Manuel Pablo

Naceu o 25 de xaneiro de 1976 en Bañaderos, no municipio grancanario de Arucas. Comezou a xogar ao fútbol cos seus amigos e co seu pai Manuel nas rúas e nos terreos do pobo, e aos 9 anos ingresou na canteira da UD Las Palmas.^[4][5] Avanzou por tódalas categorías inferiores do club ata chegar ao equipo xuvenil da División de Honra, e coincidiu con futbolistas como Valerón, Lampón, Ojeda, Marcelino, Jero ou Pedro Cruz.^[4]

Na tempada 1994/95 pasou ao filial, o Las Palmas Atlético, que militaba na Terceira División, e ese mesmo ano debutou con 18 anos co primeiro equipo da man do adestrador donostiarra Marco Antonio Boronat. Foi o 18 de setembro de 1994, nun partido da Segunda División B ante o Avilés Industrial no Muro de Zaro, no que foi titular.^[6] Disputou un segundo encontro na Copa do Rei tres semanas despois, pero non gustou ao adestrador, que o mandou de volta ao filial como "castigo pedagóxico".^[7][8] Co Las Palmas Atlético proclamouse esa mesma tempada campión da Copa Federación, despois de gañar na final ao Balaguer.^[9] Continuou no filial durante a tempada 1995/96, na que xogou sen éxito a promoción de ascenso á Segunda B.

Na tempada 1996/97 pasou definitivamente ao primeiro equipo, que viña de ascender á Segunda División na campaña anterior. Xogou o seu primeiro partido na categoría de prata o 15 de decembro de 1996, da man do técnico arxentino Ángel Cappa, nun empate 1-1 ante o Alavés. Xogou completos case todos os partidos restantes da tempada, e en marzo de 1997 marcou o seu único gol coa camiseta amarela, ante o Real Madrid B. Na tempada 1997/98 foi titular indiscutible no lateral do equipo, xogando un total de 43 partidos e acabando a liga na terceira posición. Disputou os dous partidos da promoción de ascenso contra o Oviedo, pero a vitoria foi para o equipo asturiano por un resultado global de 4-3.^[10]

En 1998 foi traspasado xunto ao seu compañeiro "Turu" Flores ao Deportivo da Coruña, club que pagou polos xogadores uns 1.100 millóns de pesetas, nunha operación na que entrou tamén Renaldo, cedido ao club canario.^[11][12] Debutou co Deportivo na final da 53ª edición do Trofeo Teresa Herrera, gañando o torneo ante a Lazio.^[3]

O 28 de outubro de 1998 xogou o seu primeiro partido oficial co club galego, nunha vitoria por 1-3 contra o Jerez CF na Copa do Rei. Non debutou na Primeira División ata a 10ª xornada, cando foi titular nun partido contra o Deportivo Alavés en Riazor. Nesa primeira tempada disputou só 19 partidos, aínda que mediada a tempada quitoulle a Armando unha titularidade que xa non abandonaría nos dous anos seguintes.^[13][3]

Na tempada 1999/00 foi o xogador de campo con máis minutos do equipo de Javier Irureta, disputando como como titular 37 dos 38 partidos de liga, nunha histórica campaña que culminou coa conquista do título por diante do Barcelona e o Valencia, e na que tivo como compañeiros máis habituais na defensa a Romero, Naybet e Donato.^[14]

Durante esa tempada e a seguinte acumulou 110 partidos oficiais co Deportivo, converténdose nun referente da defensa do equipo e sendo considerado un dos mellores laterais dereitos de Europa.^[2] Disputou os dous partidos da Supercopa de España que o seu equipo gañou ante o Espanyol e foi titular no primeiro encontro da historia do club na Liga de Campións, o 13 de setembro do ano 2000 no Estadio Spyros Louis de Atenas contra o Panathinaikos.^[15] Xogou completos os 14 partidos do club coruñés esa tempada na competición europea, na que caeron eliminados ante o Leeds inglés. O seu alto nivel atraeu o interese do Real Madrid, que chegou a ofrecer por el 7.000 millóns de pesetas e a cesión por dous anos de Iker Casillas, nunha operación na que entraría tamén o traspaso de Molina.^[16][3]

A súa rápida progresión, que o facía un dos fixos nas convocatorias de José Antonio Camacho coa selección española, viuse cortada de súpeto pola grave lesión que sufriu o 30 de setembro de 2001 nun derbi contra o Celta de Vigo en Riazor, cando rompeu a tibia e o peroné nun choque co brasileiro Everton Giovanella.^[17][14] A lesión afastouno durante case un ano do terreo de xogo e impediulle acudir ao Mundial do Xapón e Corea, ademais de facerlle perder a final da Copa do Rei 2001/02, na que os seus compañeiros conquistaron o título ante o Real Madrid no coñecido como "Centenariazo".^[14]

Reapareceu o 11 de setembro de 2002 no estadio Insular, nun partido da Copa do Rei ante o Corralejo. Case un mes despois regresou á liga, nun encontro ante o Racing de Santander, aínda que as consecuencias da lesión só lle permitiron disputar 28 partidos do campionato de liga durante esa tempada e a seguinte (2002/03 e 2003/04). Con todo, participou en importantes partidos da Liga de Campións, como as vitorias sobre o Manchester United ou a Juventus. Na tempada 2003/04 foi titular na histórica remontada dos cuartos de final contra o Milan de Ancelotti, e xogou tamén completos os dous partidos das semifinais diante do Porto de Mourinho.^[18][19][3]

Na tempada 2004/05 volveu ser o principal lateral dereito do equipo, por diante de Héctor, disputando 37 partidos, todos eles como titular. Mantivo o seu posto no once inicial na tempada 2005/06, trala marcha de Irureta e a chegada do seu substituto, Joaquín Caparrós. En 2006, trala retirada de Fran e despois dun breve período no que o capitán foi Scaloni, herdou el mesmo o brazalete de capitán, posto que ocuparía durante a seguinte década.^[20] Con todo, na tempada 2006/07 non obtivo a mesma confianza de Caparrós e só xogou en 15 partidos de liga, ocupando Álvaro Arbeloa o seu lugar no resto de encontros, chegando a rumorearse a súa saída do club no mercado de inverno.

Na tempada 2007/08 afrontou o seu 10º ano consecutivo en Primeira División e retomou o seu papel protagonista no club, xa con Lotina no banco, disputando 34 partidos de liga, todos saíndo no once titular. Mantívose como principal lateral dereito do equipo durante os seguintes tres anos, por diante de Laure, ata que o conxunto coruñés acabou descendendo ao remate da campaña 2010/11. Poucos días antes do decisivo partido do que dependía a permanencia do Deportivo en Primeira División, Manuel Pablo compareceu ante a prensa xunto ao presidente do club Augusto César Lendoiro para anunciar a renovación do seu contrato por dous anos máis.^[21]

Na tempada 2011/12, con José Luis Oltra no banco, o Deportivo proclamouse campión da Segunda División con récord histórico de puntos,^[22] aínda que Manuel Pablo apenas tivo protagonismo, ao pasar lesionado boa parte da tempada.^[23] Recuperou a titularidade nas seguintes dúas campañas, nas que viviu un novo descenso e outro ascenso e nas que xogou a miúdo como lateral esquerdo, polos problemas dos adestradores para cubrir esa posición. Durante esa época superou a Mauro Silva como o segundo xogador con máis partidos da historia do club, e converteuse no futbolista do Deportivo con máis tempadas na Primeira División, por diante do propio Mauro e de Acuña.

Nas súas dúas últimas campañas como futbolista, con Víctor Fernández e Víctor Sánchez como técnicos, apenas dispuxo de minutos, disputando só 12 partidos entre ambas campañas. Xogou o seu último partido o 14 de maio de 2016, na derradeira xornada de liga da tempada 2015/16, contra o Real Madrid en Riazor, partido que rematou con derrota por 0-2. Os 40 anos e 110 días cos que contaba naquel encontro situárono no seu momento como o sexto futbolista máis lonxevo en xogar na Primeira División, ocupando na actualidade o 10º posto.^[24]

En xullo de 2016 anunciou a súa retirada e a súa incorporación á área da dirección deportiva do club.^[25] O seu balance como xogador do Deportivo foi de 18 tempadas, 482 partidos oficiais e 3 goles (os cales anotou ante Racing de Santander, Murcia e Mallorca). É o segundo futbolista con máis partidos da historia do club, só superado polos 700 de Fran, e foi o segundo de máis idade en xogar un partido coa camiseta do club, só por detrás de Donato.^[26]

O 7 de xuño de 1997 xogou un partido coa selección española sub-21 ante a República Checa no estadio de El Plantío de Burgos, substituíndo nos minutos finais a Míchel Salgado.

Tres anos despois, o seu gran rendemento co Deportivo da Coruña fixo que fose convocado pola selección española absoluta, coa que debutou da man do seleccionador José Antonio Camacho o 16 de agosto de 2000 en Hannover contra Alemaña, nun partido amigable que acabou en derrota (4–1). Saltou ao campo tralo descanso como substituto de Velasco.^[27] Fíxose axiña coa titularidade no lateral dereito e disputou os seguintes 11 partidos da selección, logrando a clasificación para o Mundial de 2002.^[28]

Con todo, unhas semanas despois de clasificarse para a Copa do Mundo sufriu a fractura da tibia e o peroné nun Deportivo-Celta, o que o deixou sen Mundial e o afastou case definitivamente da selección. Volveu vestir a camisola vermella unha soa vez máis, o 28 de abril de 2004, nun amigable contra Italia no que xogou a segunda metade tras substituír a Míchel Salgado.^[29] O seu balance coa selección española foi de 13 encontros, 10 deles como titular.

Trala súa retirada continuou vencellado ao Deportivo da Coruña e formou parte do equipo técnico dos adestradores do Fabril, Rubén Coméndez e Gustavo Munúa.^[30] En xaneiro de 2018 obtivo o título de adestrador da UEFA e en xuño do mesmo ano converteuse no segundo adestrador do Fabril, cuxo técnico principal era Tito Ramallo.^[30][31] En xullo de 2021 fíxose cargo do equipo xuvenil do Deportivo, co que rematou na súa primeira tempada subcampión do grupo I da División de Honra e clasificouse para a Copa de Campións, na que caeu nos cuartos de final contra o Betis.^[32]

Deportivo

• Primeira división (1): 1999–00.
• Copa do Rei (1): 2001–02.
• Supercopa de España (2): 2000, 2002.
• Segunda División (1): 2011–12.

• Datos do xogador en canaldeportivo.com (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 16 de abril de 2007.
• Datos do xogador no sitio web do Deportivo da Coruña.