Mīrābāī
Mīrābāī ou Mirabai[1] (en devanágari मीराबाई), nada en Kudki (Rajasthan) en 1498 e finada en Dwarka en 1546, foi unha poeta mística hindú do movemento Bhakti. Ela referíase a deus, a quen vía como o seu marido, con diferentes nomes como Satguru, Prabhu Ji, Girdhar Nagar ou Krishna. Debido aos celos, a súa familia política non aprobaba que cantase e bailase publicamente porque pertencía á familia real de Mewarh e era princesa, mais amaba demasiado ao seu deus e sacrificou todo, mesmo a súa familia, por el. É unha venerada santa Bhakti, especialmente na tradición hindú do norte da India.[2][3]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1498 Merta City (pt)  |
| Morte | 1546 (Gregoriano) (47/48 anos) Dwarka (pt) |
| Causa da morte | Morte accidental (Afogamento ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | India |
| Relixión | Hinduísmo |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Poesía, literatura, Vishnuísmo e Bhakti movement (en) |
| Ocupación | poeta , escritora , mística |
| Período de actividade | 1516 (Gregoriano) - 1546 (Gregoriano) |
| Movemento | Bhakti movement (en) e Vishnuísmo |
| Lingua | Lingua hindi |
| Outro | |
| Título | Princesa |
| Familia | Rathore (en) |
| Cónxuxe | Bhoj Raj |
  | |
Mīrābāī naceu na familia real de Merta, en Rajasthan. É mencionada en Bhaktamal, confirmando que era unha figura amplamente coñecida e valorada na cultura do século XVII.[4] A maioría das lenda sobre Mīrābāī mencionan a desconsideración das convencións sociais e familiares, a súa devoción a Krishna e a súa persecución pola súa familia política a causa da súa devoción.[4][5] Moitos contos e lendas haxiográficas tratan sobre ela, de forma que son inconsistentes entre elas ou moi diferentes nos detalles.[5][6]
Templos hindús como o de Chittorgarh están dedicados á súa memoria[5] e as lendas sobre a súa vida foron obxecto de filmes, bandas deseñadas e outras obras populares.[7]
Traxectoria
Non existen documentos auténticos sobre Mīrābāī, polo que os estudosos estableceron a súa biografía a través de fontes secundarias que a mencionan. Naceu en Kudki, unha aldea preto de Merta, actualmente no distrito Pali. O seu pai era Ratan Singh, descendente de Rao Rathor (fundador de Jodhpur). Cando tiña tres anos de idade, un sadhu chegou ao seu fogar e deulle ao seu pai unha figura do deus Krishna. O seu pai considerouno unha bendición especial e instalou a deidade no altar familiar. Mīrābāī quedou profundamente apegada a esa imaxe e negouse a comer ata que a deidade lle foi entregada. Comezou a vivir para a súa figura de Krishna, vestíao e comía só a comida que antes lle ofrecera nun prato. Resolveu converter a Krishna no seu único amigo, amante e esposo. Ao longo da súa turbulenta vida, nunca esqueceu esta relación coa figura.
Os seus pais casárona con Bhoj Raj, príncipe de Mewar, en 1516,[8][9] mais o seu esposo foi ferido nunha das guerras entre hindús e musulmáns no sultanato de Delhi en 1518 e faleceu polas feridas da batalla en 1521. O seu pai e o seu sogro foron asasinados algúns anos despois do seu home,[5] durante unha guerra contra o exército islámico de Babur, fundador do imperio Mughal no subcontinente indio.[10][11]
Trala morte do seu sogro, Vikram Singh converteuse no gobernante de Mewar. Segundo unha lenda popular, a súa familia política intentara moitas veces executala, enviándolle un vaso de veleno que lle dicían que era néctar ou enviándolle unha cesta cunha serpe en lugar de flores.[1][8] De acorda ás lendas haxiográficas, non foi ferida en ningún dos casos, coa serpe converténdose milagrosamente nunha imaxe de Krishna (ou nunha grilanda de flores dependendo da versión).[6][8] Noutra versión da lenda, Vikram Singh pídelle que se afogue ela mesma, o que ela intenta, mais aparece aboiando na auga.[12] Outra lenda afirma que o emperador mongol Akbar chegou con Tansen para visitala e agasallouna cun colar de perlas, mais os estudosos dubidan deste feito xa que Tansen entrou na corte de Akbar en 1562, quince anos despois da morte de Mīrābāī.[12] Tamén hai historias que din que Ravidas foi o seu gurú (mestre), mais tampouco hai evidencia histórica e a diferenza de cen anos entre as súas datas de nacemento suxiren que foi imposible.[12]
Outras historias afirman que Mīrābāī deixou o reino de Mewar e dedicouse á peregrinación. Nos seus últimos anos viviu en Dwarka ou Vrindavan, onde as lendas contan que desapareceu milagrosamente fundíndose cunha imaxe de Krishna en 1547.[1][5] A pesar de que os milagres son discutidos polos estudosos pola falta de evidencia histórica, é recoñecido que Mīrābāīdedicou a súa vida a Krishna, compoñendo cánticos de devoción, unha ocupación pouco ortodoxa para unha viúva, que na India eran profundamente desprezadas, e foi unha das máis importantes santos poetas do movemento Bhakti.[1][12][13]
Obra
Atribúense a Mīrābāī miles de poemas e loas apaixonadas a Krishna, mais os estudosos só cren que uns centos deles son auténticos, e os rexistros máis antigos suxiren que agás dous poemas, a maioría foron escritos no século XVIII.[14] Moitos poemas atribuídos a ela foron posiblemente compostos máis tarde por admiradores seus. Coñécense popularmente como bhajans, e son populares na India.[15]
Na cultura popular
O compositor John Harbison adaptou as traducións de Bly de Mirabai Songs. Existe un documental titulado A Few Things I Know About Her, dirixido por Anjali Panjabi,[16] e dous coñecidos filmes realizados na India, Meera (1945), filme en lingua támil protagonizado por M. S. Subbulakshmi, e Meera (1979), filme en hindi de Gulzar. A serie Meera (2009–2010) tamén está baseado na súa vida.
A vida de Mīrābāī tamén se describe en Meera—The Lover…, álbum musical baseado en composicións orixinais para bhajans, estreado o 11 de outubro de 2009.[17]
Notas
Véxase tamén
Bibliografía
- BLY, Robert e HIRSHFIELD, Jane: Mīrābāī: ecstatic poems. Boston (Estados Unidos de América), 2004.
- LEVI, Louise Landes: Sweet on my lips: the love poems of Mirabai. Nova York, 1997.
Ligazóns externas
- Mīrābāī and Her Contributions to the Bhakti Movement, S. M. Pandey and Norman Zide (1965), History of Religions, Vol. 5, No. 1, páxinas 54–73
- Mirabai in Rajasthan, Parita Mukta (1989)
- Feminist and Non-Western Perspectives in the Music Theory Classroom: A Study of John Harbison's "Mirabai Songs, Amy Carr-Richardson (2002), College Music Symposium, Vol. 42, páxinas 20–36
- Without Kṛṣṇa There Is No Song, David Kinsley (1972), History of Religions, Vol. 12, No. 2, páxinas 149-180
- "By the Sweetness of the Tongue": Duty, Destiny, and Devotion in the Oral Life Narratives of Female Sādhus in Rajasthan, Antoinette E. DeNapoli (2009), Asian Ethnology, Vol. 68, No. 1, páxinas 81–109