24 Horas de Le Mans 1955

Un total de 87 coches de carreiras rexistráronse para este evento, dos cales só 70 chegaron á práctica, tratando de cualificar para as 60 prazas da carreira. A batalla dos anos anteriores entre as marcas de Coventry e Maranello uniuse á marca de Stuttgart, Daimler-Benz, recentemente chegada do seu triunfo na Mille Miglia co seu novo Mercedes-Benz 300SLR. A esperanza de Ferrari estaba nas mans de Umberto Maglioli e Phil Hill, Eugenio Castellotti e Paolo Marzotto e Maurice Trintignant e Harry Schell que pilotaban o novo 121 LM. Jaguar chegou con tres Jaguar D-Type de fábrica. Do mesmo xeito que os coches que correron en 1954, estaban en mans de Mike Hawthorn e Ivor Bueb, os gañadores das 1953, Tony Rolt e Duncan Hamilton e Don Beauman e Norman Dewis. Eles foron apoiados por un par de D-Types do equipo belga, Francorchamps Ecurie, e do equipo estadounidense, Briggs Cunningham. Cunningham tamén trouxo a Europa, un Cunningham C6-R.^[1][2]

Mentres tanto, Daimler-Benz reuniu un equipo de estrelas da carreira, emparellando a Juan Manuel Fangio con Stirling Moss, Karl Kling con André Simon e Pierre Levegh con John Fitch. Simon e Levegh non eran membros regulares do equipo Mercedes, pero o director do equipo Alfred Neubauer pensou que sería popular, ata diplomático, o incluír dous pilotos locais. Lémbrese que a segunda guerra mundial terminara só dez anos antes, e na carreira de 1952, pilotando en solitario, Levegh case gañou a carreira, ata que na hora 23 os problemas mecánicos relegárono, entregando a vitoria a Mercedes.^[1][3][4] Os seus coches, eran os W196S aínda que comunmente foron chamados 300SLRs, foron cualificados por moitos expertos como os mellores coches deportivos do mundo. Eran unha adaptación dos sistemas que os levaran a dominar as carreiras de Gran Premio ás carreiras de resistencia. O seu motor de combustible inxectado, Desmodronic de 3 válvulas, 8 cilindros en liña eran os máis avanzados de todo o circuíto. Pero os seus freos de tambor internos, eran dubidosamente adecuados para os seus coches máis pesados nas duras esixencias as que se enfrontaban no Circuíto de Le Mans. Para compensar, engadiuse un freo de aire de accionamento manual na cuberta traseira para o freado a alta velocidade.

As primeiras horas da carreira cumpriron as expectativas dun enfrontamento entre as tres mellores marcas. O Ferrari de Castellotti liderou desde a primeira volta, seguido de Hawthorn no Jaguar. Fangio saíu mal por un accidente entre a súa perna do pantalón e a panca de cambio de marcha, pero abriuse camiño para unirse a Hawthorn e Castellotti. Os tres estaban batendo marcas. A medida que a carreira avanzaba, Castellotti cedeu e foi superado por Hawthorn e Fangio. Era un sinal temperán dos problemas mecánicos que obrigarían a todos os 121 LM a retirarse nas primeiras doce horas. O que seguiu foi un dos duelos clásicos da historia das carreiras de autos, con múltiples cambios de líder entre Hawthorn e Fangio e un ritmo marca.

Ás dúas horas de carreira, produciuse un terrible accidente na volta 35. Hawthorn pasou a Lance Macklin e o seu Austin-Healey 100S entrando na recta antes dos boxes. Ao ver que o equipo Jaguar lle sinalizaba que entrara para facer unha parada en boxes, Hawthorn meteuse na traxectoria de Macklin e freou con forza para entrar nos boxes.^[5][6][7][8] No intento de evitar a Hawthorn, o coche de Macklin mantívose brevemente no lado dereito da pista detrás de Hawthorn, levantando po coas súas rodas dereitas, a continuación, desviouse a través do centro da pista. Macklin estaba aparentemente fóra de control cando empezou a desviarse, pero recuperou a dirección logo de cruzar a liña central. Pero para entón Macklin estaba no camiño do Mercedes-Benz 300 SLR de Levegh e a roda dianteira dereita do coche de Levegh montou por encima da parte posterior esquerda de Macklin, o que provocou que o 300 SLR saíse polo aire. As fotos e imaxes fixas de vídeo ilustran a delgada marxe, a anchura do gardabarros, entre un case accidente e o completo desastre.

O coche de Levegh saltou sobre un terraplén de terra entre a área dos espectadores e a pista, envorcou e rebotou no extremo das bancadas dos espectadores, entón golpeou a estrutura dunha escaleira de formigón. Ese impacto desintegrou a parte dianteira e lanzou o coche en alto, dando voltas e lanzando restos sobre a multitude. A carrozaría dianteira caeu directamente sobre a multitude. A suspensión dianteira, motor, e outros restos voaron pola zona dos espectadores deixando franxas de destrución fronte ás tribunas. O resto do coche aterrou no terraplén de terra e estalou en chamas. Os espectadores que subiran en escaleiras e andamiaxes para obter unha mellor visión da pista atopáronse no camiño directo dos letais restos. Levegh saíu lanzado do coche facendo un grande arco caendo, e o seu cranio resultou esmagado nalgún momento. Cando os bombeiros intentaron apagar as chamas con auga, o lume aínda ardía máis debido á reacción química resultante coa carcasa de aliaxe de magnesio. oficialmente dáse a cifra de 84 espectadores mortos, ademais de Levegh.^{[3][4][9][10]} O coche de Macklin rebotou no muro de boxes e quedou no terraplén de terra. Resultou ileso, pero o seu auto golpeou a tres espectadores, matando a un. Fangio esquivouno pasando entre Macklin e o coche de Hawthorn e continuou.

Dez minutos máis tarde, os MG EX182 de Dick Jacobs estrelouse preto de Maison Blanche, envorcou no terreo pantanoso e comezou a arder. Jacobs sobreviviu ao accidente, pero resultou gravemente ferido.

Cos cambios de piloto de Hawthorn a Bueb e Fangio a Moss, o talentoso equipo Jaguar foi superado e o equipo de Mercedes foi capaz de ampliar a vantaxe que adquirira como consecuencia do accidente. Ao achegarse a media noite, o Mercedes de Fangio/Moss lideraba sobre o Jaguar de Hawthorn/Bueb por case dúas voltas. A carreira mantívose competitiva, pero, o liderado quedaba rebaixado a volta e media antes das 2:00 pm^[11] O Mercedes de Kling/Simon seguía ao coche de Hawthorn/Bueb a dúas voltas. «Os informes sobre os puntos de freada de Mercedes levaron ao equipo Jaguar a crer que os seus freos se estaban debilitando.^[12]

Xusto logo das 2:00 am, o director do equipo Mercedes Alfred Neubauer entrou á pista e chamou aos seus coches a boxes. A megafonía fixo un breve anuncio sobre a súa retirada. O enxeñeiro xefe Rudolf Uhlenhaut foi logo aos pits Jaguar para preguntar si o equipo Jaguar respondería da mesma maneira, por respecto ás vítimas do accidente. O director do equipo Jaguar "Lofty" England negouse.^[12]

Co equipo de Mercedes retirado, o liderado pasou comodamente a Hawthorn e Bueb. Amenceu baixo un ceo nubrado e as 6:00 am empezou a chover. mantívose a pelexa polo segundo lugar ata o final da mañá, o Maserati de Valenzano/Musso, cinco voltas atrás do líder, era perseguido polo Aston Martin de Frere/Collins ata que o Maserati retirouse. Bueb, no seu primeiro evento coa marca de Coventry, entregou o Jaguar gañador a Hawthorn na última hora para as voltas finais.

Hawthorn e Bueb cubriron unha distancia de 4.135´38 km, máis de 306 voltas, cunha velocidade media de 172´308 km/h. Peter Collins e Paul Frère, en segundo lugar no seu Aston Martin DB3S quedaron a cinco voltas. O podio foi completado pola parella belga, Johnny Claes e Jacques Swaters, no seu Jaguar D-Type amarelo preparado por Ecurie Francorchamps, 11 voltas (máis de 148 km.) por detrás dos gañadores. O notable trío de Porsche 550 Spyder 1´5 litros foron cuarto, quinto e sexto, por diante dos Bristols de dous litros, con Helmut Polensky e Richard von Frankenberg gañando a clase Sports 1500. Os tres coches do equipo Bristol Aeroplane Company terminaron sétimo, oitavo e noveno formación, oitavo e noveno na parte superior da clase de dous litros.^[2]<^[13]

O espectacular accidente, que chegou a ser coñecido como a Traxedia de Le Mans de 1955, é a maior traxedia na historia dos deportes de motor, morreron 84 espectadores e máis de 120 resultaron feridos. Cancelouse a seguinte rolda do Campionato Mundial de coches deportivos no circuíto de Nürburgring, así como a lendaria Carreira Panamericana. O accidente causou conmoción xeneralizada e prohibicións temporais das carreiras de automóbiles en varios países. A prohibición en Suíza non se levantou. a American Automobile Association deixou de patrocinar competicións deportivas de motor, xa que decidiu que as carreiras de autos distraia os seus obxectivos principais e formouse o United States Automobile Club para facerse cargo da organización de carreiras.^[3][4] Os equipos de carreiras de MG, Bristol, (logo de gañar o Grand Prix de 1955 e o Campionato de coches deportivos) e Mercedes-Benz, disolvéronse. O horror do accidente causou que algúns pilotos presentes, entre eles Phil Walters, Sherwood Johnston e John Fitch (logo de terminar a tempada con Mercedes-Benz), retiráranse da competición. Fitch foi sacado do seu retiro polo seu amigo Briggs Cunningham para axudar no proxecto de Chevrolet Corvette en Le Mans de 1960 e máis tarde traballou para desenvolver dispositivos de seguridade de tráfico, incluíndo os "barris Fitch" cheos de auga. Menos de tres meses despois, Lance Macklin decidiu retirarse logo de verse involucrado nun accidente mortal dobre durante a carreira Tourist Trophy en Dundrod.

Moitos recriminaron directamente a Hawthorn en base a rumores de que cortara de súpeto diante de Macklin e freara preto da entrada a boxes, obrigando a Macklin a facer unha acción evasiva no camiño de Levegh, que se converteu no pronunciamento semi oficial do equipo Mercedes e a historia de Macklin.^[12] O equipo Jaguar á súa vez cuestionaron a idoneidade e competencia de Macklin e Levegh. Os primeiros informes dos medios foron moi impreciso, como o demostra a posterior análise da evidencia fotográfica realizada polo editor de Road & Track (e segundo clasificado en 1955) Paul Frere, en 1975.^[12] Detalles adicionais xurdiron cando os fotogramas revisados por Frere convertéronse en formato de vídeo. O Automobile Club l'Ouest (ACO) levou a cabo unha investigación e chegou á conclusión de que a causa principal do accidente foron as condicións inseguras preto da entrada á recta de boxes. Tony Rolt e outros pilotos protestaban pola seguridade da recta de boxes desde 1953.

Antes do evento de 1956, o ACO ampliou a recta de boxes, aumentando a separación entre a estrada e os espectadores, e revisou outros tramos perigosos da pista. A tecnoloxía e as prácticas de seguridade de pista evolucionaron lentamente ata que o piloto de Fórmula 1 Jackie Stewart organizou unha campaña para avogar por unha maior seguridade 10 anos máis tarde. A campaña de Stewart gañou impulso logo da morte de Lorenzo Bandini e Jim Clark.

Os gañadores de clase atópanse co texto en negra

Pos.	Clase	Nº	Equipo	Pilotos	Chasis	Motor	Voltas
1	S 5.0	6	Jaguar Cars Ltd.	Mike Hawthorn Ivor Bueb	Jaguar D-Type	Jaguar 3.4L L6	307
2	S 3.0	23	Aston Martin Ltd.	Peter Collins Paul Frère	Aston Martin DB3S	Aston Martin 2.9L L6	302
3	S 5.0	10	Ecurie Francorchamps	Johnny Claes Jacques Swaters	Jaguar D-Type	Jaguar 3.4L L6	296
4	S 1.5	37	Porsche KG	Helmut Polensky Richard von Frankenberg	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.5L Flat-4	284
5	S 1.5	66	Ecurie Belge / Gustave Olivier	Wolfgang Seidel Olivier Gendebien	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.5L Flat-4	276
6	S 1.5	62	Porsche KG	Helmut Glöckler Jaroslav Juhan	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.5L Flat-4	273
7	S 2.0	34	Bristol Aeroplane Co.	Peter Wilson Jim Mayers	Bristol 450C	Bristol 2.0L L6	271
8	S 2.0	33	Bristol Aeroplane Co.	Mike Keen Tommy Line	Bristol 450C	Bristol 2.0L L6	270
9	S 2.0	32	Bristol Aeroplane Co.	Tommy Wisdom Jack Fairman	Bristol 450C	Bristol 2.0L L6	268
10	S 2.0	35	Automobiles Frazer Nash Ltd.	Marcel Becquart Dickie Stoop	Frazer Nash Sebring	Bristol 2.0L L6	260
11	S 1.5	40	Edgar Fronteras	Giulio Cabianca Giuseppe Scorbati	Osca MT4 1500	Osca 1.5L L4	256
12	S 1.5	41	MG Cars Ltd.	Ken Miles John Lockett	MG EX182	MG 1.5L L4	249
13	S 1.1	49	Porsche KG	Auguste Veuillet Zora Arkus Duntov	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.1L L4	245
14	S 2.0	28	Standard Triumph Ltd.	Bob Dickson Ninian Sanderson	Triumph TR2	Triumph 2.0L L4	242
15	S 2.0	29	Standard Triumph Ltd.	Ken Richardson Bert Hadley	Triumph TR2	Triumph 2.0L L4	242
16	S 750	63	Ecurie Jeudy-Bonnet	Louis Cornet Robert Mougin	D.B. HBR	Panhard 0.7L Flat-2	236
17	S 1.5	64	MG Cars Ltd.	Ted Lund Hans Waeffler	MG EX182	MG 1.5L L4	234
18	S 1.5	65	Gonzague Olivier	Gonzague Olivier Josef Jeser	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.5L Flat-4	234
19	S 2.0	68	Standard Triumph Ltd.	Leslie Brooke Mortimer Morris-Goodall	Triumph TR2	Triumph 2.0L L4	214
20	S 750	59	Ecurie Jeudy-Bonnet	Louis Héry Georges Trouis	DB Barquette	Panhard 0.7L Flat-2	209
21	S 1.1	47	Cooper Car Co.	John Brown Edgar Wadsworth	Cooper T39	Coventry Climax 1.1L L4	207

Pos	Clase	Nº	Equipo	Pilotos	Chasis	Motor	Voltas/Motivo
22	S 3.0	16	Officine Alfieri Maserati	Luigi Musso Gino Valenzano	Maserati 300S	Maserati 3.0L L6	239 Caixa de cambios
23	S 3.0	22	Briggs Cunningham	Briggs Cunningham Sherwood Johnston	Cunningham C6-R	Offenhauser 2.9L L4	196 Pistón
24	S 5.0	7	Jaguar Cars Ltd.	Tony Rolt Duncan Hamilton	Jaguar D-Type	Jaguar 3.4L L6	186 Caixa de cambios
25	S 2.0	30	Automobiles Gordini	Hermano da Silva Ramos Jacques Pollet	Gordini T15S	Gordini 2.0L L8	145 radiator furado
26	S 750	52	Société Monopole	Jean Hémard Pierre Flahault	Monopole X86	Panhard 0.7L Flat-2	145 Accidente
27	S 750	60	Automobili Stanguellini	René Philippe Faure Pierre Duval	Stanguellini S750 Bialbero	Stanguellini 0.7L L4	136 Ignition
28	S 3.0	19	Daimler-Benz AG	Juan Manuel Fangio Stirling Moss	Mercedes-Benz 300 SLR	Mercedes-Benz 3.0L L8	134 Retirado
29	S 3.0	21	Daimler-Benz AG	Karl Kling André Simon	Mercedes-Benz 300 SLR	Mercedes-Benz 3.0L L8	130 Retirado
30	S 1.1	51	Automobiles Panhard et Levassor	René Cotton André Beaulieux	Panhard VM5	Panhard 0.9L Flat-2	108 Caixa de cambios
31	S 5.0	5	Scuderia Ferrari	Maurice Trintignant Harry Schell	Ferrari 121LM	Ferrari 4.4L L6	107 Embrague
32	S 5.0	8	Jaguar Cars Ltd.	Don Beauman Norman Dewis	Jaguar D-Type	Jaguar 3.4L L6	106 Accidente
33	S 3.0	24	Aston Martin Ltd.	Roy Salvadori Peter Walker	Aston Martin DB3S	Aston Martin 2.9L L6	105 Motor
34	S 3.0	12	"Heldé"	"Heldé" Jean Lucas	Ferrari 750 Monza	Ferrari 3.0L L4	104 Distribuidor
35	S 750	58	Ecurie Jeudy-Bonnet	Paul Armagnac Gérard Laureau	D.B. HBR	Panhard 0.7L Flat-2	100 Roda
36	S 1.1	48	Lotus Engineering	Colin Chapman Ron Flockhart	Lotus Mark IX	Coventry Climax 1.1L L4	99 DSC — reversed
37	S 2.0	31	Officine Alfieri Maserati	Carlo Tomasi Francesco Giardini	Maserati 200S	Maserati 2.0L L4	96 Distribuidro
38	S 1.1	50	Automobiles Panhard et Levassor	Pierre Chancel Robert Chancel	Panhard VM5	Panhard 0.9L Flat-2	94 sistema combustible
39	S 5.0	1	Aston Martin Lagonda Ltd.	Reg Parnell Dennis Poore	Lagonda DP166	Lagonda 4.5L V12	93 Sen combustible
40	S 3.0	25	Aston Martin Ltd.	Tony Brooks John Riseley-Pritchard	Aston Martin DB3S	Aston Martin 2.9L L6	83 Batería
41	S 3.0	27	Jean-Paul Colas	Jean-Paul Colas Jacques Dewez	Salmson 2300S Cabriolet	Salmson 2.3L L4	82 Fuga aceite
42	S 5.0	3	Scuderia Ferrari	Umberto Maglioli Phil Hill	Ferrari 121LM	Ferrari 4.4L L6	76 Embrague
43	S 1.5	38	Walter Ringgenberg	Walter Ringgenberg Hans-Jörg Gilomen	Porsche 550 Spyder	Porsche 1.5L Flat-4	65 Motor
44	S 1.5	43	Connaught Engineering	Kenneth McAlpine Eric Thompson	Connaught ALSR	Lea-Francis 1.5L L4	60 Motor
45	S 5.0	4	Scuderia Ferrari	Eugenio Castellotti Paolo Marzotto	Ferrari 121LM	Ferrari 4.4L L6	52 Motor
46	S 2.0	69	Alexandre Constantin	Jacques Savoye Jacques Poch	Constantin C Barquette	Peugeot 2.0L L4	52 Caixa de cambios
47	S 1.1	46	Kieft Cars Ltd.	Alan Rippon Ray Merrick	Kieft 1100	Coventry Climax 1.1L L4	47 Fuga aceite
48	S 750	57	Ecurie Jeudy-Bonnet	René Bonnet Claude Storez	D.B. HBR	Panhard 0.7L Flat-2	44 Distribuidor
49	S 5.0	9	Briggs Cunningham	Phil Walters William Spear	Jaguar D-Type	Jaguar 3.4L L6	43 Válvula
50	S 5.0	11	Cooper Car Co	Peter Whitehead Graham Whitehead	Cooper T38	Jaguar 3.4L L6	38 Presión aceite
51	S 2.0	36	Automobiles Frazer Nash Ltd.	Dick Odlum Cecil Vard	Frazer Nash Sebring	Bristol 2.0L L6	34 Motor
52	S 3.0	20	Daimler-Benz AG	Pierre Levegh John Fitch	Mercedes-Benz 300 SLR	Mercedes-Benz 3.0L L8	32 Accidente mortal
53	S 750	53	Société Monopole	Francis Navarro Jean de Montrémy	Monopole Sport X88	Panhard 0.7L Flat-2	31 Fuga aceite
54	S 3.0	26	Lance Macklin	Lance Macklin Les Leston	Austin-Healey 100 S	BMC A90 2.7L L4	28 Danos por accidente
55	S 1.5	42	MG Cars Ltd.	Dick Jacobs Joe Flynn	MG EX182	MG 1.4	26 Accidente
56	S 750	56	Automobiles VP	Yves Giraud-Cabantous Yves Lesur	VP 166R	Renault 0.7L L4	25 Motor
57	S 3.0	15	Officine Alfieri Maserati	Roberto Mières Cesare Perdisa	Maserati 300S	Maserati 3.0L L6	23 Caixa de cambios
58	S 3.0	14	Mike Sparken	Mike Sparken Masten Gregory	Ferrari 750 Monza	Ferrari 3.0L L4	22 Motor
59	S 750	61	Nardi Automobili SpA	Dr. Mario Damonte Roger Crovetto	Nardi Bisiluro	Giannini 0.7L L4	6 Accidente
60	S 1.5	39	Kieft Cars Ltd.	Berwyn Baxter John Deeley	Kieft	Turner 1.5L L4	4 Temperatura

Pos.	Clase	Nº	Equipo	Pilotos	Chasis	Motor	Motivo
NTS	S 5.0	2	Ecurie Rosier	Louis Rosier Georges Grignard	Talbot Lago Sport	Talbot 4.5L L6
NTS	S 3.0	17	Automobiles Gordini	Robert Manzon Élie Bayol	Gordini T24S	Gordini 3.0L L8	Accidente na práctica
NTS	S 1.1	45	Arnott Racing Cars	Jim Russell Peter Taylor	Arnott Sports	Coventry Climax 1.1L L4	Accidente
NTS	S 750	54	Moretti	Modelo:VNZ Lino Fayen Herman Rogenry	Moretti 750S	Moretti 0.7L L4	Chegaron tarde a grella
NTS	S 750	55	Moretti	Giorgio Ubezzi Mesnest Bellanger	Moretti 750S	Moretti 0.7L L4	Chegaron tarde a grella
NTS	S 750	70	Société Pierre Transbordador	Jacques Blaché Louis Pons	Transbordador F750	Renault 0.7L L4	Reserva
NTS	S 750	72	Automobiles VP	Jean-Marie Dumazer André Héchard Jérôme Pourond	V.P. 155R	Renault 0.7L L4	Reserva
NTS	S 750	75	Louis Rosier	Jean- Louis Rosier Jean Estager	Renault 4CV/1063	Renault 0.7L L4	Reserva

• Volta rápida: Mike Hawthorn, 4:06.6 segs (196´340 km/h) ^[13]

Pos.	Equipo	Puntos
1	Ferrari	18
2	Jaguar	14
3	Maserati	11
4	Mercedes-Benz	8
5=	Aston Martin	6
5=	Porsche	6

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos neste grupo de clasificación.

Os puntos do campionato eran outorgados aos seis primeiros postos en cada carreira na orde de 8-6-4-3-2-1. Os fabricantes só levaban puntos polo seu mellor clasificado e non recibían puntos polo resto dos coches. Só computaban os 4 mellores resultados das 6 carreiras por cada fabricante. Os puntos gañados pero que non contan para os totais do campionato enuméranse entre paréntesis na táboa anterior.

• Quentin Spurring. Le Mans 24 Hours: The Official History of the World’s Greatest Motor Race 1949-59. Haynes Publishing. ISBN 978-1-84425-537-5
• Brian Laban. Le Mans 24 Hours: The Complete Story of World’s Most Famous Motor Race. Haynes Publishing. ISBN 978-1-85227-062-9

• Le Mans 1955 from The Mike Hawthorn Tribute Site – Extensive 1955 Le Mans coverage – reports, analysis, photos/video of race + crash
• Video of accident and aftermath