούν τη διευρυμένη έννοια της "Ανατολικοκεντρικής" (Ευρώπης), που εκφράζει τους δεσμούς τους με τον Δυτικό πολιτισμό.

Ο πρώην καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βιέννης Λόνι Ρ. Τζόνσον επισημαίνει κριτήρια για τη διάκριση της Κεντρικής Ευρώπης από τη Δυτική, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική:

• Ενα κριτήριο για τον ορισμό της Κεντρικής Ευρώπης είναι τα σύνορα μεσαιωνικών αυτοκρατοριών και βασιλείων, που αντιστοιχούν σε μεγάλο βαθμό στα θρησκευτικά σύνορα μεταξύ Καθολικής Δύσης και Ορθόδοξης Ανατολής. Οι παγανιστές της Κεντρικής Ευρώπης προσηλυτίσθηκαν στον Καθολικισμό, ενώ στην Ανατολική και στη Νοτιοανατολική Ευρώπη προσχώρησαν στην Ανατολική Ορθοδοξία Εκκλησία.
• Χσρακτηριστικό της Κεντρικής Ευρώπης ήταν οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες. Η Ουγγαρία και η Πολωνία, μικρού και μεσαίου μεγέθους κράτη σήμερα, ήταν αυτοκρατορίες κατά την πρώιμη ιστορία τους. Το ιστορικό Βασίλειο της Ουγγαρίας ήταν μέχρι το 1918 τριπλάσιο από τη σημερινή Ουγγαρία, ενώ η Πολωνία ήταν το μεγαλύτερο κράτος τον 16ο αιώνα. Και τα δύο αυτά βασίλεια περιλάμβαναν ποικιλία διαφορετικών λαών.

Πιστεύει επίσης ότι η Κεντρική Ευρώπη δεν είναι μια στατική χωρική αλλά μια δυναμική ιστορική έννοια. Για παράδειγμα η Λιθουανία, μεγάλο μέρος της Λευκορωσίας και η δυτική Ουκρανία ανήκουν στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ πριν από 230 χρόνια ανήκαν στην Πολωνική-Λιθουανική Κοινοπολιτεία.

Η μελέτη του Τζόνσον για την Κεντρική Ευρώπη έτυχε αναγνώρισης και θετικών κριτικών^[42][43] στην επιστημονική κοινότητα. Ωστόσο, σύμφωνα με τη Ρουμάνα ερευνήτρια Μαρία Μπακούρ, αυτό το πολύ φιλόδοξο έργο πάσχει από τις αδυναμίες που συνεπάγεται το πεδίο εφαρμογής του (σχεδόν 1600 χρόνια ιστορίας)..^[44]

Εγκυκλοπαίδειες και λεξικά

Η Εγκυκλοπαίδεια του Κολούμπια ορίζει την Κεντρική Ευρώπη ως: Γερμανία, Ελβετία, Λίχτενσταϊν, Αυστρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία.^[45] Το The World Factbook χρησιμοποιεί ένα παρόμοιο ορισμό, προσθέτοντας επίσης και τη Σλοβενία. Η Encarta Encyclopedia και η Encyclopædia Britannica δεν ορίζουν σαφώς την περιοχή αλλά η Encarta τοποθετεί τις ίδιες χώρες στην Κεντρική Ευρώπη στα ιδιαίτερα λήμματά της για τις χώρες, προσθέτοντας τη Σλοβενία στη "νότια κεντρική Ευρώπη".

Η Γερμανική Εγκυκλοπαίδεια Meyers Grosses Tachenlexikon (Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Τσέπης Μάγερ) του 1999 ορίζει την Κεντρική Ευρώπη ως το κεντρικό τμήμα της Ευρώπης, χωρίς ακριβή σύνορα με την Ανατολή και τη Δύση. Ο όρος χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον για την ονομασία των εδαφών ανάμεσα στον Σκάλδη και τον Βιστούλα και από τον Δούναβη ως τις Πύλες της Μοραβίας. Συνήθως οι χώρες που θεωρούνται Κεντροευρωπαϊκές είναι η Αυστρία, η Κροατία, η Τσεχία, η Γερμανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβακία, η Σλοβενία, η Ελβετία, υπό την ευρύτερη έννοια επίσης η Ρουμανία και η Σερβία και μερικές φορές το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.

Σύμφωνα με το Meyers Enzyklopädisches Lexikon (1980) [72] "Η Κεντρική Ευρώπη είναι ένα τμήμα της Ευρώπης που αποτελείται από την Αυστρία, το Βέλγιο, την Τσεχοσλοβακία, τη Γερμανία, την Ουγγαρία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και την Ελβετία, και τις βόρειες περιφέρειες της Ιταλίας και της Γιουγκοσλαβίας (βόρεια κράτη - Κροατία, Σερβία και Σλοβενία), καθώς και τη βορειοανατολική Γαλλία".

Γεωγραφικοί

Δεν υπάρχει γενική συμφωνία ούτε για το ποια γεωγραφική περιοχή αποτελεί την Κεντρική Ευρώπη, ούτε για το πώς υποδιαιρείται περαιτέρω γεωγραφικά.

Η γερμανική Ständige Ausschuss für geogrisische Namen (Μόνιμη Επιτροπή Γεωγραφικών Ονομάτων), που εισάγει και προτείνει κανόνες για την ομοιόμορφη χρήση των γεωγραφικών ονομάτων, προτείνει δύο είδη συνόρων. Το πρώτο ακολουθεί τα διεθνή σύνορα των σημερινών χωρών. Το δεύτερο υποδιαιρεί και περιλαμβάνει ορισμένες χώρες με βάση πολιτιστικά κριτήρια. Σε σύγκριση με ορισμένους άλλους ορισμούς, είναι ευρύτερος, συμπεριλαμβάνοντας το Λουξεμβούργο, την Κροατία, τις Βαλτικές χώρες και, με τη δεύτερη έννοια, τμήματα της Ρωσίας, της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας, της Ρουμανίας, της Σερβίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας.

Μερικές φορές ο όρος «Κεντρική Ευρώπη» υποδηλώνει ένα γεωγραφικό ορισμό ως την περιοχή του Δούναβη στην καρδιά της ηπείρου, περιλαμβάνοντας τις γλωσσικές και πολιτιστικές περιοχές που σήμερα περιλαμβάνουν τα κράτη της Κροατίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Σερβίας, της Σλοβακίας, της Σλοβενίας ​​και συνήθως επίσης την Αυστρία και τη Γερμανία, αλλά ποτέ τη Ρωσία και άλλες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης προς τα Ουράλια Όρη. [74]

Ο όρος χώρες ΕU11 αναφέρεται στα κράτη της Κεντρικής, Ανατολικής και Βαλτικής Ευρώπης, που έγιναν μέλη της ΕΕ το 2004 και αργότερα: το 2004 η Τσεχία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Σλοβενία ​​και η Σλοβακία, το 2007 η Βουλγαρία και η Ρουμανία και το 2013 η Κροατία.

Xάρτες

• 
  Η Κεντρική Ευρώπη σύμφωνα με τον Πέτερ Κάτζενσταϊν (1997)
  

    Οι χώρες της Ομάδας Βίσεγκραντ αναφέρονται ως Κεντρική Ευρώπη στο βιβλίο

    χώρες για τις οποίες δεν υπάρχει ακριβής, αδιαμφισβήτητος τρόπος να αποφασιστεί αν ανήκουν στην Κεντρική Ευρώπη ή όχι
• 
  Σύμφωνα με τον Economist και τον Ρόναλντ Τάιρσκι ένας αυστηρός ορισμός της Κεντρικής Ευρώπης σημαίνει την Ομάδα Βίσεγκραντ
• 
  Χάρτης της Κεντρικής Ευρώπης, σύμφωνα με τον Λόνι Ρ. Τζόνσον (2011)

    Οι χώρες που θεωρούνται συνήθως Κεντροευρωπαϊκές (κατά την Παγκόσμια Τράπεζα και τον ΟΟΣΑ)

    Χώρες που θεωρούνται Κεντροευρωπαϊκές μόνο με την ευρύτερη έννοια του όρου.
• 
  Οι Κεντροευρωπαϊκές χώρες σύμφωνα με το Meyers Grosses Taschenlexikon (1999):
  

    Χώρες συνήθως θεωρούμενες Κεντροευρωπαϊκές

    Κεντροευρωπαϊκές χώρες με την ευρύτερη έννοια του όρου

    Χώρες κατά καιρούς θεωρούμενες Κεντροευρωπαϊκές
• 
  Mέση Ευρώπη (Brockhaus Enzyklopädie, 1998)
• 
  Κεντρική Ευρώπη σύμφωνα με τους καθηγητές του Πανεπιστημίου Σουόνσι Ρομπέρ Μπιντλέ και Ιαν Τζέφρις (1998))^[46]
• 
  Η Κεντρική Ευρώπη, όπως ορίζεται από τον E. Σένκ (1950)^[47]
• 
  Η Κεντρική Ευρώπη, σύμφωνα με την Αλις Φ. A. Μούτον στο Κεντρική Ευρώπη. Περιφερειακή και Ανθρώπινη Γεωγραφία (1961)
• 
  Η Κεντρική Ευρώπη σύμφωνα με το Meyers Enzyklopaedisches Lexikon (1980)

Η αντίληψη της έννοιας της Κεντρικής Ευρώπης είναι μια συνεχής πηγή διαμάχης,^[48] αν και τα μέλη της Ομάδας Βίσεγκραντ σχεδόν πάντα περιλαμβάνονται ως de facto χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Παρόλο που οι απόψεις για τις χώρες που ανήκουν στην Κεντρική Ευρώπη ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό, σύμφωνα με πολλές πηγές (βλ. Ενότητα Ορισμοί) η περιοχή περιλαμβάνει τα κράτη που αναφέρονται παρακάτω.

• Αυστρία
• Τσεχία
• Γερμανία
• Ουγγαρία
• Λίχτενσταϊν
• Πολωνία
• Σλοβακία
• Ελβετία

Ανάλογα με το πλαίσιο οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης ομαδοποιούνται μερικές φορές ως χώρες της Ανατολικής ή της Δυτικής Ευρώπης, συλλογικά ή μεμονωμένα, ^{[49][50][51][52]} αλλά κάποια κράτη ανήκουν στην Ανατολική Ευρώπη:^[49][50][51] Για παράδειγμα η Αυστρία μπορεί να αναφέρεται ως Κεντροευρωπαϊκή, Ανατολικοευρωπαϊκή ^[53] ή Δυτικοευρωπαϊκή.^[54]

Άλλες χώρες και περιοχές

Ορισμένες πηγές προσθέτουν επίσης γειτονικές χώρες για ιστορικούς λόγους (πρώην Αυστροουγγρική και Γερμανική Αυτοκρατορία και σύγχρονα Βαλτικά κράτη) ή βάσει γεωγραφικών ή / και πολιτιστικών λόγων:

• Κροατία^{[55][56][57][58][59]} (εναλλακτικά τοποθετούμενη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη)^[60][61]
• Ρουμανία (Τρανσυλβανία, μαζί με Βανάτο, Κρίσανα και Μαραμούρες^[62] καθώς και Βουκοβίνα^[63])^[64][65][66]
• Ρωσία (Όμπλαστ του Καλίνινγκραντ)
• Σερβία (κυρίως Βοϊβοντίνα και Βόρειο Βελιγράδι)^{[67][68][69][70][71][72]}
• Σλοβενία (εναλλακτικά τοποθετούμενη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη)^[73][74]
• Ουκρανία (Υπερκαρπαθία,^[75] Γαλικία και Βόρεια Βουκοβίνα^[63])

Τα κράτη της Βαλτικής, γεωγραφικά στη Βόρεια Ευρώπη, έχουν θεωρηθεί μέρος της Κεντρικής Ευρώπης στη γερμανική παράδοση του όρου Mitteleuropa. Οι χώρες της Μπενελούξ θεωρούνται γενικά μέρος της Δυτικής και όχι της Κεντρικής Ευρώπης. Ωστόσο αναφέρονται περιστασιακά στο πλαίσιο της Κεντρικής Ευρώπης λόγω πολιτιστικών, ιστορικών και γλωσσικών δεσμών.

Ορισμένες από τις περιφέρειες της Ιταλίας μπορεί μερικές φορές να περιληφθούν στην Κεντρική Ευρώπη (Νότιο Τιρόλο, Τρεντίνο, Τεργέστη και Γκορίτσια, Φριούλι, Λομβαρδία, περιστασιακά Βένετο ή όλη η Βόρεια Ιταλία).

Η γεωγραφία ορίζει τα φυσικά σύνορα της Κεντρικής Ευρώπης με τις γειτονικές περιοχές προς τα βόρεια τη Βαλτική Θάλασσα, δηλαδή τη Βόρεια Ευρώπη (ή τη Σκανδιναβία), και προς τα νότια τις Άλπεις, την Ιταλική και τη Βαλκανική χερσόνησο, κατά μήκος της γραμμής Σότσα-Κόρκα-Σάβου-Δούναβη. Τα σύνορα με τη Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη είναι λιγότερο καθορισμένα από γεωγραφική άποψη και για αυτό το λόγο τα πολιτιστικά και ιστορικά όρια μετακινούνται ευκολότερα δυτικά-ανατολικά από ότι νότια-βόρεια. Ο ποταμός Ρήνος, που ρέει από νότιο προς βορά μέσω της Δυτικής Γερμανίας, αποτελεί εξαίρεση.

Νότια η Πεδιάδα της Παννονίας οριοθετείται από τους ποταμούς Σάβο και Δούναβη - και τις αντίστοιχες περιοχές πλημμύρας ^[76] και εκτείνεται στις ακόλουθες χώρες: Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβακία και Σλοβενία, και αγγίζει τα σύνορα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και της Ουκρανίας ("περιπανονιακά κράτη").

Ως νοτιοανατολικό τμήμα των Ανατολικών Άλπεων ^[77] οι Δειναρικές Άλπεις εκτείνονται επί 650 χιλιόμετρα κατά μήκος των ακτών της Αδριατικής Θάλασσας (από βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά), από τις Ιουλιανές Άλπεις στα βορειοδυτικά μέχρι τον ορεινό όγκο Σαρ-Κόραμπ, από βορά προς νότο. Σύμφωνα με το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου αυτή η ορεινή αλυσίδα χαρακτηρίζεται ως Νότια Κεντρική Ευρωπαϊκή.^[78] Η πόλη της Τεργέστης σε αυτή την περιοχή, για παράδειγμα, θεωρεί εαυτήν ρητά ως città mitteleuropea (μεσευρωπαϊκή πόλη). Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα επειδή βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ του Λατινικού, του Σλαβικού, του Γερμανικού, του Ελληνικού και του Εβραϊκού πολιτισμού από τη μία και της γεωγραφικής περιοχής της Μεσογείου και των Άλπεων από την άλλη, αποτελώντας μια γεωγραφική και πολιτιστική σύνθεση.

Η περιοχή της χλωρίδας της Κεντρικής Ευρώπης εκτείνεται από την Κεντρική Γαλλία (το Μασίφ Σαντράλ) ως την Κεντρική Ρουμανία (Καρπάθια) και τη Νότια Σκανδιναβία.^[79]

Η Κεντρική Ευρώπη είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της ηπείρου. Περιλαμβάνει χώρες ποικίλων μεγεθών, που κυμαίνονται από το πολύ μικρό Λίχτενσταϊν έως τη Γερμανία, τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή χώρα σε πληθυσμό (που ανήκει εξ ολοκλήρου στην Ευρώπη). Οι χώρες που ανήκουν πλήρως στην έννοια της Κεντρικής Ευρώπης ("οι χώρες του πυρήνα της") αριθμούν περίπου 165 εκατομμύρια άτομα, εκ των οποίων περίπου 82 εκατομμύρια είναι κάτοικοι της Γερμανίας.^[80] Άλλοι πληθυσμοί είναι της Πολωνίας με περίπου 38,5 εκατομμύρια κατοίκους,^[81] η Τσεχία με 10,5 εκατομμύρια,^[82] η Ουγγαρία με 10 εκατομμύρια,^[83] η Αυστρία με 8,8 εκατομμύρια, η Ελβετία με 8,5 εκατομμύρια,^[84] η Σλοβακία με 5,4 εκατομμύρια,^[85] και το Λίχτενσταϊν με λιγότερο από 40.000.^[86]

Αν οι χώρες που περιστασιακά περιλαμβάνονται στην Κεντρική Ευρώπη μετρηθούν, εν μέρει ή στο σύνολό τους - Κροατία (4,3 εκατομμύρια),^[87] Σλοβενία ​​(2 εκατομμύρια, εκτίμηση 2014),^[88] Ρουμανία (20 εκατομμύρια), Λιθουανία (2,9 εκατομμύρια ), Λετονία (2 εκατομμύρια), Εσθονία (1,3 εκατομμύρια), Σερβία (7,1 εκατομμύρια) ^[89] - θα προέκυπτε αύξηση μεταξύ 25 και 35 εκατομμυρίων, ανάλογα με το εάν προσμετρηθούν περιφερειακή ή συνολικά.^[90] Αν μικρότερα, δυτικά και ανατολικά, ιστορικά τμήματα της Κεντρικής Ευρώπης συμπεριληφθούν στο δημογραφικό σώμα, επιπλέον 20 εκατομμύρια άτομα διαφορετικών εθνικοτήτων θα προστεθούν επίσης στον συνολικό αριθμό, θα ξεπεράσει τα 200 εκατομμύρια άτομα.

Επί του παρόντος μέλη της Ευρωζώνης είναι στην Κεντρική Ευρώπη η Αυστρία, η Γερμανία, το Λουξεμβούργο, η Σλοβακία και η Σλοβενία. Η Κροατία, η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πολωνία χρησιμοποιούν τα δικά τους νομίσματά (κούνα Κροατίας, κορόνα Τσεχίας, φιορίνι Ουγγαρίας, ζλότι Πολωνίας), όπως και η Ελβετία (ελβετικό φράγκο), η Σερβία (δηνάριο Σερβίας) και η Ρουμανία (λέου Ρουμανίας).

Το 2018 η Ελβετία ήταν στην κορυφή της λίστας ΔΑΑ μεταξύ των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, με επίσης τη δεύτερη θέση παγκοσμίως. Η Σερβία ήταν τελευταία (11η) στη λίστα (67η παγκοσμίως).

Η Ελβετία ήταν επίσης στην κορυφή της λίστας δείκτη παγκοσμιοποίησης στις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης (στοιχεία 2016) ^[91] και 1η και παγκοσμίως.

Ο δείκτης ευημερίας Legatum καταδεικνύει ένα μέσο και υψηλό επίπεδο ευημερίας στην Κεντρική Ευρώπη (στοιχεία 2018).^[92] Η Ελβετία ήταν στην κορυφή (4η παγκοσμίως).

Οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης τείνουν να βαθμολογούνται πάνω από το μέσο όρο στον Δείκτη Αντίληψης για τη Διαφθορά (στοιχεία 2018),^[93] με επικεφαλής την Ελβετία, τη Γερμανία και την Αυστρία.

Η εκβιομηχάνιση έγινε νωρίς στην Κεντρική Ευρώπη. Αυτό προκάλεσε την κατασκευή σιδηροδρομικών και άλλων τύπων υποδομών.

Η Κεντρική Ευρώπη περιλαμβάνει τα παλαιότερα σιδηροδρομικά συστήματα της ηπείρου, των οποίων η μεγαλύτερη επέκταση καταγράφηκε στις περιοχές της Αυστροουγγαρίας και της Γερμανίας στις δεκαετίες του 1860 και του 1870. Από τα μέσα του 19ου αιώνα το Βερολίνο, η Βιέννη και η Βούδα/Πέστη ήταν κεντρικά σημεία εστίασης για τις γραμμές του δικτύου που συνέδεε τις βιομηχανικές περιοχές της Σαξονίας, της Σιλεσίας, της Βοημίας, της Μοραβίας και της Κάτω Αυστρίας με τη Βαλτική (Κίελο, Στσέτσιν) και την Αδριατική (Ριέκα, Τεργέστη). Οι σιδηροδρομικές υποδομές στην Κεντρική Ευρώπη παραμένουν οι πυκνότερες στον κόσμο. Η πυκνότητα των σιδηροδρόμων, με συνολικό μήκος γραμμών (χλμ.) ανά 1.000 τ.χλμ. είναι μεγαλύτερη κατά σειρά στην Τσεχία (198,6), την Πολωνία (121,0), τη Σλοβενία ​​(108,0), τη Γερμανία (105,5), την Ουγγαρία (98,7), τη Σερβία (87,3), τη Σλοβακία (73,9) και την Κροατία (72,5).^{[94][95][96][97]}

Πριν εμφανιστούν οι πρώτοι σιδηρόδρομοι τη δεκαετία του 1840 οι ποτάμιες μεταφορές αποτελούσαν το κύριο μέσο επικοινωνίας και εμπορίου. Από τις πρώτες διώρυγες ήταν εκείνες του Πλάουεν (1745), του Φίνοβ και του Μπέγκα (1710) που συνέδεαν την Τιμισοάρα με το Νόβι Σαντ και το Βελιγράδι μέσω του Δούναβη. Το πιο σημαντικό επίτευγμα από την άποψη αυτή ήταν η διευκόλυνση της ναυσιπλοΐας στον Δούναβη από τη Μαύρη Θάλασσα έως το Ουλμ τον 19ο αιώνα.

Σε σύγκριση με το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης οι οικονομίες της Αυστρίας, της Κροατίας, της Τσεχίας, της Γερμανίας, της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Σλοβακίας, της Σλοβενίας και της Ελβετίας τείνουν να παρουσιάζουν υψηλή πολυπλοκότητα. Η εκβιομηχάνιση έφτασε στην Κεντρική Ευρώπη σχετικά νωρίς: στο Λουξεμβούργο και τη Γερμανία έως το 1860, στην Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία και Ελβετία έως το 1870, στην Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Λίχτενσταϊν, Ρουμανία, Σερβία και Σλοβενία ​​έως το 1880.^[98]

Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης είναι από τους σημαντικότερους παραγωγούς τροφίμων στον κόσμο. Η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός λυκίσκου στον κόσμο με μερίδιο 34,27% το 2010,^[99] τρίτος παραγωγός σίκαλης και κριθαριού, 5ος παραγωγός ελαιοκράμβης, 6ος παραγωγός γάλακτος και πέμπτος μεγαλύτερος παραγωγός πατάτας. Η Πολωνία είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός σμέουρων και φραγκοστάφυλων, ο τρίτος μεγαλύτερος παραγωγός σίκαλης, ο πέμπτος παραγωγός μήλων και φαγόπυρου και ο έβδομος μεγαλύτερος παραγωγός πατάτας. Η Τσεχία είναι ο τέταρτος και η Ουγγαρία ο πέμπτος παραγωγός λυκίσκου στον κόσμο. Η Σερβία είναι ο δεύτερος στον κόσμο παραγωγός δαμάσκηνων και δεύτερος σε βατόμουρα.^[100][101] Η Σλοβενία είναι έκτη στην παραγωγή λυκίσκου.

Οι επιχειρήσεις της Κεντρικής Ευρώπης έχουν ένα περιφερειακό οργανισμό, την Κεντροευρωπαϊκή Επιχειρηματική Ενωση (CEBA), που ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη το 1996 ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός για την προώθηση επιχειρηματικών ευκαιριών στην Κεντρική Ευρώπη και την υποστήριξη στην Αμερική επαγγελματιών προερχόμενων από την Κεντρική Ευρώπη.^[102]

Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, ιδιαίτερα η Αυστρία, η Κροατία, η Γερμανία και η Ελβετία, είναι μερικοί από τους πιο ανταγωνιστικούς τουριστικούς προορισμούς.^[103]

Η Κρακοβία, η Βαρσοβία και το Βρότσουαφ (Πολωνία), η Πράγα και το Μπρνο (Τσεχία), η Βουδαπέστη (Ουγγαρία), το Βουκουρέστι (Ρουμανία), η Μπρατισλάβα (Σλοβακία), η Λουμπλιάνα (Σλοβενία), το Βελιγράδι (Σερβία) και το Ζάγκρεμπ (Κροατία) είναι μεταξύ των 100 κορυφαίων προορισμών εξωτερικής ανάθεσης (outsourcing) στον κόσμο.^[104]

Το πρώτο πανεπιστήμιο ανατολικά της Γαλλίας και βόρεια των Άλπεων ήταν το Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα το 1348 ή 1349 από τον Κάρολο Δ΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, στα πρότυπα του Πανεπιστημίου των Παρισίων με το σύνολο των σχολών (νομική, ιατρική, φιλοσοφία και θεολογία).

Το Πανεπιστήμιο Κεντρικής Ευρώπης (CEU) είναι ένα αγγλόφωνο πανεπιστήμιο μεταπτυχιακού επιπέδου που προωθεί μια διακριτά κεντροευρωπαϊκή οπτική. Ιδρύθηκε το 1991 από τον Ούγγρο Τζωρτζ Σόρος, που πρόσφερε δωρεά 880 εκατομμυρίων δολαρίων, καθιστώντας το ένα από τα πλουσιότερα της Ευρώπης. Κατά το ακαδημαϊκό έτος 2013/14 το CEU είχε 1381 φοιτητές από 93 χώρες και 388 διδάσκοντες από 58 χώρες.

Θρησκεία

Διάδοση του Καθολικισμού στην Ευρώπη

Διάδοση του Προτεσταντισμού στην Ευρώπη

Το κύριο χριστιανικό δόγμα στην Κεντρική Ευρώπη είναι ο Καθολικισμός με μεγάλους πληθυσμούς Προτεσταντών. Κάντε κλικ στον χάρτη για να δείτε το υπόμνημα.

Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης είναι κυρίως Καθολικές (Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Λίχτενσταϊν, Λουξεμβούργο, Πολωνία, Σλοβακία και Σλοβενία) ή μεικτά Καθολικές και Προτεσταντικές (Γερμανία και Ελβετία). Οι μεγάλες ομάδες Προτεσταντών περιλαμβάνουν Λουθηρανούς και Καλβινιστές. Σημαντικοί πληθυσμοί Ανατολικών Καθολικών και Παλαιοκαθολικών υπάρχουν επίσης σε όλη την Κεντρική Ευρώπη. Η Κεντρική Ευρώπη υπήρξε στο παρελθόν κέντρο του Προτεσταντισμού, που όμως έχει σχεδόν εξαλειφθεί από την Αντιμεταρρύθμιση.^[105][106] Η Τσεχία (Βοημία) ήταν ιστορικά η πρώτη προτεσταντική χώρα, στη συνέχεια έγινε με τη βία πάλι καθολική και σήμερα είναι με μεγάλη πλειοψηφία άθρησκη, ωστόσο ο μεγαλύτερος αριθμός θρησκευόμενων είναι οι Καθολικοί (10,3%). Η Ρουμανία και η Σερβία είναι κυρίως Ορθόδοξες με σημαντικές Προτεσταντικές και Καθολικές μειονότητες.

Πριν από το Ολοκαύτωμα (1941-45) υπήρχε επίσης στην περιοχή μια μεγάλη εβραϊκή κοινότητα Ασκεναζί, που αριθμούσε περίπου 16,7 εκατομμύρια ανθρώπους.^[107]

Σε ορισμένες από αυτές τις χώρες υπάρχει αριθμός άθεων, μη δηλωσάντων θρησκεία και άθρησκων ανθρώπων: Τσεχία (άθρησκοι 34,2% και μη δηλώσαντες 45,2%), Γερμανία (άθρησκοι 38%), Σλοβενία ​​(άθεοι 14,7% ^[108]), Λουξεμβούργο (23,4% άθρησκοι [149]), Ελβετία (20,1%), Ουγγαρία (27,2% μη δηλώσαντες, 16,7% άθρησκοι και 1,5% άθεοι), Σλοβακία (άθεοι και άθρησκοι 13,4%, μη δηλώσαντες 10,6%) Αυστρία (19,7% του "άλλη ή καθόλου"), Λίχτενσταϊν (10,6% χωρίς θρησκεία), Κροατία (4%) και Πολωνία (3% μη πιστοί / αγνωστικιστές και 1% μη δηλώσαντες).

Κουζίνα

Η κουζίνα της Κεντρικής Ευρώπης έχει εξελιχθεί ανά τους αιώνες λόγω κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Οι περισσότερες χώρες μοιράζονται πολλά πιάτα. Τα πιο δημοφιλέστερα, χαρακτηριστικά της Κεντρικής Ευρώπης είναι τα λουκάνικα και τα τυριά, με τα αρχαιότερα τεκμήρια τυροκομίας σε αρχαιολογικούς χώρους να χρονολογούνται από το 5.500 π.Χ. (Κούγιαβι, Πολωνία).^[109] Άλλα τρόφιμα και ποτά που συνδέονται ευρέως με την Κεντρική Ευρώπη είναι το γκούλας και η μπίρα. Στην κατά κεφαλή κατανάλωση μπύρας παγκοσμίως προηγείται η Τσεχία, ακολουθούμενη από τη Γερμανία και την Αυστρία. Η Πολωνία έρχεται 5η, η Κροατία 7η και η Σλοβενία ​​13η.

Ανθρώπινα δικαιώματα

Γενικά οι χώρες της περιοχής είναι υψηλά στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων: η θανατική ποινή έχει καταργηθεί σε όλες, η σωματική τιμωρία απαγορεύεται στα περισσότερα από αυτά και οι άνθρωποι και των δύο φύλων μπορούν να ψηφίσουν στις εκλογές. Ωστόσο οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης αγωνίζονται να υιοθετήσουν τη νέα γενιά ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως ο γάμος των ομοφυλοφίλων. Η Αυστρία, η Τσεχία, η Γερμανία και η Πολωνία έχουν ιστορικό συμμετοχής στο πρόγραμμα έκδοσης και κράτησης της CIA, σύμφωνα με το Open Society Foundation.^[110][111]

Λογοτεχνία

Η συγγραφική παράδοση της περιοχής περιστρέφεται γύρω από την ταραχώδη ιστορία της, καθώς και την πολιτιστική της ποικιλομορφία.^[112][113] Its existence is sometimes challenged.^[114] Ειδικά μαθήματα για τη λογοτεχνία της Κεντρικής Ευρώπης διδάσκονται στα Πανεπιστήμιο Στάνφορντ,^[115] Χάρβαρντ ^[116] και Γιαγκιελόνιο^[117] The as well as cultural magazines dedicated to regional literature.^[118]. Το Angelus Award είναι ένα πολωνικό βραβείο αξίας 150.000,00 PLN (περίπου 50.000 $ ή 30.000 £) για συγγραφείς που προέρχονται από την περιοχή.^[119] Ομοίως το Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο Vilenica της Σλοβενίας απονέμεται σε ένα συγγραφέα της Κεντρικής Ευρώπης για "εξαιρετικά επιτεύγματα στον τομέα της λογοτεχνίας και του δοκιμίου."^[120]

Αθλητισμός

Μεταξύ των αθλητικών διοργανώσεων της Κεντρικής Ευρώπης είναι :

• Κεντροευρωπαϊκός Ποδηλατικός Γύρος Μίσκολτς (Ουγγαρία)
• Κεντροευρωπαϊκός Ποδηλατικός Γύρος Βουδαπέστης (Ουγγαρία)
• Κεντροευρωπαϊκό Ράλι (Ρουμανία και Ουγγαρία)
• Κεντροευρωπαϊκή Ένωση Αμερικανικού ποδοσφαίρου (Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Σερβία, Σλοβακία, Σλοβενία και Τουρκία)
• Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης (Αυστρία, Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Ιταλία, Πολωνία, Ελβετία και Γιουγκοσλαβία, 1927–1960)

Το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα. Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης είχαν ανέκαθεν πολλές μεγάλες εθνικές ομάδες και φιλοξένησαν αρκετές σημαντικές διοργανώσεις. Η Γιουγκοσλαβία φιλοξένησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1976 και η Γερμανία (τότε ως Δυτική Γερμανία) εκείνο του 1988. Πρόσφατα, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου του 2008 και εκείνο του 2012, διοργανώθηκαν στην Αυστρία και την Ελβετία και την Πολωνία και την Ουκρανία αντίστοιχα. Η Γερμανία φιλοξένησε 2 Παγκόσμια Κύπελλα της FIFA (του1974 και του 2006) και κέρδισε εκείνο του 2014.^{[121][122][123]}

Οργανισμοί

Η Κεντρική Ευρώπη είναι η γενέτειρα των περιφερειακών πολιτικών οργανισμών:

• Ομάδα Βίσεγκραντ
• Centrope
• Πρωτοβουλία Κεντρικής Ευρώπης
• Κεντρική Ευρωπαϊκή Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου (CEFTA)
• Μεσευρωπαϊκή Πρωτοβουλία
• Αμυντική Συνεργασία Κεντρικής Ευρώπης

• 
  Πρωτοβουλία Κεντρικής Ευρώπης
• 
  Αμυντική Συνεργασία Κεντρικής Ευρώπης
• 
  Ομάδα Βίσεγκραντ
• 
  Ιδρυτικά μέλη της CEFTA
• 
  Μέλη της CEFTA το 2003, πριν την ένταξη στην EΕ
• 
  Σημερινά μέλη της CEFTA

Δείκτης Δημοκρατικότητας

Στην Κεντρική Ευρώπη βρίσκονται ορισμένες από τις παλαιότερες δημοκρατίες στον κόσμο. Ωστόσο οι περισσότερες από αυτές έχουν επηρεαστεί από τον ολοκληρωτισμό, ιδιαίτερα τον Φασισμό και τον Ναζισμό. Η Γερμανία και η Ιταλία κατέλαβαν όλες τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, εκτός από την Ελβετία. Σε όλες τις κατεχόμενες χώρες οι Δυνάμεις του Άξονα ανέστειλαν τη δημοκρατία και εγκατέστησαν καθεστώτα-μαριονέτες, πιστά στις δυνάμεις κατοχής. Επίσης εξανάγκασαν τις κατακτημένες χώρες να εφαρμόσουν φυλετικούς νόμους και να σχηματίσουν στρατιωτικές δυνάμεις για να βοηθήσουν τον αγώνα της Γερμανίας και της Ιταλίας εναντίον των Κομμουνιστών. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν ολόκληρη η Κεντρική Ευρώπη (το ανατολικό και το κεντρικό τμήμα της) καταλήφθηκε από τους Κομμουνιστές. Ο κομμουνισμός κατάργησε επίσης τη δημοκρατία και τις ελεύθερες εκλογές και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης είχε καταληφθεί και αργότερα συμμάχησε με τη Σοβιετική Ένωση, συχνά ενάντια στη θέλησή της με χαλκευμένο δημοψήφισμα (π.χ. Πολωνία 1946) ή με τη βία (βορειοανατολική Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία κ.ά.) Οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης σημειώνουν πολύ υψηλή βαθμολογία στον Δείκτη Δημοκρατικότητας.^[124]

Παγκόσμιος Δείκτης Ειρήνης

Παρά την ταραχώδη ιστορία της,η Κεντρική Ευρώπη είναι σήμερα μια από τις ασφαλέστερες περιοχές του κόσμου. Οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ευρώπης βρίσκονται στο ανώτερο 20%.^[125]

Η ζώνη ώρας που χρησιμοποιείται στα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 1 ώρα πριν από τη Συντονισμένη Παγκόσμια Ώρα. Ονομάζεται συνήθως Ώρα Κεντρικής Ευρώπης επειδή υιοθετήθηκε για πρώτη φορά εκεί.

• Ουγγαρία
• Σλοβακία
• Τσεχία
• Γερμανία
• Αυστρία
• Πολωνία
• Σερβία
• Σλοβενία
• Ελβετία
• Λίχτενσταϊν