 | |||
| Data i miejsce urodzenia | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |||
| Narodowość | niemiecka | ||
| Dziedzina sztuki | |||
| Epoka | |||
| Ważne dzieła | |||
Osiedle im. Carla Legiena | |||
| |||
Bruno Julius Florian Taut (ur. 4 maja 1880 w Königsbergu zm. 24 grudnia 1938 w Stambule) – niemiecki architekt i urbanista modernistyczny, znany przede wszystkim jako autor osiedli Berlin-Britz (tzw. Osiedle Podkowa), Berlin-Zehlendorf (Chata wuja Toma) oraz Szklanego Pawilonu (Der Glashaus-Pavillon) na wystawę kolońskiego Werkbundu.
Studia architektoniczne w Królewcu ukończył w 1902. Następnie współpracował z Brunonem Möhringiem, a od 1904 z Theodorem Fischerem. Jego pierwszym, w pełni samodzielnym zleceniem była renowacja kościoła w Unterriexingen – niewielkiej wsi na południu Niemiec. W 1908 powrócił do Berlina, gdzie rozpoczął studia z historii sztuki i budownictwa na Politechnice w Charlottenburgu[1]. Od 1909 wraz z Franzem Hoffmannem prowadził w Berlinie własne biuro architektoniczne. W początku lat 20. stał się główną postacią ruchu ekspresjonistycznego w architekturze. Wraz z Walterem Gropiusem był członkiem założycielem Sowietu Sztuki (Arbeitsrat für Kunst), który działał w latach 1919–1921. W 1932 pracował krótko w ZSRR, po czym wrócił do Berlina. Miesiąc po przejęciu władzy przez nazistów w 1933 wyemigrował – wpierw do Szwajcarii, potem do Japonii, a ostatecznie do Turcji.
Bruno Taut zmarł 24 grudnia 1938 roku w wieku 58 lat. Został pochowany na cmentarzu w Edirnekapı Şehitliği jako pierwszy i jedyny niemuzułmanin[1].
Młodszym bratem Brunona Tauta był Max Taut, również znany architekt.
W Katowicach znajdują się dwa zespoły budynków zaprojektowanych przez Brunona Tauta na zlecenie Hohenlohe Werke:
