Šiboj
Šiboj (němsce Scheibe)[1] bě wjes we Wojerowskim wokrjesu, kotraž bu w lěće 1986 wotbagrowana za Šibojsku jamu. Po hamtskich ličbach mějachu so 150 wosobow přesydlić. Woni přećahnychu zwjetša do Wojerec abo do druhich dźělow Běłochołmčanskeje gmejny.
Stawizny
Prěnje historiske naspomnjenje jako Scheibe[2] pochadźa z lěta 1568. Wjesne mjeno pochadźa – porno druhim wsam we wokolinje – z němčiny a poćahuje so na geografiske połoženje na zwyšenej płoninje. Wjes – po sydlišćowej formje rozšěrjeny kulowc – słušeše přez lětstotki k Wojerowskemu stawowemu knjejstwu.
Dla zniženja hładźiny dnowneje wody bu wjeska w prěnjej połojcy 1950tych lět přizamknjena na centralnu wodowu syć. Wokoło 1970 přisłušeše wjace hač połojca ludnosće Domowinje.
Hač do lěta 1938 bě Šiboj samostatna gmejna, kiž bu potom zagmejnowana do Roholnja. Wot 1979 słušeštej wobě wsy do Běłeho Chołmca.
Wobydlerstwo
Po Mukowej statistice z lětow 1884/85 rěčachu tehdy wšitcy 64 Šibjenjo serbsce.[3] Arnošt Černik zwěsći w lěće 1956 w Roholnjanskej gmejnje, do kotrejež Šiboj tehdy hižo słušeše, serbskorěčny podźěl wobydlerstwa wot přeco hišće 86,5 %.[4] Ewangelscy wobydlerjo přisłušachu Łazowskej wosadźe.
Hlej tež
Žórła
- Frank Förster: Verschwundene Dörfer im Lausitzer Braunkohlenrevier. [=Spisy Serbskeho instituta 8] Wobdźěłane a rozšěrjene wudaće, Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2014, str. 267–271, ISBN 978-3-7420-1623-2.