Serbokroata lingvo

Serbokroata lingvo aŭ kroatoserba lingvo (serbokroate: srpskohrvatski aŭ hrvatskosrpski) estas la plej grava okcidenta sudslava lingvo. Ĝi estas la denaska lingvo de la plimulto de kvar el la ses respublikoj de la eksa Jugoslavio (Kroatio, Bosnio kaj Hercegovino, Serbio kaj Montenegro) kaj parolata de 16,3 milionoj da homoj^[1]. La serbokroata konsistas el kvar normlingvoj, la serba, la kroata, la bosna kaj la montenegra, kaj do estas plurcentra lingvo. Kvankam ofte tiuj kvar estas traktataj kiel apartaj lingvoj, lingvistoj konsideras ilin kiel ununuran kaj saman lingvon, ĉar la diferencoj inter la normaj versioj ne estas pli grandaj ol, ekzemple, inter la amerikaj kaj la brita versioj de la angla. Ĉiuj kvar normlingvoj baziĝas sur la ŝtokava dialekto. Norme serbokroata estis la oficiala lingvo de la iama Federacia Respubliko Jugoslavio.

Serbokroata
Dialekta mapo
lingvo • makrolingvo • moderna lingvo • multcentra lingvo
Western South Slavic
Parolata en	Kroatio, Serbio, Bosnio kaj Hercegovino kaj Montenegro
Parolantoj	19 000 000
Denaskaj parolantoj	16,3 milionoj[1]
Skribo	latina kaj cirila
Lingvistika klasifiko
Hindeŭropa Baltslava Slava Sudslava Okcidenta sudslava
Lingvaj kodoj
Lingvaj kodoj
ISO 639-1	sh
ISO 639-2	scr, scc
ISO 639-3	hbs
Glottolog	sout1528
Angla nomo	Serbo-Croatian
Franca nomo	serbo-croate
v • d • r

ISO 639 havas kodon por la serbokroata, sed en pli novaj versioj de la normo al tiu iama kodo (sh, hbs) aldoniĝis la apartaj kodoj por la bosna (bos, bs), la kroata (scr/hrv, hr) kaj la serba (scc/srp, sr).

La skribo de la serbokroata lingvo estas tute fonetika, unu litero donas unu solan sonon, ĉiam kaj ĉie saman. Same ĉiuj nuntempaj variantoj de la lingvo (serba, kroata, bosna kaj montenegra) utiligas fonetikan skribosistemon.