The Chicks

Stofnun Dixie Chicks

Hljómsveitin Dixie Chicks var stofnuð 1989 af Laura Lynch á kontrabassa, gítarleikaranum Robin Lynn Macy og systrunum Martie og Emily Erwin. Nafn sveitarinnar var fengið úr laginu „Dixie Chicken“ samið af Lowell George, meðlim hljómsveitarinnar Little Feat.^[4] Upphaflega spilaði sveitin sveitatónlist. Aðalsöngvarar voru Lynch og Macy. Maguire spilaði fyrst og fremst á fiðlu, mandólín og víólu á meðan sérsvið Robison voru fimmstrengja banjó og dóbró.

Árið 1990 borguðu Dixie Chicks fyrir framleiðsluna á fyrstu breiðskífu sinni, en hún hlaut heitið Thank Heavens for Dale Evans^[5] eftir frumkvöðlinum og söngkonunni Dale Evans. Í lok árs kom jólaskífan Home on the Radar Range út með „Christmas Swing“ á A-hliðinni og „The Flip Side“ á bakhliðinni. Á þessum tíma klæddu hljómsveitarmeðlimir sig upp sem kúrekastelpur og þrátt fyrir að hafa komið fram á stærstu beinu útsendingu í Bandarísku útvarpi Grand Ole Opry^[6] og útvarpsþætti Garrison Keillor, Riders In the Sky^[7] hlaut hljómsveitin ekki mikla spilun í bandarísku útvarpi.

Breyttur tónlistarstíll

Dixie Chicks söfnuðu jafnt og þétt aðdáendahópi og voru valdar sem besta hljómsveit á tónlistarhátíðinni Telluride Bluegrass Festival. Þá komu þær fram sem upphitunarhljómsveit fyrir þekktari kántrístjörnur á borð við Garth Brooks, Reba McEntire og George Strait.^[8]

Árið 1992 kom önnur sjálfstæða breiðskífa hljómsveitarinnar út en hún hlaut nafnið Little Ol' Cowgirl. Með henni fikraði sveitin sig nær nútímalegum kántríhljómi. Einnig réði sveitin til sín auka hljóðfæraleikara til að þróa hljómmeiri tónlist sem hentaði betur með stærri og nútímalegri útsetningum.

Á meðan Maguire og Robison veltu möguleikunum fyrir sér gátu stóru útgáfufyrirtækin ekki gert upp hug sinn hvort þau ættu að taka áhættuna á að gera samning við hljómsveit sem samanstóð einungis af konum. Nokkrir tónlistargagnrýnendur tóku þó eftir sveitinni:

	„Sumir forstjórar útgáfufyrirtækja eiga eftir að reka sjálfa sig fljótlega því Dixie Chicks eru drottningar honky-tonk-stefnunnar. Ef tónleikarnir þeirra í Birchmere í síðustu viku var einhverskonar vísbending þá eiga þessar píur eftir að gera það gott; þrátt fyrir að ekkert stóru útgáfufyrirtækjanna hafi stokkið í djúpulaugina og gert við þær samning.“
	— Eric Brace, The Washington Post 30. mars 1992[9]

Lynch, sem hafði verið neydd í hlutverk aðalsöngkonu á þriðju breiðskífu sveitarinnar, Shouldn't a Told You That sem kom út árið 1993, náði ekki að stækka áhangendaskara sveitarinnar út fyrir Texas og Nashville. Tveir meðlimir Dixie Chicks yfirgáfu sveitina, Lynn og Lynch. Lynn leist ekki á þá þróun sem var að verða í tónlist sveitarinnar.^[10] Lynch vildi hins vegar eyða meiri tíma heima með dóttur sinni. Á þessum tíma kynnti stálstrengjagítarleikarinn Lloyd Maines hljómsveitina fyrir dóttur sinni, Natalie, sem var einnig upprennandi tónlistarmaður.^[11] Natalie kom síðar í stað Lynch sem aðalsöngkona.^[12]

Nýr umboðsmaður sveitarinnar, Simon Renshaw, náði tali af Scott Simon útgefanda og skrifaði undir þróunarsamning við Nashville-deild Sony Music Entertainment. Samningurinn var fullgiltur sumarið 1995.^[11]

Nú breyttist ímynd sveitarinnar með mannabreytingum; þær skildu við kúrekaímyndina og sveitin tók upp hefðbundnara tónlistarútlit og höfðaði þannig til stærri hlustendahóps.^[5] Renshaw sendi Blake Chancey til Austin til að vinna að upptökum með hljómsveitinni.

Velgengni með nýju söngkonunni

Eftir að Natalie Maines gekk í raðir sveitarinnar breyttist hljóðfæraskipan lítið, nema hvað Natalie lék ekki á kontrabassa. Þess í stað lék hún á kassa- og rafmagnsgítar en einnig á rafbassa eða lítinn gítar á tónleikum. Maguire, fiðluleikari Dixie Chicks sagði: „Hljómurinn er mjög upprunalegur en svo kom Natalie inn með rokk- og blúsáhrif. Það gaf okkur Emily tækifæri á að breyta til því við elskum þessar tónlistarstefnur en okkur fannst hljóðfærin okkar einskorða okkur.“^[13]

Næsta árið kom Sony til Austin til að hlusta á hinar endurbættu Dixie Chicks og voru staðráðnir í að skrifa undir langtímasamning við hljómsveitina. Dixie Chicks voru valdar sem fyrsta nýja hljómsveitin hjá hinu nýstofnaða Monument Records. Smáskífan „I Can Love You Better“ var gefin út í október 1997 og komst í topp 10 á bandaríska kántrí-vinsældalistanum. Smáskífunni var fylgt eftir með breiðskífunni Wide Open Spaces og hún kom út 23. janúar 1998.^[14] Breiðskífan Wide open spaces varð til þess að áheyrendafjöldi hljómsveitarinnar stækkaði; fyrst og fremst samanstóð hann af ungum konum sem gátu séð sjálfar sig í bæði hljómsveitarmeðlimum og textum þeirra.

Árið 1998 seldu Dixie Chicks fleiri geisladiska en allir aðrir kántrílistamenn samanlagt.^[15] Árið 1999 hlaut sveitin verðlaun frá Country Music Association^[16], Academy of Country Music og síðast en ekki síst sín fyrstu Grammy-verðlaun.

Áframhaldandi velgengni og tónleikaferðlög

Dixie Chicks gáfu út næstu breiðskífu sína, Fly, 31. ágúst 1999. Sú skífa fór beint inn í efsta sæti Billboard 200-vinsældalistans og seldist í meira en 10 milljón eintökum. Þannig urðu Dixie Chicks eina kántrí-hljómsveitin og eina kvennasveitin, í öllum geirum tónlistar, sem kom tveimur hljómplötum í röð í platínuverðlaun fyrir mikla sölu.^[14] Vegna þessa góða gengis hafa hljómplötur sveitarinnar ítrekað komist inn á lista yfir 50 mest seldu plötur í sögu Bandaríkjanna, jafnvel hálfum áratug eftir að þær komu út.^[17] Fly hlaut aftur Grammy-verðlaun og viðurkenningar frá Country Music Association og Academy of Country Music.^[18] Hljómsveitin var aðalatriðið í fyrstu tónleikaferð sinni, Fly Tour.^[19]

Ástæðurnar að velgengni Dixie Chicks voru margar: þær sömdu eða tóku þátt í að semja helming allra laganna á Wide Open Spaces og Fly; þær blönduðu saman bluegrass, meginstefnu kántrítónlistar, blús og poppi sem höfðaði til breiðari hóps en einnig höfðu þær breytt um framkomu: áður voru þær klæddar sem kúrekastelpur (cowgirls) með Lynch í farabroddi en voru nú klæddar nútímalegri fötum.^[5]

Meðal laga plötunnar Fly, varð „Cowboy Take Me Away“ eitt af þekktustu lögum sveitarinnar. Hins vegar áttu tvö lög af plötunni þátt í því að útskúfa Dixie Chicks af listum útvarpsstöðva. Þetta voru „Sin Wagon“ þar sem orðið „dýnudans“ (e. mattress dancing) fór fyrir brjóstið á mörgum, og hins vegar „Goodbye Earl“. Goodbye Earl segir frá morði tveggja vinkvenna á ofbeldisfullum eiginmanni annarrar þeirra.^[20] Eitthvað var um ósætti um slík lög en tríóið vildi þó ekkert eftir gefa.

Deilur við útgáfufyrirtækið

Eftir að hafa gefið út tvær feikilega vinsælar plötur flæktust Dixie Chicks inn í deilur við útgáfufyrirtækið þeirra, Sony. Deilurnar snérust um bókhaldssvik og að Sony hefði í að minnsta kosti 30 tilvikum undirborgað þeim um alls 4 milljónir Bandaríkjadala vegna höfundarlauna af plötunum þeirra frá síðustu þremur árum.^[21] Sony stóð á sínu og Dixie Chicks gengu út úr samningnum. Þá kærði Sony hljómsveitina fyrir ólöglegt brot á samningi.^[22] Dixie Chicks svöruðu með því að eyða 4,1 milljón Bandaríkjadala í eigin málaferli gegn Sony Music Entertainment 27. ágúst.^[23] Við bættust svo kröfur frá söngvurunum Courtney Love, Aimee Mann og LeAnn Rimes gegn tónlistariðnaðinum.^[24] Eftir margra mánaða samningaviðræður sættust Dixie Chicks á að höfða einkamál og fengu að launum eigin útgáfufyrirtæki, Open Wide Records, sem gaf þeim meiri stjórn, betri samning og auknar tekjur, en Sony var áfram ábyrgur fyrir markaðssetningu og dreifingu breiðskífanna.^[15][25]

	„Ég held að engin okkar hafi nokkurn tímann treyst Nashville. Þegar þú ert í þeim bæ skynjarðu að allir eru að tala um alla aðra. Allir vona að hinir eigi eftir að mistakast.“
	— Martie Maguire, í The Los Angeles Times, 21. mars 2006.[26]

Á meðan Dixie Chicks útkljáðu mál sín við Sony komu þær stöllur fram í sjónvarpssendingunni America: A Tribute to Heroes eftir hryðjuverkaárásirnar 11. september 2001. Þar fluttu þær lagið „I Believe In Love“ sem síðar átti eftir að koma út á næstu plötu sveitarinnar, Home. Sú plata var gefin út undir útgáfufyrirtæki þeirra, Open Wide Records og dreift af Sony. Hljómsveitin var án pressu frá Sony við gerð plötunnar og meðlimir sveitarinnar sömdu lög sem stóðu þeim nærri. Lögin sem þær sömdu ekki sjálfar voru fengin frá höfundum sem lögðu ekki eins mikið upp úr eigin frægð og frama.^[27] Útkoman var sem áður segir Home, sjálfstætt unnin af Lloyd Maines og stúlkunum. Platan kom út 27. ágúst 2002.^[14] Þessi plata samanstendur af hraðari bluegrass-skotnum ballöðum en er að finna á fyrri plötum sveitarinnar. Platan vann tvö Grammy-verðlaun, en náði ekki demantssölu eins og hinar tvör plöturnar. Natalie Maines sagði seinna: „Mig langar að skoða heimsmetabækurnar og sjá hversu mörg feðgin hafa unnið Grammy-verðlaun saman.“^[28]

Í sjónvarpinu 2002

Árið 2002 voru tvær stórar umfjallanir um Dixie Chicks í sjónvarpi. Annars vegar An Evening with the Dixie Chicks sem voru órafmagnaðir tónleikar sem að mestu leyti samanstóðu af efni af Home. Hins vegar var það umfjöllun Country Music Television, 40 Greatest Women of Country Music, sem taldi upp 40 áhrifríkustu konur innan kántrítónlistar. Dixie Chicks voru í 13. sæti af 30 og voru „valdar af hundruðum tónlistarmanna, tónlistarsagnfræðinga, tónlistarblaðamanna og atvinnumanna í tónlistariðnaði - litið var á alla þá þætti sem gera frábærann tónlistarmann að því sem hann er.“^[29]

Top of the World

Hljómsveitin fór í tónleikaferðalag, sem þær kölluðu Top of the World eftir samnefndu lagi eftir Patty Griffin, til að kynna plötuna. Þetta var hápunktur í tónlistarferli Dixie Chicks og að lokum var tónleikaferðalagið tekið upp og gefið út í tvennu lagi: annars vegar sem breiðskífa (Top of the World Tour: Live) og hins vegar sem DVD-diskur en hvort tveggja kom út árið 2003.^[25] Hljómsveitin lék einnig í útvarpsþættinum Grand Ole Opry. Þar á meðal var lagið „Landslide“ eftir Fleetwood Mac sem Dixie Chicks tóku síðar upp sem tónlistarmyndband og höfundur lagsins, Stevie Nicks, söng það með þeim á VH1-tónleikunum Divas Live í Las Vegas. Í byrjun árs 2003 spiluðu þær einnig „Star Spangled Banner“ á Super Bowl XXXVII.

Ummæli um George Bush og stríðið í Írak

Á miðjum tónleikum í Lundúnum sagði Natalie Maines meðal annars: „Bara svo þið vitið það, þá skömmumst við okkar fyrir að forseti Bandaríkjanna skuli vera frá Texas“.^[30] Ummælin þóttu fyrir utan alla ramma sem að kántrítónlist setur sér. Slík gagnrýni þekktist ekki í kántrítónlist, en var aftur á móti þekkt í popptónlist og víðar.^[31] Aukinheldur keypti almenningur ekki lengur plötur hljómsveitarinnar. Í kjölfarið sagði Mains þann 12. mars að henni fyndist forsetinn hunsa skoðanir Bandaríkjamanna ^[32], en dró tveimur dögum síðar þessi ummæli tilbaka með afsökunarbeiðni. „Sem áhyggjufullur Bandaríkjamaður vil ég biðja Bush forseta afsökunar því ummæli mín voru dónaleg [...] Við erum núna í Evrópu og upplifum mikla andstöðu gegn stríði Bandaríkjamanna.“^[33]

Þó svo að sumir hafi verið vonsviknir yfir því að Maines skyldi biðjast afsökunar, héldu aðrir áfram baráttu sinni gegn hljómsveitinni. Þá var helst verið að láta reiðina bitna á fyrri plötum sveitarinnar.^[34]Bruce Springsteen og Madonna fundu bæði fyrir þörf hjá sér að styðja hljómsveitina og tjáningarfrelsi hennar.^[35][36]

Barist á móti

24. apríl 2003 ýttu Dixie Chicks kynningarherferð úr vör til að kynna stöðu sína. Í viðtali við sjónvarpskonuna Diane Sawyer sagðist Maines vera stolt af upphaflegum ummælum sínum. Hljómsveitarmeðlimir sátu einnig naktar fyrir á forsíðu Entertainment Weekly sem kom út 2. maí en á líkama þeirra höfðu verið skrifuð ýmis orð sem höfðu með fjaðrafokið að gera, s.s. „Dixie-hórur“, „stoltir Bandaríkjamenn“, „friður“, „þegiði!“ og fleiri.^[37]

Bush forseti svaraði ummælum hljómsveitarinnar í viðtali við Tom Brokaw 24. apríl með orðunum: „Dixie Chicks er frjálst að tjá hug sinn. [...] Mér er í raun sama hvað Dixie Chicks sögðu.“^[38]

Ummæli Bush breyttu ekki skoðun Bandaríkjamanna, því í undirbúningi tónleikaferðalags hljómsveitarinnar um Bandaríkin fengu þær hótunarbréf sem leiddi til þess að málmleitarhlið voru sett upp á tónleikarstöðum.^[39] Engin atvik komu þó upp á fyrstu tónleikunum^[40], en það breyttist fyrir tónleikana í Dallas. Fyrir tónleikana fékk hljómsveitin hótunarbréf, og fékk lögreglufylgd til og frá tónleikastaðnum.^[41]

6. maí var tveimur útvarpsmönnum vikið úr starfi sínu í útvarpsstöð í Kólóradó fyrir að spila lög með Dixie Chicks.^[42]

Hljómsveitin hélt áfram að berjast gegn óréttlæti í sinn garð, með því að koma fram og ánöfnuðu fé til atburða sem skipulagðir voru til að berjast gegn ríkisstjórn George Bush. Þær gáfu alls 10 þúsund dollara til að hanna hluta af Rock the Vote-vefsíðunni í því skyni að auka hlutfall ungra kvenna sem skrá sig til að kjósa í kosningum í Bandaríkjunum.^[43] Hljómsveitin tók jafnframt þátt, haustið 2003, í sjónvarpsauglýsingu fyrir styrktaraðila sinn Lipton. Auglýsingin var ádeila á það að fyrirtækið lenti í álitsnekkjum vegna deilna þeirra.

Í viðtali við þýska tímaritið Der Spiegel í september 2003 sagði Martie Maguire meðal annars: „Okkur finnst við ekki vera hluti af kántrívettvanginum lengur, það getur ekki verið heimavettvangur okkar lengur.“ Hún nefndi meðal ástæðna lélegan stuðning frá kántrístjörnum og það að þeim hefði verið illa tekið á ACM-verðlaunahátíðinni 2003.^[44]

Fyrir deiluna neitaði hljómsveitin að taka þátt í National Celebrity Cabinet of the Red Cross, sem er hefðbundna leiðin fyrir fólk í skemmtanabransanum til að styðja Rauða krossinn.^[45] Árið 2003 neitaði Bandaríkjadeild Rauða krossins að setja nafn sitt við tónleikaferð sveitarinnar, gegn milljón dollara framlagi frá hljómsveitinnni. Slík tengsl myndu brjóta tvær mikilvægustu reglur þeirra, óhlutdrægni og hlutleysi.^[46] Stelpurnar sungu lagið „I Hope“ árið 2005 í Shelter from the Storm: A Concert for the Gulf Coast-sjónvarpssendingunni í september 2005.Ágóði af sölunni rann til Habitat For Humanity og í sjóð American Federation of Musicians sem ætlaður var til að styrkja hamfarasvæðin við Mexíkóflóa; í stað þess að styrkja Rauða krossinn.^[47]

Í október 2004 tóku Dixie Chicks þátt í Vote for Change-ferðalaginu og komu fram á tónleikum sem vefsíðan MoveOn.org skipulagði í barátturíkjunum (swing states). Á tónleikum sem hljómsveitin lék með James Taylor gekk allt eins og í sögu en á öðrum tónleikum kom í ljós óöryggi hjá Natalie Maines um framtíð Dixie Chicks.^[40][48]

Árið 2005 slóust Maguire, Robison og Maines í hóp 31 annarra listamanna, meðal annars Dolly Parton, Christina Aguilera, Yoko Ono og Mandy Moore, og studdu ástarsambönd af öllum gerðum; hvort sem litið var til kynhneigðar eða kynsemdar (e. gender identity). Saman gáfu listamennirnir út tveggjadiska breiðskífu, Love Rocks, en á þeirri plötu var lagið „I Belive In Love“ (af Home).^[49]

Mikið var fjallað um það hvernig nýju breiðskífunni yrði tekið af kaupendum. Taking the Long Way kom í búðir og netverslanir 22. maí 2006. Breiðskífan náði gullsölu strax í fyrstu vikunni þrátt fyrir litla útvarpsspilun á þeim svæðum sem höfðu eitt sinn fyrirlitið þær. Dixie Chicks urður fyrsta kvennahljómsveitin sem komu þremur breiðskífum beint í fyrsta sæti vinsældalistans.^[50]

Hljómsveitin ákvað við tökur plötunnar að vilja minni og ákveðnari aðdáendahóp. Mörg af lögunum á breiðskífunni fjalla óbeint um deilurnar í kringum Dixie Chicks. Maguire dró jafnframt síðar tilbaka afsökunarbeiðni sína til Bush forseta. „Ég baðst afsökunar á því að vanvirða forsetaembættið en ég ber ei lengur þær tilfinningar. Mér finnst hann ekki eiga skilið neina virðingu.“^[51]

Lögin „Not Ready to Make Nice“ og „Everybody Knows“ voru að mestu hundsuð af bandarískum kántríútvarpsstöðvum og komust ekki í efstu 35 sætin á Hot Country Songs-vinsældalistanum. Emily Robinsson tjáði sig um lítinn stuðning frá öðrum kántrílistamönnum og skildi ekki alla þessa föðurlandsást sem er svo sterk í Bandaríkjunum.^[52] Í Evrópu urðu lögin tvö hins vegar mjög vinsæl á kántríútvarpsstöðvum og komust hæst í 13. og 11. sæti. Hvort lagið um sig var meira en 20 vikur á evrópska kántrívinsældalistanum.^[53]

Tónlistarferðalag breiðskífunar kallaðist Accidents & Accusations Tour. Mikið seldist af miðum í Kanada og sumsstaðar í norðausturhluta Bandaríkjanna. Salan var hins vegar léleg á öðrum stöðum.^[54] Í ágúst var nýtt tónleikaskipulag kynnt og var þá meiri áhersla lögð á tónleika í Kanada úr því að platan var komin í fimmfalda platínusölu þar í landi.^[55] Þegar hljómsveitin hélt tónleika í Shepherds Bush Empire, sama stað og „deilurnar“ hófust, gantaðist Maines með að hún vildi segja eitthvað sem áheyrendur hefðu ekki heyrt áður. Þess í stað sagði hún: „Bara svo þið vitið það; þá skömmumst við okkar fyrir að forseti Bandaríkjanna skuli vera frá Texas“. Áheyrendur svöruðu með hlátri og lófataki.^[56]

Hljómsveitin var svo tilnefnd sem „Besta söngsveitin“ á verðlaunahátíð Country Music Association en tapaði fyrir Rascal Flatts.^[57]

Heimildamyndin Dixie Chicks: Shut Up and Sing var frumsýnd á alþjóðlegu kvikmyndahátíðinni í Toronto 2006. Heiti myndarinnar var tekið úr texta „Not Ready to Make Nice“. Í myndinni er fylgst með Dixie Chicks um þriggja ára skeið frá því á tónleikunum í London þegar uppþotin í kringum þær byrjuðu. Í henni er fjallað um tónlistarlíf sem og einkalíf kvennana en einnig deilurnar sem spunnust í kringum þær.^[58]

Auglýsingu um kvikmyndina var hafnað af NBC 27. október 2006 og var vísað í að reglur um að ekki ætti að auglýsa „almennar deilur“. Auglýsingunni var einnig hafnað af CW. Minni samstarfsfélög allra fimm stóru fjölmiðlanna í Bandaríkjunum, NBC og CW þar á meðal, ráku kynningarherferðir fyrir myndina í New York og Los Angeles, en myndin var frumsýnd í þeim borgum þennan dag.^[59] Dreifingaraðili myndarinnar, Harvey Weinstein, sagði: „Það er sorglegt að segja það að hræðslustigið í samfélaginu okkar er orðið svo hátt að mynd um hóp hugrakkra tónlistarmanna, sem voru settar á svartan lista fyrir að nýta tjáningarfrelsi sitt, sé nú sett á svartan lista í Bandaríkjunum.“^[59]

Í september 2007 kom Maines fram í heimildamyndinni Peter Seeger: The Power of Song sem PBS-sjónvarpsstöðin sendi. Hún sagði að Peter Seeger væri „lifandi testamenti fyrstu bandarísku stjórnarskrárbreytingarinnar“ [þar sem fjallað er um tjáningarfrelsi].^[60]

Á útifundi í Little Rock í Arkansas í desember 2007 sagðist Maines styðja svokallað West Memphis-þríeyki sem samanstóð af þremur mönnum sem voru sakfelldir árið 1993 fyrir þrefalt morð. Margir telja mennina þrjá saklausa.^[61] Maines vitnaði í nýlegt mál þar sem bent var á Terry Hobbs, stjúpföður eins fórnarlambsins, sem mögulegan morðingja.^[61] Í nóvember 2008 kærði Hobbs Maines og Dixie Chicks fyrir meiðyrði í sinn garð.^[62] 2. desember 2009 felldi hæstaréttardómari málið gegn Dixie Chicks niður.^[63]

Í apríl 2008 stóð til að Dixie Chicks og Toby Keith myndu koma saman og auglýsa herferðina „We“ sem Al Gore stóð fyrir. Við það var svo hætt þegar ekki fannst laus tími hjá báðum aðilum.^[64]

Þann 25. júní árið 2020 stytti hljómsveitin nafn sitt úr „Dixie Chicks“ í einfaldlega „The Chicks“ vegna gagnrýni um að orðið Dixie bæri með sér skírskotun til þrælahalds í Bandaríkjunum. Orðið Dixie er upphaflega dregið af Mason–Dixon-línunni, sem markaði skilin á milli fylkja Bandaríkjanna þar sem þrælahald var leyft og bannað fyrir Þrælastríðið, en hefur síðan þá einnig orðið gælunafn fyrir suðurríki Bandaríkjanna almennt.^[65] Meðlimir hljómsveitarinnar sögðust hafa valið „þetta asnalega nafn“ þegar þær voru táningar og að þær hefðu ætlað sér að breyta því í mörg ár. Ástæðan fyrir því að þær hefðu gert það núna var að þær höfðu séð að fáni Suðurríkjasambandsins var kallaður „Dixie-hakakrossinn“ á samfélagsmiðlum í júní 2020.^[66] Hljómsveitin fékk leyfi frá nýsjálenska dúettinum The Chicks fyrir því að nota nýja nafnið.^[67][68]

Breiðskífur

Með Robin Lynn Macy:

• 1990: Thank Heavens for Dale Evans
• 1992: Little Ol' Cowgirl

Með Laura Lynch:

• 1993: Shouldn't a Told You That

Með Natalie Maines:

• 1998: Wide Open Spaces
• 1999: Fly
• 2002: Home
• 2003: Top of the World Tour: Live
• 2006: Taking the Long Way

Smáskífur sem komust í Topp 5

Academy of Country Music Awards

• 2001: Flytjandi ársins
• 2001: Besta söngsveit árins
• 2001: Tónlistarmyndband ársins - „Goodbye Earl“
• 2000: Breiðskífa ársins - Fly
• 2000: Besti dúett eða hljómsveit ársins
• 1999: Breiðskífa ársins - Wide Open Spaces
• 1999: Besti dúett eða hljómsveit ársins
• 1999: Besti nýi dúett eða hljómsveit ársins

American Music Awards

• 2003: Besta kántrísveit, dúett eða hópur
• 2003: Besta kántríbreiðskífa - Home
• 2001: Besta kántrísveit, dúett eða hópur
• 1999: Besti nýi kántríflytjandi

Billboard Music Awards

• 2000: Kántríflytjandi ársins
• 2000: Besti flytjandi ársins (kántrískífa)
• 2000: Kántrídúett eða flytjandi ársins
• 2000: Kántríbreiðskífa ársins - Fly
• 1999: Kántríflytjandi ársins
• 1999: Besti flytjandi ársins (kántrískífa)
• 1999: Kántrídúett eða flytjandi ársins

Country Music Association Awards

• 2002: Söngsveit ársins
• 2000: Breiðskífa ársins - Fly
• 2000: Flytjandi ársins
• 2000: Söngsveit ársins
• 2000: Tónlistarmyndband ársins - „Goodbye Earl“
• 1999: Smáskífa ársins - „Wide Open Spaces“
• 1999: Söngsveit ársins
• 1999: Tónlistarmyndband ársins - „Wide Open Spaces“
• 1998: Horizon-verðlaunin
• 1998: Söngsveit ársins

Country Music Association Flameworthy Awards

• 2002: Video Visionary-verðlaunin

Grammy-verðlaunin

• 2007: Breiðskífa ársins - Taking the Long Way
• 2007: Lag ársins - „Not Ready to Make Nice“
• 2007: Plata ársins - „Not Ready to Make Nice“
• 2007: Kántríbreiðskífa ársins - Taking the Long Way
• 2007: Besti kántríflutningur, dúett eða söngsveit - „Not Ready to Make Nice“
• 2005: Besti kántríflutningur, dúett eða söngsveit - „Top Of The World“
• 2003: Besta kántríbreiðskífa - Home
• 2003: Besti kántríflutningur, dúett eða söngsveit - „Long Time Gone“^[69]
• 2003: Besti kántrtónlistarflutningur - „Lil' Jack Slade“
• 2000: Besta kántríbreiðskífa - Fly
• 2000: Besti kántríflutningur, dúett eða söngsveit - „Ready to Run“
• 1999: Besta kántríbreiðskífa - Wide Open Spaces
• 1999: Besti kántríflutningur, dúett eða söngsveit - „There's Your Trouble“

Juno-verðlaunin

• 2007: Alþjóðleg breiðskífa ársins - Taking the Long Way^[70]

MTV-verðlaunin Rock the Vote

• 2004: Patrick Lippert-verðlaunin fyrir „að verja tjáningarfrelsið“.

People's Choice Awards

• 2002: Uppáhalds hljómsveit

Frönsku kántrítónlistarverðlaunin

• 2002: Besta myndband - „I Believe In Love“

Önnur verðlaun

• 2006: ACLU „Bill of Rights“-verðlaunin^[71]

Sem upphitunarsveit

• 1998 Clay Walker
• 1999 George Strait Country Music Festival
• 1999 Tim McGraw
• 2006 The Eagles (Twickenham - 17. júní 2006)
• 2007 The Eagles (opnunartónleikar í Nokia Theatre L.A. Live)

Styrktartónleikar

• 2001 America: A Tribute to Heroes
• 2003 Honor the Earth^[72]
• 2003 Recording Artists' Coalition
• 2003 Rock The Vote^[73]
• 2004 Vote for Change^[74]
• 2005 Shelter From the Storm: A Concert for the Gulf Coast

Tónlistarhátíðir

• 1999 Lilith Fair^[75]

Tónleikaferðlög sem aðalsveit

• 2000 Fly Tour
• 2003 Top of the World Tour
• 2006 Accidents & Accusations Tour

• Dixie Chicks (English)