Silva
Vide etiam paginam discretivam: silva (discretiva)
Silva est communitas organismorum, in qua arbores quadam symbiosi inter se et cum aliis organismis coniunctae adsunt. Arbores maiorem materiae biologicae ("biomassae") partem constituunt.[1] Aliae culturae quid sit silva, cuius magnitudinis et cuius compositionis, aliter definiunt, aream quidem esse arboribus plenam consentire solent.[2]
Silvae fere 9.4 centesimas faciei terrae (sive 30% continentium) tegunt; ante industriae conversionem fere 15.6 centesimas (sive 50% continentium) tegebant. Habitationem praebent variis organismis, ab animalibus usque ad edapha, cyclum aquae moderantur, solum conservant. Quare silvae partes maximi momenti in biosphaera agunt.
Synonyma Latina
- Silva est verbum usitatissimum.
- Saltus plagam significat, quae montibus vallibusque variat quaeque partim arboribus, partim virgultis tecta est; saepe et ad pascendum adhibetur.
- Nemus magis est verbum poeticum, sive silvam pascuis utilem sive cuidam deo dicatam valens.
- Lucus, a poetis pro silva adhibitus, plerumque silvam cuidam deo dicatam significat.
- Foresta (sive forestis, forestum, foreste, etc.)[3] est verbum recentioris Latinitatis silvam rebus oeconomicis aut venationi saeptam valens. Verbum foresta e [silva] forestis[4] deductum est. Foresta notioni silvae communis obiecta est.
Distributio silvarum
Silvae omnibus in regionibus, quae arboribus crescendis idoneae sunt, inveniuntur, nisi incrementum igni frequenti aut aliis calamitatibus naturalibus aut actu humano impeditur.
Regiones inter latitudines 10° a linea aequatoriali in septentriones et in meridiem versus plerumque a silva pluviali tropicorum tectae sunt, latitudines inter 53°N et 67°N silva boreali sive taiga. Silvis, in quibus angiospermae praevalent, plures species esse solent quam illis, qua gymnospermae (silvae pinophytorum sive montanae), praeter paucas.
Genera silvarum
Silvae varie distingui sive dispertiri possunt. Inter alias sunt:
- silva pluvialis (sive tropica sive temperata), silva, ubi permulta pluit.
- iungala, genus silvae tropicalis.
- silva borealis
- silva frondosa
- silva sempervirens
- silva paludosa
- silva manglaris
Usus silvarum
Silvae praecipue triplici usui sunt: usui oeconomico, oecologico (protectio circumiectorum naturalium) et sociali (relaxatio). Quidam usus silvae sine opera humana efficiuntur (ut puta creatio oxygenii), alii silvicultura fiunt (ut puta semitae viarum). Possessoris silvae est varios usus praebere. Si silvae ita in usu sunt, ut conserventur, silvicultura vocatur durabilis.
Usus oeconomicus
Ab initio homines, qui venatu ac collecto vivebant, iis, quae silva praebebat, opibus naturalibus utebantur. Praeter animalia etiam herbae, bacae, fungi, resina et similia iis usui erant. Pecora et armenta ibi pastum agebantur, mella ac ligna petebantur. Mox lignum arborum etiam ad aedificandum adhibebatur. Cum saeculo duodevicesimo incipiente penuria ligni sentiretur, silvicultura orta est, qua continua ligni subvectio, tum primarii energiae fontis, confirmaretur. Ita silva saepe foresta facta est, ubi oecosystema naturale cum plantis commutatum est, quae efficientia humana locum occupaverunt.
Nimia spoliatione silvae etiam deletae sunt vel delentur. In nonnullis regionibus mediterraneis, silvae non iam inveniuntur, cum homines arbores ceciderint, ut exempli gratia naves aedificarent. Simili modo hodie multis in terris silvae in periculo sunt.
Etiam industria silvis detrimento esse potest: Complures arbores propter pollutionem aeris sunt aegrae.
Usus oecologicus
- Silva carbonii dioxido (CO2) ligando clima moderatur, quod a multis prima praesentis mutationis clima esse putatur. In photosynthesi plantae virides aeri carbonii dioxidum detrahunt, oxygenium (O2) autem emittunt.
- Silvae solum, in quo crescunt, pluribus modis conservant; erosio minuitur; nivium saxorumque moles de monte devoluta prohibetur;
- In silvis aqua reservatur, quae ad bibendum, irrigandum, energiam pariendam usui est.
- Aer et aqua saccatur, ut materia venenata dematur.
- Silva homines etiam a strepitu circumiectali defendi possunt.
- Imprimis in silvis, quibus homines minus utuntur, animalia et plantae rarae superare possunt.
Recreatio
Multi homines silvas ad recreandum intrant, ut iter faciant et animalia silvestria videant.
Varia
- Aliquae silvae Europaeae e litteris antiquis notae sunt. Hercynia silva nota est e descriptione, quam scripsit Caesar, Gall. 6.24-25.
- Transsilvania est pars Romaniae, quae ad litteram "ultra silvas septentrionales" latet.
Area silvarum per civitates digesta
| 2008 | 2009 | 2010 | |
|---|---|---|---|
| ('000 km2) | ('000 km2) | ('000 km2) | |
| Australia | 1511 | 1502 | 1493 |
| Brasilia | 5239 | 5217 | 5195 |
| Canada | 3101 | 3101 | 3101 |
| Sinae | 2013 | 2041 | 2069 |
| Unio Europaea | 1559 | 1564 | 1569 |
| Germania | 111 | 111 | 111 |
| India | 681 | 683 | 684 |
| Indonesia | 958 | 951 | 944 |
| Iaponia | 250 | 250 | 250 |
| Russia | 8090 | 8090 | 8091 |
| Civitates Foederatae Americae | 3033 | 3036 | 3040 |
| Orbis terrarum | 40318 | 40261 | 40204 |
Nexus interni
Notae
Bibliographia
- Achard, Frédéric, et Matthew C. Hansen. Global Forest Monitoring from Earth Observation. Boca Raton: CRC Press, 2013. ISBN 9781466552012.
- Achard, Frédéric. Vital Forest Graphics. Nairobi: UNEP, 2013. ISBN 9789280729030
- Wolfgang Bauer et al.: Heilige Haine, Heilige Wälder. Casa editoria Neue Erde, Savariponte 2005, ISBN 3-89060-064-6.
- Kurt G. Blüchel (ed.): Der Garten Eden darf nicht sterben. Tropischer Regenwald. Pro Terra, Monaci sine anno, ISBN 3-924990-01-8.
- Victor Lery Caetano-Andrade et al., "Tropical Trees as Time Capsules of Anthropogenic Activity" in Trends in Plant Science (6 Februarii 2020)
- Richard B. Hilf: Der Wald. Wald und Weidwerk in Geschichte und Gegenwart – Erster Teil [repr.]. Aula, Wiebelsheim 2003, ISBN 3-494-01331-4.
- Heinrich Hofmeister: Lebensraum Wald. Ein Weg zum Kennenlernen von Pflanzengesellschaften und ihrer Ökologie. Paul Parey, Hamburgi et Berolini 1990, ISBN 3-490-17118-7.
- Erich Hornsmann: Allen hilft der Wald. Seine Wohlfahrtswirkungen. BLV, Monaci, Bonnae et Vindobonae 1958.
- Hansjörg Küster: Geschichte des Waldes, C.H. Beck, Monaci 2003, ISBN 3-406-50279-2.
- Albrecht Lehmann: Von Menschen und Bäumen. Die Deutschen und ihr Wald. Rowohlt, Reinbek prope Hamburgum 1999, ISBN 3-498-03891-5.
- Hans Leibundgut: Der Wald als Erbe und Verpflichtung. Haupt, Bernae et Stuttgardiae 1991, 98 p., ISBN 3-258-04281-0.
- Hans Leibundgut: Der Wald. Eine Lebensgemeinschaft. 3. ed. amplificata. Huber, Frauenfeld et Stuttgardiae 1983, 212 p., ISBN 3-7193-0879-0.
- Antoine Lorgnier et al.: Wälder der Welt. Bucher, Monaci et Berolini sine anno, ISBN 3-7658-0791-5.
- Hannes Mayer et Hannes Mayer: Wälder Europas. Fischer, Stuttgardiae et Novi Eboraci 1984, ISBN 3-437-30441-0.
- Georg Meister / Monika Offenberger: Die Zeit des Waldes – Bilderreise durch Geschichte und Zukunft unserer Wälder. Zweitausendeins, Francofurti ad Moenum 2004, 397 p., ISBN 978-3-86150-630-0.
- Klaus Offenberg: Das Jahrtausendtreffen: Ein Baummärchen., Casa editoria Agenda 2011, ISBN 3-89688-437-9.
- Eva Ritter,, Dainis Dauksta. New Perspectives on People and Forests. Dordrecht et Novi Eboraci: Springer, 2011. ISBN 9789400711501
- Roger Sands, Forestry in a Global Context. Cantabridgiae: CABI Publishing, 2005.
- Peter Steiger, Wälder der Schweiz. Ott Verlag, Thun 1994, ISBN 3-7225-6205-8.
- Viktoria Urmersbach: Im Wald, da sind die Räuber. Eine Kulturgeschichte des Waldes. Vergangenheitsverlag, Berolini 2009, ISBN 978-3-940621-07-8.
Nexus externi
 | Vicimedia Communia plura habent quae ad silvas spectant. |
