การก

การก คือลักษณะพิเศษทางไวยากรณ์ของคำนาม คำสรรพนาม คำคุณศัพท์ คำอนุภาค หรือคำบอกตัวเลข ที่ระบุหน้าที่ของคำนั้น ๆ ในวลี อนุประโยค หรือ ประโยค คำนาม คำสรรพนาม คำคุณศัพท์ ตัวกำหนด คำอนุภาค คำบุพบท คำบอกตัวเลข คำกำกับนาม และส่วนขยายในบางภาษาสามารถมีรูปผันได้หลายรูปขึ้นอยู่กับการก ขณะที่ภาษามีวิวัฒนาการ การกสามารถรวม (ตัวอย่างเช่นในภาษากรีกโบราณ อธิกรณการก (Locative) รวมเข้ากับสัมปทานการก (Dative)) ปรากฏการณ์เช่นนี้เรียกว่า Syncretism

ภาษาต่าง ๆ เช่น ภาษากรีกโบราณ ภาษาอาร์มีเนีย ภาษาอัสสัม ภาษาส่วนใหญ่ในกลุ่มภาษาบอลโต-สลาวิก ภาษาบาสก์ ภาษาส่วนใหญ่ในกลุ่มภาษาคอเคเซียน ภาษาเยอรมัน ภาษาไอซ์แลนด์ ภาษาญี่ปุ่น ภาษาเกาหลี ภาษาละติน ภาษาสันสกฤต ภาษาทมิฬ ภาษาทิเบต (หนึ่งในภาษาที่มีวรรณยุกต์) กลุ่มภาษาเตอร์กิก และกลุ่มภาษายูราล มีระบบการกที่ใหญ่ คำนาม คำสรรพนาม คำคุณศัพท์ และตัวกำหนดต่างมีการผันคำทั้งหมด (โดยใช้วิภัตติปัจจัยเป็นปกติ) เพื่อระบุถึงการกที่มันอยู่ จำนวนของการกในแต่ละภาษานั้นแตกต่างกันไป โดยในภาษาเปอร์เซียและภาษาเอสเปรันโตมี 2 การก ภาษาอังกฤษใหม่มี 3 การกเฉพาะสรรพนามเท่านั้น ภาษาเยอรมันและภาษาไอซ์แลนด์มี 4 การก ภาษาโรมาเนียมี 5 การก ภาษาละติน ภาษาสโลวีเนีย ภาษารัสเซีย และภาษาตุรกีมีอย่างน้อย 6 การก ภาษาอาร์มีเนีย ภาษาเช็ก ภาษาลัตเวีย ภาษาลิทัวเนีย ภาษาโปแลนด์ ภาษาบอสเนีย ภาษาเซอร์เบีย ภาษาโครเอเชีย ภาษาสโลวาเกีย และภาษายูเครนมี 7 การก ภาษาสันสกฤตและภาษาทมิฬมี 8 การก ภาษาเอสโตเนียมี 14 การก ภาษาฟินแลนด์มี 15 การก ภาษาฮังการีมี 18 การก และภาษาทเซซ (Tsez) มี 64 การก

การกที่มักพบได้บ่อย ได้แก่ กรรตุการก (Nominative) กรรมการก (Accusative) สัมปทานการก และสัมพันธการก (Genitive) โดยปกติในภาษาไทยมักใช้คำบุพบทในส่วนของคำที่ทำหน้าที่เช่นเดียวกับการก ตัวอย่างเช่นบุพบทวลี ด้วยเท้า (ดังในประโยคที่ว่า "แดงเตะเพื่อนด้วยเท้า") ในภาษารัสเซียสามารถสื่อสารวลีเดียวกันได้ด้วยคำ ๆ เดียวโดยใช้กรณการก (Instrumental)