რესპუბლიკური პარტია (აშშ)

XIX საუკუნე

რესპუბლიკური პარტია დაარსდა ჩრდილოეთ შტატების მიერ 1854 წელს და მათ მიზანს წარმოადგებნდა მონობის გავრცელებასთან შეწინააღმდეგება. რესპუბლიკური პარტია სწრაფად გახდა ცნობილი, როგორც პრინციპულად ოპოზიციური მოძრაობა დომინანტი დემოკრატიული პარტიის მიმართ. მათ სწრაფად მოიპოვეს მომხრეები კანზასი-ნებრასკას აქტით, რამაც გამოიწვია მისურის კომპრომისის გაუქმება და კანზასის და ნებრასკას ტერიტორიების გახსნა.^[5][6] რესპუბლიკელებმა მოითხოვეს ეკონომიკური და სოციალური მოდერნიზაცია. ეწინააღმდეგებოდნენ მონობის, როგორც ბოროტების, გაფართოებას, თუმცა არ მოითხოვდნენ მის დასრულებას სამხრეთ შტატებში.^[7]1856 წელს ეროვნული რესპუბლიკური კონვენციით პარტიამ შექმნა ეროვნული პლატფორმა, რომელშიც ხაზგასმით ეწინააღმდეგებოდა მონობის გაფართოებას აშშ-ს ტერიტორიაზე.^[8] რესპუბლიკური პარტიის წარმომადგენელმა პირველად ქვეყნის მმართველის პოზიცია დაიკავა 1860 წელს ჩატარებული არჩევნების შედეგად და ქვეყნის პრეზიდენტი გახდა ყოფილი კონგრესმენი აბრაამ ლინკოლნი.

XX საუკუნე

1896 წლის მმართველობამ რესპუბლიკელები დაასახელა, როგორც დიდი ბიზნესის პარტია, ხოლო თეოდორ რუზველტმა თანდათან მოიპოვა მცირე ბიზნესის მხარდაჭერა. 1901-1909 წლებში იგი იკავებდა აშშ-ს პრეზიდენტის პოზიციას, ხოლო მის ჩამნაცვლებლად აირჩია უილიამ ჰოვარდ ტაფტი 1908 წელს, მაგრამ პარტიის შუაზე გაყოფის შემდეგ ისინი მტრები გახდნენ. ტაფტმა 1912 წლის ნომინირებისას დაამარცხა რუზველტი და რუზველტი გაიქცა ახალი პოლიტიკური პარტიის, პროგრესული პარტიის ჩამოსაყალიბებლად. მისი მოწოდებები ეხებოდა სოციალური რეფორმებს, რომელთაგან მრავალი მოგვიანებით 1930-იან წლებში გახდა განხილვის საგანი. ის დამარცხდა და მისი მომხრეების უმრავლესობა დაბრუნდა რესპუბლიკურ პარტიაში, რადგან ისინი არ ეთანხმებოდნენ ახალ კონსერვატიულ ეკონომიკური აზროვნებას, რამაც გამოიწვია რესპუბლიკური პარტიის იდეოლოგიური ცვლილება მემარჯვენეობისკენ.^[9] XX საუკუნის მეორე ნახევარში საპრეზიდენტო არჩევნებში წარმატებას მიაღწიეს დუაიტ ეიზენჰაუერმა, რიჩარდ ნიქსონმა, ჯერალდ ფორდმა, რონალდ რეიგანმა და ჯორჯ ჰერბერტ უოკერ ბუშმა. 1952 წელს ნომინირებისას ეიზენჰაუერმა დაამარცხა კონსერვატიული პარტიის ლიდერი სენატორი რობერტ ტაფტი, მაგრამ აღსანიშნავია ის ფაქტი, რომ კონსერვატორები დომინირებდნენ ეიზენჰაუერის ადმინისტრაციის შიდა პოლიტიკაში. ამომრჩევლებს ეიზენჰაუერი უფრო მეტად მოსწონთ, ვიდრე თავად რესპუბლიკური პარტია. 1976 წლიდან, ლიბერალიზმი პრაქტიკულად გაქრა რესპუბლიკური პარტიიდან, გარდა ჩრდილო-აღმოსავლეთით მდებარე რამდენიმე ჰოლდინგისა.^[10]

1989 წელს თანამდებობის დატოვების შემდეგ რონალდ რეიგანი მიიჩნეოდა მისაბაძ კონსერვატორ რესპუბლიკელად და რესპუბლიკური პარტიის პრეზიდენტობის კანდიდატები ხშირად აცხადებდნენ, რომ იზიარებდნენ მის შეხედულებებს და მიზნად ისახავდნენ საკუთარი პოლიტიკის იმგვარად ჩამოყალიბებას, რომ რეიგანის მემკვიდრეობის შესაფერისი გაგრძელება ყოფილიყო.^[11]

XXI საუკუნე

წარმატებით დასრულდა ჯორჯ უოკერ ბუშისა და დიკ ჩეინის ბრძოლა 2000 და 2004 წლის არჩევნებში.^[12] ბუშის საპრეზიდენტო ინაუგურაციის განმავლობაში, რესპუბლიკურმა პარტიამ შეინარჩუნა ეკონომიკური ლიბერტარიანული პოზიციები დემოკრატების საწინააღმდეგოდ.^[13] ბუშის ერა კი გამოირჩეოდა პრო-სამთავრობო კონსერვატიულობით: პრეზიდენტი მხარს უჭერდა რეგულაციებს როგორც ეკონომიკის, ასევე ინდივიდუალური პიროვნებების მიმართ. მისი ქმედებები ფასდებოდა როგორც ინტერვენციონიზმი.^[14][15] 2016 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებში გამარჯვება მოიპოვა რესპუბლიკელმა დონალდ ტრამპმა, რომლის ნაბიჯებიც შეფასდა პოპულისტურად.^{[16] [17]} დონალდ ტრამპის გამარჯვება ძირითადად გამოწვეული იყო სამი შტატის შედეგებით - მიჩიგანი, პენსილვანია და უისკონსინი - სადაც ტრადიციულად ხმას აძლევდნენ დემოკრატიული პარტიას. NBC-ის საინფორმაციოს მიხედვით:

	„ტრამპის გამარჯვება გამოწვეულია „ჩუმი უმრავლესობის“ ხმებით - მუშათა კლასის თეთრკანიანი ამომრჩევლების მიერ, რომლებიც განიცდიდნენ დამცინავ დამოკიდებულებას და იგნორირებას ვაშინგტონის მხრიდან. ტრამპმა მოიპოვა ნდობა ისეთ საკითხებზე მსჯელობით, როგორებიცაა ვაჭრობა და მთავრობის მიერ გაღებული ხარჯები ეროვნული გზავნილის გასავრცელებლად.[18]“

დონალდ ტრამპმა განაცხადა, რომ კვლავ აპირებს კენჭისყრას 2020 წლის საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის. მან ასევე დაადასტურა,რომ ვიცე-პრეზიდენტი მაიკ პენსი კვლავ მის გვერდით იბრძოლებს.^[19]

პარტიის დამაარსებელმა წევრებმა 1850-იან წლებში პარტიის დასახელებად აირჩიეს რესპუბლიკური პარტია, აშშ-ს რესპუბლიკანიზმის პატივსაცემად.^[20] თავდაპირველად სახელის იდეა გაუჩნდა პარტიის წამყვან პუბლიცისტს და რედაქტორს - ჰორასი გრილსის, რომელმაც ისეთი მარტივი სახელის არჩევა ურჩია პარტიის წევრებს როგორიც იყო „რესპუბლიკელი“, აღნიშნული ტერმინი კი პროპაგანდას გაუწევდა თავისუფლებას მონობის სანაცვლოდ და საწინააღმდეგოდ.^[21]

ტერმინი „დიდი ძველი პარტია“ წარმოადგენს ტრადიციულ მეტსახელს და რესპუბლიკურ პარტიას ხშირად მოიხსენიებენ აბრევიატურით GOP (Grand Old Party). ეს აბრევიატურა პირველად გამოიყენეს 1884 წელს. ^[22]

პარტიის ტრადიციულ თილისმას წარმოადგენს სპილო, რომელიც თომას ნასტმა გამოაქვეყნა ერთ-ერთ გაზეთში, როგორც პოლიტიკური კარიკატურა რესპუბლიკური პარტიის აღსანიშნავად, 1874 წლის 7 ნოემბერს. ^[23] პარტიის ალტერნატიულ სიმბოლოს წარმოადგენს არწივი ისეთ შტატებში, როგორებიცაა ნიუ-იორკი, ოჰაიო და ინდიანა. ტრადიციულად, რესპუბლიკურ პარტიას არ გააჩნია მისთვის დამახიათებელი ფერი. თუმცა 2000 წლის საპრეზიდენტო არჩევნების შემდეგ ხშირად იგი ასოცირდება წითელ ფერთან.^[24][25]

ეკონომიკური პოლიტიკა

რესპუბლიკელები თვლიან, რომ თავისუფალი ბაზარი და ინდივიდუალური მიღწევა არის ეკონომიკური კეთილდღეობის მთავარი ფაქტორები. რესპუბლიკელები ხშირად ემხრობიან დემოკრატიული ადმინისტრაციების დროს ფისკალურ კონსერვატიზმს. ^[26]

თანამედროვე რესპუბლიკელები მხარს უჭერენ ეკონომიკის იმ თეორიას, რომელიც თვლის, რომ დაბალი საგადასახადო განაკვეთები ზრდის ეკონომიკას. ბევრი რესპუბლიკელი ეწინააღმდეგება პროგრესულ გადასახადებს. მათი აზრით, ეს უსამართლოდაა გათვლილი მათზე, ვინც ქმნის სამუშაო ადგილებს და დოვლათს. კერძო ხარჯები უფრო ეფექტურია, ვიდრე მთავრობის ხარჯები.^[27]რესპუბლიკელები თვლიან, რომ კერძო სექტორი უფრო ეფექტურია საქველმოქმედო ღონისძიებების საკითხში ღარიბების დასახმარებლად, ვიდრე სამთავრობო კეთილდღეობის პროგრამები და რომ სოციალური დახმარების პროგრამები ხშირად იწვევს მთავრობაზე დამოკიდებულებას.

გარემოს დაცვის პოლიტიკა

ისტორიულად, რესპუბლიკური პარტიის პროგრესული ლიდერები მხარს უჭერდნენ გარემოს დაცვას. რესპუბლიკელი პრეზიდენტი თეოდორ რუზველტი იყო ცნობილი კონსერვატორი, რომლის პოლიტიკამ საბოლოოდ განაპირობა ეროვნული პარკის სამსახურის შექმნა.^[28] მიუხედავად იმისა, რომ რესპუბლიკის პრეზიდენტი რიჩარდ ნიქსონი არ იყო ეკოლოგი, მან ხელი მოაწერა გარემოს დაცვის სააგენტოს შექმნის შესახებ გადაწყვეტილებას 1970 წელს და ჰქონდა ყოვლისმომცველი გარემოსდაცვითი პროგრამა. ^[29] ამასთან, ეს პოზიცია შეიცვალა 1980-იანი წლებიდან და პრეზიდენტ რონალდ რეიგანის ადმინისტრაცია ეკოლოგიურ რეგულაციებს ეყრდნობოდა ეკონომიკას.^[30] მას შემდეგ რესპუბლიკელებმა უფრო და უფრო დაიკავეს პოზიციები გარემოსდაცვითი რეგულირების წინააღმდეგ, ზოგიერთმა რესპუბლიკელმა უარყო კლიმატის ცვლილების შესახებ სამეცნიერო კონსენსუსი.^[31]

ემიგრაცია

1850–1870 წლებში, რესპუბლიკური პარტია უფრო მეტად ეწინააღმდეგებოდა ემიგრაციას, ვიდრე დემოკრატები, ნაწილობრივ იმიტომ, რომ რესპუბლიკური პარტია ეყრდნობოდა იმ დროს ანტი-კათოლიკურ და ანტიემიგრაციულ პარტიებს. სამოქალაქო ომის შემდეგ, ათწლეულების განმავლობაში, რესპუბლიკური პარტია უფრო მეტად ხელს უწყობდა ემიგრაციას, რადგან წარმოადგენდა მწარმოებლებს ჩრდილო-აღმოსავლეთში (რომელთაც სურდათ დამატებითი მუშახელი), ხოლო დემოკრატიული პარტია განიხილებოდა, როგორც შრომის პარტია (რომელსაც სურდა ნაკლები კონკურენცია მუშახელს შორის). 1970-იანი წლებიდან მოყოლებული, პარტიებმა კვლავ გაცვალეს ადგილები, რადგან დემოკრატები უფრო მეტად ემხრობოდნენ ემიგრაციას, ვიდრე რესპუბლიკელები. ^[32]

რესპუბლიკელები გაყოფილი არიან ორ ნაწილად: ერთნი უპირისპირდებიან უკანონო ემიგრაციას, მეორენი კი საზღვრის დაცვას და არალეგალი ემიგრანტების დეპორტაციას გვთავაზობენ (პოპულისტების მხარდაჭერით). 2016 წელს მკვეთრი პოზიცია დაიკავეს არალეგალური ემიგრაციის წინააღმდეგ, წამყვანმა კანდიდატმა დონალდ ტრამპმა სამხრეთის გასწვრივ კედლის აშენების წინანადადება შესთავაზა მოსახლეობას. ^[33]

2020 წლისათვის აშშ-ს ისტორიაში არის 19 რესპუბლიკელი პრეზიდენტი.

#	პრეზიდენტი	სურათი	შტატი	პოსტზე მოსვლა	პოსტიდან წასვლა
16	ლინკოლნი, აბრაამაბრაამ ლინკოლნი (1809–1865)		ილინოისი	4 მარტი, 1861	15 აპრილი, 1865
18	გრანტი, ულისულის გრანტი (1822–1885)		ოჰაიო	4 მარტი, 1869	4 მარტი, 1877
19	ჰეისი, რეზერფორდრეზერფორდ ჰეისი (1822–1893)		ოჰაიო	4 მარტი, 1877	4 მარტი, 1881
20	გარფილდი, ჯეიმზჯეიმზ გარფილდი (1831–1881)		ოჰაიო	4 მარტი, 1881	19 სექტემბერი, 1881
21	ართური, ჩესტერჩესტერ ართური (1829–1886)		ნიუ იორკი	19 სექტემბერი, 1881	4 მარტი, 1885
23	ჰარისონი, ბენჯამინბენჯამინ ჰარისონი (1833–1901)		ინდიანა	4 მარტი, 1889	4 მარტი, 1893
25	მაკ-კინლი, უილიამუილიამ მაკ-კინლი (1843–1901)		ოჰაიო	4 მარტი, 1897	14 სექტემბერი, 1901
26	რუზველტი, თეოდორთეოდორ რუზველტი (1858–1919)		ნიუ იორკი	14 სექტემბერი, 1901	4 მარტი, 1909
27	ტაფტი, უილიამ ჰოვარდუილიამ ჰოვარდ ტაფტი (1857–1930)		ოჰაიო	4 მარტი, 1909	4 მარტი, 1913
29	ჰარდინგი, უორენ გამალიელუორენ გამალიელ ჰარდინგი (1865–1923)		ოჰაიო	4 მარტი, 1921	2 აგვისტო, 1923
30	კულიჯი, კალვინკალვინ კულიჯი (1872–1933)		მასაჩუსეტსი	2 აგვისტო, 1923	4 მარტი, 1929
31	ჰუვერი, ჰერბერტჰერბერტ ჰუვერი (1874–1964)		კალიფორნია	4 მარტი, 1929	4 მარტი, 1933
34	ეიზენჰაუერი, დუაიტდუაიტ ეიზენჰაუერი (1890–1969)		კანზასი	20 იანვარი, 1953	20 იანვარი, 1961
37	ნიქსონი, რიჩარდრიჩარდ ნიქსონი (1913–1994)		კალიფორნია	20 იანვარი, 1969	9 აგვისტო, 1974
38	ფორდი, ჯერალდჯერალდ ფორდი (1913–2006)		მიჩიგანი	9 აგვისტო, 1974	20 იანვარი, 1977
40	რეიგანი, რონალდრონალდ რეიგანი (1911–2004)		კალიფორნია	20 იანვარი, 1981	20 იანვარი, 1989
41	ბუში, ჯორჯ ჰერბერტ უოკერჯორჯ ჰერბერტ უოკერ ბუში (1924–2018)		ტექსასი	20 იანვარი, 1989	20 იანვარი, 1993
43	ბუში, ჯორჯ უოკერჯორჯ უოკერ ბუში (1946–)		ტექსასი	20 იანვარი, 2001	20 იანვარი, 2009
45	ტრამპი, დონალდდონალდ ტრამპი (1946–)		ნიუ იორკი	20 იანვარი, 2017	20 იანვარი, 2021

• American National Biography (20 volumes, 1999) covers all politicians no longer alive; online at many academic libraries.
• Aistrup, Joseph A. The Southern Strategy Revisited: Republican Top-Down Advancement in the South (1996).
• Barone, Michael. The Almanac of American Politics 2014: The Senators, the Representatives and the Governors: Their Records and Election Results, Their States and Districts (2013); revised every two years since 1975.
• Critchlow, Donald T. The Conservative Ascendancy: How the Republican Right Rose to Power in Modern America (2nd ed. 2011).
• Ehrman, John, The Eighties: America in the Age of Reagan (2005).
• Fauntroy, Michael K. Republicans and the Black vote (2007).
• Fried, J (2008). Democrats and Republicans – Rhetoric and Reality. New York: Algora Publishing. 
• Frank, Thomas. What's the Matter with Kansas? How Conservatives Won the Heart of America (2005).
• Frum, David. What's Right: The New Conservative Majority and the Remaking of America (1996).
• Kurian, George Thomas ed. The Encyclopedia of the Republican Party (4 vol., 2002).
• Lamis, Alexander P. ed. Southern Politics in the 1990s (1999).
• Levendusky, Matthew. The Partisan Sort: How Liberals Became Democrats and Conservatives Became Republicans (2009). Chicago Studies in American Politics.
• Mason, Robert. The Republican Party and American Politics from Hoover to Reagan (2011).
• Reinhard, David W. The Republican Right since 1945 (1983).
• Rutland, Robert Allen. The Republicans: From Lincoln to Bush (1996).
• Sabato, Larry J. Divided States of America: The Slash and Burn Politics of the 2004 Presidential Election (2005).
• Sabato, Larry J. and Bruce Larson. The Party's Just Begun: Shaping Political Parties for America's Future (2001), textbook.

• Republican National Committee
• Senate Republican Conference
• House Republican Conference
• National Republican Senatorial Committee
• National Republican Congressional Committee
• Republican Governors Association
• Republican State Leadership Committee
• National Black Republican Association
• Young Republican National Federation დაარქივებული 2019-09-08 საიტზე Wayback Machine.
• Asian American Republicans დაარქივებული 2020-12-01 საიტზე Wayback Machine.
• College Republican National Committee
• 2016 National Platform დაარქივებული 2016-08-01 საიტზე Wayback Machine.