Rosario Ustáriz Borra

Echon jaio zen Rosario, Pirinioetako Echo Hiribilduan (gaur egun, 'Valle de Hecho" "Echo Ibarra" deitzen dioten udalerriko parte da), Huesca probintzian (Espainiako iparraldea), eta aragoierazko haran hartako hiztuna izan zen, bertako aragoieraz ari zena.^[1]

Aragoiera modernoko hiztun natibo bakanetakoa zenez gero, Ustariz oso preziatua izan zen Pirinioetako hizkera horretako adituen artean, batez ere argitaratu zituen lan batzuengantik.

Bere lehen poesia-lana 1982an argitaratutakoa

• Remerando a Pedro que se'n fue chugando (Jolasean zebilela hil zen Pedro gogoratuz) izan zen, eta horri esker, Onso d'Oro (Urrezko hartza) saria irabazi zuen Echo Ibarreko Kontseiluak antolatutako literatura-lehiaketan, eta, gero, beste bi Onsos d'Oro irabazi zituen, 1983an eta 1984an.^[2][2] Bere lanetan bere esperientzien deskribapenak agertzen dira, baita Echo Ibarreko paisaia, herri eta tradizioak ere.

• 2006an, Miquetas de l'alma (Arimako birrinak) izeneko olerki bilduma argitaratu zuen.

2009ko abuztuaren 28an hil zen, Jakan (Huesca), 82 urte zituela.^[3]

• 3 Onso d'Oro (Urrezko hartza)^[1]

• Aragoiko Akademiako ohorezko kidea izan zen 2007ko azarotik.^[4][5]

• 2007an inauguratu zen Echoko Udal Liburutegiari Rosario Ustáriz izena jarri zioten.^[6]

• Aragoiera
• Echoko aragoiera

• Artikulu hau, osorik edo zatiren batean, {{{hizkuntza}}} Wikipediako «Rosario Ustáriz Borra» artikulutik itzuli da. Izan ere, artikulu horretan aritu diren wikilariek GFDL edo CC-BY-SA 3.0 lizentziekin argitaratu dute beren lana.

• eloy Fernández Clemente. 1983. Gran enciclopedia aragonesa: Apéndice. Edición ilustrada de Unión Aragonesa del Libro, 400 pp. ISBN 84-85656-47-4, ISBN 978-84-85656-47-9