Πτώση (γραμματική)
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Ορισμένα μέρη του λόγου είναι πτωτικά, δηλαδή απαντώνται σε διάφορες πτώσεις.
Στην πρωτοϊνδοευρωπαϊκή γλώσσα, από την οποία προέρχονται όλες οι ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, πιστεύεται ότι υπήρχαν οκτώ πτώσεις:
- η Ονομαστική, που χρησιμοποιούμε ως υποκείμενο ρήματος, και όταν αναφερόμαστε σε κάτι με το όνομά του
- η Γενική, που χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε στο γένος κάποιου πράγματος
- η Δοτική, που χρησιμοποιούμε για το ον που αφορά η ενέργεια του ρήματος
- η Αιτιατική, που χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε στην αιτία κάποιας ενέργειας
- η Κλητική, που χρησιμοποιούμε όταν καλούμε κάποιον, ή όταν προσφωνούμε κάτι
- η Αφαιρετική, που δηλώνει κατεύθυνση από τοπο
- η Τοπική, που δηλώνει κατεύθυνση προς τόπο
- η Οργανική, που δηλώνει το όργανο με το οποίο γίνεται μια ενέργεια
Η νέα ελληνική γλώσσα έχει διατηρήσει τέσσερις πτώσεις: ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλητική. Η αρχαία ελληνική της Κλασικής Εποχής είχε πέντε, τις σημερινές τέσσερις και τη δοτική. Ήδη οι πτώσεις είχαν μειωθεί σε έξι στη διάρκεια της μυκηναϊκής περιόδου -η αφαιρετική έχει συγχωνευθεί στη γενική και η τοπική στη δοτική. Αργότερα, στην Αρχαϊκή Εποχή, μειώθηκαν σε πέντε, επειδή στο μεταξύ η οργανική συγχωνεύθηκε στη δοτική. Σε κείμενα της Γραμμικής Β μαρτυρούνται, πάντως, η οργανική και η τοπική.
Τα πτωτικά μέρη του λόγου είναι: το Άρθρο, το Ουσιαστικό, το Επίθετο, η Αντωνυμία και η Μετοχή.