Giorgio Parisi (rođen 4. augusta 1948) italijanski je teorijski fizičar čije se istraživanje fokusiralo na kvantnu teoriju polja, statističku mehaniku i složene sisteme. Njegovi najpoznatiji doprinosi su QCD evolucijske jednačine za partonske gustoće, dobijene s Guidom Altarellijem, poznate kao Altarelli–Parisijeve ili DGLAP jednačine, tačno rješenje Sherrington–Kirkpatrickovog modela spin stakala, Kardar–Parisi –Zhangove jednačine, koja opisuje dinamiku skaliranja rastućih sučelja i proučavanje vrtložnih jata ptica.Dobitnik je Nobelove nagrade za fiziku 2021. zajedno s Klausom Hasselmannom i Syukurom Manabeom za revolucionarni doprinos teoriji složenih sistema, posebno "za otkriće međudjelovanja poremećaja i fluktuacija u fizičkim sistemima od atomskih do planetarnih razmjera".[1][2]
Diplomirao je na Univerzitetu La Sapienza u Rimu 1970. pod nadzorom Nicole Cabibba. Bio je istraživač u Laboratori Nazionali di Frascati (1971–1981) i gostujući naučnik na Univerzitetu Columbia (1973–1974), Institut des Hautes Études Scientifiques (1976–1977) i École normale supérieure (1977–1978). Od 1981. do 1992. bio je redovni profesor teorijske fizike na Univerzitetu u Rimu Tor Vergata, a sada je profesor kvantnih teorija na Sapienzi. Član je Simonsove saradnje "Cracking the Glass Problem".[3] 2018. izabran je za predsjednika Accademia dei Lincei.[4]
