Search

جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی

(تغییرمسیر از جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی)

جایزهٔ نوبل فیزیولوژی یا پزشکی یکی از جایزه‌های نوبل است که هر سال از سوی انستیتوی کارولینسکا اعطا می‌شود.

جایزه نوبل فیزیولوژی یا پزشکی
(سوئدی: Nobelpriset i fysiologi eller medicin)
A golden medallion with an embossed image of a bearded man facing left in profile. To the left of the man is the text "ALFR•" then "NOBEL", and on the right, the text (smaller) "NAT•" then "MDCCCXXXIII" above, followed by (smaller) "OB•" then "MDCCCXCVI" below.
اهداء برایاکتشافات فیزیولوژی یا پزشکی که به نفع بشر بوده‌است
مکاناستکهلم، سوئد
کشورسوئد ویرایش این در ویکی‌داده
برگزارکنندهمجمع نوبل در مؤسسه کارولینسکا
پاداش(ها)۹ میلیون کرون سوئد (۲۰۱۷)
نخستین دوره۱۹۰۱
دریافت‌کننده کنونیدیوید جولیوس، آردم پاتاپوتیان (۲۰۲۱)
وبگاهhttps://www.nobelprize.org/prizes/medicine/ ویرایش این در ویکی‌داده
نگاره‌ای به سال ۱۹۱۳ میلادی از پروفسور ایلیا مچنیکو، زیست‌شناس روس و برندهٔ جایزهٔ نوبل پزشکی سال ۱۹۰۸ به خاطر مطالعهٔ دستگاه ایمنی.
مارتین اوانس، یکی از سه برندهٔ سال ۲۰۰۷.

این جایزه از ۱۹۰۱ تاکنون با وقفه‌هایی اهدا گشته‌است.[۱]

فهرست برندگان جایزهٔ نوبل فیزیولوژی یا پزشکی

سالبرندهٔ جایزه [الف]کشور[ب]دلیل اعطای جایزهمنبع
۱۹۰۱ امیل آدولف فون برینگ آلمانبرای «تلاش در مبارزه با بیماری دیفتری».[۲]
۱۹۰۲ رونالد راس  بریتانیا

هند بریتانیا

برای «کشف انتقال انگل مالاریا توسط پشه».[۳]
۱۹۰۳ نیلز ریبرگ فینسن  دانمارک

 جزایر فارو

برای «درمان بیماری لوپوس ولگاریس، با تاباندن پرتو متمرکز».[۴]
۱۹۰۴ ایوان پاولف  روسیهبرای «پژوهش در مورد چگونگی عملکرد دستگاه گوارش انسان».[۵]
۱۹۰۵ روبرت کُخ آلمانبرای «کشف عامل بیماری سل».[۶]
۱۹۰۶ کامیلو گلجی ایتالیابرای «شناخت ساختار بنیادین دستگاه عصبی».[۷]
سانتیاگو رامون کاخال  اسپانیا
۱۹۰۷ شارل لاورن  فرانسهبرای «پژوهش دربارهٔ نقش پروتوزوآ در بروز بیماری».[۸]
۱۹۰۸ ایلیا مچنیکو  روسیهبرای «معرفی و شناسائی سیستم ایمنی بدن».[۹]
پل الریخ آلمان
۱۹۰۹ امیل تئودور کوخر   سوئیسبرای «پژوهش در فیزیولوژی، آسیب‌شناسی و جراحی غده تیروئید».[۱۰]
۱۹۱۰ آلبرشت کوسل آلمانبرای «کمک به پیشرفت و شناساندن بیشتر دانش زیست‌شناسی سلولی و مطالعهٔ پروتئین‌های سلولی مانند پروتئین‌های مرتبط با نوکلئیک اسیدها».[۱۱]
۱۹۱۱ آلوار گالسترند  سوئدبرای «پژوهش در زمینه فرایند بازتاب نور در چشم».[۱۲]
۱۹۱۲ آلکسیس کارل  فرانسهبرای «پژوهش گسترده دربارهٔ ساختار سیستم گردش خون و پیوند رگ‌های خونی».[۱۳]
۱۹۱۳ شارل ریشه  فرانسهبرای «پژوهش در زمینه شوک آنافیلاکسی».[۱۴]
۱۹۱۴ روبرت بارانی  اتریش-مجارستانبرای «پژوهش در زمینه فیزیولوژی و آسیب‌شناسی دهلیزهای دستگاه شنوایی».[۱۵]
۱۹۱۵جایزه اعطا نشد
۱۹۱۶
۱۹۱۷
۱۹۱۸
۱۹۱۹ جولیوس بردت  بلژیکبرای «کشف دستگاه ایمنی بدن.»[۱۶]
۱۹۲۰ شاک کروگ  دانمارکبرای «کشف مکانیزیم مویینگی در جانداران».[۱۷]
۱۹۲۱جایزه اعطا نشد
۱۹۲۲ آرچی‌بالد هیل  بریتانیابرای «پژوهش در زمینه کار مکانیکی و تولید گرما در ماهیچه».[۱۸]
اتو فریتز میرهوف  آلمانبرای «کشف رابطه ثابت بین مصرف اکسیژن و متابولیسم اسید لاکتیک در ماهیچه‌ها (قندکافت)».
۱۹۲۳ فردریک بنتینگ  کانادابرای «کشف انسولین».[۱۹]
جان مکلید  بریتانیا
۱۹۲۴ ویلم اینتهوون  هلندبرای «کشف سازوکار نوار قلب».[۲۰]
۱۹۲۵جایزه اعطا نشد
۱۹۲۶ ژوهانس فیبیگر  دانمارکبرای «کشف اسپیروپترا کارسینوما».[۲۱]
۱۹۲۷ یولیوس واگنر-یاورگ  اتریشبرای «کشف مایه کوبی مالاریا جهت جلوگیری از فلج کامل اندام».[۲۲]
۱۹۲۸ شارل نیکول  فرانسهبرای «مبارزه علیه تیفوس».[۲۳]
۱۹۲۹ کریستین ایجکمن  هلندبرای «کشف تأثیر ویتامین بر ضد ویروس‌ها».[۲۴]
فردریک گولاند هاپکینز  بریتانیابرای «کشف تأثیر ویتامین در رشد».
۱۹۳۰ کارل لندشتاینر  اتریشبرای «کشف گروه خونی»[۲۵]
۱۹۳۱ اتو واربورگ  آلمانبرای «کشف مکانیزم آنزیم و سیتوکروم»[۲۶]
۱۹۳۲ چارلز شرینگتون  بریتانیابرای «کشفیات‌شان در خصوص عملکرد یاخته‌های عصبی».[۲۷]
ادگار آدریان  بریتانیا
۱۹۳۳ توماس هانت مورگان  ایالات متحده آمریکابرای «کشف نقش کروموزوم در ژن‌های وراثت».[۲۸]
۱۹۳۴ جرج ویپل  ایالات متحده آمریکابرای «کشف درمان کبد در موارد کم خونی».[۲۹]
جرج مینوت  ایالات متحده آمریکا
ویلیام مورفی  ایالات متحده آمریکا
۱۹۳۵ هنس اسپمن آلمانبرای «کشف اثر تنظیم‌کننده بر شکل‌گیری جنین».[۳۰]
۱۹۳۶ هنری هلت دیل  بریتانیابرای «کشف تبادلات شیمیایی پیام‌رسان عصبی».[۳۱]
اتو لوی  اتریش

آلمان

۱۹۳۷ آلبرت سنت-گیورگی  مجارستانبرای «کشفیاتش در ارتباط با فرایند سوخت بیولوژیکی، با ارجاع به ویتامین ث و تجزیه اسید فوماریک».[۳۲]
۱۹۳۸ کورنی هیمنس  بلژیکبرای «کشف سینوس و مکانیسم آئورت در تنفس».[۳۳]
۱۹۳۹ گرهارد دماک آلمانبرای «کشف اثر آنتی‌باکتریا پرونتوسیل».[۳۴]
۱۹۴۰جایزه اعطا نشد
۱۹۴۱
۱۹۴۲
۱۹۴۳ هنریک دام  دانمارکبرای «کشف ویتامین ک».[۳۵]
ادوارد دویسی  ایالات متحده آمریکابرای «کشف ساختار شیمیایی ویتامین ک».
۱۹۴۴ جوزف ارلنگر  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات در زمینه عملکرد بسیار متمایز فیبرهای عصبی تک (آسه)».[۳۶]
هربرت اسپنسر گسر  ایالات متحده آمریکا
۱۹۴۵ الکساندر فلمینگ  بریتانیابرای «کشف پنسیلین و اثرات درمانی آن بر روی بیماریهای عفونی».[۳۷]
ارنست چین  بریتانیا
هوارد والتر فلوری  استرالیا
۱۹۴۶ هرمان جوزف مولر  ایالات متحده آمریکابرای «کشف تولید موتاسیون توسط پرتو ایکس».[۳۸]
۱۹۴۷ کارل فردیناند کوری  ایالات متحده آمریکابرای «کشف فرایند تبدیل کاتالیزوری گلیکوژن».[۳۹]
گرتی کوری  ایالات متحده آمریکا
برناردو هوسای  آرژانتینبرای «کشف عملکرد هورمون بخش پیشینِ (قدامی) غده هیپوفیز در متابولیسم قند موجود در خون».
۱۹۴۸ پل هرمان مولر   سوئیسبرای «کشف راندمان بالای دی کلرو دی فنیل تری کلرواتان (د.د. ت) به عنوان یک حشره‌کش».[۴۰]
۱۹۴۹ والتر رودلف هس   سوئیسبرای «کشف ساختار مناطقی از میان‌مغز که در کنترل و تعادل اندام‌های داخلی نقش دارند».[۴۱]
آنتونیو اگاس مونیس  پرتغالبرای «ابداع یک نوع عمل جراحی بر لوب پیشانی مغز که باعنوان لوبوتومی شناخته می‌شود».
۱۹۵۰ فیلیپ هنچ  ایالات متحده آمریکابرای «کشف ساختار و اثرات بیولوژیکی هورمونهای غده فوق کلیوی».[۴۲]
ادوارد کالوین کندال  ایالات متحده آمریکا
تادئوس رایش‌اشتین   سوئیس
۱۹۵۱ مکس ثایلر  آفریقای جنوبیبرای «کشف تب زرد و پژوهش در زمینه راه‌های مقابله با آن».[۴۳]
۱۹۵۲ سلمان واکسمن  ایالات متحده آمریکابرای «کشف استرپتومایسین، اولین آنتی‌بیوتیک مؤثر در مقابل سل».[۴۴]
۱۹۵۳ هانس آدولف کربس  بریتانیابرای «کشف چرخه اسید سیتریک».[۴۵]
فریتس آلبرت لیپمان  ایالات متحده آمریکابرای «کشف کوآنزیم آ و اهمیت آن بعنوان واسطهٔ متابولیسم».
۱۹۵۴ جان اندرز  ایالات متحده آمریکابرای «کشفشان مبنی بر اینکه ویروس فلج اطفال درانواع بافتها قابلیت رشد و تکثیر دارد».[۴۶]
فردریک چپمن رابینز  ایالات متحده آمریکا
تامس هاکل ولر  ایالات متحده آمریکا
۱۹۵۵ هیوگو ثیورل  سوئدبرای «کشف در مورد ماهیت و عملکرد طبیعی آنزیم‌های اکسیداسیون».[۴۷]
۱۹۵۶ آندره فردریک کورنان  ایالات متحده آمریکابرای «کشفشان مبنی بر کاتتریزاسیون قلبی و آسیب‌های دستگاه گردش خون».[۴۸]
ورنر فورسمان  آلمان غربی
دیکینسن دبلیو. ریچاردز  ایالات متحده آمریکا
۱۹۵۷ دانیل باوت  ایتالیابرای «اکتشافاتش مبنی بر ترکیبات آنتی‌هیستامین و نقش آن در دستگاه گردش خون، عضلات و استخوانها».[۴۹]
۱۹۵۸ جورج بیدل  ایالات متحده آمریکابرای «کشفشان مبنی بر اینکه ژنها با تنظیم وقایع شیمیایی مشخص عمل می‌کنند».[۵۰]
ادوارد لوری تاتوم  ایالات متحده آمریکا
جاشوآ لدربرگ  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافاتش در مورد نوترکیبی ژنی و سازماندهی مواد ژنتیکی باکتریها».
۱۹۵۹ آرتور کورنبرگ  ایالات متحده آمریکابرای «کشف و بررسی مکانیزم سنتز بیولوژیکی آران‌ای و دی‌ان‌ای».[۵۱]
سورو اوچوآ  ایالات متحده آمریکا

 اسپانیا

۱۹۶۰ فرانک مک‌فارلن بارنت  استرالیابرای «کشف و بررسی میزان تحمل آسیب‌ها».[۵۲]
پیتر مداوار  برزیل برزیل

 بریتانیا بریتانیا

۱۹۶۱ گئورگ فون بیکیشی  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشاف مکانیسم فیزیکی تحریک در داخل حلزون گوش».[۵۳]
۱۹۶۲ فرانسیس کریک  بریتانیابرای «کشف ساختار مولکولی اسید نوکلئیک و اهمیت آن جهت انتقال اطلاعات در مواد زنده».[۵۴]
جیمز واتسون  ایالات متحده آمریکا
موریس ویلکینز  نیوزیلند
 بریتانیا
۱۹۶۳ جان کارو اکلس  استرالیابرای «کشف مکانیزم یون‌های درگیر در تحریک و مهار عصب محیطی و مرکزی و غشای یاخته‌های عصبی».[۵۵]
الن هاجکین  بریتانیا
اندرو هاکسلی  بریتانیا
۱۹۶۴ کنراد امیل بلوخ  ایالات متحده آمریکابرای «کشف مکانیسم تنظیم کلسترول و متابولیسم اسید چرب».[۵۶]
فئودور فلیکس کنراد لینن  آلمان غربی
۱۹۶۵ فرانسوا ژاکوب  فرانسهبرای «کشف کنترل ژنتیکی (رونویسی (ژنتیک)) آنزیم‌ها و سنتز ویروس‌ها (پروویروس)».[۵۷]
آندره لووف  فرانسه
ژاک مونو  فرانسه
۱۹۶۶ فرانسیس پیتون راوس  ایالات متحده آمریکابرای «کشف نئوپلاسم ایجادشده از ویروسها».[۵۸]
چارلز برنتون هاگینز  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشاف درمان هورمونی سرطان پروستات».
۱۹۶۷ راگنار گرانیت  فنلاند
 سوئد		برای «کشف و بررسی فرآیندهای فیزیولوژیکی و شیمیایی اولیه در چشم».[۵۹]
هالدن کفر هارتلین  ایالات متحده آمریکا
جرج والد  ایالات متحده آمریکا
۱۹۶۸ رابرت دبلیو. هالی  ایالات متحده آمریکابرای «تفسیر رمز ژنتیکی و عملکرد آن در زیست‌ساخت پروتئین».[۶۰]
هار گوبیند کورانا  هند
 ایالات متحده آمریکا
مارشال وارن نایرنبرگ  ایالات متحده آمریکا
۱۹۶۹ مکس دلبروک  آلمان غربی  ایالات متحده آمریکابرای «کشف مکانیزم تکثیر و ساختار ژنتیکی ویروس‌ها».[۶۱]
آلفرد هرشی  ایالات متحده آمریکا
سالوادور لوریا  ایالات متحده آمریکا
۱۹۷۰ جولیوس اکسلراد  ایالات متحده آمریکابرای «کشف فرستنده‌های هومورال در پایانه‌های عصبی و مکانیسم ذخیره، انتشار و غیرفعال‌کردن آنها».[۶۲]
اولف فون اویلر  سوئد
برنارد کتس  بریتانیا
۱۹۷۱ ارل ویلبر سادرلند، جونیور  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات در مورد مکانیسم عمل هورمون‌ها».[۶۳]
۱۹۷۲ جرالد ادلمن  ایالات متحده آمریکابرای «کشفشان در مورد ساختار شیمیایی پادتن‌ها».[۶۴]
رادنی رابرت پورتر  بریتانیا
۱۹۷۳ کارل فون فریش  آلمان غربیبرای «اکتشافات آنها در مورد سازمان‌دهی و استنباط از الگوهای رفتار فردی و اجتماعی».[۶۵]
کنراد لورنتس  اتریش
نیکلاس تینبرگن  هلند
۱۹۷۴ آلبر کلود  بلژیکبرای «اکتشافات آنها در مورد ساختار و عملکرد یاخته».[۶۶]
کریستین دو دوو  بلژیک
جرج امیل پالاده جمهوری سوسیالیستی رومانی
۱۹۷۵ دیوید بالتیمور  ایالات متحده آمریکابرای «کشف تعامل بین ویروس سرطانزا و مواد ژنتیکی سلول».[۶۷]
رناتو دولبکو  ایتالیا

 ایالات متحده آمریکا

هاوارد مارتین تمین  ایالات متحده آمریکا
۱۹۷۶ باروخ اس. بلومبرگ  ایالات متحده آمریکابرای «کشف مکانیسم‌های جدید در نحوه شناخت منشأ و انتشار بیماری‌های عفونی».[۶۸]
دانیل کارلتون گایداشک  ایالات متحده آمریکا
۱۹۷۷ روژه گیمن  ایالات متحده آمریکابرای «کشف چگونگی تولید هورمون‌های پپتیدی در مغز».[۶۹]
اندرو شالی  کانادا

 لهستان
 ایالات متحده آمریکا

روزالین سوسمن یالو  ایالات متحده آمریکابرای «توسعه رادیوایمونواسی هورمون‌های پپتیدی».
۱۹۷۸ ورنر آربر   سوئیسبرای «کشف اندونوکلئازهای محدودکننده و کاربرد آنها در مشکلات ژنتیک مولکولی».[۷۰]
دنیل ناتانس  ایالات متحده آمریکا
همیلتون او. اسمیت  ایالات متحده آمریکا
۱۹۷۹ آلن کورماک  آفریقای جنوبیبرای «توسعه مقطع‌نگاری رایانه‌ای (سی‌تی اسکن)».[۷۱]
گادفری هانسفیلد  بریتانیا
۱۹۸۰ باروخ بن الصراف  ونزوئلابرای «اکتشافات آنها در مورد ساختار ژنتیکی مجموعه سازگاری بافتی اصلی که سیستم ایمنی را تنظیم می‌کنند».[۷۲]
ژان دوسه  فرانسه
جرج دیویس سنل  ایالات متحده آمریکا
۱۹۸۱ راجر ولکات اسپری  ایالات متحده آمریکابرای «بررسی دقیق عملکرد تخصصی نیم‌کره‌های مغز».[۷۳]
دیوید اچ. هیوبل  کانادابرای «بررسی در مورد پردازش اطلاعات در فیزیولوژی دستگاه بینایی».
تورشتن ویسل  سوئد
۱۹۸۲ سونه بریسترم  سوئدبرای «اکتشافات آنها در مورد پروستاگلاندین‌ها و مواد فعال بیولوژیکی مرتبط».[۷۴]
بنگت ساموئلسون  سوئد
سِر جان رابرت وین  ایالات متحده آمریکا
۱۹۸۳ باربارا مک‌کلینتاک  ایالات متحده آمریکابرای «کشف سازه جابجاشدنی (توالی دی‌ان‌ای)».[۷۵]
۱۹۸۴ نیل کای یرنه  دانمارکبرای «نظریه‌های مربوط به توسعه و کنترل دستگاه ایمنی و کشف عوامل تولید پادتن مونوکلونال».[۷۶]
ژرژ جی.اف. کوهلر  آلمان غربی
سزار میلستین  آرژانتین
 بریتانیا
۱۹۸۵ مایکل اس. براون  ایالات متحده آمریکابرای «بررسی در مورد تنظیم متابولیسم کلسترول».[۷۷]
جوزف ال. گلدستین  ایالات متحده آمریکا
۱۹۸۶ استنلی کوهن  ایالات متحده آمریکابرای «کشف فاکتور رشد».[۷۸]
ریتا لوی مونتالچینی  ایتالیا
۱۹۸۷ سوسومو تونگاوا  ژاپنبرای «کشف اصول ژنتیکی در تولید و تنوع پادتن‌ها».[۷۹]
۱۹۸۸ جیمز دبلیو بلک  بریتانیابرای «کشف چگونگی ساخت پروپرانولول».[۸۰]
گرترود بی. الیون  ایالات متحده آمریکا
جرج اچ. هیچینگز  ایالات متحده آمریکا
۱۹۸۹ جی. مایکل بیشاپ  ایالات متحده آمریکابرای «کشف منشأ سلولی آنکوژنهای رتروویروس».[۸۱]
هارولد وارموس  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۰ جوزف موری  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات آنها در مورد پیوند عضو و سلول بنیادی در درمان بیماری‌های انسان».[۸۲]
ادوارد دونال توماس  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۱ اروین نییر  آلمان غربیبرای «کشف در مورد عملکرد مجرای یونی در سلول‌ها».[۸۳]
برت ساکمن  آلمان غربی
۱۹۹۲ ادموند اچ. فیشر   سوئیس
 ایالات متحده آمریکا		برای «اکتشافات آنها در مورد برگشت پذیریِ فسفوریلاسیون پروتئین به عنوان یک مکانیسم بیولوژیکی».[۸۴]
ادوین جی. کربس  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۳ ریچارد رابرتس  بریتانیابرای «کشف فرایند تقسیم ژن‌ها».[۸۵]
فیلیپ آلن شارپ  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۴ آلفرد جی. گیلمان  ایالات متحده آمریکابرای «کشفِ جی‌پروتئین و نقش این پروتئین‌ها در ترارسانی پیام سلول‌ها».[۸۶]
مارتین رادبل  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۵ ادوارد بی. لوئیس  ایالات متحده آمریکابرای «کشفِ کنترل ژنتیکی در مراحل اولیهٔ رویان‌زایی».[۸۷]
کریستیانه نوسلاین-فولهارت  آلمان غربی
اریک اف. ویشاوس  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۶ پیتر سی. دوهرتی  استرالیابرای «کشفِ عملکرد مجموعه سازگاری بافتی اصلی».[۸۸]
رلف مارتین تسینکرناگل   سوئیس
۱۹۹۷ استنلی پریسینر  ایالات متحده آمریکابرای «کشفِ پریون - یک عامل بیولوژیکی جدید در عفونت».[۸۹]
۱۹۹۸ رابرت فرانسیس فوچگات  ایالات متحده آمریکابرای «کشفِ نیتریک اکسید به عنوان یک مولکول مهم در سیگنالینگ سلولی».[۹۰]
لوئیز ایگنارو  ایالات متحده آمریکا
فرید مراد  ایالات متحده آمریکا
۱۹۹۹ گونتر بلوبل  آلمان
 ایالات متحده آمریکا		برای «کشفِ اینکه پروتئین‌ها دارای سیگنال‌های ذاتی هستند که جابجائی و محل استقرار آنها را در سلول کنترل می‌کند».[۹۱]
۲۰۰۰ آروید کارلسون  سوئدبرای «کشفِ ترارسانی پیام در دستگاه عصبی».[۹۲]
پال گرینگارد  ایالات متحده آمریکا
اریک کندل  ایالات متحده آمریکا
۲۰۰۱ لیلند هارتول  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات‌شان در زمینه نحوه کارکرد چرخه سلولی».[۹۳]
تیم هانت  بریتانیا
پائول نرس  بریتانیا
۲۰۰۲ سیدنی برنر  آفریقای جنوبیبرای «اکتشافات‌شان در زمینهٔ نقش تنظیم ژنتیکی در رشد اعضای بدن و خزان یاخته‌ای».[۹۴]
رابرت هرویتس  ایالات متحده آمریکا
جان سالستن  بریتانیا
۲۰۰۳ پال لاتربور  ایالات متحده آمریکا"برای «کشف تصویرسازی تشدید مغناطیسی (ام‌آرآی)».[۹۵]
پیتر منزفیلد  بریتانیا
۲۰۰۴ ریچارد اکسل  ایالات متحده آمریکابرای «پژوهش در مورد حس بویایی در انسان و کشف خانواده‌ای از ژن‌ها».[۹۶]
لیندا باک  ایالات متحده آمریکا
۲۰۰۵ بری مارشال  استرالیابرای «کشف هلیکوباکتر پیلوری و رابطه‌اش در ایجاد زخم‌های روده و معده».[۹۷]
رابین وارن  استرالیا
۲۰۰۶ اندرو فایر  ایالات متحده آمریکابرای «کشف روند آران‌ای مداخله‌گر درون سلول».[۹۸]
کریگ ملو  ایالات متحده آمریکا
۲۰۰۷ ماریو کاپکی  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشاف و پژوهش پیرامون معرفی تغییرات خاص ژن در موش‌های آزمایشگاهی با استفاده از سلولهای بنیادی جنینی».[۹۹]
مارتین اونز  بریتانیا
الیور اسمیتیز  ایالات متحده آمریکا
 بریتانیا
۲۰۰۸ هارالد تسور هاوزن  آلمانبرای «پژوهش در مورد سرطان دهانه رحم و ارتباط ویروس اچ‌پی‌وی با این بیماری».[۱۰۰]
فرانسواز باره سینوسی  فرانسهبرای «کشف ویروس نقص ایمنی انسانی (اچ‌آی‌وی)، عامل انتقال بیماری ایدز».
لوک مونتانیه  فرانسه
۲۰۰۹ الیزابت بلک‌برن  استرالیا
 ایالات متحده آمریکا		برای «کشف چگونگی حفاظت از کروموزوم‌ها توسط تلومرها و آنزیم تلومراز».[۱۰۱]
کارول گریدر  ایالات متحده آمریکا
جک ژوستاک  ایالات متحده آمریکا
۲۰۱۰ رابرت ادوارد  بریتانیابرای «تلاش‌هایش در جهت درمان نازایی».[۱۰۲]
۲۰۱۱ بروس بویتلر  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات فعال سازی سیستم ایمنی ذاتی بدن».[۱۰۳]
ژول ای. هافمن  لوکزامبورگ
رالف استاینمن  ایالات متحده آمریکا
 کانادا
۲۰۱۲ جان گوردون  بریتانیابرای «کشف اینکه سلول‌های بالغ می‌توانند دوباره برنامه‌ریزی شوند و به سلول چندمنظوره تبدیل گردند».[۱۰۴]
شنایا یاماناکا  ژاپن
۲۰۱۳ جیمز روثمن  ایالات متحده آمریکابرای «کشف سیستم تنظیم‌کننده حمل و نقل وزیکول‌ها در داخل سلول‌ها».[۱۰۵]
رندی شکمن  ایالات متحده آمریکا
توماس زودهوف  ایالات متحده آمریکا
 آلمان
۲۰۱۴ جان اوکیف  ایالات متحده آمریکا
 بریتانیا		برای «کشف سلول سیستم موقعیت‌یابی در مغز»[۱۰۶]
می-بریت موزر  نروژ
ادوارد موزر  نروژ
۲۰۱۵ ویلیام کمپبل  جمهوری ایرلند
 ایالات متحده آمریکا		برای «کشف یک روش درمانی جدید در برابر عفونت‌های ناشی از انگل‌های کرم گرد».[۱۰۷]
ساتوشی آمورا  ژاپن
یویو تو  چین
۲۰۱۶ یوشینوری اسومی  ژاپنبرای «کشف و یافته‌هایش در زمینه خودخواری».[۱۰۸]
۲۰۱۷ جفری هال  ایالات متحده آمریکابرای «اکتشافات آنان در رابطه با مکانیسم ملکولی ساعت زیستی"».[۱۰۹]
مایکل روزبش  ایالات متحده آمریکا
مایکل یانگ  ایالات متحده آمریکا
۲۰۱۸ جیمز پی. الیسن  ایالات متحده آمریکابرای «کشف آنها در مورد درمان کردن سرطان بوسیله مهار اثر تنظیمی منفی سیستم ایمنی».[۱۱۰]
تاسوکو هونجو  ژاپن
۲۰۱۹ ویلیام کیلین جونیور  ایالات متحده آمریکابرای «پژوهششان در مورد چگونگی سازگاری سلول‌ها با اکسیژن قابل دسترس».[۱۱۱]
پیتر جی. ردکلیف  بریتانیا
گرگ ال. سیمنزا  ایالات متحده آمریکا
۲۰۲۰ هاروی آلتر  ایالات متحده آمریکابرای «کشف ویروس هپاتیت سی».[۱۱۲]
چارلز رایس  ایالات متحده آمریکا
مایکل هوتون  بریتانیا
۲۰۲۱ دیوید جولیوس  ایالات متحده آمریکابرای «کشف گیرنده‌های حرارت و لمس».[۱۱۳]
آردم پاتاپوتیان  ایالات متحده آمریکا
 لبنان

جستارهای وابسته

پانویس

پیوند به بیرون


خطای یادکرد: خطای یادکرد: برچسب <ref> برای گروهی به نام «persian-alpha» وجود دارد، اما برچسب <references group="persian-alpha"/> متناظر پیدا نشد. ().

برگرفته از «https:https://www.search.com.vn/wiki/index.php?lang=fa&q=جایزه_نوبل_فیزیولوژی_یا_پزشکی&oldid=37524906»
🔥 Top keywords: