Filosofia islamiko

Filosofia islamikoa islamiar tradizioan sortzen den eta gehienbat arabieraz egiten den lan filosofikoa da. Erlijio islamiarrean eta filosofia greko-erromatarrean oinarritzen da. Musulmanen konkisten ondoren, itzulpen-mugimenduak (VIII. mendearen erdialdetik X. mendearen amaierara) filosofia grekoaren lanak arabieraz eskuragarri egotea eragin zuen^[1].

Filosofia islamiar goiztiarrak Greziako tradizio filosofikoak norabide berritzaile berrietan garatu zituen. Lan intelektual honek Islamiar Urrezko Aroa bezala ezagutzen dena inauguratu zuen. Hasierako pentsamendu islamiarraren bi korronte nagusiak hauek dira: Kalam, teologia islamiarrean zentratua, eta Falsafa, aristotelismoan eta neoplatonismoan oinarritua. Aristotelesen lanak eragin handia izan zuen Al-Kindi (IX. mendea), Avizena (980 - 1037ko ekaina) eta Averroes (XII. mendea) bezalako filosofoen artean. Beste batzuek, Al-Ghazalik kasu, gogor kritikatu zituzten aristoteliko islamiarren metodoak, eta heretikotzat jo zituzten haien ideia metafisikoak. Ibn al-Haytham eta Al-Biruni bezalako pentsalari islamiarrek metodo zientifiko bat, medikuntza esperimentala, optikaren teoria bat eta filosofia juridiko bat ere garatu zituzten. Ibn Jaldun pentsalari eraginkorra izan zen historiaren filosofian.

Pentsamendu islamiarrak ere eragin handia izan zuen Europako garapen intelektualean, batez ere Aristotelesi buruz Averroesek egindako iruzkinen bidez. Sarritan, mongoliarren inbasioek eta 1258an Bagdad suntsitu izanak Urrezko Aroaren amaiera markatu zutela uste da^[2]. Hala ere, islamiar filosofiako zenbait eskolek loratzen jarraitu zuten Urrezko Aroaren ondoren, eta filosofia iluminazionista, filosofia sufia eta teosofia transzendentea bezalako korronteak barne hartzen dituzte.

XIX. eta XX. mendeetako mundu arabiarra Nahda mugimenduaren lekuko izan zen (literalki "Esnatzea" esan nahi duena, "Berpizkunde arabiarra" bezala ere ezaguna), filosofia islamiar garaikidean eragin nabarmena izan zuena.